Καταλήψεις, Κατάρες και Μαύρη Μαγεία

Εξωτερικές κι Εσωτερικές Κατάρες

Ολέθρια Παγίδα Αυτοκαταστροφής

«Ο άνθρωπος, επειδή είναι κι αυτός μέρος της ζωντανής φύσης, λειτουργεί ακριβώς όπως κι εκείνη. Επομένως, όπως στην έρημο η ζωή επιζητά απεγνωσμένα το νερό για να επιβιώσει, έτσι κι η εσωτερική έρημος του ανθρώπου, που δεν είναι άλλη από την Συγκινησιακή Πανούκλα, διψά για Συναισθηματική Ικανοποίηση και την αναζητά απελπισμένα» Βίλχελμ Ράιχ / Μάρτιος 1954

«Ο τρόπος επίλυσης ενός προβλήματος που αντιμετωπίζεις στην ζωή σου, βρίσκεται σ’ εκείνον τον τρόπο ζωής που κάνει το πρόβλημα να εξαφανίζεται» Λούντβιχ Βιτγκενστάιν

«Ακρασία» Γνωρίζεις το Καλό και Πράττεις το Κακό !

Ηθική και Διανοητική Αδυναμία

«Κάθε τι που ενισχύει και αυξάνει την επιβίωση ενός ανθρώπου στα πλαίσια της λογικής, είναι καλό. Κάθε τι που την εξασθενίζει – στα πλαίσια της λογικής επίσης- και την σκοτώνει, είναι κακό».

Η εξήγηση του να μη μπορεί κανείς να πράξει το ηθικά καλό αν και το γνωρίζει (ακρασία) ότι δηλαδή η ηθική γνώση δεν διαθέτει αυτή καθ’ εαυτή ισχύ επιβολής, απασχολεί ως κεντρικό πρόβλημα την Ελληνική Φιλοσοφία ήδη από την αρχαιότητα. Για τον Σωκράτη, εφόσον κανείς απ’ τους ανθρώπους δεν αμαρτάνει θεληματικά, το πρόβλημα οφείλεται στην απουσία πραγματικής γνώσης «ουδείς εκών κακός». Είναι όμως έτσι; Ο Πλάτων, διαβλέποντας ότι η Σωκρατική λύση ήταν αδύνατη ως τέτοια, κατασκεύασε ένα μεταφυσικό οικοδόμημα «θεωρία των ιδεών» για να εξηγήσει την Ακρασία, περιγράφοντας ταυτόχρονα και την απαιτούμενη ηθική γνώση ενός ιδιαίτερου τύπου ανθρώπων (Πολιτεία). Ο Αριστοτέλης τέλος ακολουθεί άλλη οδό εξήγησης αποδεχόμενος τον καθοριστικό ρόλο των συναισθημάτων και των ανθρωπίνων παθών στην ψυχολογία της ανθρώπινης πράξης.

Σωκράτης: Σύμφωνα με την ηθική θεωρία του Σωκράτη, η γνώση ταυτίζεται με την αρετή και αυτές μόνο οδηγούν στην ευδαιμονία. Για να οδηγηθεί όμως κάποιος σε αυτή, πρέπει να είναι ηθικός και ενάρετος και για να είναι κάποιος ενάρετος πρέπει να αποκτήσει γνώση του τι είναι αρετή. Η αρετή για τον Σωκράτη, δεν έχει να κάνει με την εφαρμογή γενικών κανόνων που μας λένε τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε καλοί, αλλά είναι μια συγκεκριμένη κατάσταση της ψυχής. Η ψυχή, οδηγείται σε αυτή την ηθική κατάσταση όταν γνωρίζει το τι είναι αρετή. Αυτός που γνωρίζει το περιεχόμενο της αρετής, είναι ενάρετος.

Αν η ψυχή δεν είναι σε αυτή τη κατάσταση, δεν μπορούμε να είμαστε καλοί και σε καμία περίπτωση δεν μπορούνε οι πράξεις μας να είναι καλές. Για το Σωκράτη, οι πράξεις είναι καλές όταν ο χαρακτήρας είναι καλός. Η γνώση λοιπόν είναι αναγκαία για την καλή ηθική κατάσταση του ατόμου καθώς η γνώση αυτή τροποποιεί το χαρακτήρα μας και επιφέρει ηθικό αποτέλεσμα. Ο Σωκράτης επιπλέον κάνει λόγο για διάφορες αρετές και για την αρετή στο σύνολο της που περιλαμβάνει όλες τις άλλες. Κατ’ αυτό τον τρόπο ή έχουμε ολόκληρη την αρετή ή δεν την έχουμε καθόλου και είτε είμαστε δηλαδή καλοί, είτε δεν ήμαστε. Κατά το Σωκράτη όλη η αρετή είναι ενιαία και συνοψίζεται στη γνώση του τι είναι τελικά καλό ή κακό.

Ο Σωκράτης διατυπώνει τις απόψεις του σχετικά με τη θεωρία της ακρασίας μέσα από το διάλογο «Πρωταγόρας». Σύμφωνα λοιπόν με τη θεωρία της ακρασίας, ο άνθρωπος αν και γνωρίζει το καλό, πράττει το κακό, γιατί παρασύρεται από τα πάθη του. Ο Σωκράτης δεν δέχεται την ηθική ακρότητα παρά μόνο την ηθική εγκράτεια, απορρίπτοντας με αυτό τον τρόπο τη θεωρία της ακρασίας. Θεωρεί λοιπόν ότι το κακό πηγάζει από την άγνοια ως γνωστικό σφάλμα κακής κρίσης δεν είναι κανείς δηλαδή από τη θέληση του κακός (ουδείς εκών κακός). Το άτομο που παρασύρεται έχει περισσότερες από μια απόψεις για το τι είναι καλό και θεωρεί πως αυτό που επιλέγει να κάνει είναι το καλύτερο γι’ αυτό.

Αμφιταλαντεύεται δηλαδή μεταξύ δύο απόψεων και οι λόγοι για αυτή την αμφιταλάντευση είναι καθαρά γνωσιολογικοί. Αν λοιπόν ο άνθρωπος είχε πραγματική γνώση ποτέ δεν θα συνέβαινε η ακρασία. Η θεωρία του Σωκράτη δεν αφήνει κανένα περιθώριο για την ακράτεια ως αποτέλεσμα ορμών ή πάθους. Μέσα από το διάλογο Μένωνα, ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι αρετή είναι η γνώση, με το επιχείρημα ότι πρέπει να θεωρείται κάτι καλό δηλαδή πάντοτε ωφέλιμο και ποτέ βλαβερό για να το επιδιώκουμε. Επιχειρεί να αποδείξει ότι αυτοί που επιλέγουν το κακό, το επιλέγουν από άγνοια θεωρώντας ότι είναι κάτι καλό. Το κακό βλάπτει αυτόν που το επιθυμεί, επομένως δεν μπορεί κάποιος να το επιθυμεί. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι, κανείς άνθρωπος με ορθή αντίληψη δεν είναι δυνατόν να πράττει αντίθετα προς ότι υπάρχει καλύτερο παρά μόνο από άγνοια.

Πλάτων: Στην Πολιτεία, ο Πλάτων κάνει λόγο για ανάλυση της εσωτερικής δομής της ψυχής και τη διακρίνει σε τρία μέρη: Το διανοητικό μέρος, όπου έλκεται από τις ευχαριστήσεις της διανοητικής απασχόλησης, οδηγεί στη γνώση και στέκεται εμπόδιο στις επιθυμίες, το θυμοειδές, όπου βρίσκει ευχαρίστηση μέσα από την προστασία της προσωπικής μας τιμής και το επιθυμητικό, όπου ευχαριστιέται μέσα από τις σωματικές ηδονές. Όμως ενώ ο Σωκράτης θεωρούσε πως το λογικό είναι πανίσχυρο, ο νέος αυτός διαχωρισμός αποδίδει σε καθένα από τα τρία μέρη της ψυχής το δικό του ανεξάρτητο διαχωρισμό. Καθένα έχει ανεξάρτητα κίνητρα και επόμενος μπορεί να αντισταθεί με επιτυχία στα υπόλοιπα δυο. Έτσι κάθε μια από τις ορέξεις περιγράφεται ως μια έφεση, προς το δικό της εντελώς καθορισμένο αντικείμενο.

Ο Πλάτωνας είναι πια πεισμένος ότι η ακρασία είναι σαφώς δυνατή, παραδέχεται ότι υπάρχει περίπτωση ό άνθρωπος να παρασυρθεί από τα πάθη υπό την επίδραση του επιθυμητικού μέρους της ψυχής και να οδηγηθεί σε άκρατη συμπεριφορά. Είναι δυνατόν να επιζητούμε μορφές ικανοποίησης οι οποίες να έρχονται σε αντίθεση με τη λογική μας. Μέσα από τη «Πολιτεία» φαίνεται λοιπόν ότι τα πάθη όταν επικρατήσουν στη ψυχή περιορίζουν τη δράση του λογισμού, ή λογικής και έτσι έχουμε το φαινόμενο της ακρασίας. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον ισχυρισμό του Σωκράτη, όπου η επιθυμία για κάτι ήταν απαραίτητα επιθυμία για το καλό, ενώ αν συνέβαινε το αντίθετο σήμαινε ότι τότε δεν είχαμε επίγνωση του ότι ήταν κακό. Επομένως ο άνθρωπος δεν αρκεί μόνο να γνωρίζει ποιο είναι το καλό, αλλά θα πρέπει το λογιστικό να παρέμβει και να περιορίσει τις επιθυμίες του επιθυμητικού. Για τον Πλάτωνα λοιπόν ενάρετος δεν είναι αυτός που γνωρίζει το περιεχόμενο της αρετής αλλά αυτός που δεν παρασύρθηκε από τις σαρκικές απολαύσεις του επιθυμητικού.

Η ψυχή πριν την ενσωμάτωσή της, όταν ήταν στον κόσμο των ιδεών, γνώριζε τα πάντα, κατέχει τις έννοιες του καλού, της δικαιοσύνης και όλων των καθολικών εννοιών. Μέσω της ανάμνησης λοιπόν η ψυχή γνωρίζει το αγαθό έτσι μέσω της διαπαιδαγώγησης του ανθρώπου επανέρχεται στο λογιστικό μέρος της ψυχής, η ιδέα του αγαθού. Με αυτό το τρόπο επικρατεί το λογιζεσθαι και αποκτά η ψυχή, ηθική διάθεση. Και για τον Πλάτωνα,η ευδαιμονία αποτελεί ανώτατο αγαθό και η οποία συνιστάται στην ανώτατη καλλιέργεια της ψυχής και στην ανώτατη ανάπτυξη της ηθικής λογικής φύσης του ανθρώπου.

Επειδή η ευδαιμονία αποκτάται μέσω της αρετής, εξαρτάται άμεσα απ’ αυτήν, καθώς ο αληθινά ευδαιμονικός άνθρωπος είναι ο αληθινά ενάρετος άνθρωπος. Ο ώριμος Πλάτων των Νόμων, δείχνει να υπερβαίνει τις αντιλήψεις του Πρωταγόρα περί απόλυτης κυριαρχίας της γνώσης και να αναγνωρίζει έστω και εν μέρει, την δυνατότητα εκδήλωσης του φαινομένου της ακρασίας καθώς κάνει αναφορά στην ακόλαστη ζωή. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρει ότι κάθε άνθρωπος γίνεται άσωτος χωρίς να το θέλει, είτε από αμάθεια, είτε από έλλειψη εγκρατείας, είτε και από τα δυο μαζί, ενώ παρατηρούμε να υπάρχει έστω και αμυδρά η σωκρατική άποψη περί άγνοιας.

Αριστοτέλης: Η ηθική του Αριστοτέλη είναι ευδαιμονιστική καθώς υποστηρίζει ότι σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η ευδαιμονία, η οποία ορίζεται ως το τέλειο ύψιστο αυτάρκες αγαθό. Και επειδή Η ευδαιμονία συνδέεται άρρηκτα με την αρετή, στόχος του Αριστοτέλη είναι να μπορέσει το άτομο να οδηγηθεί στη αρετή και συνάμα στην ευδαιμονία του. Η αρετή προκύπτει από επίπονη άσκηση πρακτικής αλλά και διδασκαλίας. Σχετίζεται έτσι με τη πρακτική συνήθεια και τη συνεχή εθιστική επανάληψη οδηγώντας στη καλλιέργεια του χαρακτήρα. Η αρετή είναι το μέσο ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη.

Η ενάρετη μεσότητα, δεν έχει να κάνει με το μέσο όρο, αλλά αποτελεί μία ηθική «ακρότητα», κάτι δύσκολο να επιτευχθεί. Η συστηματική τήρηση της μεσότητας κατακτάται με την επανάληψη, ώστε να γίνει έξη – συνήθεια και να αποτελέσει ηθική αρετή. Η αρετή με άλλα λόγια είναι μια τάση ελέγχου ορισμένων συναισθημάτων και ορθής δράσης σε ορισμένες καταστάσεις. Για τον Αριστοτέλη η ηθική ποιότητα του πράττοντος δε φανερώνεται παρά μόνο στις πράξεις του και όχι στη πρόθεση του ή τα συναισθήματα του. Φρόνιμος δεν είναι απλώς αυτός που θα πράξει το σωστό τη δεδομένη στιγμή, αλλά αυτός που θα το πράξει καθοδηγούμενος από την αντίστοιχη προδιάθεση.

Αυτή η εξάρτηση της ηθικής γνώσης (φρόνηση) από το χαρακτήρα του πράττοντος, δείχνει ότι απομακρυνόμαστε από το σωκρατικό μοντέλο, όπου η κατοχή της ηθικής γνώσης οδηγούσε στην ορθή πράξη. Τον Αριστοτέλη εν αντιθέσει με το Σωκράτη, δεν τον ενδιαφέρει να μάθει ο άνθρωπος τι είναι αρετή, αλλά το πως θα γίνει ενάρετος. Επιπλέον, ενάρετος είναι αυτός που εκτελεί πράξεις αγαθές και όχι αυτός που ξαναθυμάται την ιδέα του αγαθού μέσω της γνώσης – ανάμνησης όπως ήταν σύμφωνα με τον Πλάτωνα.

Η επιλογή της ενάρετης πράξης γίνεται με τον ορθό λόγο, με την βοήθεια του οποίου ο άνθρωπος θα προσδιορίσει το μέσο, δηλαδή η ηθική αρετή στηρίζεται στο ορθό λόγο και τη διανοητική αρετή, που λέγεται φρόνηση και αποκτιέται με τη διδασκαλία και την εμπειρία. Ο Αριστοτέλης λοιπόν βασίζει την ηθική ενάρετη πράξη πάνω στην έλλογη φύση του ανθρώπου, θεωρώντας ότι η αρετή είναι μια λογική πράξη σύμφωνη με τις επιταγές του λόγου. Η φρόνηση αποτελεί τη κορύφωση του ηθικού βίου και ταυτίζεται με τη συνειδητή ηθική απόφαση και πράξη.

Η φρόνηση προϋποθέτει την ηθική αρετή, δηλαδή δεν μπορεί να είναι κάποιος φρόνιμος εάν δεν είναι αγαθός στο επίπεδο της ηθικής αρετής. Οι ενάρετες πράξεις είναι όχι μόνο εκούσιες αλλά και σύμφωνες με την προαίρεση, συνάγεται λοιπόν ότι η αρετή και η κακιά εναπόκεινται σε εμάς τους ίδιους. Η σωκρατική ρήση «ουδείς εκών κακός» εδώ βλέπουμε να αντικρούεται από τον Αριστοτέλη. Άρα η πράξη είναι αγαθή, αν εκείνος ο οποίος πράττει είναι αγαθός και είναι αγαθός, αν διαλέγει αυτές τις πράξεις λόγω της ροπής του προς αυτές και όχι τυχαία.

Ο Αριστοτέλης διακρίνει δύο είδη αρετής: α) τις ηθικές αρετές που αποκτούνται με τη διαρκή επανάληψη και τον εθισμό συνήθειας και β) τις διανοητικές αρετές που αποκτούνται, με τη διδασκαλία, το χρόνο και την εμπειρία. Σημαντικότερη διανοητική αρετή είναι η φρόνηση, η οποία αφορά στο πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Η φρόνηση είναι η διανοητική αρετή δίχως την οποία καμία ηθική αρετή δεν μπορεί να ασκηθεί. Η ηθική συμπεριφορά φαίνεται να μην αποτελεί την ύψιστη ενασχόληση για την ευδαιμονία, αλλά η μέγιστη δυνατή ηδονή είναι αυτή της συνεχούς εξάσκησης της θεωρίας όπου μέσω της φιλοσοφίας σκοπεύει την αναζήτηση της σοφίας.

Ο Αριστοτέλης διαφωνεί με το Σωκράτη, θεωρώντας ότι το άλογο μέρος της ψυχής είναι υπεύθυνο για τα πάθη και τις κακές επιλογές της θέλησής και έτσι, ενώ γνωρίζουμε το καλό πράττουμε το κακό λόγω ηθικής αδυναμίας. Η πράξη αυτή που τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ακολουθεί το ορθό και λογικό αλλά επιλέγει την επιθυμία, το πάθος μπορεί να ορισθεί ως ακρασία. Ο Αριστοτέλης διακρίνει τρεις διαβαθμίσεις κακίας, την ακρασίαν, την κακία και την θηριότητα που αντιστοιχούν σε τρεις διαβαθμίσεις αρετής, στην εγκράτεια, στην αρετή και στην ηρωική και θεία αρετή.

Τα πράγματα που παρέχουν ηδονή και εγείρουν την επιθυμία, διακρίνονται σε τρία ειδή: στα πράγματα που αξίζουν καθ’ αυτά να επιλέγονται αλλά επιδέχονται υπερβολή, στα πράγματα που αξίζουν να αποφεύγονται και στα πράγματα που είναι ουδέτερα αλλά αναγκαία. Η ακρασία με την αυστηρή σημασία της λέξης, αφόρα το τρίτο είδος που αποτελεί επίσης το πεδίο της καθ’ αυτό ακολασίας. Ο άνθρωπος που επιδιώκει υπερβολικά τις ηδονές και αποφεύγει όσα προξενούν λύπη και ενέργειες με προαίρεση αντίθετα προς την προαίρεση και τη λογική αυτός, είναι ο κυριολεκτικά ακρατής.

Αυτός που επιδιώκει τις υπερβολικές ηδονές ή τις υπερβολές γενικά είναι ακόλαστος όπως επίσης και αυτός που αποφεύγει τις σωματικές λύπες. Και ο ακρατής και ο ακόλαστος έχουν σχέση με τις ίδιες ηδονές και τις ίδιες λύπες, όμως οι ακόλαστοι δρουν μέσα από επιλογή ενώ οι ακρατείς όχι. Περισσότερο ακόλαστος είναι αυτός που αν και δεν κυριαρχείται από τις επιθυμίες επιδιώκει τις υπερβολικές ηδονές και αποφεύγει τις μερικές λύπες παρά εκείνος που τα κάνει επειδή διακατέχεται από σφοδρές επιθυμίες. Όσοι επίσης επιδιώκουν αυτά που είναι από τη φύση τους καλά και αγαθά και αυτοί κατακρίνονται. Μπορεί βέβαια καθένα από αυτά να είναι από τη φύση του επιθυμητό το ίδιο, η υπερβολική όμως αγάπη γι’ αυτά είναι πράγμα κακό. Και αυτό του είδους ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται ακρατής.

Υπάρχουν επίσης η θηριώδης και η νοσηρή ακρασία οι οποίες αποτελούν μορφές ακρασίας σε αντίθεση με την απλή ακρασία. Αυτοί που είναι απερίσκεπτοι και ζουν μόνο με τις αισθήσεις και έχουν ζωώδεις διαθέσεις τους χαρακτηρίζει η θηριώδης ακράτεια ενώ όταν η επιθυμία οφείλεται σε ασθένεια έχουμε νοσηρό είδος ακράτειας. Δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως ακρατείς όσους έχουν ζωώδεις έξεις, οι οποίες οφείλονται σε φυσικές αιτίες ή και όσους βρίσκονται σε μία αρρωστημένη κατάσταση από συνήθεια, παρά μόνο όταν ελέγχει τις ζωώδεις έξεις του όταν τις έχει ή όταν υποκύπτει σε αυτές. Η ακράτεια ως προς την οργή, είναι λιγότερο αξιοκατάκριτη από την ακράτεια ως προς τις επιθυμίες, καθώς και η οργή ακούει σε κάποιο βαθμό τη λογική. Η επιθυμία από την άλλη δεν ακολουθεί τη λογική.

Άλλωστε είναι περισσότερο αξιοσυγχώρητο το να ακολουθούμε τις φυσικές ορμές (η οργή συμφωνεί με τη φύση του ανθρώπου), απ’ ότι τις επιθυμίες που αποβλέπουν στις υπερβολικές και όχι αναγκαίες ηδονές. Είδος ακράτειας είναι και η απερίσκεπτη ορμή και η αδυναμία προς αντίσταση. Άλλοι άνθρωποι αν και σκέπτονται και παίρνουν μια απόφαση δεν μένουν σταθερή σε αυτή εξ’ αιτίας του πάθους, ενώ άλλοι παραιτούνται από το πάθος επειδή δεν σκέπτονται. Οι ισχυρογνώμονες μοιάζουν με τον ακρατή εξαιτίας της ηδονής ή της λύπης, καθώς ευχαριστιόνται για τη νίκη τους αν δεν αλλάξουν γνώμη με τη πειθώ, ενώ λυπούνται αν οι γνώμες τους δεν αποκτήσουν κύρος. Άρα: Μόλις διάβασες για την θεώρηση της Ακαρσίας.

Ο Σωκράτης δίνει το δικό του ορισμό καθώς δεν δέχεται την ηθική ακράτεια παρά μόνο την ηθική εγκράτεια. Ο Αριστοτέλης διαφώνησε ως προς αυτό με το Σωκράτη θεωρώντας ότι το άλογο μέρος της ψυχής είναι υπεύθυνο για τα πάθη και τις κακές επιλογές της θέλησης. Ενώ ο Πλάτων αναγνωρίζει ότι το επιθυμητικό είναι αυτό το οποίο δημιουργεί στην ψυχή επιθυμία για κάτι όπου πρέπει όμως το λογιστικό (έλλογο) μαζί με το θυμοειδές να περιορίσουνε αυτές του τις επιθυμίες και να επέλθει ισορροπία στο άτομο. Αν ζεις με τις προτροπές των ελλήνων φιλοσόφων, αντιλαμβάνεσαι πόσο εύκολο είναι να μπεις στην θέση του Οδυσσέα και να φτάσεις στην Ιθάκη.

Γιατί στην Οδύσσεια μόνο αυτός που είχε Θ Ε Λ Η Σ Η και Καλοπροαίρεση, κατάφερε να αγγίξει την Ευδαιμονία. Αν αποκοπείς από την σύνδεση σου με την ΘΕΛΗΣΗ ή Πνευματική Δύναμη δημιουργούνται ψυχολογικές παρεκκλίσεις. Το καλό και το κακό η Ευδαιμονία ή η ταραχή, προσδιορίζεται σε σχέση με κάτι άλλο, πχ. με την επιβίωση, αν πρόκειται για την ανθρώπινη ύπαρξη στο σύνολο της. Κάθε τι που ενισχύει και αυξάνει την επιβίωση ενός ανθρώπου στα πλαίσια της λογικής, είναι καλό. Κάθε τι που την εξασθενίζει – στα πλαίσια της λογικής επίσης- και την σκοτώνει, είναι κακό. Αυτό είναι Ολοφάνερο, από την υγεία του ανθρώπου, ψυχική και σωματική. Κάθε καλή κατάσταση που σε τοποθετεί και ενδυναμώνει την σύνδεση σου με το Πνεύμα – Δύναμη ή Σκοπό αυτόματα σε τοποθετεί στην κατάσταση της Ευδαιμονίας, κάθε κακή κατάσταση σε αποκόβει και σε απομακρύνει από τον Σκοπό, άρα σε απομακρύνει κι από την Ευδαιμονία.

Παρασιτικοί: «Το ράσο δεν κάνει τον άνθρωπο»

Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος ζει με δυσαρμονίες και καταδικάζει τον εαυτό του στην λήθη, στο βάσανο, στον πόνο και στην αρρώστια; Διαβάσαμε τόσες όμορφες λέξεις που κάθε μία από μόνης της δημιουργεί διαλογιστικές καταστάσεις απλά και μόνο με την εκφώνηση της, Ψυχή, Ηθική, Αρετή, Ευδαιμονία, Αρμονία, Φρόνηση κ.α. όμως άραγε γιατί ο άνθρωπος κατ’ επανάληψη ξεπέφτει στην δυσαρμονία και την θανατηφόρα λάσπη της ασθένειας, ψυχικής, διανοητικής, σωματικής, επιλέγοντας να χρησιμοποιεί τις σκέψεις, τις λέξεις και τις πράξεις του για να κάνει κακό στον εαυτό του και τους γύρω του;

Γιατί άραγε η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι βιοφυσικά ανίκανοι ν’ αντέξουν την Αλήθεια και την Δύναμη που αυτή εμπεριέχει κι επιλέγουν να δραστηριοποιηθούν κοινωνικά ώστε να συκοφαντήσουν, να εξοντώσουν ηθικά, να διασπείρουν την ασθένεια συναισθηματικά και να καταστρέψουν; Ρητορικά ερωτήματα, που όμως εξακολουθητικά βασανίζουν (αν και δεν ξαφνιάζουν) κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, που παρατηρεί την ζωή και βλέπει όλους τους αληθινά αξιόλογους ανθρώπους να βασανίζονται εν ζωή και να κατασυκοφαντούνται μετά θάνατον κατά πως βολεύει το παρασιτικό ανθρώπινο ζώο.

Είναι γεγονός πως κάθε αληθινή μεγαλοφυΐα, όπως ο Georges Lakhovsky [Strange Νο 148] ο Royal Raymond Rife [Strange Νο 147] ο Dr Wilhelm Reich [Strange Νο 149 -150] η Dr. Ruth Drown [Strange Νο 154] κι όλοι οι Τιτάνες της σκέψης και της ανθρωπιάς, βρέθηκαν αντιμέτωποι με το δολοφονικό μίσος που διεγείρεται, τόσο από τον τρόμο που προκαλεί στους παρασιτικούς (νευρωτικούς) η διαστολή της ζωής και η Αλήθεια, όσο κι από τον φθόνο των ολίγιστων, μικρονοϊκών, άψυχων και μικροπρεπών απέναντι στην μεγαλοφυΐα. Όμως αυτή η παρανοϊκή συμπεριφορά κι αντίδραση εξαπλώνεται σαν πανούκλα, που σαν αρρώστια προσβάλει κάθε έμβιο ον του πλανήτη.

Έχοντας κοινά στοιχεία το μίσος, την έλλειψη ψυχής, την απουσία των ανώτερων ενεργειακών κέντρων (τσάκρα) οι παρασιτικοί συνασπίζονται και λειτουργούν αγελαία μέσα στην ανθρωπόμαζα των κοινωνιών, προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημιά καθοδηγούμενα, ύπουλα και μεθοδικά από τις Οργανικές Πύλες, τις καταλήψεις τους και τις σκοτεινές σκεπτομορφές τους, ακριβώς σαν πανούκλα προσβάλλουν μεγάλες πληθυσμιακές μάζες οδηγώντας τες να εκδηλώσουν παράλογη συμπεριφορά με τα δηλητηριώδη βέλη τους να στρέφονται είτε προς την μεγαλοφυΐα και το έργο της, στοχεύοντας στην φυσική και ηθική του εξόντωση, είτε, ακόμη χειρότερα, να στρέφονται άμεσα εναντίον των συμφερόντων της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης των ίδιων των μαζών, του εαυτούς τους συμπεριλαμβανομένου.  Είναι γεγονός πως η Συναισθηματική Πανούκλα βαμπιρίζει τον φορέα της.

Συγκινησιακή Πανούκλα και Αντιεπιβιωτικές Δραστηριότητες

Συγκινησιακή πανούκλα είναι η χρόνια βιοπάθεια του οργανισμού, είναι η καταστροφική δράση /αντίδραση του νευρωτικού/ψυχωτικού χαρακτήρα όταν αυτή εκδηλώνεται στον κοινωνικό χώρο, με καταστροφικά αποτελέσματα στον δημόσιο βίο. Η συγκεκριμένη αυτή αντίδραση μελετήθηκε κι αναγνωρίστηκε από τον Dr Wilhelm Reich [Strange Νο 149 -150] την δεκαετία του 1940 και μπορεί να λάβει πανδημικές διαστάσεις. Ιδιαίτερη ροπή στην εκδήλωση αντιδράσεων Συγκινησιακής Πανούκλας παρουσιάζουν εκείνα τα νευρωτικά όντα που έχουν υψηλή βιοενεργειακή φόρτιση, αλλά ταυτόχρονα είναι τελείως ανίκανα να βιώσουν φυσική, οργασμική ικανοποίηση.

Αναπτύσσουν δευτερογενείς αντιεπιβιωτικές παρορμήσεις, κυρίως σαδιστικές, που στρέφονται εναντίον της αθωράκιστης ζωής και των εκφράσεων της, ιδιαίτερα εναντίον της υγιούς σεξουαλικότητας, καταφεύγοντας σε κακοήθη κουτσομπολιά, δυσφημήσεις και συκοφαντίες. Έτσι, διασπείρουν την προσωπική τους μιζέρια στην κοινωνική ζωή προσπαθώντας με εκλογικεύσεις να επιβάλουν θεσμούς και νόρμες συμπεριφοράς που αποκλείουν κάθε φυσική έκφραση της αθωράκιστης ζωής την οποία δεν αντέχουν και πολεμούν λυσσαλέα επειδή τους προκαλεί αβάσταχτη λαχτάρα.

Μαγεία και Κακοδαιμονία

Οι Επιδράσεις στην καθημερινότητα της Συγκινησιακής Πανούκλας και των Παρασιτικών

Όμως ας δούμε ποιες είναι αυτές οι επιθέσεις / επιδράσεις των Παρασιτικών, με όρους μη επιστημονικούς για περισσότερη κατανόηση, αλλά και γιατί έτσι τις γνωρίζουμε όλοι εμείς οι απλοί άνθρωποι που βασανιζόμαστε από τις επιρροές της παρασιτικής ανθρωπόμαζας και των νοσηρών επιδιώξεων τους.

Μαγεία η [majía]: Σύνολο από μυστικιστικές γνώσεις και ενέργειες με τη βοήθεια των οποίων ο άνθρωπος πιστεύει ότι προκαλεί τη δημιουργία φαινομένων, τα οποία δε συμβιβάζονται με τους φυσικούς νόμους ή την κοινή εμπειρία: Ασχολείται με τη ~. Πιστεύει στη ~. Στις πρωτόγονες κοινωνίες η ~ αντικαθιστά τη θρησκεία. (έκφρ.) μαύρη* ~. ANT λευκή* ~. β. τα μάγια: Χρησιμοποιεί μαγείες και μαγγανείες. ΦΡ … ως διά μαγείας, ξαφνικά και με ανεξήγητο τρόπο. 2. (μτφ.) α. η σαγηνευτική επίδραση που ασκεί κτ. ωραίο ή μυστηριώδες και που προκαλεί μεγάλη ευχαρίστηση· γοητεία: H ~ της τέχνης / του ποιητικού λόγου. H ακατανίκητη ~ της ελευθερίας. β. για πράγμα ή γεγονός πολύ εντυπωσιακό ή ευχάριστο: Tο φεγγάρι απόψε είναι ~. Tο ταξίδι / οι διακοπές μας ήταν ~.

Αυτό αναφέρει το λεξικό στο λήμμα «μαγεία», πρακτικές που δημιουργούν φαινόμενα μη ταυτόσημα με τους κοινούς συμφωνηθέντες φυσικούς νόμους. Όμως ως γνωστόν ο άνθρωπος ελάχιστα γνωρίζει γι’ αυτό που ορίζει ως «φυσικούς νόμους» μάλιστα δεκάδες αλχημιστές κι ερευνητές ανά τους αιώνες μας έχουν δείξει ότι αυτό που οι συστημικοί αποκαλούν «φυσικούς νόμους» δεν είναι παρά ευφυολογήματα. Μαγεία είναι η αλχημεία, ακόμη και η απλή χημεία, μαγεία είναι. Μαγεία είναι η δύναμη να αλλάζουμε μια μορφή ενέργειας και υπό αυτή την έννοια άνθρωποι όπως ο Τέσλα κι ο Ράιχ ήταν μάγοι. Αυτό που θεωρείται φυσιολογικό σήμερα σε ανθρώπους μια άλλης εποχής θα φάνταζε μαγεία.

Στην Γαλλία, οι αδελφοί Ογκύστ και Λουί Λυμιέρ, Βασιζόμενοι στην εφεύρεση του κινητοσκοπίου, κατασκεύασαν την φορητή συσκευή του κινηματογράφου, την οποία κατοχύρωσαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, στις 13 Φεβρουαρίου του 1894. Ο κινηματογράφος των αδελφών Λυμιέρ, αποτελούσε ταυτόχρονα μηχανή λήψεως και προβολής, καθώς επίσης και εκτύπωσης του φιλμ. Η πρώτη ταινία που δημιούργησαν ήταν η «Έξοδος από το εργοστάσιο Λυμιέρ» (La sortie des usines Lumière), στις 19 Μαρτίου του 1895 και αποτύπωνε την έξοδο των εργατών από το εργοστάσιό τους. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, πραγματοποίησαν την πρώτη δημόσια προβολή ταινιών επί πληρωμή, στο Παρίσι και Ω! ΝΑΙ, τους κατηγόρησαν για «μαύρη μαγεία»

Γνωρίζουμε ότι τα πάντα είναι εκδηλώσεις Ενέργειας, όταν κι αν μπορούμε να μετατρέπουμε και να χειριζόμαστε την Ενέργεια τότε μπορούμε να γίνουμε όλοι μάγοι. Μόλις αποκτήσουμε την ικανότητα να Βλέπουμε Άμεσα τις εκδηλώσεις της Ενέργειας και την συνδυάσουμε με την αντίληψη της δικής μας δύναμης στο νου, στις προθέσεις, στις σκέψεις και στις λέξεις μας, τότε μπορούμε να ζήσουμε πραγματικά στην χρυσή εποχή των θαυμάτων και της αληθινής μαγείας. Αλλά τότε αυτά που σήμερα αποκαλούμε «θαύματα και μαγεία» θα αποκαλούνται φυσικοί νόμοι και καθημερινά φυσικά φαινόμενα.

Όποια κι αν είναι η πηγή της θανατηφόρας (για το ανθρώπινο ον) DOR ενέργειας -είτε προέρχεται από φυσική πηγή, είτε δημιουργείται από την ανθρώπινη αδιαφορία και την Συναισθηματική Πανούκλα- υπάρχουν τρόποι και εργαλεία να αντισταθμίσουμε, να ελαχιστοποιήσουμε έως και να εξαφανίσουμε ολοσχερώς τις επιδράσεις. Ο ικανός άνθρωπος έχει καταφέρει να επιβιώσει σε ιδιαίτερα δύσκολες αλλαγές περιβάλλοντος, από τις δραστικές κλιματολογικές μεταβολές, μέχρι τις δραματικές διατροφικές, κοινωνικές, οικογενειακές, οικονομικές δομές του.

Σήμερα εκτός από όλα αυτά έχουν προστεθεί και νέες προκλήσεις που απειλούν την ευζωία και την υγεία του ανθρώπου, το ηλεκτρομαγνητικό στρες, οι αεροψεκασμοί, το HAARP, οι εκπομπές μικροκυμάτων, τα κινητά τηλέφωνα, ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο των τσιμεντουπόλεων. Είναι σίγουρο ότι ο Ικανός Άνθρωπος (όχι όλοι) που έχει Σύνδεση με την Δύναμη, απολαμβάνει την πρόσβαση σε κατάλληλα εργαλεία, όπως και απρόσκοπτη πρόσβαση σε γνώση, για να ξεπεράσει όλες τις νέες προκλήσεις και να δημιουργήσει για τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του (όχι όλους) μια ειρηνική, αρμονική και ισορροπημένη ευζωία κι ευμάρεια.

Καθιστώντας τον εαυτό του ζωογόνο, ζωοδότη, υγιή, του προσφέρει την δυνατότητα οι επιδράσεις των δικών του εσωτερικών διεργασιών (σκέψεων και συναισθημάτων) να έχουν τελικά ένα μεγαλύτερο και ισχυρότερο αποτέλεσμα, ξεκινώντας από τον εαυτό κι αυτό αντανακλάται στον περίγυρο του και σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Επηρεάζουμε τον κόσμο μας με αυτό που είμαστε, με αυτό που σκεφτόμαστε και με αυτό που κάνουμε, όποιο κι αν είναι αυτό, είτε επί καλό, είτε επί κακό. Αν θέλουμε να έχουμε αρμονία, υγεία κι ευζωία οφείλουμε να επηρεάζουμε τον εαυτό και τον περίγυρο του φιλοεπιβιωτικά κι επί καλό.

 Είναι απαραίτητο να έχουμε έναν καθαρό ενεργειακά εαυτό, όπως και καθαρό σπίτι, γραφείο, αυτοκίνητο, γειτονιά από κάθε θανατηφόρα DOR ενέργεια, αφήνοντας μόνο την ζωογόνα και υγιεινή οργόνη να κυριαρχήσει και να λαμπρύνει την ζωή μας, όπως κι ελαχιστοποίηση συναναστροφής με τους παρασιτικούς.

Αν και οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε μπλεξίματα με καταλήψεις, κατάρες και μαύρη μαγεία (ένα πολύ μεγάλο μέρος ανθρώπων έχει, μάλιστα πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι μπορείς να φανταστείς) εν τούτοις πολλές φορές βιώνουμε περιόδους που είμαστε περιτριγυρισμένοι από ανθρωποειδή που είτε δεν μας συμπαθούν, είτε δεν μας σέβονται και συμπεριφέρονται εντελώς εχθρικά ακόμη και χωρίς προφανή λόγο. Τότε λέμε ότι διανύουμε μια χρονική περίοδο σε περιβάλλον Συγκινησιακής Πανούκλας, το αγαπημένο πεδίο δράσης των Οργανικών Πυλών και των Παρασιτικών παρατρεχάμενων τους. Αυτοί οι άνθρωποι δείχνουν να είναι ανίκανοι να νοιώσουν (πόσο άλλον να δείξουν) ανώτερη, ευφυή συμπεριφορά, όπως σεβασμό, ηθική, φιλικότητα, καλοπροαίρεση κι όλα αυτά τα αισθήματα και τρόπους δράσεων που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζωώδη θηλαστικά του πλανήτη μας (αν και κάποια ζώα τα διαθέτουν σε κάποιο βαθμό με τον τρόπο τους).

Η επίδραση και ο τρόπος δράσης τους, τα λεγόμενα τους ακόμη κι η απλή  παρουσία τους είναι παρόμοια μ’ εκείνη μιας κατάρας, ή μιας μαύρης μαγείας, αποστραγγίζουν την ενέργεια μας με τις άσχημες, θανατηφόρες, σκιώδεις δονήσεις τους, μας επηρεάζουν διανοητικά, μας προκαλούν κατάθλιψη, ανησυχία, φόβο, κόπωση, δυσφορία, μία έντονη αίσθηση αδειάσματος κι όλα αυτά χωρίς προφανή λόγο (όπως το να ‘χουμε δουλέψει πολύ έντονα ή να υπάρχει έντονο αρνητικό γεγονός στον παρόντα χρόνο) απλά και μόνο με την παρουσία τους στον περιβάλλοντα χώρο. Αν δε χρειαστεί να συνεργαστούμε για κάποιο λόγο μαζί τους, να έχουμε δηλαδή άμεση επικοινωνία, η κατάθλιψη κι ο φόβος μπορεί να μετατραπούν σε τρόμο και ταχυκαρδίες.

Αυτό άνετα μετατρέπεται σε σωματική αρρώστια, αν το ενεργειακό μας επίπεδο πέσει δραματικά και προσβληθεί το ανοσοποιητικό σύστημα. Είναι πλέον ιατρικά εξακριβωμένο (από αληθινούς ιατρούς) ότι πρώτα νοσεί το αιθερικό και κατόπιν το φυσικό σώμα. Σε αυτό το θανατηφόρα αρνητικό περιβάλλον δράσης των Οργανικών Πυλών, υπάρχουν τρόποι με τους οποίους μπορούμε να μείνουμε αλώβητοι κι απρόσβλητοι από την δράση τους, εκεί που χρειαζόμαστε μια γερή δόση Οργόνης, μια γερή δόση Ζωής, τίποτε καλύτερο (συνδυαστικά με τους οργονίτες) από την χρήση της «Υποδειγματικής Κατάστασης» 

Μια ήπια μορφή κατάρας είναι ένα ασυνείδητο συνήθως και ηλίθιο ξεστόμισμα στιγμής όπως «που να σου πέσουν τα μαλλιά» για γυναίκα και «που να σου πέσει και να μην σου ξανασηκωθεί» για άντρα. Μια πιο σφοδρή κατάρα επικαλείται μια σειρά από συμφορές ακόμη κι άσχημο θάνατο, για να χτυπήσει το θύμα (δέκτη) μάλιστα η οικογένεια και τα παιδιά μπορεί να συμπεριλαμβάνονται σε αυτού του είδους τις βέβηλες και συνειδητές πλέον, κατάρες. Ευτυχώς δεν πετυχαίνουν εύκολα όλες αυτές οι κακές προθέσεις τον στόχο τους, ειδικά αν ο πομπός (μάγος) που ξεστομίζει τις κατάρες είναι απλά βλάκας χωρίς σκοπιμότητα κι ο δέκτης είναι Δυνατός, φοράει Οργονίτη, είναι καλοπροαίρετος και δεν χρησιμοποιεί το ίδιος τέτοιες πρακτικές ούτε γι’ αστείο.

Αν όμως ο πομπός είναι συνειδητός, εννοεί κάθε λέξη που ξεστομίζει και υπάρχει ένα συναισθηματικό υπόβαθρο που φορτίζει κι ενδυναμώνει την βλάσφημη κατάρα, η επίδραση μπορεί να είναι καταστροφική, ειδικά αν ο δέκτης είναι αδύναμος, φοβισμένος, απροστάτευτος και κινείται στα πεδία των Παρασιτικών ή της Συγκινησιακής Πανούκλας. Στην Αφρική και σε χώρες κοντά στον Ισημερινό, άνθρωποι και ζώα πεθαίνουν επειδή κάποιος τα καταράστηκε κι αυτό είναι καθημερινό φαινόμενο. Αυτή η επιτυχία της μαγείας, οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι ο δέκτης είναι αδύναμος κι απροστάτευτος και όχι τόσο στο ότι ο πομπός (ο μάγος) είναι δυνατός.

Αν πιάσεις τον εαυτό σου να αντιδρά σε αυτό το επίπεδο, βρίζοντας θυμωμένα και με οργή κάποιον που βρέθηκε στον δρόμο σου και σου δημιουργεί προβλήματα, στάσου και σκέψου πως ό,τι δίνεις παίρνεις, ειδικά σε επίπεδο βλακείας, όπου δεν υπάρχει η Συνειδητή Δύναμη για προστασία. Σκέψου ότι αυτό είναι μια DOR δραστηριότητα που ταιριάζει στις Οργανικές Πύλες, μα όχι σε ένα συνειδητό καλοπροαίρετο άνθρωπο και το χειρότερο, μην ξεχνάς ότι εκπέμπεις δονήσεις που σε επηρεάζουν άμεσα καθώς το ρεύμα ενέργειας περνάει μέσα από την αύρα σου και επηρεάζει το αιθερικό σου σώμα. Δηλαδή, ένας Παρασιτικός ή μια Οργανική Πύλη, μια χαρά μπορεί να καταριέται, δεν έχει καμία επίπτωση στο αιθερικό του σώμα αφού έχει αποκοπεί απ’ αυτό, ούτε έχει καμία επίπτωση στην ψυχή του αφού δεν διαθέτει. Μπορεί η Συγκινησιακή Πανούκλα να τον βαμπιρίζει και στο τέλος να τον εξαφανίζει, αλλά αυτό είναι το φυσικό του περιβάλλον.

Ο καλοπροαίρετος έμψυχος άνθρωπος από την άλλη παθαίνει μεγάλη ζημιά, όταν πάνω στον θυμό και την αφέλεια του πει λέξεις κατάρας. Αν ανήκεις στην κατηγορία των καλοπροαίρετων ανθρώπων φρόντισε οι λέξεις που χρησιμοποιείς στην καθημερινότητα σου όπως και τα συναισθήματα που τις ακολουθούν να ταυτίζονται με την ποιότητα του ΕΙΝΑΙ σου. Επειδή όταν περιτριγυρίζεσαι από την Συγκινησιακή Πανούκλα ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο (μερικές φορές σχεδόν αδύνατον) να ελέγξεις τις αντιδράσεις σου ή τις λέξεις σου, μάλιστα μερικές φορές και τις γροθιές σου, εδώ είναι που εμφανίζεται πολύτιμος βοηθός το silver bullet(αλλά και όλοι οι οργονίτες του orgonodrome) που ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΝ αυτή την θανατηφόρα ενέργεια της κατάρας σε καθαρή ζωογόνα οργόνη. Αν λοιπόν βρίσκεσαι σε περιβάλλον δράσης των Οργανικών Πυλών, ανάμεσα σε όντα που καταριούνται και μάλιστα ακόμη χειρότερα ανάμεσα σε όντα που καταριούνται κι επιπλέον είναι μέλη «Μυστικών Εταιριών» απλά πρόταξε την «ασημένια σφαίρα» κι ασ’ τους να τα βγάλουν πέρα μαζί της.

Εντοπίζοντας Ενεργειακές και Ψυχικές Επιθέσεις

Ως «ενεργειακές – ψυχικές επιθέσεις» νοούνται οι κατάρες, οι μαγγανείες, κάθε είδους μαγείας (μαύρης και λευκής) κακόβουλες σκέψεις και λέξεις με συναισθηματικό υπόβαθρο, είναι όλα μορφές ψυχοενεργειακής επίθεσης. Πως μπορείς να καταλάβεις αν είσαι ο δέκτης μιας τέτοιας επίθεσης και τι μπορείς να κάνεις γι αυτό; Αυτά είναι μερικά από τα συμπτώματα, που δημιουργούνται χωρίς προφανή λόγο σαν αποτέλεσμα ενεργειακών επιθέσεων: Δηλαδή, αν προκληθεί ατύχημα και ταλαιπωρία, επειδή δεν έκανες σέρβις στο αυτοκίνητο ή άφησες άδειο το ρεζερβουάρ δεν είναι δείγμα ψυχικής επίθεσης (αφού ο λόγος είναι προφανέστατος) αλλά απλής βλακείας.

*Υπάρχει μεγάλος βαθμός ανεξέλεγκτης Τυχαιότητας

*Συνεχόμενοι εφιάλτες ακόμη και μετά από μια ξεκούραστη ημέρα.

*Χαλάνε υδραυλικά και ηλεκτρονικά (είναι ο πρώτος λόγος για να αντιληφθείς μια ενεργειακή επίθεση)

*Ορθώνονται αναίτια οι τρίχες στον αυχένα και στα μπράτσα.

*Ξαφνικές ανατριχίλες είναι ένδειξη παρουσίας κακόβουλης ενέργειας.

*Απότομες κρυάδες χωρίς προφανή λόγο. (π.χ. δεν είναι κάποιο παράθυρο ανοικτό)

*Ξαφνικές κι ανεξήγητες εκρήξεις φόβου που συνοδεύονται από ταχυκαρδίες και άγχος.

*Υγρές παλάμες και ιδρώτας.

*Ναυτία και γενική αδιαθεσία.

*Οξύς πονοκέφαλος.

*Ξαφνική συναισθηματική αστάθεια.

*Κοψίματα, σταματήματα, αναβολές, μπερδέματα, ατυχήματα, άνευ λόγου.

*Κακοτυχία: Τίποτα δεν πάει όπως θέλεις κι όπως το σχεδιάζεις

*Ανεξήγητα προβλήματα υγείας

*Έντονες διανοητικές και συναισθηματικές μεταπτώσεις χωρίς εμφανή αιτία

Αποκωδικοποιώντας τις έννοιες: Μάτιασμα, Βασκανία, Βλάβες, Κατάρες

Μάτιασμα – Μαγγανεία – Βλάβη: Είναι η διάτρηση του αιθερικού σώματος που οδηγεί σε απώλεια ενέργειας. Άνθρωποι που ματιάζονται εύκολα και συχνά, έχουν διάτρητο αιθερικό σώμα και είναι θύματα της Συγκινησιακής Πανούκλας. Από εκεί περνούν ξένες παθολογικές ψυχικοενεργειακές κατασκευές ή οντότητες φτάνοντας μέχρι το φυσικό σώμα. Έτσι δημιουργούνται οι Παρασιτικοί.

Κατάρα: Είναι η ισχυρή σύνδεση του ανθρώπου με κάποια κακόβουλη ενεργειακή οντότητα ή κατασκευή με αποτέλεσμα ασταμάτητη απώλεια ζωτικής ενέργειας OR και πλημμύρας του οργανισμού με την θανατηφόρα DOR, επικίνδυνης όχι μόνο για την υγεία του αλλά και για την ζωή του. Να σημειώσω ότι η κατάρα διώχνει οριστικά την επιτυχία και την υγεία όχι μόνο από την δική του ζωή αλλά κι ολόκληρου του γένους του. Η κατάρα συχνά ακολουθεί ανθρώπους στην διάρκεια τουλάχιστον πέντε γενεών.

Εσωτερικές Κατάρες: Εδώ ο πομπός και ο δέκτης είναι ο ίδιος ο εαυτός. Κάθε αυτοϋποτίμηση, αυτοτιμωρία, μείωση και θυματοποίηση είναι η εσωτερική κατάρα που σαν σαράκι κατατρώει τον άνθρωπο. Φράσεις όπως: είμαι άχρηστος, δεν αξίζω, ποιος είμαι εγώ που θα έχω ευτυχία, η μιζέρια, η κακομοιριά, η αυτολύπηση, είναι εσωτερικές κατάρες που ο πομπός και ο δέκτης είναι το ίδιο πρόσωπο.

Αν σκεφτούμε πως οι λέξεις έχουν Ενεργειακές δονήσεις, κραδασμούς, διεγείρουν και κατευθύνουν αυτόν που τις προφέρει μα κι αυτόν που τις ακούει, χρειάζεται να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στο τι λέμε, ποιές λέξεις επιλέγουμε και πως τις χρησιμοποιούμε, με ποιόν τρόπο απευθυνόμαστε στο εαυτό μας και στους συνανθρώπους μας. Η αχρησία μιας λέξης που δεν έχει τους κραδασμούς που είναι απαραίτητοι στην επίτευξη των σκοπών μας, την καθιστά ανενεργή. Γιατί νομίζεις πως έχουν αλλοιώσει τόσο πολύ τις έννοιες και τους ορισμούς των λέξεων που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι; Ένας λόγος είναι για να τους ελέγχουν, αλλά σημαντικότερος λόγος είναι για να περιορίσουν το δυναμικό των ανθρώπων σε επίπεδα που αυτοί επιλέγουν και αυτός είναι ο βασικός λόγος που αποτυγχάνεις σε ότι «προσπαθείς».

Η αρχαιότερη κατάρα “Το Τέλος του Διός”

«ἦ μήν ἔτι Ζεύς, καίπερ αὐθάδη φρονῶν,
ἔσται ταπεινός, oἷov ἐξαρτύεται
γάμον γαμεῖν, ὅς αὐτόν ἐκ τυραννίδος
θρόνων τ’ ἄϊστον έκβαλεῖ· πατρός δ’ ἀρά
Κρόνου τότ’ ἤδη παντελῶς κρανθήσεται,
ἥν ἐκπίτνων ἠρᾶτο δηναιῶν θρόνων»[1]

[Ὡστόσο, παρ’ ὅλη τήν ἀλαζονεία τοῦ μυαλοῦ του, ὁ Δίας, κάποτε θά ταπεινωθεῖ, ἐξαιτίας τοῦ γάμου πού ἑτοιμάζεται νά κάνει, ὁ ὁποῖος ἀπό τόν θρόνο του, ἄφαντο, θά τόν γκρεμίσει. Κι ἔτσι θά ἐπαληθευτεῖ ἡ κατάρα τοῦ πατέρα του Κρόνου, τήν ὁποία ἐκστόμισε, ὅταν ἔπεσε ἀπό τόν πανάρχαιο θρόνο τῶν θεῶν] [2]

Αυτή υπήρξε η περίφημη «προφητεία» του Αισχύλου η προβλέπουσα το Τέλος του Διός και η οποία λίγο έλειψε να οδηγήσει τον μεγάλο τραγικό στο κώνειο, θεωρηθείσα ως παραβίαση του απορρήτου της διδασκαλίας των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Σήμερα βέβαια αντιλαμβανόμαστε το ορφικό περιεχόμενο αυτής της προφητείας, αλλά εκείνο που συγκλονίζει είναι η διαπίστωση ότι όχι μόνο υπάρχει ενδεχόμενο αλλά είναι και αναμενόμενο, η θρησκεία να μην ξεφύγει από το ιστορικό Γίγνεσθαι, το οποίο ακολουθεί  την φυσική διαδικασία της γέννησης και της φθοράς. Οπωσδήποτε το γεγονός   της προφητείας του Προμηθέα Δεσμώτη  υπήρξε το μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά, δεν έχει ξανασυμβεί να παρουσιάζεται στο κοινό κατά την διάρκεια θρησκευτικών εκδηλώσεων (όπου παρουσιάζονταν οι τραγωδίες) διδασκαλία προβλέπουσα τι τέλος της επικρατούσας θρησκείας!

***

@Ηώ Αναγνώστου / απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στο strange n. 159 που κυκλοφορεί και μπορείς να διαβάσεις την συνέχεια του, πως να προστατευτείς από τις ψυχικές επιθέσεις των ενεργειακών βαμπίρ.

orgonodrome

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ