Τι θα γινόταν αν για μία και μοναδική ημέρα γινόταν το αδύνατο; Τι άραγε να συνέβαινε αν μία μόνο φορά σε κάθε άνθρωπο που συναναστρέφεσαι έλεγες αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι και όχι ό,τι συνήθως επιβάλει η αγωγή σου, η παιδεία σου και τελοσπάντων ο καλός εννοούμενος καθωσπρεπισμός σου; Κι όχι απλά να έλεγες αυτό που πραγματικά σκέφτηκες, αλλά και με τον τρόπο που το σκέφτηκες, με την καφρίλα που ενίοτε σε διακατέχει και με τις πιπεράτες λεξούλες που το σκέφτηκες.
Όχι ότι η αγωγή ή η παιδεία σου είναι αντίθετη με τη διακριτικότητα ή την απόλυτη ειλικρίνεια, αλλά να μωρέ! Δεν την αντέχουν όλοι. Και υπάρχουν και πράγματα που δεν θα πρέπει να λέγονται με συγκεκριμένο τρόπο. Τουλάχιστον έτσι ωμά και ξάστερα και με τις λέξεις που τα σκεφτόμαστε.
Τι θα άλλαζε αν για μόνο εικοσιτέσσερις ώρες ένας μαγικός διακόπτης πατιόταν και το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου σου που αφορά την ηθική και τη συστολή σου έπαιρνε το ρεπό του, παραδίδοντας αποκλειστικά τη σκυτάλη στο δεξιό του συναισθήματος και της παρόρμησης; Έτσι. Για να δεις αντιδράσεις! Για να δεις βλέμματα. Για να δεις απαντήσεις. Κυρίως για να λυτρωθείς εσύ και για να αδειάσει και λιγάκι η αποθήκη εκείνη στο κεφάλι σου που φυλάει κάθε τι που λαχτάρησες να πεις μα δεν είπες.
Θα μπορείς όταν πας σουπερμάρκετ να γυρίσεις ψύχραιμα και να πεις στην ταμία: «Χαμογέλα ρε ξινή, ανταπόδωσε έστω την καλημέρα μου».
Όταν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού σε πάρει τηλέφωνο για το ενοίκιο που άργησες θα μπορείς επιτέλους να πεις αυτό που καιρό έχεις στην άκρη της γλώσσας: «Τέτοιος λαδέμπορος της Κατοχής που ήσουν πάντα και μια μείωση δεν έκανες, καλά να πάθεις που θα σου μείνει ανοίκιαστο τώρα που θα φύγω.»
Και η «φονική» ειλικρίνεια δε θα έχει τέλος. «Φονική» μόνο από την άποψη ότι θα αντιπροσωπεύει επακριβώς τη σκέψη σου. Κανένα τυπικό και ψεύτικο «Καλά, εσύ;» δε θα έχει χώρο τη συγκεκριμένη μέρα σε όλα τα «τι κάνεις;». Στην κουτσομπόλα θεία θα μπορέσεις να ξεστομίσεις αυτό που χρόνια σε τρώει μέσα σου: «Σε πήρε ο πόνος σκληρόκαρδη γυναίκα; Πού ήσουν τόσα χρόνια απ’ όταν πέθανε ο μπαμπάς;». Στην αγαπημένη φίλη θα πεις μονομιάς «Καλά είμαι ρε Μαρία, αν δε χρωστούσα τόσα θα έπαιρνα μια ανάσα, θα ήμουν καλύτερα».
Στο ασανσέρ της μεγάλης πολυκατοικίας που στάνταρ καθημερινά συναντάς τόσο κόσμο, τους γνωστούς- αγνώστους της καθημερινότητάς σου, θα μπορούσαν επιτέλους να ειπωθούν, επίσης, κάποιες αλήθειες. Στην κυρία του 8ου, που έχει καρκινοπαθή κόρη στο σπίτι, θα μιλούσες πλέον αλλιώς. «Έχετε το μεγαλύτερο και το πιο γλυκό χαμόγελο απ’ όσα έχω δει τα τελευταία χρόνια, φαντάσου πόσο πονάτε! Είμαι εδώ, στον 6ο, χτυπήστε μου μέρα ή νύχτα για οτιδήποτε.» Στη διαχειρίστρια θα μπορέσεις επιτέλους να πεις «Μια ημέρα θα ξεπληρώσω όλο το χρέος, μην ανησυχείς, δεν θα πάει χαμένη η υπομονή σου». Στον ψηλό μελαχρινό του 4ου θα συνοδέψεις επιτέλους την ανταποδοτική σου καλημέρα με το «Μυρίζεις υπέροχα, τι κάνεις το βράδυ;».
Στους ανθρώπους που σε εμπιστεύτηκαν χωρίς να σε ξέρουν χρόνια, παίρνοντας ένα τεράστιο ρίσκο, δίνοντας τη γνώση τους, την τεχνογνωσία τους, το νοιάξιμο και το ενδιαφέρον τους μονομιάς κι ας ήσουν μια σχετικά καινούρια γνωριμία θα μπορέσεις να πεις επιτέλους αυτά που δε λες και απλά περιμένεις να φανούν με το χρόνο. «Κατερίνα σ’ ευχαριστώ από ψυχής για τους καινούριους δρόμους που άνοιξες στη ζωή μου, κάποια στιγμή εύχομαι να μπορέσω να σου δείξω το πόσο σ’ ευχαριστώ.» Σ’ εκείνους που σε πλήγωσαν βαθύτατα στο παρελθόν και που συναντάς αραιά και που σε κοινές συναναστροφές θα πεις επιτέλους δυνατά εκείνη τη μέρα «Δε θα σε πω σκατόψυχο/η δημοσίως, αν και θα σου άξιζε, μου αρκεί που με βλέπεις χαμογελαστή και καλύτερα από ποτέ».
Σε κάθε άνθρωπο που θα συναντούσες αυτή τη συγκεκριμένη μέρα, που θα φρόντιζες να είναι πλούσια από επαφές, θα έδινες την πραγματική σου σκέψη, σε όλο της το εύρος, είτε την αγαπησιάρα της όψη, είτε την καφρίλα που ενίοτε την χαρακτηρίζει. Και υπάρχει κι εκείνος ο άνθρωπος που θα επεδίωκες πάσει θυσία να δεις μιας και δε θα μπορούσες να ελέγξεις την παρόρμηση το συγκεκριμένο 24ωρο. Απλά και μόνο για να απαλλαγείς από το βάρος της διακριτικότητάς σου.
«Κοίταξέ με βλάκα! Κοίταξέ με επιτέλους. Δες τι νιώθω. Είμαι δίπλα σου χρόνια, είμαι φίλη σου χρόνια, σε μένα ακουμπάς χρόνια την ψυχή σου, τη σκέψη σου, τους καημούς σου. Σε μένα βρίσκεις παρηγοριά κάθε που μια καριόλα πληγώνει αυτό που εγώ αγαπώ. Κοίταξέ με επιτέλους. Είμαι δίπλα σου.»
Η αλήθεια μπορεί να σε λυτρώσει. Απελευθερώνει όλο το κρυμμένο σου δυναμικό. Κάνει ευδιάκριτη κάθε σπιθαμή του χαρακτήρα σου, αυτού που βρίσκεται στο βαθύτερο σημείο μέσα σου. Μπορεί να σε φέρει σε δύσκολη θέση, μπορεί να σε εκθέσει. Μα μπορεί και να σε ενώσει με ανθρώπους με τους οποίους υπάρχει η απόλυτη εγκεφαλική ή συναισθηματική συμβατότητα. Δεν έχεις ανάγκη ένα μαγικό εικοσιτετράωρο. Μόνο μια απόφαση.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.