Θυμάμαι τότε που ζωγράφιζα ήλιους όταν έβρεχε και δεν κρυβόμουν με λίγες σταγόνες βροχής…
Χαμογελούσα στο Θεό που μας φρόντιζε και έβγαινα έξω για να φυτέψω γιασεμιά χορεύοντας… Μετά άπλωνα τη καρδιά μου στη λιακάδα και έκρυβα τα όνειρα μου στα μπαούλα του ουράνιου τόξου για να ξέρω πάντα που βρίσκονται και να μη τα ξεχάσω ποτέ… Δεν ήξερα τότε ότι το κλειδί για τα πολύχρωμα μπαούλα βρίσκεται μέσα στην αθωότητα και στην απλότητα…
Και μεγάλωσα…
Ξεπούλησα την απλότητα μου σε πολύπλοκες σκέψεις και βαρύγδουπες δηλώσεις. Σκότωσα την αθωότητα μου ματώνοντας σε ¨πλαστικές¨ αγάπες και γέμισα τις γλάστρες μου πλαστικοποιημένα γιασεμιά… έτσι για να έχω την αίσθηση ότι ζω και ονειρεύομαι…
Ακρίβυναν τα ρούχα μου, τα υπάρχοντα μου και φτήνυναν οι στιγμές μου… Ξεπουλήθηκα στο χρόνο, στον τρόπο, στο φόβο, στη δυστυχία και έχασα για πάντα το ¨κλειδί¨…
Φοβικές σκέψεις έχτισαν λαβύρινθους στο μυαλό μου και χάθηκα μέσα σε πέτρινες διαδρομές. Έπαψα να σέβομαι τη Ζωή γιατί σταμάτησα να σέβομαι τον εαυτό μου…
Γιατί έγινε πιο σημαντική για μένα η γνώμη των άλλων. Άρχισα να με βλέπω με τα δικά τους μάτια και άκουγα μόνο τις δικές τους φωνές. Οι δικές μου φωνές έγιναν ψίθυροι που χάθηκαν κι αυτοί μέσα στις λαβύρινθες διαδρομές…
Έτσι σταδιακά σταμάτησα να εμπιστεύομαι αυτό που ένιωθα και άρχισα να εμπιστεύομαι αυτό που ήξερα. Αυτό που ήξεραν και έκαναν όλοι…
Και δεν ήθελα να ακούσω τίποτα άλλο πάνω σ’ αυτό. Δεν θα ακύρωνα τη ζωή που είχα ζήσει. Δεν είχα τα περιθώρια να το κάνω…
Πώς να παραδεχτώ άλλωστε ότι όλη η ζωή μου ήταν λάθος… Μια αντίδραση στο ζω… Κι όλα αυτά, για το καλό μου…
Για το καλό μου πάγωσα τα χρώματα στην καρδιά μου και στέγνωσα την ψυχή μου στερώντας της τα αυθεντικά μου γέλια… τα αυθεντικά μου δάκρυα … τα τρυφερά μου δάκρυα… τα παραπονεμένα…
Και σήμερα θυμάμαι και δακρύζω…
Δεν ξέρω τι έγινε σήμερα… μια παύση, ένα σταμάτημα στα γρανάζια του μυαλού μου…
Ίσως με άγγιξε σήμερα ο ήλιος διαφορετικά… Ίσως πάλι να έφταιγε η χθεσινή βροχή…
-Βροχή να ‘ναι ή δάκρυα αναρωτήθηκα καθώς έπεφταν οι σταγόνες κι εγώ έτρεχα να κρυφτώ.
-Μήπως κλαίει ο Θεός που σκοτεινιάσαμε τους ουρανούς μας;Σκέφτηκα…
Και σήμερα δακρύζω…
Και δακρύζει μαζί μου κι ο Θεός, περιμένοντας μήπως κάποια στιγμή ξαναθυμηθώ πως ήταν όταν ήμουν παιδί και ζωγραφίσω πάλι Ήλιους καθώς θα πέφτουν οι σταγόνες της βροχής….
namaste
despoina palamari
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.