Αυτονεκρολογία

 

 Αυτονεκρολογία.
Θα σου πω εγώ γιατρέ.
Μην προσπαθήσεις να προσδιορίσεις την πάθηση μας με κάποιον αναγνωρισμένο, ακαδημαϊκό όρο.
Άσε τις διατριβές σου στα συρτάρια και στα ράφια σου να γεμίζουν κάποιο κενό. Δεν θα μας χρειαστούν, ούτε στο ελάχιστο.
Όχι, μα τι κάνεις τώρα;
Βγάλε αυτούς τους πελώριους φακούς και κλείσε αυτό το μπλε φως, δεν θα δείξουν τίποτα καινούριο οι ακτίνες.
Θα σου πω εγώ τι παίζει από κάτω.
Σάρκα, αίμα και κόκαλα.
Τίποτα καινούριο, καμιά γενετική ανωμαλία. Καμία χρόνια πάθηση, όχι δεν είμαστε αλλεργικοί.
Τι; Δεν έχει σημασία, αλλά, αν επιμένεις, δεν κάναμε καταχρήσεις, όχι. Ούτε ποτό, ούτε καπνό. Ήμασταν μετριοπαθείς εμείς, βλέπεις... Αν έπρεπε; Αχ, γιατρέ, αυτό δεν το ξέρω. Σίγουρα όμως απείχαμε από αυτά, άρα δεν μας φθείρανε.
Τώρα, ναι, τώρα θα σου πω.
Γιατρέ όμως, ακόμα κι αν διαφωνείς, καν' το με συγκατάβαση, κούνα το κεφάλι σου με κατάφαση και χαμογέλα μου, πες πως έχω δίκιο, και ας κάνω λάθος, και ας μην καταλαβαίνεις.


Λοιπόν, το 'χα πει τότε, όταν ήμουν μόνος. Και το 'χες πει κι εσύ σε κάποια στιγμή, με κεφάλι που βούιζε και μάτια υγρά. Αναγνωρίζεις τα συμπτώματα γιατρέ; Είναι κοινά σε όλους μας βλέπεις.

Και στο λέω, ξανά.

Ποτέ δεν έπρεπε να τελειώσουμε εκείνο το φιλί, ή το βλέμμα.
Δεν έπρεπε να αποτραβηχτούμε,
και τα χεριά μας από την μέση να λυθούν, ο πιο αργόσυρτος πόνος.
Τα χείλη μας να κρυώσουν και τα μάτια μας να υγρανθούν.
Όσο απομακρυνόμασταν.

Και στο λέω, ξανά.

Δεν έπρεπε να ξεχάσουμε εκείνο το φιλί ή το βλέμμα. Το ποσό πολύ μπορεί να κρατήσει μια στιγμή.

Αυτά είναι τα θανατικά μας, γιατρέ.
Ο χρόνος. Και οι στιγμές απώλειας.

 enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ