ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΦΟΥΜΑΡΕΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Της πλάκας τρομοκράτες ήταν οι κύριοι της 17 Νοέμβρη υποστηρίζει ο Νίκος Καραγιαννίδης και εξηγεί γιατί, σε κείμενό του που  είχε δημοσιευθεί πριν από οκτώ χρόνια στην εφημερίδα«Πρώτο Θέμα».
 
Πού βρίσκονται, ρε; Στο διαμέρισμά τους, στον προσωπικό τους χώρο; Δεν είμαι υπερβολικός, ούτε γραφικός. Μετά πενήντα χρόνια να ‘ρθετε να μου πείτε τι θα λένε γι’ αυτά που διαβάζετε. Προκαλείται μια ψυχική διαταραχή στο περιβάλλον από τη φτηνή, την πρόστυχη μουσική…

Εκτός κι αν νομίζετε ότι στερούνται από ψυχή η θάλασσα, το βουνό, το δάσος. Οπότε βαράτε γύρω σας με ό,τι χυδαίο κουβαλάτε και το χειρώτερο απ’ όλα είναι η γόπα. Δεν υπάρχει κάποιος να τους το πει.

Ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι δεν φτιάχτηκαν όλα γύρω τους για πάρτη τους, τα ποτάμια, οι πλαγιές, οι θάλασσες, τα σύννεφα. Τσουνάμι να σας πάρει.

Δεν είναι Άνθρωπος αυτός που φουμάρει στη θάλασσα. Το να κατουρήσει και να αφοδεύσει, κανένα πρόβλημα. Φρικιό είναι αυτός που κάνει σταχτοδοχείο τα βοτσαλάκια.

Τι να κάνω τα λεφτά του και τις σπουδές του και τις απόψεις του για την κυβέρνηση, για τον Ολυμπιακό, για τον πόλεμο στο Ιράκ και την τρομοκρατία; Της πλάκας τρομοκράτες ήταν ο Κουφοντίνας και ο Ξηρός με την παρέα τους. Καλαμπούρι. Κόμικς.

Είναι δυνατόν να τους πάρεις στα σοβαρά αυτούς της «17Νοέμβρη» όταν σκοτώνανε τους χαφιέδες του συστήματος και τα τσιράκια του καπιταλισμού, που έπιναν το αίμα του λαού; Ποιου λαού; Του λαού των καπνιστών της παραλίας;

Η αληθινή επανάσταση, η γνήσια επανάσταση είναι να υπερασπίζεσαι τη Φύση, όχι το όνομα του ανθρώπου, αλλά αντιμετωπίζοντας σαν αντίπαλο τον άνθρωπο.

Τι παπαριές είναι αυτές που λανσάρουν κάποια μήντια, ότι κάνουν… αγώνα για καθαρές θάλασσες; Δεν κατάλαβα. Τα ψαράκια ή, οι γλάροι κάνουν τη ζημιά; Τα βατράχια ή, τα ποντίκια βρωμίζουν τις ακτές;

Ο μέγας και ΜΟΝΟΣ ένοχος είναι ο άνθρωπος. Κι όχι μόνο στις ακτές, αλλά και στις θάλασσες. Πάλι βρώμικη τη βρήκα τη θάλασσα στον Μύρτο. Όχι από τους καπνιστές. Από την Ιταλία ξεκινά η επίθεση της βρωμιάς. Και στην Ιταλία απ’ αλλού ταξιδεύει η βρωμιά. Δεν γίνεται διαφορετικά. Αφού τον φαρμάκωσε τον πλανήτη ο άνθρωπος κι όχι η κατσαρίδα και η καραβίδα.

Σηκώστε όσες γαλάζιες σημαίες γουστάρετε στην Ελλάδα και στην Ιταλία, στο Μαρόκο και την Κύπρο. Δεν γλυτώνεις από τα βρωμικα και τα μολυσμένα νερά που σου κάνουν βύζητες απ’ άλλες θάλασσες.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΣΙΤΟ, ΕΝΑ ΤΣΙΜΠΟΥΡΙ, ΜΙΑ ΑΚΡΙΔΑ

 
Να αρπάξω το αυτόματο και να θερίσω στα τυφλά και όποιον πάρει ο Χάρος από τους καπνιστές της παραλίας. Φουμάρει το αρχικάθαρμα ακόμα και δίπλα στο κύμα και σβήνει τη γόπα του στην άμμο; Δεν του αξίζει να ζει. Τελειώσαμε.

Δεν χρειάζεται κουβέντα δεύτερη. Κανένα, μα κανένα δικαίωμα δεν έχει να κάνει χρήση της γης αυτός που δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του, ούτε το σπίτι του. Σπίτι του είναι το περιβάλλον, όχι μόνο δικό μου σπίτι. Δεν αναφέρομαι γενικώς και αέρα πατέρα στο καπνίζειν, που βέβαια είναι απόδειξη και στοιχείο κατώτατης μορφής ζωής. Άσε το άλλο…   

…Ότι πρόκειται για μια πράξη αυστηρά προσωπική, όπως το χέσιμο, το γαμήσι, που ντροπιάζει και προσβάλλει καθέναν που την κάνει δημόσια.

Αφήνω, λοιπόν, τα γενικά και αφηρημένα για τους καπνιστές και περιορίζομαι στην απόλυτα προκλητική αλητεία να κυκλοφορεί ο λουόμενος με το πακέτο τσιγάρα στο χέρι.

Είναι ένα τίποτα, ένα μηδέν αυτός που λερώνει με τα αποτσίγαρα την παραλία. Ένα παράσιτο, ένα τσιμπούρι, μια ακρίδα, που κι αυτή στο φινάλε έχει μια χρησιμότητα, έναν συγκεκριμένο λόγο υπάρξεως. Δεν πιάνω τον γίγαντα τον μέρμηγκα, η παρουσία του οποίου στον πλανήτη είναι κολοσσιαίας σημασίας σε σύγκριση μ’ αυτήν του ανθρώπου.

apodytiriakias + apodytiriakias

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ