Μια φράση που ξεχνιέται μέχρι να την θυμηθούμε…

Τον Μάιο του 1910 η ανθρωπότητα είχε πιστέψει ότι έφτασε το τέλος της, αναμένοντας τον κομήτη του Χάλεϊ, παρακινούμενη από αστρολόγους και μελλοντολόγους, που υποστήριζαν ότι θα συγκρουστεί με τη Γη. Λάθος πρόβλεψη ή κοινωνικό πείραμα;
Ιστορίες καταγεγραμμένες αλλά και προφορικές κάνουν λόγο για μαζικό πανικό. Πως αντιμετώπισαν κοινωνίες ή άτομα τη μέρα της συντέλειας του κόσμου;
Ο πανικός μεγιστοποιήθηκε, όταν «αποκαλύφθηκε» ότι η ουρά του κομήτη περιείχε ένα δηλητηριώδες κυανιούχο αέριο. Έτσι μερικοί απατεώνες βρήκαν τότε την ευκαιρία να θησαυρίσουν, πουλώντας αντιασφυξιογόνες μάσκες στους αδαείς και φοβισμένους.
Στην Οκλαχόμα μια θρησκευτική σέχτα προσπάθησε να θυσιάσει μία παρθένα για να εξορκίσει το κακό, αλλά εμποδίστηκε από την αστυνομία. Στη Βιέννη ένας μικροσεισμός πανικόβαλε τους κατοίκους, οι οποίοι εγκατέλειψαν την πρωτεύουσα των Αψβούργων και κατέφυγαν στους γύρω λόφους για να παρακολουθήσουν τη συντέλεια του κόσμου.
Ο μέγας Αϊνστάιν παρέμεινε ψύχραιμος δηλώνοντας: «Με βεβαιότητα σας λέω πως δεν θα γίνει σύγκρουση». Και όταν τον ξαναρώτησαν πώς είναι τόσο βέβαιος, εκείνος απάντησε: «Αν δεν πέσει, θα επιβεβαιωθώ. Αν όμως πέσει τελικά, κανείς μας δεν θα ζει για να μου πει ότι έκανα λάθος».

Κάποιοι που έζησαν εκείνες τις φήμες για τις ύστερες στιγμές, λένε ότι οι άνθρωποι ήταν σαν να είχαν χωριστεί σε δυο κατηγορίες: Εκείνοι που ήθελαν να κάνουν την παραμονή της καταστροφής ό,τι απωθημένο είχαν ακόμα και σε υπερβολή, ξεπερνώντας ακόμα και τα όρια ηθικής της εποχής, αφού μετά δεν θα υπήρχε καμία δικαιοσύνη να τους κρίνει κι αδιαφορώντας για τη Θεία Δίκη και οι άλλοι, που το μόνο που ήθελαν ήταν να κάνουν μια προετοιμασία εσωτερική για τη μεγάλη συνάντηση με τον Θεό.
Υλικός κόσμος vs πνευματικού. Ο ένας θέλει να έχει τουλάχιστον μια φορά την εμπειρία ενός σεξουαλικού οργίου, της χρήσης του οπίου ή μιας ξέφρενης μέρας, ο άλλος θέλει να τακτοποιήσει όποιες εκκρεμότητες, εσωτερικές ή εξωτερικές.
Τελικά ο κομήτης του Χάλεϊ πέρασε “ξυστά”, σε απόσταση μόλις 25 χιλιομέτρων από τη Γη στις 18 Μαΐου του 1910, διαψεύδοντας μεν τις ηθελημένες ή μη προβλέψεις των καταστροφολόγων, πλην όμως για όλη την ανθρωπότητα, η εμπειρία της «τελευταίας μέρας» υπήρξε ως γεγονός και μάλιστα… κρίθηκε.  Μια “γενική πρόβα”, του πως θα αντιμετωπίσουν κάποια κοινωνικά σύνολα ή μεμονωμένα άτομα τη Μέρα της Κρίσης.
newego_LARGE_t_1101_54331058_type13031Γράφει ο Κολομβιανός συγγραφέας, ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας σε μια επιστολή του όταν αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας, έχοντας καρκίνο στους λεμφαδένες. Η αποχαιρετιστήρια του επιστολή εστάλη από το συγγραφέα στους φίλους του, αλλά και σε όλη την ανθρωπότητα:
«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.
Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γί νω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ‘θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα».
Κι επειδή κανείς δεν γνωρίζει τα μελλούμενα, ούτε τα δικά του, ούτε της ανθρωπότητας, ερωτευθείτε το Πνεύμα μέσα σας που ενυπάρχει επίσης σε όλους γύρω σας και ζήστε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Γράψτε το μίσος στον πάγο κι αφήστε το λιώσει, όπως λέει και ο ποιητής. Συγχωρέστε τους πάντες, συγχωρέστε τον εαυτό σας. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει ποια θα είναι η μέρα του η τελευταία, αλλά σίγουρα μπορεί να ελέγξει πότε θα είναι η τελευταία μέρα του «εγώ» του.
Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί το σύστημα για να μπορεί να μας ελέγχει μας θέλει θυμωμένους, αγχωμένος και θλιμμένους; Και κάπως έτσι, χάνονται οι μέρες, χανόμαστε κι εμείς μαζί τους, νομίζοντας πως ζούμε…

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ