Το «θαύμα».

Η ενασχόληση με τα της «ελληνικής πολιτικής σκηνής» έχει πάντα ενδιαφέρον-πάντα υπό το πρίσμα φυσικά πως βλέπουμε κουκλοθέατρο,η καλύτερα ένα προχειροστημένο καρναβάλι.

Θα έχετε ακουστά το θαύμα με τα δύο ψάρια και τα πέντε καρβέλια,επί Ιησού. ‘Η το αντίθετο,δεν θυμάμαι,αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η αντιστροφή του θαύματος το οποίο  επιτελείται στην νέα ελληνική πραγματικότητα.

Κάποτε-όχι πολύ μακρυά- έταζαν από τα μπαλκόνια,πως «με τα λίγα αυτά ψάρια και ψωμιά  θα τραφεί όλος ο κόσμος. Οτι θα πολλαπλασιαστούν τα αγαθά,αν «προσκυνήσουν» στις κάλπες οι ψηφοφόροι. Και εγένετο-με δάνεια φυσικά- το «θαύμα». Σωρός τα καρβέλια, ποταμός τα ψάρια. Τίγκα όλοι.

Σήμερα,το ίδιο «θαύμα»  επιτελείται με ολίγον διαφορετικό τρόπο. Πλέον τα 2 ψάρια και τα 5 καρβέλια, φτάνουν για όλους. Δεν χρειάζονται βαθειές προσευχές και καμιά εσωτερική δύναμη να κινητοποιηθεί. Ούτε από μέρους των «θαυματοποιών» ούτε από μέρους των πιστών. Τίποτα. Θα μοιράζονται σε όλους αυτό που υπάρχει στο καλάθι. Το θαύμα  είναι ότι θα φτάνουν για όλους χωρίς να γίνει «θεική παρέμβαση». Θα χορτάσουν όλοι, όχι δια του πολλαπλασιασμού,αλλά δια της συνεχούς διαιρέσεως.

Κάθε Δ.Ε.Θ,-ή ο οποία θα πρέπει να μετονομαστεί σε «Δ.Ε.Ν»- είναι συνυφασμένη με πάμπολλα «θα». Ηταν,μάλλον. Από τούδε(ωραία λέξη) και για μερικά-αρκετά χρονάκια,θα είναι ταυτόσημη με την φειδώ. Αυτή είναι η νέα μόδα,άλλωστε, η οποία «φορέθηκε» για πρώτη φορά στην Ελλάδα με το άδοξο τέλος του «λεφτά υπάρχουν» του καραφλομαλάκα,όταν και πληροφορηθήκαμε από τον ίδιο από το Καστελόριζο (δεν μπορούσε να πάει πιο μακρυά;) πως: «δεν υπάρχει μία…πτωχεύσαμε.Την «κάτσαμε». Βοήθεια,βουλιάζουμε» και τα σχετικά.

Ετσι λοιπόν και ο «αριστερός» πινόκιο είπε να μη το τραβήξει μακρυά και υποσχέθηκε ελάχιστα. Αυτή είναι η νέα «μόδα». Ο πολιτικός που τάζει λίγα, όχι μόνο δεν γίνεται αντιπαθής από τον κόσμο-τον «γίγαντα ντε που έχει αλάνθαστο κριτήριο-αλλά τουναντίον μοιάζει στα μάτια του ως «μετρημένος», «συνεπής» και «ολιγαρκής». Στα πλαίσια της νέας εποχής δηλαδή που έχει ανατείλει ο μαύρος ήλιος από το 2009 και δώθε.

Φύγαμε πλέον από το «θα σας φτιάξω και γιοφύρια και σχολεία και παιδιά» και πήγαμε στην αντίρροπη σχέση του «Δεν». «δεν θα υπάρξουν απολύσεις». «Δεν θα βγούμε από το ευρώ», «δεν θα υπάρξουν νέες μειώσεις σε μισθούς-συντάξεις», «δεν θα γίνουν νέες περικοπές» «δεν θα αυξηθεί η άμεση φορολογία» κλπ-κλπ.

Είδες πως επανεκτιμάται το ξερό παξιμάδι;

Αλλοτινές μου εποχές,αλλοτινοί μου χρόνοι. Πάνε τα μεγαλεία του «θα». Είμαστε στο «δεν». Το οποίο είναι το ήμιση του «μηδεν» ως γνωστόν. Κάτι είναι και αυτό.

Στο ίδιο μήκος κύμματος και ο Κούλης. «θα μειώσω τον ΕΝΦΙΑ 30% σε βάθος διετίας». Ρεαλιστικότατο. Αλλο να λες «θα καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ». Πλέον όποιος το ισχυριστεί αυτό δημόσια,θα φάει ντομάτες. Τόσο αδιανόητο πλέον θεωρείται,το να καταργηθεί αυτός ο-αδιανόητος μέχρι πριν λίγο καιρό-φόρος ιδιοκατοίκησης. Είδες οι παλιολινάτσες πως «στρώνουν» και πως γυρνάνε με το πανέρι των υποσχέσεων μισοάδειο;

Βέβαια η πρόταση ξεκινάει με «θα». Ναι αλλά είναι τα «θα» όχι της πλειοδοσίας, αλλά της μειοδοσίας. Μειοδοτικοί και όχι πλειοδοτικοί είναι πλέον οι διαγωνισμοί. Οποιος τάξει ότι θα δωσει τα λιγότερα,αυτός και έχει πιθανότητες να κερδίσει και περισσότερες ψήφους και άρα την εμπιστοσύνη του ψηφοφόρου, ο οποίος ώς γνωστόν αίφνης «μετετραπεί»  αναγκαστικά σε οικονόμος,μετρημένος,νουνεχής και ολιγαρκής πολίτης. Θαύμα ε;

Οταν καταχειροκροτηθεί ο πολιτικός που θα τάξει το: «υπόσχομαι πως δεν πρόκειται να καταργήσω τον ΕΝΦΙΑ»,τότε ως κοινωνία θα έχουμε κάνει την υπέρβαση προς την πολιτική και κοινωνική ωρίμανση. Για να μη σου πως πρέπει να συμπληρώσει «…και όχι μόνο αυτό…αλλά θα τον επεκτείνω ακόμα περισσότερο».

–Ε-σένα θέλουμε…ε-σένα θέλουμε».

–Επίσης. ΔΕΝ θα αφήσω τίποτα αφορολόγητο. Αυτό είναι δέσμευση…

— Νά-τος, νά-τος, ο πρωθυπουργός.

Μεγαλεία!

Μέχρι «χθες», ψήφιζε  βάσει του μεγαλύτερου ψέματος και τώρα βάσει του μικρότερου. Ο ξεχειλωμένος, ο αμετροεπής, ο ακατάσχετος μαλάκας,έγινε οικονόμος. Είναι και αυτό μια βελτίωσης. Αλλο να σε πηδάνε για μια τούρτα και άλλο για μια σοκολάτα απ’το περίπτερο. Ειναι πιο «γίηνο». Που να την κουβαλάς, ποιος να πρωτοφάει. Ενώ την σοκολατίτσα, την φέρνεις «βόλτα» εύκολα. Και αν περισσέψει κανένα κομμάτι,την βάζεις και στην τσέπη και την μασουλάς αργότερα. Μόνος, πάντα.

Δεν είναι καιρός να κοιτάς τους άλλους. Ούτε καν τα μέλη της ίδιας σου της οικογένειας. Που καιρός και που μυαλό και που χρήμα και που όρεξη τώρα να δει  ο γέρος του νέου, ο νέος του συνταξιούχου πατέρα και η ανεψιά της θείας. «Βρε δεν γαμιούνται σου λέει. Θα την βρούν την άκρη. Εγώ τί κάνω είναι το θέμα. Με μια σοκολατίτσα,ποιον να πρωτοταίσω και που να πρωτοδώσω»;  Λογικό. Δεν δίνεις πουθενά,την καταπίνεις και λες «δόξα τω Θεώ» στους μετρημένους «σωτήρες» πολιτικάντιδες που μπορεί μεν να σε έφεραν οι ιδιοι ως εδώ,αλλά και συ διάολε βοήθησες τα μάλα  γι’αυτό. Μαλάκα.

dailytripes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ