Μην αδράξεις τη μέρα!

Μια μαμά διαλύει τον μύθο ότι πρέπει να απολαμβάνουμε με το ζόρι κάθε ώρα και στιγμή της οικογενειακής ζωής!

Κάθε φορά που βγαίνω έξω με τα παιδιά μου συμβαίνει το εξής: Μια ηλικιωμένη κυρία μας σταματάει, βάζει το χέρι στην καρδιά και λέει «Αχ, να απολαμβάνεις κάθε στιγμή. Αυτά τα χρόνια φεύγουν τόσο γρήγορα!». Όπου κι αν πάω, κάποιος μου λέει να αδράξω τη στιγμή, να απολαύσω κάθε δευτερόλεπτο κ.λπ., κ.λπ.

Ξέρω ότι αυτό το μήνυμα είναι σωστό και καλό. Όμως σιγά σιγά αφήνω τον εαυτό μου να παραδεχτεί ότι δεν λειτουργεί για μένα. Με ενοχλεί. Το μήνυμα «ΑΔΡΑΞΕ ΤΗ ΜΕΡΑ» με κάνει να πανικοβάλλομαι. Ειδικά αυτήν την περίοδο της ζωής μου, που μεγαλώνω μικρά παιδιά. Το να μου λένε, με εκατό διαφορετικούς τρόπους, να αδράξω τη μέρα με κάνει να ανησυχώ ότι αν δεν είμαι σε κατάσταση διαρκούς ευγνωμοσύνης και έκστασης, κάνω κάτι λάθος.

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι κάποτε ανησυχούσα όχι μόνο για το ότι δεν κάνω σωστή δουλειά ως γονιός, αλλά και ότι δεν το απολαμβάνω αρκετά. Διπλή αποτυχία. Ένιωθα ένοχη γιατί δεν ήμουν εκστατική κάθε ώρα κάθε μέρας και δεν απολάμβανα ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, όπως φαίνονταν να κάνουν οι μαμάδες στα περιοδικά για γονείς. Ένιωθα ένοχη γιατί ήμουν εκνευρισμένη και κουρασμένη και πολύ συχνά ήθελα να τελειώσει επιτέλους η μέρα. Και γιατί ήξερα ότι μια μέρα θα ξυπνούσα και τα παιδιά θα είχαν μεγαλώσει και θα είχαν φύγει από το σπίτι και θα ήμουν εγώ η ηλικιωμένη κυρία με το χέρι στην καρδιά στο σούπερ μάρκετ. Θα μπορούσα να πω ότι απόλαυσα την κάθε στιγμή; Όχι.

Και πάλι όμως θα είμαι εγώ αυτή η γεμάτη νοσταλγία κυρία. Ελπίζω μόνο να έχω καλή μνήμη. Και ελπίζω να μπορέσω να πω στη νεαρή μητέρα που σφίγγει τα δόντια της στην ουρά του ταμείου: «Είναι πολύ δύσκολο, έτσι δεν είναι; Είσαι καλή μητέρα, φαίνεται. Και μου αρέσουν τα παιδιά σου, ειδικά εκείνο που κάνει τσίσα του στη γωνία. Κουράγιο. Μόνο έξι ώρες μείνανε μέχρι την ώρα του ύπνου».

Τέλος πάντων. Είναι φανερό ότι το «Άδραξε τη μέρα» δεν λειτουργεί για μένα. Δεν μπορώ να αδράξω ούτε 15 λεπτά στη σειρά, οπότε μια ολόκληρη μέρα αποκλείεται. Να τι λειτουργεί για μένα:

Υπάρχουν δύο είδη χρόνου. Αυτός που ζούμε, ο κανονικός χρόνος, ένα λεπτό κάθε φορά, ματιές στο ρολόι μέχρι να έρθει η ώρα του ύπνου, 10 εξοντωτικά λεπτά στην ουρά στο σούπερ μάρκετ, 4 λεπτά ουρλιαχτών λόγω τάιμ άουτ, δύο ακόμα ώρες μέχρι να γυρίσει ο μπαμπάς στο σπίτι. Ο δύσκολος, αργόσυρτος χρόνος στον οποίο ζούμε συχνά εμείς οι γονείς.
Και υπάρχει και ο Καιρός. Ο Καιρός είναι ο χρόνος του Θεού. Είναι ο χρόνος έξω απ’ τον χρόνο. Είναι ο μεταφυσικός χρόνος. Ο Καιρός είναι εκείνες οι μαγικές στιγμές που ο χρόνος στέκεται ακίνητος. Έχω μερικές τέτοιες στιγμές κάθε μέρα, και τις φυλώ σαν θησαυρό.

Όπως όταν σταματάω ό,τι κάνω και κοιτάζω πραγματικά την κόρη μου. Παρατηρώ πόσο απόλυτα λείο και μελαχροινό είναι το δέρμα της. Παρατηρώ τις τέλειες γωνίες του μικροσκοπικού της στόματος και τα σκούρα μάτια της και ανασαίνω την απαλή της μυρωδιά. Αυτές τις στιγμές, βλέπω ότι το στόμα της κινείται αλλά δεν μπορώ να την ακούσω γιατί το μόνο που σκέφτομαι είναι «Αυτή είναι η πρώτη φορά που την έχω πραγματικά κοιτάξει όλη την ημέρα, και, Θεέ μου, είναι πανέμορφη». Καιρός.

Αυτές οι στιγμές φεύγουν όσο γρήγορα έρχονται – όμως τις κρατάω. Λέω τη λέξη «καιρός» από μέσα μου κάθε φορά που συμβαίνουν. Και στο τέλος κάθε μέρας μπορεί να μη θυμάμαι ποιες ήταν, αλλά θυμάμαι ότι υπήρξαν. Κι αυτό κάνει τον καθημερινό κόπο ενός γονιού να αξίζει τον κόπο. Αν έχω μια-δυο τέτοιες στιγμές μέσα στη μέρα, το θεωρώ επιτυχία.
Άδραξε μια δυο στιγμές τη μέρα. Αυτό μου αρκεί.

Της Glennon Melton

familyinaction

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ