Τι νέα; Όλα καλά;

Μιλάμε και δεν λέμε τίποτα. Ακούμε μα δεν αφουγκραζόμαστε τίποτα. Συνήθως ακούς περιμένοντας με αγωνία να έρθει η σειρά σου να μιλήσεις χωρίς να έχει και τόση σημασία το τι έχει ειπωθεί. Έχεις πάντα κάτι συγκεκριμένο να πεις. Λούπες, ζούμε γαμημένες λούπες.

Γνωρίζεις ανθρώπους και υπάρχουνε πάντα 5 συγκεκριμένα πράγματα που λες σε κάθε καινούρια σου γνωριμία. Τυποποιημένες γνωριμίες. Όπως στο πολύ ενδιαφέρον σου προφίλ στο facebook έτσι και στην "πραγματική" (που πολύ παίζεται αλλά δεν είναι της παρούσης) ζωή υπάρχουνε συγκεκριμένα πράγματα που προβάλεις.

Το ξέρεις ότι το κάνεις, μα αγνοείς ότι το κάνουν όλοι. Έτσι πέφτεις σε μία μαύρη τρύπα που δεν μπορείς να ξεφύγεις αν δεν το συνειδητοποιήσεις. Έχεις ανάγκη να ανταγωνιστείς σε εμπειρίες τον συνομιλητή σου. Η ανάγκη να είσαι πάντα πιο πάνω για να έχεις τον έλεγχο. Σε κάθε διαπροσωπική σχέση υπάρχει ένα κλίμα που προκύπτει από αυτή την ανάγκη.

Ένα κλίμα που συμμορφώνει τους αδύναμους και τα έρμαια αυτού του κόσμου, και είναι το ίδιο κλίμα που επιτρέπει στους ανασφαλείς να ελέγχουν τα έρμαια και πάει λέγοντας.

Είναι ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ επιχειρήσεων, που μοιάζει τόσο πολύ με αυτό που κάνεις.

Παίρνεις μία θέση και την αποδέχεσαι. Μία θέση που έχει να κάνει με την ηλικία σου, το φύλο σου, την οικονομική σου κατάσταση, τη σωματική σου διάπλαση, την κοινωνική σου τάξη. Αν είσαι τυχερός έχει καλώς, αν όχι όλο και κάποιο βρώμικο αναξιοπρεπή τρόπο θα βρεις να ανέβεις ένα σκαλί σε αυτήν την βαθμίδα που σε μαζοποιεί. Αλλά ουσιαστικά δεν ανεβαίνεις κάποια σκάλα, οδεύεις όλο και πιο βαθιά σε μία εγκεφαλική άβυσσο, ένα σκοτάδι.

Σκοτάδι, που δεν σου επιτρέπει να δεις γύρω σου.


Μιλάς και αγνοείς βασικές γνώσεις. Γνώσεις όπως το ότι κάποια μέρα θα πεθάνεις (ζούμε όλοι λες και θα ζήσουμε για πάντα ή λες και έχουμε βαρεθεί να ζούμε), ή όπως το ότι η απειρότητα αυτού του σύμπαντος δε θα έπρεπε να σου επιτρέπει να 'χεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου ή μεγάλη ιδέα για κανέναν, η την βιολογία σου, το πως δηλαδή οι τροφές που τρως επηρεάζουν τη σκέψη σου, την ενέργεια σου (είμαστε ότι τρώμε).

Αγνοούμε βασικές γνώσεις περί αστρονομίας, φυσικής, βιολογίας και το πως αυτά όλα μαζί συνδέονται μ' έναν αρρωστημένο τρόπο.

Αγνοείς το πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το σύμπαν, πόσο ατέρμονος και ρευστός ο χρόνος, και πόσο μικρά είναι τα άτομα της ύλης που εμπεριέχονται σε οτιδήποτε βλέπεις. Ανεξήγητα αρχαία μυστικά, ανεξήγητα φαινόμενα και άλλα τόσα ανεξήγητα πράγματα που δε σε ενδιαφέρουν γιατί φέτος το πρωτάθλημα θα το πάρει η τάδε μεγάλη ιστορική ομάδα και όχι η άλλη μεγάλη ιστορική ομάδα πάλι.

Σκέφτεσαι, αποφασίζεις και ενεργείς χωρίς να αντιλαμβάνεσαι την σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στις πράξεις σου και στις πράξεις των άλλων και πως όλες αυτές (μικρές, μεγάλες) πράξεις καθορίζουν η κάθε μία το μέλλον το δικό σου και σε δεύτερο βαθμό το μέλλον του κόσμου. Και μη γελάσεις θεωρώντας πως είμαι υπερβολικός.

Απλό παράδειγμα το ότι αποφάσισες να μείνεις άπραγος για όλες τις αδικίες αυτού του κόσμου και αντ' αυτού βούτηξες με το κεφάλι μέσα στο σύστημα. Το ότι επέλεξες να ζήσεις μέσα σε αυτό και όχι απέναντι από αυτό, έχει να κάνει με το ότι αυτός ο κόσμος θα αργήσει να γίνει καλύτερος. Είναι οι πράξεις σου που το προαποφάσισαν. Πράξεις που πηγάζουνε από σκέψη που βασίζεται στην πλήρη άγνοια.

Τις περισσότερες φορές που ανοίγεις το στόμα σου είναι για να πεις κάτι που πρέπει να ειπωθεί από κάποιον που είναι στη θέση σου. Αν είσαι αφεντικό, να συνετίσεις τις βιολογικές μηχανές που έχεις στη δούλεψη σου, αν είσαι μισαλλόδοξος άνθρωπος να αναζητήσεις επιβεβαίωση από τους γύρω σου, αν είσαι υποστηριχτής μιας ομάδας (κοινωνικής η οτιδήποτε δεν έχει σημασία) να υποστηρίξεις άνευ σημασίας την ομάδα σου κοκ. Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα...


Και μέσα σου τα ξέρεις όλα αυτά. Είναι σα να ξέρεις ότι αν δεν αναπνεύσεις θα πεθάνεις. Μια γνώση που γεννιέσαι με αυτήν αλλά δεν την έχεις πλήρως κατανοήσει. Παρόλο όμως που έχεις αυτή τη γνώση λοιπόν, συμπεριφέρεσαι σα να μην είναι έτσι τα πράγματα, σα να είναι όλα φυσιολογικά και κάθε φορά που σε πετυχαίνω στο δρόμο μου λες "τι νέα, και τι κάνεις" αντί να μου πεις "ρε μαλάκα σήμερα τι θα κάνουμε για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο ή για να ζήσουμε έντονα συναισθήματα ή για να μάθουμε κάτι συναρπαστικό και καινούριο".

Ζούμε έναν παραλογισμό, αλλά επειδή είναι μαζικά αποδεκτό είναι και φυσιολογικό. Σε 500 χρόνια θα κοιτάνε πίσω και θα νιώθουν την ίδια απέχθεια που νιώθουμε και εμείς για τους ανθρώπους του Μεσαίωνα. Σκέψου το. Και την επόμενη φορά πες μου κάτι να μου τραβήξεις το ενδιαφέρον και όχι κάτι που το αφηρημένο σενάριο αυτού του μάταιου και άδικου κόσμου σου έχει επιβάλει. 

Όλοι οι παρανοϊκοί αυτού του κόσμου θα περιμένουνε μέχρι να γίνουμε περισσότεροι. Είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Ή κάνεις τη συνειδητή επιλογή να με αγνοήσεις και να σου μοιάζουν όλες οι λέξεις αυτού του κειμένου με την λέξη μπλα (950 μπλα στη σειρά) ή ανοίγεις τα μάτια σου και κάνεις σκοπό τη ζωής σου να απελευθερωθείς και να γίνεις μια άπιαστη προσωπικότητα, και τότε δεν θα υπάρχει σύστημα, σενάριο και θέση σ' αυτό τον κόσμο που να σε ορίζει.

Μη χαθείς μέσα στο σκοτάδι αυτού του κόσμου, ζήσε. Σταμάτα να αγωνιάς για το μέλλον, σταμάτα να είσαι κολλημένος στο παρελθόν και νιώσε το άπειρο του παρόντος. Ζήσε τις στιγμές και κάνε τον κόσμο καλύτερο.

Σιχαίνομαι τις μικρές συζητήσεις. Θέλω να μιλήσω για τα άτομα, το θάνατο, τους εξωγήινους, το σεξ, τη μαγεία, τις διάνοιες, το νόημα της ζωής, τους μακρινούς γαλαξίες, τα ψέματα που έχεις πει, τα ελαττώματα σου, τις αγαπημένες σου μυρωδιές, την παιδική σου ηλικία, τι σε κρατάει ξύπνιο τα βράδια, τις ανασφάλειες σου και τους φόβους σου. Μ' αρέσουν οι άνθρωποι με βάθος, που λένε πράγματα με πάθος, που βγαίνουνε από ένα διεστραμμένο μυαλό, δε θέλω να ξέρω "τι νέα"...

Astan Apane

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ