Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς

«Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος» είχε γράψει κάποτε ο τεράστιος ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, κι από τότε η προσπάθεια για την επίτευξη ενός στόχου ίσως να έγινε πιο σημαντική κι από τον ίδιο το στόχο. Στην πορεία, στο μεσοδιάστημα, τα διδάγματα είναι πολλά μα για να τα καταλάβει κανείς πρέπει να βρίσκεται εκεί, σε εκείνες τις στιγμές, ψυχή τε και σώματι. Καθαρός και ήρεμος από τις αποτυχίες του παρελθόντος και από τις ανησυχίες του μέλλοντος, γνωρίζοντας πως ο νέος στόχος που έθεσε είναι και ο πλέον αναγκαίος για τη ζωή του και, προπαντός, για την πνευματική του ολοκλήρωση.

Άνθρωπος δίχως στόχο ή στόχους πορεύεται στα χαμένα στην γκρίζα αλάνα της καθημερινότητας, δίχως να έχει διαλέξει κάποιο μονοπάτι να ακολουθήσει. Ίσως έμαθε και συνήθισε στην απάθεια και στην αδράνεια και νιώθει πως είναι αργά για να μπει και μόνο στη σκέψη να αφήσει εκείνη την ασφαλή αλάνα. Ποτέ δεν είναι αργά. Ο άνθρωπος ονειρεύεται από την αρχή της ζωής του μέχρι το τέλος αυτής γιατί έτσι είναι πλασμένος ή, καλύτερα, θα έπρεπε να ονειρεύεται. Αν δεν κυνηγούμε συνεχώς κάτι όσο ζούμε, τότε πώς θα μάθουμε να γελάμε, να κλαίμε, να απογοητευόμαστε, να νιώθουμε ευτυχία, να ερωτευόμαστε, να αγαπάμε;

Πόσοι μεγάλοι ήρωες της ιστορίας έπεσαν στα πεδία των μαχών παλεύοντας με τίμημα τη ζωή τους για την επίτευξη του επίγειου σκοπού τους; Η ελευθερία από τη σκλαβιά απέχει λίγα μέτρα προσπάθειας και αυτοθυσίας, μέτρα γεμάτα ανθρώπινες ζωές και αίμα. Εκείνοι βάδισαν τούτα τα μέτρα, αψηφώντας κάθε κίνδυνο, δίνοντας ένα γερό μάθημα στους απογόνους τους πως, όταν κάποιος θέλει κάτι πολύ, δεν κρύβεται πίσω από τα γεγονότα μα βγαίνει μπροστά από αυτά και παλεύει μέχρι θανάτου.

Τόσα πρόσωπα σκυμμένα, θλιμμένα, απογοητευμένα, σκεπτόμενα γύρω μας. Γέμισε ο σύγχρονος κόσμος ανθρώπους δίχως όραμα και θέληση, υπνωτισμένους στην αδιαφορία από τα ΜΜΕ. Ας σηκώσουμε το κεφάλι επιτέλους, ας πάρουμε το βλέμμα μας από την άσφαλτο να το υψώσουμε λίγο προς τον ήλιο να λάμψει, να φανούμε. Πού βαδίζουμε, πού πάμε, δίχως στόχο στη ζωή μας; Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, γιατί να πρέπει να είναι τα όνειρά μας; Ας επιτρέψουμε στην ψυχή μας να ηρεμήσει, να ανοίξουν οι προτζέκτορές της, να προβληθούμε ξανά στο σύμπαν, μήπως και συνωμοτήσει καθόλου και υπέρ μας.

Τα πάντα γίνονται με κάποιο κίνητρο. Από τη σπορά ενός χωραφιού με σκοπό τη συγκομιδή των καρπών και το κέρδος μέχρι την είσοδο στο χώρο εργασίας με σκοπό την αυτοολοκλήρωση και τις χρηματικές απολαβές. Όλα όμως χρειάζονται μια αρχή, όπως μια τεράστια πυρκαγιά δημιουργείται από μια μικροσκοπική σπίθα. Μεταξύ αρχής και τέλους ενός στόχου, υπάρχουν τόσες διαφορετικές μεταβλητές που μπορούν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να τις συλλάβει. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει κανείς να χτίζει βήμα βήμα, μέρα με τη μέρα. Η προσπάθεια, ο καταβαλλόμενος σωματικός και πνευματικός κόπος, είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ όλων των βημάτων. Αυτή θα οδηγήσει στην επιτυχία και τη σταθεροποίηση του προσωπικού μας οικοδομήματος, ή στην πλήρη κατάρρευσή του και την αποτυχία.

Θέστε στόχους να αποκτήσει λίγο νόημα η ζωή. Όταν κάποιος ονειρεύεται κάτι πάρα πολύ και το επιθυμεί τότε είναι σίγουρο πως κάπου, κάποτε θα το αποκτήσει. Σταθείτε μπροστά στον καθρέφτη, κοιτάξτε στα μάτια το είδωλο που απεικονίζεται απέναντι και αναρωτηθείτε πως θέλετε να το δείτε σε δέκα ή είκοσι χρόνια από τώρα. Έτσι βάλτε τον πρώτο στόχο, μετά την επίτευξη αυτού τον επόμενο και ύστερα κι άλλους διαδοχικούς που θα σας οδηγήσουν στο σημείο που επιθυμείτε.

Η σκληρή δουλειά, τα μέσα τα αγιασμένα από τον ίδιο τον σκοπό, οδηγούν στον παράδεισο του πνευματικού μας κόσμου, στην ηρεμία και τη γαλήνη που μας αντανακλά το σύμπαν. Ό,τι και να συναντήσουμε στην πορεία των στόχων πρέπει να τα αποδεχθούμε και να τα ξεπεράσουμε. Θα υπάρξουν στιγμές που θα θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα, που θα νιώθουμε κουρασμένοι ή και απογοητευμένοι – μα πώς ξέρουμε πως στο επόμενο βήμα δε βρίσκεται αυτό που αναζητούμε και επιθυμούμε; Όταν έχεις ανέβει εννιακόσια ενενήντα εννιά σκαλοπάτια, πώς γίνεται να μη θελήσεις να ανέβεις στο χιλιοστό αλλά αντιθέτως να παραδώσεις τα όπλα και μετά ξανά να τραβήξεις προς την κατηφόρα; Μπορεί στο τελευταίο εκείνο σκαλοπάτι να κρύβεται ο στόχος σου, το είναι σου, το επίγειό σου κάλεσμα. Εκεί όπου θα έχεις ξεπεράσει τον εαυτό σου και τους φόβους σου και θα έχεις αποδείξει πρώτα απ’ όλα σ’ εσένα πως αξίζεις πιο πολλά από ό,τι νόμιζες πριν ένα μήνα, πριν ένα χρόνο, πριν μια δεκαετία. Ας παλεύουμε, λοιπόν, κάθε στιγμή και λεπτό για τα θέλω μας και όλα αυτά που αγαπάμε, θέτοντας στόχους και έχοντας πίστη, υπομονή, επιμονή, για να ξεπερνάμε κάθε δυσκολία και εμπόδιο που συναντάμε στο μεσοδιάστημα.  

mindthetrap

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ