Άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών για το δημοψήφισμα και τη σημασία του

Καλλιτέχνες και συγγραφείς τοποθετούνται γύρω από τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών.

Με το κρίσιμο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου να πλησιάζει, όλο και περισσότεροι άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών εκφράζουν τη θέση τους για το «Ναι» ή το «Όχι». Κοινωνικά μέσα δικτύωσης, προσωπικές σελίδες, αλλά και αρκετά ηλεκτρονικά μέσα φιλοξενούν τις προσωπικές τοποθετήσεις τους γύρω από τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών.

«Εδώ και πολλά χρόνια, περισσότερο όμως την τελευταία πενταετία, ζούμε την πλήρη αποτυχία του συνόλου του πολιτικού μας κόσμου, που έχει οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα μιας εθνικής δοκιμασίας, ένα μόνο βήμα πριν από μια καταστροφή ιστορικών διαστάσεων.
Ζήσαμε πρόσφατα την προσπάθεια κάποιων ξένων δυνάμεων (ανεξάρτητα από τις όποιες δικές μας ευθύνες) να σχεδιάσουν μεθοδικά την καταστροφή της πατρίδας μας από κάθε άποψη, εθνική, ιστορική, πολιτιστική, κοινωνική και τη μετατροπή του λαού μας σε λαό ραγιάδων, που θα επαιτεί για ένα κομμάτι ψωμί.
Τους είδαμε να προσπαθούν να ελέγξουν πλήρως το Σύστημα Εξουσίας της χώρας και να το καταστήσουν όργανο για την εφαρμογή του σχεδίου τους σε όλους τους τομείς της εθνικής μας ζωής δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο όπλο της οικονομίας, για να διαλύσουν την ελληνική κοινωνία σε όλους τους τομείς: της εργασίας, της μόρφωσης, της ανάπτυξης, του εμπορίου, της παραγωγής, του Πολιτισμού.
Τους είδαμε να προσπαθούν να ελέγξουν απόλυτα τους κρίσιμους τομείς των διεθνών σχέσεων και της εθνικής μας άμυνας.
Τους είδαμε με τα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις να αποκλείουν κάθε σχέση μας με άλλη χώρα εκτός από τους ίδιους, για να έχουν αυτοί την αποκλειστικότητα στον πλήρη έλεγχο της χώρας μας και παράλληλα να διεκδικούν τον δημόσιο πλούτο μας, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις μεγάλες οδικές αρτηρίες, την ηλιακή ενέργεια, το νερό, τα δημόσια ακίνητα, τα ιστορικά μας μνημεία, καθώς και τον έλεγχο της Παιδείας και του Πολιτισμού.
Και είδαμε τις τότε Κυβερνήσεις μας να υπογράφουν συμφωνίες και κείμενα που όπως χαρακτηριστικά υποστήριξε και ο Καθηγητής Γ. Κασιμάτης δεν ήταν δυνατόν να υπογραφούν «ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο».
Μπροστά σ' αυτή τη λαίλαπα που μας αιφνιδίασε όλους, ο Λαός μας βρέθηκε γυμνός.
Το μόνο του όπλο ήταν η Ενότητα. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε.
Παράλληλα είδαμε τον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση.

Προσωπικά είχα προειδοποιήσει ότι μια Κυβέρνηση της Αριστεράς και μάλιστα με το ηρωικό παρελθόν της ελληνικής αριστεράς θα σημάνει συναγερμό στους νικητές του Εμφυλίου πολέμου που θα θελήσουν να εξοντώσουν τόσο την κυβέρνηση όσο και τον Λαό που την ψήφισε. Ότι έτσι θα στεγνώσουν την χώρα απ’ το χρήμα και παράλληλα θα κάνουν τα πάντα για να μας τιμωρήσουν. Ότι η προσπάθεια ενός αριστερού κόμματος να γίνει κυβέρνηση χωρίς να έχει εξασφαλίσει ερείσματα και χωρίς να έχει σχέδιο άμεσης εφαρμογής για την επόμενη μέρα, είναι τυχοδιωκτική και θα την πληρώσουμε ακριβά. Και είχα θέσει δύο προϋποθέσεις: Τον σχηματισμό ενός άνω του 50% Παλλαϊκού Μετώπου και την προετοιμασία συμμαχιών στηριγμένων επάνω σε κοινοπραξίες με ισχυρές διεθνείς δυνάμεις για την από κοινού εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου, γιατί διαφορετικά, θα πηγαίναμε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια. Και να που οι εξελίξεις δυστυχώς με δικαίωσαν.
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα Δημοψήφισμα . Μετά από πέντε ολόκληρους μήνες «διαπραγματεύσεων», με τους «θεσμούς»-Τρόικα που έγιναν μέσα στο πλαίσιο του Μνημονίου, το οποίο δεν τόλμησε ο ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει με τον «πρώτο Νόμο που θα έφερνε στη Βουλή» όπως είχε δηλώσει προεκλογικά ο σημερινός Πρωθυπουργός και που τελικά μας πέταξαν στα βράχια, μας ρωτούν αν συμφωνούμε με την τελευταία πρόταση των «θεσμών» που ζητούν περισσότερα μέτρα, μισού μόλις δισεκατομμυρίου επί πλέον των μέτρων ύψους 8 δισεκατομμυρίων που αποδέχθηκε η ελληνική κυβέρνηση και μάλιστα με υπογραφή του ίδιου του Πρωθυπουργού.
Φυσικά δεν είναι δυνατόν να ψηφίσουμε υπέρ της συμφωνίας με τους δανειστές. Όμως το ΟΧΙ των ψηφοφόρων που θα επιλέξουν το ψηφοδέλτιο αυτό, θα είναι ΟΧΙ σε όλες τις επαχθείς και δυσβάσταχτες συμφωνίες με τους «θεσμούς». ΟΧΙ σε όλες τις συμφωνίες που φορτώνουν τον Λαό με ακόμα περισσότερα βάρη οδηγώντας τον σε πλήρη εξαθλίωση και εξόντωση και στερώντας του την εθνική ακεραιότητα, ανεξαρτησία και κυριαρχία. Και δεν πρέπει κανείς να διανοηθεί να φαλκιδεύσει την απάντηση αυτή εμφανίζοντάς την ως ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και ακόμα περισσότερο ως συναίνεση στην δική της πρόταση των 8 δισεκατομμυρίων που στο κάτω-κάτω εμπεριέχεται στην πρόταση των δανειστών.
Το πιο σπουδαίο όμως, είναι τι θα γίνει την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος. Μετά την πλήρη όπως ανέφερα και προηγουμένως αποτυχία του συνόλου του πολιτικού μας κόσμου, που έχει οδηγήσει την χώρα στα πρόθυρα μιας εθνικής δοκιμασίας, μακάρι να υπήρχε τρόπος να σχηματισθεί μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» για να βγάλει τη χώρα από το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο την έχουν οδηγήσει ηγέτες κατώτεροι των συνθηκών και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο Λαός και η χώρα κατά τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα κατά την εποχή των Μνημονίων.
Εφ’ όσον όμως αυτό δεν είναι εφικτό, και πάλι το μόνο όπλο που μένει στον Ελληνικό Λαό είναι η Ενότητα. Μόνο ενωμένοι σαν μια γροθιά μπορούμε να αγωνιστούμε να αντιμετωπίσουμε το καρκίνωμα που μας απειλεί ακόμα και με θάνατο. Ο Ελληνικός Λαός πρέπει να επιδείξει ψυχραιμία, ωριμότητα και υπευθυνότητα και να αναδειχθεί με κάθε νόμιμο τρόπο σε κυρίαρχο υπερασπιστή των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του».
Μίκης Θεοδωράκης

«Όχι στη λιτότητα. Ναι στη δημοκρατία».
Πάολο Κοέλιο

«Είμαστε μια μικρή χώρα, γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο, παντού ξέρουν την Ελλάδα, τον πολιτισμό της , τους αρχαίους και το τι συμβαίνει σήμερα, πράγματα πολύ δύσκολα. Ζείτε φοβερά δύσκολες στιγμές, η δικιά μου γενιά έχει ζήσει τρομερά πράγματα, κατοχή, εμφύλιο, ψυχρό πόλεμο, χούντα, και κάθε φορά τα καταφέρνει, πέρασε από όλες αυτές τις δυσκολίες. Η μητέρα μου έλεγε: “Θα περάσει και αυτός ο καημός”. Χρειάζεται κουράγιο, είμαι σίγουρος πως αύριο τα πράγματα θα είναι καλύτερα, παρόλο που σήμερα και αύριο θα έχετε μεγάλες δυσκολίες. Μα είμαι σίγουρος πως χρειάζεται η ελπίδα, χρειάζεται να ξέρουμε πως εμείς οι Έλληνες είμαστε δυνατοί και διαρκούμε μέσα σε χιλιάδες χρόνια και θα συνεχίσουμε!».
Κώστας Γαβράς

«Che fece... il gran rifiuto Κ.Π. Καβάφης. Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του. Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του».
Νάνος Βαλαωρίτης

«Η σημερινή συμπεριφορά των Θεσμών είναι ντροπιαστική. Οι πολιτικές της λιτότητας που υποβλήθηκαν στην Ελλάδα ήταν παράλογες από οικονομικής απόψεως και απολύτως καταστροφικές για τη χώρα. Κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει ότι στόχος τους είναι να καταστήσουν ξεκάθαρο ότι δεν θα γίνει ανεκτή η περιφρόνηση των τραπεζών του Βορρά  και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και ότι οι σκέψεις περί Δημοκρατίας και επικράτησης  της λαϊκής βούλησης θα πρέπει να εγκαταλειφθούν. Δεν υπάρχει λόγος, αν εξαιρέσεις το ζήτημα  εξουσίας,  να συνεχιστεί η ντροπιαστική φάρσα, χάρη  στην οποία οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες κερδοφορούν από τα βάσανα του ελληνικού λαού που υποφέρει. Το χρέος θα έπρεπε να έχει αναδιαρθρωθεί ριζικά εδώ και  πολύ καιρό ή απλώς να είχε κηρυχθεί  “επαχθές” και να έχει ακυρωθεί. Σήμερα δίνεται στον  ελληνικό λαό η θλιβερή επιλογή μεταξύ δύο επώδυνων εναλλακτικών. Το μόνο που μπορείς να ελπίσεις είναι ότι η γενναία αντίσταση στη βάναυση επίθεση που επιχειρείται θα ενθαρρύνει τη διεθνή αλληλεγγύη που θα διασώσει και τους ίδιους τους Έλληνες, αλλά και τους υπόλοιπους από τη σκληρή μοίρα που επιβάλλουν οι ισχυροί».
Νόαμ Τσόμσκι στο Popaganda.gr

«Δεν φοβάμαι τη δραχμή . Δεν φοβάμαι το ευρώ, που σαφώς το προτιμώ. Φοβάμαι μόνο τον διχασμό που τρέχει στο αίμα μας από τον καιρό του Θουκυδίδη ως τις μέρες μας».
Διονύσης Σαββόπουλος

«Ξεπέρασαν όλα τα όρια. Μας έχουν βγάλει την ψυχή ανάποδα. Τόσα χρόνια βλέπουμε στις τηλεοράσεις τα υποτιμητικά τους βλέμματα, τις εξευτελιστικές τους δηλώσεις, τα ειρωνικά τους χαμόγελα, τις δήθεν δηλώσεις συμπόνοιας. “Ελπίζω να έχουν να μας πληρώσουν την δόση”, “Δεν θα τους πιέσουμε για να τους βοηθήσουμε κιόλας!”, “Μακάρι να μείνουν στην Ευρώπη”, “Εμείς τους θέλουμε, αυτοί θέλουν;”, “Πρέπει να κάνουν ακόμα πολλά οι Έλληνες, δεν μπορούμε να πληρώνουμε αυτούς του τεμπέληδες”. Μας στραγγαλίζουν καθημερινά, ο Σόϊμπλε απολαμβάνει τα βασανιστήρια που μας κάνει. Έχει κακό και γνωστό στην ιστορία DNA. Έχουμε θυμώσει. Μας έχουν θυμώσει! Δεν μπορεί αυτός ο λαός να συνεχίσει να πληρώνει. Δεν θέλουμε να αυξήσουμε τους άνεργους, δεν θέλουμε να σπρώξουμε κι άλλους από τα παράθυρα, δεν θέλουμε να κλείσουν και οι υπόλοιπες επιχειρήσεις. Φτάνει! Μόνο και μόνο, γιατί δεν εκλέξαμε αυτούς που θελαν αυτοί για Πρωθυπουργούς. Αυτή είναι η αλήθεια. Τους πήραμε τις Φιλιππινέζες τους και ξεβολεύτηκαν. Ζητάνε Πρωθυπουργό τον Θεοδωράκη. Ε όχι! Δεν θα τοποθετούν τα κανάλια Πρωθυπουργούς σε αυτή τη χώρα. Αυτόν φωτογραφίζει εμμέσως πλην σαφώς, με την δήλωση του ο Σαμαράς . Οικουμενική κυβέρνηση χωρίς εμένα και τον Τσίπρα. Εσένα έτσι και αλλιώς, σε απέρριψε ο λαός. Δεν τίθεται θέμα. Αλλά βράζει το μέσα του. Αφού δεν έγινα εγώ Πρωθυπουργός, ούτε και εσύ κωλόπαιδο! Δεν μπορεί άλλο να διασύρεται αυτή η χώρα. Δεν μπορεί να δέχεται την πτωματοποίηση της, δεν μπορεί να σκυλεύεται από τους γραβατοφάγους των καιρών. Ούτε μπορεί ο λαός να βρίζει και να ξεσπά μέσα στο δωμάτιο του. Πρέπει να πάρει θέση. Θέλουμε να είμαστε στο Ευρώ, αλλά ως Ευρωπαίοι. Όχι να ξευτιλιζόμαστε στην κάθε ξιπασμένη κυρία Λανγκάρντ, η οποία μιλάει στον Πρωθυπουργό λες και είναι ο οδηγός του αυτοκινήτου της που έστριψε σε λάθος δρόμο. Να κοιτάξουν τα μούτρα τους στον καθρέφτη. Έχουν στρίψει το τιμόνι της Ευρώπης ακροδεξιά. Σε τέτοιο θερμοκήπιο άνθισε ο Χίτλερ. Δεν χρειαζόμαστε τον δημοσιονομικό Χίτλερ. Η Ευρώπη πρέπει να ανασάνει. Η Αριστερά στην Ελλάδα άνοιξε ένα παράθυρο στο αρρωστημένο δωμάτιο της απληστίας τους και της απαξίωσης απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Φτιάξανε ένα νόμισμα τέρας. Το Ευρώ! Χωρίς τη δυνατότητα να μπορεί να υποτιμηθεί. Ή εκτελείς τη χώρα που αρρώστησε ή βουλιάζει η μισή Ευρώπη. Βάλανε το Δ.Ν.Τ. στην Ευρώπη. Έπρεπε να έχουν δικό τους, καθαρά, Ευρωπαϊκό μηχανισμό. Ανίκανοι. Η Ελλάδα θα ρίξει τις γέφυρες για την καινούργια Ευρώπη. Μπαίνουμε μπροστά, όπως πάντα. Τέλος ο εξευτελισμός! Τέλος η Γερμανόπη! Μένουμε Ευρώπη, αλλά όχι ως υπόδουλοι. Ο Τσίπρας σήμερα έδειξε ότι δεν φοβάται να αναμετρηθεί με την Ιστορία. Δεν έσκυψε το κεφάλι. Σήκωσε ανάστημα. Μαζί του σηκώνουν και το δικό τους οι Έλληνες!»
Λάκης Λαζόπουλος στο altsantiri.gr

«Δυστυχώς θα ψηφίσω ΝΑΙ... Ετσι μας έκαναν. Κοιτάξτε, οι Ελληνες εμπιστευθήκαμε τα τελευταία χρόνια  νέα πρόσωπα.Ελύσσαξε να βγει ο Γιωργάκης. Του την κάναμε τη χάρη. Βγήκε ο Γιωργάκης. Δεν τον ψήφισα, αλλά βγήκε. Μετά ελύσσαξε να βγει ο Σαμαράς. Τον ψήφισαν κι αυτόν – ούτε αυτόν ψήφισα εγώ. Ελύσσαξε μετά κυριολεκτικά να κυβερνήσει ο Τσίπρας. Δεν τον ψήφισα ούτε εκείνον. Αποδείχτηκαν και οι τρεις ότι βλάπτουν τη Συρία το ίδιο (σ.σ. στίχος του Κωνσταντίνου Καβάφη...) Και βεβαίως είμαι διαλυμένος... Ο μεγάλος μου φόβος είναι να μην αγριέψει ο κόσμος και οδηγηθούμε σε εμφύλιο. Είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί ακόμα μια φορά στην Ελλάδα... Το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι να μείνουμε στην Ευρώπη. Είμαστε κατά κάποιον τρόπο "κουκουλωμένοι". Κι απέναντι οι εξωτερικοί εχθροί.... Με ενδιαφέρει, λοιπόν, να μείνουμε και στο Ευρώ και στην Ευρώπη... Δεν πιστεύω στα θαύματα των Αγίων. Οτι έκαναν, έκαναν. Οι Αγιοι αυτοί έχουν άλλα προβλήματα, έχουν προβλήματα κι άλλων λαών. Πιστεύω στα θαύματα κι ότι θα γίνει κάτι. Και υποπτεύομαι ότι θα γίνει Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας. Είναι μια λύση ανάγκης. Δεν θα λύσουν τα προβλήματα αλλά θα καταπιούμε το αυγό χωρίς να το καταλάβουμε. Εχω εμπιστοσύνη σε όσους πιστεύουν ακόμη ότι μπορούν να γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που πιστεύουν κι ελπίζουν. Εστω κι αν ξέρουν ότι δεν θα γίνει».
Μάνος Ελευθερίου στο thetoc.gr

«ΑΤΜ δεν είναι τα σύμφωνα της λέξης ΑΤιΜια?»
Σταμάτης Κραουνάκης

«Όχι υπάκουοι δούλοι στο ανθρωποτροφείο των αγορών... Καλούμαστε να υπακούσουμε σε μια αναγκαιότητα προδιαγεγραμμένη από παράδοξα και αμφίβολης προέλευσης κέντρα αποφάσεων όπως π.χ επιτάσσει η λογική της γερμανικής πολιτικής σκηνής. Αλλά πρέπει να θυμηθούμε ότι πριν από 75 χρόνια η Γερμανία απασφάλισε ένα περίστροφο στον κρόταφο της Ελλάδας και η απάντηση ήταν Όχι. Σήμερα κουνάει μια πλαστική κάρτα συναλλαγών κάτω από τη μύτη μας και ζητάει ξανά ένα Ναι ή την αποπομπή μας από το κλαμπ των προθύμων. Τι θα απαντήσουμε; Πιστεύετε ότι έχουν αλλάξει οι προθέσεις αυτού του κράτους και των συμμάχων μέσα στα χρόνια; Σας λένε τίποτα οι λέξεις επέκταση, δύναμη, κυριαρχία, επιβολή; Ξανασκεφτείτε το. Όχι υπάκουοι δούλοι στο ανθρωποτροφείο των αγορών».
Σωκράτης Μάλαμας στην Αυγή

«Την Κυριακή... παίρνουμε πίσω τη ζωή μας. Τους λέμε ένα βροντερό ΟΧΙ σε όλα που κουρέλια κάνουν τα όνειρα μας!»
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Facebook

«Θορυβήθηκαν λεει ο Ομπάμα και η Μερκελ με τον Τσίπρα!
Όντως αν ακούσεις οτι πιλοτάρει airbus ένας έφηβος, θα φοβάσαι για το πού θα το ρίξει
Πριν ψηφίσω ναι ή οχι σκεφτομαι:
Με το "ναι" ξημερώνει μια πραγματικά πολύ άσχημη μέρα!
Με το "όχι" ξημερώνει ξανά; Είναι σίγουρο;
Πολλούς δεν τους νοιάζει, αλλα υπάρχει κι αυτό: αν τώρα ο Τσίπρας δεν αλλάξει στάση, η αριστερά για τα επόμενα 50 χρόνια θα κάτσει στον πάγκο!»
Θοδωρής Αθερίδης - Twitter

«Ήρθε η ώρα λοιπόν να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ. Γιατί: Ναι στην πρόταση των δανειστών σημαίνει λιτότητα και ύφεση, η χώρα και η κοινωνία με τη θηλιά του χρέους στο λαιμό. Ναι στην πρόταση των δανειστών σημαίνει μεγαλύτερη ανεργία, περισσότερη φτώχεια. Ναι στην πρόταση των δανειστών σημαίνει την καταστροφή της μικρομεσαίας επιχείρησης, την εξαφάνιση της αγροτιάς, τη διάλυση του τουρισμού, τον εξευτελισμό των συνταξιούχων. Ναι στην πρόταση των δανειστών σημαίνει ταπείνωση και υποταγή».
Γιώργος Κιμούλης στο Facebook

«Μην αυτοκτονήσετε... επειδή φοβάστε να πεθάνετε!!!!!!!!!!!! Αυτό μας συμβουλεύει ο Γιουνκέρ για να μην ξεχνάμε τις επιλογές μας!»
Ελένη Ράντου στο Facebook

«Δεν ξέρω αν έχω δώσει λανθασμένη εντύπωση μ’ αυτά που γράφω εδώ, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιη για το ναι και το όχι. Βασανίζομαι καθημερινά, προσπαθώ να κατανοήσω, φοβάμαι τους απόλυτα σίγουρους τους υποψιάζομαι είτε για φανατισμό είτε για συμφέρον και κυρίως θέλω να βγει κάποιος από τους αρμόδιους, απλά και καθαρά να μου εξηγήσει -αν βγει όχι ,τι ακριβώς έχουν σκοπό να κάνουν. Και βέβαια ζω με τον τρόμο μη τα φέρει η τύχη και ξαναδώ μπροστά μου τις γνωστές φάτσες των προ Τσίπρα πολιτικών. Χοντρικά αυτά».
Όλια Λαζαρίδου στο Facebook

«Ευτυχώς που δεν υπήρχαν ΜΜΕ στην Κατοχή, θα ήμασταν όλοι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών. Η τρομοκράτηση του ελληνικού λαού που επιχειρούν, είναι τερατώδης, πρόστυχη και διχαστική.  Δεν χρειαζόμαστε τις συμβουλές σας και τον τρόμο που σπέρνετε για να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να ζήσουμε με ευρώ ή δραχμή.  Θα το μάθετε στις 5 Ιουλίου το βράδυ. Τότε θα σας δώσουμε την εντολή.  Ως τότε βουλώστε το όλοι. Σας ξέρουμε, δεν σας εκτιμάμε, δεν σας πιστεύουμε. Δεν θα μας βάλετε εσείς να σκοτωθούμε μεταξύ μας».
Διονύσης Χαριτόπουλος στο lifo.gr

«Έχουμε την Ελλάδα στην καρδιά μας περισσότερο από πότε σήμερα. Ελπίζουμε και προσευχόμαστε οι υπέροχοι και ζεστοί  Έλληνες να περάσουν αυτή την κρίση χάρις στη μοναδική δύναμη, αξιοπρέπεια και ευρηματικότητα που τους διακρίνει. Ήσασταν εκπληκτικοί οικοδεσπότες σε εμάς και νιώθουμε δεμένοι και αλληλέγγυοι μαζί σας».
Τhievery Corporation στο Facebook

«Πώς γίνεται να μην σε φοβίζουν οι χιλιάδες αυτοκτονίες, το ψυγείο που είναι άδειο, τα παιδιά που λιποθυμούν στα θρανία, η πολεμική ατμόσφαιρα στα νοσοκομεία, οι άστεγοι άγγελοι ανάμεσά μας, οι καρφιτσωμένοι λογαριασμοί στον τοίχο, το μίσος για το διαφορετικό δίπλα σου, ο φασισμός που λαγοκοιμάται μέσα σου, η αδυναμία να βρεις τα φάρμακά σου, η χαμένη αξιοπρέπεια του παππού που δεν έχει για να πάρει μια καραμέλα στο εγγόνι του, η ανύπαρκτη παιδεία, η υπαρκτή ναρκοκαθημερινότητα της βελόνας, ο ταχύτατος αφανισμός της μνήμης, ο εξοστρακισμός του πάθους και του έρωτα, η υποκουλτούρα που απλώνεται σαν ιός θανατηφόρος, η μαζική κατάθλιψη, η εποχή του κρέατος και της σαρκοφαγίας, ο άκρατος ατομικισμός, οι μουτζαχεντίν παπάδες των 145 κιλών, τα γελοία ανθρωπάκια της βουλής, ο κατά χιλιάδες ευρώ προεδρικός μισθός, τα γαμημένα διαπλεκόμενά τους/σου, τα λοβοτομημένα μυαλά στις εξέδρες των γηπέδων-εταιριών, η άρνηση να αποκτήσεις παιδί, ο ατελείωτος στους αιώνες των αιώνων ραγιαδισμός, το σπέρμα του εμφυλίου που σου συντηρούν μέσα σου ζωντανό οι ισχυροί  ....και σε φοβίζει ένα ''δημοψήφισμα''!! Βέβαια,... είναι πια από δύσκολο μέχρι σχεδόν αδύνατο να βγεις απ’ τη λογική να αποφασίζουν οι άλλοι (οι ''καθρέφτες'' σου) για σένα, αντί να αποφασίζεις εσύ για τον εαυτό σου. ΑΥΤΟ ΚΙ ΑΝ ΣΕ ΦΟΒΙΖΕΙ!
Θάνος Ανεστόπουλος

«Οι μέδουσες έχουν επιβιώσει 650 εκατομμύρια χρόνια χωρίς εγκέφαλο. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι η χώρα δεν έχει μέλλον;»
Αρκάς
 

«Δυστυχώς οι περισσότεροι φίλοι μου, συνομήλικοι και μη, βρίσκονται σε έξαρση πατριωτισμού, αντικαπιταλισμού(;) και αντιευρωπαϊσμού.
Η ψευδαίσθηση πως το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα των τελευταιων δεκαετιών στην Ελλάδα θα τιμωρηθεί με μια έξοδο από την Ευρώπη, με τη δραχμή ή οποιαδήποτε άλλη απομονωτική κίνηση φαινομενικά επικρατεί όπως και η πλασματική και άδικη ταύτιση όσων δεν επιθυμούν ρήξη με την Ευρώπη με προδότες του έθνους, δοσίλογους, βολεμένους, πλούσιους και άλλα παρόμοια. Η ίδια αυτή ταύτιση οδηγεί πολλούς να θεωρούν την ίδια την AV καθεστωτική (ενώ στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο) και να δικαιολογούν το σχετικά πρόσφατο εμπρησμό της.
Προσωπικά είμαι με τον Πύρρο Δήμα και όχι με τη Χρυσή Αυγή η οποία κατηγορώντας για όλα τους ξένους κάνει απλά τη δουλεία της ως ναζιστική/ακροδεξιά οργάνωση. Δεν είναι τυχαίο που η φανατικά αντιευρωπαϊκή ρητορική των αντιμνημονιακών βάζει στην ίδια θέση τον ευρύ και αγανακτισμένο κόσμο (που σε γενικές γραμμές είναι σχετικά προοδευτικός) με τους ακροδεξιούς και τους εθνικιστές.
Η αλήθεια είναι πως και χωρίς ευρώ πάλι καπιταλισμό θα έχουμε και μάλιστα πιο άγριο. Γιατί στην πραγματικότητα άλλο πράγμα το ευρωπαϊκό μας μέλλον (που δίκαια μας ανήκει) και άλλο οι ανίκανοι ή μέτριοι πολιτικοί και το πολυέξοδο και πελατειακό κράτος που έχουμε επιτρέψει να γιγαντωθεί τόσα χρόνια.
Αν είχαμε ήδη προβεί σε μεταρρυθμίσεις που θα άλλαζαν το σκηνικό, θα είμασταν σε καλύτερη θέση. Δεν το κάναμε όμως εν μέσω διχασμού οπότε ακόμα και αν υπερισχύσει το ΝΑΙ αυτές οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν αλλιώς θα τρέχουμε συνεχώς να προλάβουμε τόκους και νέες συμφωνίες. Υπέρ των μεταρρυθμίσεων αυτών δεν είναι δυστυχώς η παρούσα κυβέρνηση και όσοι υπόσχονται μέσω αυτής ένα καλύτερο άυριο, ενώ τα ελάχιστα που κατάφερε η προηγούμενη, αναιρέθηκαν.
Ανάμεσα στους πιο καλοπροαίρετους υπερασπιστές του ΟΧΙ βρίσκονται πολυάριθμοι φανατικοί κάθε είδους, άνθρωποι φασίζουσας νοοτροπίας, οι οποίοι ονειρεύονται μια Ελλάδα μακριά από τις βασικές ευρωπαϊκές αξίες όπως η ανεξιθρησκεία, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, των αναπήρων (ακόμη και των ζώων), η συνεργασία των κρατών και η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και ιδεών, τον έλεγχο των ρύπων και την προστασία του περιβάλλοντος κλπ. Ανάμεσα τους επίσης βρίσκονται και κάποιοι πραγματικά πλούσιοι που καραδοκούν να κερδοσκοπήσουν.
Έχω όμως ακόμα ελπίδες διότι αυτοί που φωνάζουν ακούγονται περισσότερο από τους λογικούς και τους μετριοπαθείς οι οποίοι πλειοψηφούν χωρίς επαναστατικές φανφάρες, εμβατήρια και σημαίες.
Εξάλλου ποτέ δεν είναι αργά να ψηφίσει κανείς με λογική και όχι με οπαδικότητα».

Νικήτας Κλιντ

«Το παλιό, τελειώνει πάντα μ' ένα ΟΧΙ. Έτσι γίνεται στην πραγματική ζωή...»
Νίκος Ζούδιαρης - Facebook

Υποστηρίζω, με θέρμη, το ΝΑΙ. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω ψύχραιμα τους λόγους:
1. Το δημοψήφισμα, θεωρητικά, είναι η επιτομή, η γιορτή της δημοκρατίας: όλοι θαυμάζουμε τους Ελβετούς γι’ αυτό.
2. Το δημοψήφισμα, πρακτικά, δεν είναι πάντα η επιτομή, η γιορτή της δημοκρατίας: η Χούντα έκανε δύο, το ’68 και το’73.
3. Το δημοψήφισμα, στην ουσία του, χρειάζεται τρεις βασικές παραμέτρους: ξεκάθαρο ερώτημα, καθαρές συνέπειες της κάθε επιλογής και χρόνο για τους πολίτες να καταλάβουν και να αποφασίσουν.
4. Το συγκεκριμένο δημοψήφισμα δεν τηρεί καμμία από τις τρεις.
I. Για το χρόνο δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία: 7 μέρες, 168 ώρες. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πειστικά ότι είναι αρκετές για να αποφασίσουμε, βεβιασμένα και σε κλίμα διχασμού, για κάτι τόσο σημαντικό. (Οι Ελβετοί δίνουν περιθώριο 90 μέρες.)
II. Το ερώτημα δεν είναι ξεκάθαρο. Ακόμα χειρότερα, είναι ερώτημα που χειραγωγεί και υφαρπάζει την απάντηση. Στο ερώτημα αν συμφωνούμε με τα σκληρά μέτρα λιτότητας, έτσι σκέτο, η φυσική απάντηση είναι «όχι». Όπως και στο ερώτημα αν θέλουμε να πεθάνουμε μεθαύριο. Κάνεις δεν θέλει σκληρά μέτρα λιτότητας, ούτε να πεθάνει μεθαύριο. Γι’ αυτό ακριβώς ο νομοθέτης έχει προβλέψει να μην ερωτώνται οι πολίτες άμεσα για θέματα δημοσιονομικά. Γι’ αυτό έχουμε τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις
• Το μόνο ερώτημα εθνικής σημασίας, άξιο δημοψηφίσματος, είναι το ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ευρωζώνη, ευρώ ή δραχμή. Στην ουσία, ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην Ευρώπη. Κι αυτό είναι στην πραγματικότητα. Σ’ αυτό όμως οι πολίτες έχουν ήδη απαντήσει πολύ πρόσφατα, στις εκλογές του Ιανουαρίου, εκλέγοντας κάποιους που υπόσχονταν, μεταξύ των άλλων, ότι εγγυώνται την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Απαντούν δε και στις δημοσκοπήσεις, δείχνοντας όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης συντριπτική προτίμηση στο ευρώ. Ακόμα και τώρα. Υπάρχουν κι αυτοί που πιστεύουν σε ρήξη και αποχώρηση από την ευρωζώνη, ακόμα κι αποχώρηση από την Ένωση, και το λένε ξεκάθαρα. Η άποψή τους σεβαστή, παρρησία τους τους τιμά, παρ’ όλα αυτά είναι μειοψηφία. Και στις δημοκρατίες αποφασίζει η πλειοψηφία.
• Το ερώτημα, όπως τίθεται για τα μέτρα της Ευρωζώνης, είναι λειψό. Αποσιωπά την πρόταση της κυβέρνησης για μέτρα ύψους 8 δις, με την υπογραφή του πρωθυπουργού. Πόσο καλύτερα είναι απ’ αυτά της Ευρωζώνης; Κι αν η Ευρωζώνη αποσύρει τελικά τα δικά της και δεχτεί της κυβέρνησης, θα γίνει κι άλλο δημοψήφισμα; Κι αυτά μέτρα είναι, και σ’ αυτά η φυσική απάντηση θα ήταν «όχι».
• Κάτι για τα ίδια τα μέτρα: Δεν έχω πειστεί ότι η επιθυμία της κυβέρνησης είναι να προστατέψει τους πιο αδύναμους, τους μη έχοντες. Αίσθάνομαι πως, παρά τα λεγόμενα, πάλι προστατεύονται προνομιακές ομάδες, εις βάρος των πολλών. Μου φαίνεται αδιανόητο παραδείγματος χάριν, ακόμα και σήμερα το 32% των δημοσίων υπαλλήλων της χώρας να βγαίνει στη σύνταξη κάτω από 55 ετών, και να γίνεται μάχη ώστε αυτό να μη διαταραχτεί.
III. Από το ένα σκέλος του ερωτήματος απουσιάζει η καθαρή αναφορά στις συνέπειες. Αν πούμε «ναι», ξέρουμε τι σημαίνει. Μέτρα και παραμονή στην ευρωζώνη. Δεν ξέρουμε βέβαια πώς θα εκτελέσει αυτήν την εντολή μια κυβέρνηση που έχει κάθετα ταχθεί υπέρ του «όχι». Αν πούμε «όχι», τι σημαίνει;
Τι ακριβώς θα συμβεί; Κανείς δεν εξηγεί καθαρά.
5. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως θα χρησιμοποιήσει το «όχι» για να ισχυροποιήσει τη θέση της στη διαπραγμάτευση. Μα δεν χρειάζεται δημοψήφισμα! Η εντολή των πολιτών, όπως κι η δέσμευσή της, ήταν σαφής: Ναι στην ευρωζώνη, όχι στα μνημόνια. Αυτό υποσχέθηκαν, γι’ αυτό ψηφίστηκαν, μένει να το εκτελέσουν.
6. Το πρόβλημα ξεκινάει από την παραπάνω αντίφαση: Η κυβέρνηση υποσχέθηκε να καταφέρει κάτι εξαιρετικά δύσκολο, στην ουσία και το σκύλο και την πίτα. Κάθε καλοπροαίρετος πολίτης, κι ήμουν ένας απ’ αυτούς, ήθελε να πετύχουν. Πιθανόν δε, σκεφτόμασταν, να είχαν κάποια μέθοδο, άγνωστη στους πολλούς, που οι προηγούμενοι δεν είχαν σκεφτεί ή ήταν ανίκανοι να εκτελέσουν.
7. Το εγχείρημα δεν πέτυχε. Πέντε μήνες μετά, με μεγάλη ζημιά στην πραγματική οικονομία, μετά από σκληρή διαπραγμάτευση, έφτασε να προτείνει η ίδια μέτρα ασύμβατα με τις προγραμματικές δηλώσεις της. Και πάνω στη διαπραγμάτευση, μια βδομάδα πριν εκπνεύσουν οι προθεσμίες, πετάει το μπαλάκι στους πολίτες και τους λέει ν’ αποφασίσουν αυτοί. Στην ουσία αρνείται την ευθύνη των υποσχέσεων της και των χειρισμών της στην αποτυχία της διαπραγμάτευσης.
8. Δεν έχει νόημα να μοιράσουμε τώρα ευθύνες για την αποτυχία αυτή. Οι μεν θα λένε «φταίνε οι Ευρωπαίοι», οι δε «φταίνε οι δικοί μας». Ας δεχτούμε, από την πείρα της ζωής, πως η αλήθεια είναι στη μέση. Έτσι κι αλλιώς, βασικό γνώρισμα στην πολιτική είναι το να μην παραδέχεσαι τα λάθη σου. Ή τα ψέματά σου.
9. Έχει όμως νόημα, ως ενδιάμεσο αποτέλεσμα, να καταλάβουμε πως όσοι δεν κατάφεραν και το σκύλο και την πίτα δεν ήταν Γερμανοτσολιάδες και Τσολάκογλου και νενέκοι. Απλώς δεν υποσχέθηκαν κάτι που δεν μπορούσαν να υλοποιήσουν.
10. Έχει επίσης νόημα να τονιστεί ότι το σχέδιο της κυβέρνησης δεν πέτυχε. Πιθανόν το σχέδιο να ήταν μεγαλοφυές, πάντως δεν έπεισε τους Ευρωπαίους και τους θεσμούς. Είναι δική της ευθύνη να βρει λύση διαπραγμετευόμενη, ή να παραδεχτεί την αποτυχία της.
11. Υπάρχει και η περίπτωση το σχέδιο να πέτυχε. Και να ήταν ακριβώς αυτό: να οδηγήσει τη διαπραγμάτευση σε αδιέξοδο, να καλλιεργήσει κλίμα αντιευρωπαικό και να καταφέρει να οδηγήσει τη χώρα εκτός Ευρωζώνης. Δηλώσεις αντιφατικές των στελεχών της, και του πρωθυπουργού, αναγκάζουν να σκεφτούμε κι αυτό το σενάριο. Αν ισχύει, είναι –αν μη τι άλλο- αντίθετο στην εντολή των πολιτών.
12. Η κυβέρνηση δηλώνει πως αν το αποτέλεσμα είναι «ναι» θα σεβαστούν το αποτέλεσμα. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Θα υπήρχε και περίπτωση να μην το σεβαστούν; Ή ρωτούν συμβουλευτικά, να πάρουν καμμιά γνώμη;
13. Οι ίδιοι έχουν πει, μέχρι και πρόσφατα, πως ένα δημοψήφισμα θα οδηγούσε σε πτώχευση, πως το μόνο του ερώτημα θα ήταν στην ουσία ευρώ ή δραχμή, πως θα αναλάβουν πλήρως την ευθύνη του ναι ή του όχι, πως στην ουσία το όχι ισοδυναμεί με Grexit κι άλλα πολλά.
14. Σε κάθε περίπτωση, το δημοψήφισμα αυτό δεν τηρεί τις προυποθέσεις μιας πραγματικής άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας. Θέτει σε λάθος χρόνο, με λάθος τρόπο, ένα ψευδοδίλημμα, με σκοπό να αποσπάσει το βεβιασμένο “όχι”. Αυτό το «όχι στα μέτρα» θα μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως «όχι στο ευρώ». Και θα το κάνει, μέσα σ’ ένα κλίμα διχασμού, είτε επειδή αυτό είναι το σχέδιο, είτε επειδή είναι αδύνατον να πετύχει –και μετά το δημοψήφισμα- και το σκύλο και την πίτα.
15. Άρα, το ερώτημα είναι αυτό και μόνο αυτό: ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ, ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην Ευρωζώνη. Ευρώ ή δραχμή. Στην ουσία, συνέχιση της ευρωπαικής πορείας της χώρας ή απομόνωση. Αυτό πρέπει να είναι απολύτως καθαρό στους πολίτες στις 5 Ιουλίου.
16. Επειδή γίνεται πολύς λόγος για περηφάνια κι αξιοπρέπεια. Υπενθυμίζω πως η διαπραγμάτευση γίνεται επειδή δεν μπορούμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας χωρίς δανεισμό. Αυτή είναι μια ευθύνη που φτάνει πολύ πίσω, στα προηγούμενα 35 χρόνια. Κι έχει να κάνει με αντιλήψεις που η σημερινή κυβέρνηση συντηρεί. Περηφάνια κι αξιοπρέπεια είναι το να μη ζεις με τα λεφτά των άλλων.
17. Ανήκω σ’ αυτούς που είναι υπέρ του ευρώ. Υπέρ της παρουσίας της χώρας στον στενό πυρήνα της Ευρώπης. Αναγνωρίζω τα προβλήματα, τα λάθη, τις εμμονές, τη δυσκινησία των ευρωπαϊκών θεσμών. Αναγνωρίζω και την απελπισία και την κούραση των Ελλήνων, ιδίως αυτών που δεν έχουν πια τίποτε να χάσουν. Αλλά είμαι σίγουρος, όπως οι περισσότεροι Έλληνες, πως η θέση μας είναι εκεί. Και μόνο μέσα στην Ευρώπη μπορούμε να βρούμε λύσεις, από κοινού με τους άλλους λαούς, για μια καλύτερη, κοινωνικά δικαιότερη κοινωνία»
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στο athensvoice.gr

«Λαός λερός και στα βάσανα λερός. Κάποτε, δίπλα στο σκοτάδι ενός μοιρολογιού μοιράστηκε μαζί μου ο κύρης του φευγιού ότι φτάνει ένας προφήτης, κόλακας και χαμερπής που θ’ αναγγείλει τον καιρό της σιωπής. Πλάι του λέει, θα στέκουν πανικοί στοιχειωμένοι και την αλήθεια θα ψιθυρίζουν μόνo οι κρυμμένοι. Το χτες θ' απογίνει μια θλιμμένη ιστόρηση κι οι μελανοί ουρανοί θ' απαιτούν συγχώρεση. Υπάρχει, όμως, ρωγμή για τα βουνά τα μυρωμένα, εκεί που τα ανερμήνευτα στέκουν λησμονημένα. Για μένα είπε: δεν αποκάμαν τα όμορφα ακόμα. Ακούω τ' άνθη να βλασταίνουν κάτω από το χώμα. Πρόσεχε λοιπόν όσους τον ήλιο ψαλιδίζουν. Είναι πιο βουβοί απ' τους νεκρούς και το γνωρίζουν. Ξεμασκαρέψανε, φανήκαν κόσμοι μακρινοί κι εκεί, πανάκριβη η στιγμή και η ζωή φτηνή. Στο πρώτο φέγγος, λοιπόν, του μαύρου πρωινού, πάνω στον αναπαμό ενός φόβου αλλοτινού, όταν θ' ακούσεις πνιχτό καμπάνισμα απ' την πόλη. Είναι που θα 'χουν μοιραστεί οι νέοι ρόλοι. Και τα φιδογεννήματα σε λόχους ιερούς την καμωμένη αποσιωπή θα σκορπίσουν στους εχθρούς και μόνο κάποιοι σ' αυτή την πλέρια λησμονιά, άφθαρτοι, θα δείξουν νοιάξη και σπλαχνιά. Με βρήκες κύρη, απόψε, σχεδόν να θρηνολογώ. Έπινα τις σκέψεις μου κι είχα μεθύσι αργό. Κι ήρθες, του ήλιου μου το φως να με πείσεις να ξοδέψω, και το σάλιο του δράκου να βρω και να σμιλέψω. Για ποιον να σπαταλήσω αφοβισιά; Για το αγελαίο πλήθος που χρόνια ζει όλο ξιπασιά; Ούτε φτυσιά. Είμαι ανάξιος των ευχών τους. Ασ' τους εκεί, στην εξορία των πράξεών τους. Νους λερός, ακόμα και στα βάσανα λερός. Από άφλογο κερί, γιατί γυρεύεις φως. Εξάλλου το μίσος μού προκάλεσε αμνησία. Ξέχασα τι σημαίνουν, σφαχτάρι και θυσία. Αυτοί με είχαν βαφτίσει ζοφερό μυνηματία. Με χρέωναν μιζέρια, ταραχή και αλητεία. Τώρα, στις φιδογέννες, σε στείλανε στου «μόνου» για να τον πείσεις να συρθεί στην αγκαλιά του χρόνου. Πες τους, λοιπόν, ο ήρωας απ' το έργο αυτό θα λείψει, ολόγυρά του ακόμα βαριανασαίνει η θλίψη. Τρελή απάντηση σου δίνει ο τρελός κι αφού αρνιέται κι ο ουρανός να μοιράσει φως. Πες στους παλιούς σιχαμερούς ψιθυριστές ότι μόνοι τώρα, θρηνούνε για το χθες κι ότι παρ' όλο που γέρασα σε πόλεμο άνισο, κανείς που εκτιμώ δεν πήγε στον παράδεισο. Κλωσήσατε τα φιδοαυγά στην τρύπα μόνοι και να που απάντησε ο καιρός. Από την τέφρα του χτες φυλάτε σκόνη. Λαός λερός και στα βάσανα λερός. Λοιπόν, συντρόφοι και ψιθυριστές, τσάμπα στείλατε τον κύρη του φευγιού. Γιατί όσες μάς κλέψατε στιγμές γίνανε μελωδίες θρηνητικές μοιρολογιού. (γιατί διαλέγουν πάντα τις μικρές Κυριακές για τις τόσο μεγάλες μαλακίες;)»
Active Membertospirto

boro

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ