Τη προσοχή σου παρακαλώ!

Δειλιάζεις... Κι απεχθάνομαι όσο τίποτε τους δειλούς ανθρώπους. Όλους εκείνους τους παθητικούς βολεμένους μοιρολάτρες που ζουν παρασιτικά. Όλοι τους έρμαια του ίδιου τους του εαυτού. Ανίκανοι να πιάσουν από το λαιμό τη ζωή, ανίκανοι... Άβουλοι περιμένουν την "έκρηξη" που θα αλλάξει τη τωρινή τους κατάσταση. Περιμένουν το "σεισμό" που θα τους βγάλει στο δρόμο, έξω από το ζοφερό μικρόκοσμό τους.

Κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά σε μια έγχρωμη οθόνη που περισσότερο μοιάζει με ιστό αράχνης παρά με οτιδήποτε άλλο κι όλο καπνίζουν, καπνίζουν... Κι εκείνη η γαμημένη αράχνη υφαίνει τόσο μεθοδικά τη ζωή τους, χαμπάρι δεν παίρνουν. Βαριεστημένοι όλοι τους. Έχουν χάσει τη λάμψη από τα μάτια τους. Έχουν ξεχάσει το νόημα της ύπαρξής τους. Κοιτάνε το κενό και κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα. Τολμούν να βρίζουν χυδαία τους πάντες, λέγοντας ότι είναι οι "άλλοι" εκείνοι που φταίνε για τη κατάντια τους.


Κοιτάξτε κάτι ανθρωπάκια ρε, αδυσώπητα...Ούτε τον οίκτο μου δεν αξίζετε. Ενταγμένοι μέσα σ' ένα κοινωνικό σύνολο, αφημένο στη τύχη και τη μοίρα του. Παραδομένοι στη "προβατοποίηση" και στην ευφυΐα των πολλών. Χέστηκα για τη ευφυΐα σας. Καρδιά θέλω! Καρδιά για να φέρω εις πέρας το έργο που μου ανέθεσε η ζωή. Ή τουλάχιστον να παλέψω μέχρι το τέλος για δαύτο. Όμως η ύλη σας πριονίζει τα όνειρά μου κι έτσι κάθε βράδυ που κοιτάζω από το παράθυρο το χρυσαφένιο φεγγάρι κάνω μια κίνηση δήθεν πως κόβω τις φλέβες μου μ' ένα νοητό νυστέρι. Θυσιάζω τον εαυτό μου προς τέρψιν σας. Θυσιάζομαι γιατί κανείς από εσάς δεν έχει τα κότσια να το κάνει...

Sakis Chalvantzis

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ