Αν με αγαπούσα

deviantart.com

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο φωνές. Οι καβγάδες ήταν μία ρουτίνα για όλους μας και κατάλαβα ότι για να μην εκτίθεμαι έπρεπε να βρίσκω κάτι αρνητικό στους άλλους και ίσως έτσι να ένιωθα καλύτερα. Δε λέω ότι δεν πήρα αγάπη, πήρα αλλά, δεν έφτανε για να αγαπήσω τον εαυτό μου. Κάτι πού κατάλαβα έντονα στην εφηβεία.

Εκείνη την περίεργη περίοδο που άλλαζα εσωτερικά  και (δυστυχώς) και εξωτερικά και ένιωθα άσχημα και που προσπαθούσα να μιλήσω σε κάποιον μεγαλύτερο ή πιο ωραίο. Τότε που περίμενα την επιβεβαίωση και την αποδοχή από άτομα που ούτε με ήξεραν καλά ούτε με ένοιαζαν και ποτέ πραγματικά. Αλλιώς τη φανταζόμουν, αλλιώς έμοιαζε στις ταινίες αλλά τελικά κατάλαβα πως ό,τι φαίνεται τέλειο κρύβει τις περισσότερες ατέλειες...

Και έτσι πέρασαν πολλά χρόνια της ζωής μου, με ποικίλες και διαφόρων ειδών ανασφάλειες - τσουπ κανά 2 φλερτ καμιά 'για να χουμε να λέμε σχέση' κάτι βραδάκια με φίλους  να 'μαι πάλι λιγάκι χαρούμενη και μετά κάτι  οι πανελλήνιες,  κάτι τα διάφορα αναγκαία 'της μόδας' άγχη και πάλι μακροβούτι στην κατάθλιψη, αν κάνω και τη σωστή εκτίμηση δηλαδή.


Επόμενη στάση το πανεπιστήμιο, η ελπίδα του κάθε κατακαημένου που έλεγε και μια φίλη, η ελπίδα να βρεις τον εαυτό σου και να ζήσεις την ανέμελη ζωή που πάντα περίμενες... Σόρρυ φίλε αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά πάλι κάπου θα ταξίδευα την ώρα που μας ενημέρωναν για αυτό, τώρα στο σχολείο θα'ταν, στο σπίτι στο δρόμο δεν θα μου πουν ποτέ  μάλλον. Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια του πανεπιστημίου όχι και άσχημα θα 'λεγα, ας αναφέρω και κάτι καλό. Όχι, όλα καλυτέρεψαν και οι φιλίες και το σεξ (που πρέπει να έχεις γίνει ειδικός πριν τα 18, άλλη ανοησία που εύχομαι να μην είχα ακούσει ποτέ ) και έκανα και διακοπές... Αλλά αυτό το κενό εκεί. Κάθε φορά που το ένιωθα έκλεινα τα μάτια μου και έβλεπα τον εαυτό μου σε έναν καθρέφτη με κόκκινα μαλλιά να με χαιρετάει και ενώ έκλαιγε να γελάει παράλληλα ασταμάτητα...

Ύστερα μεγάλωσα και αφού βρήκα μια δουλίτσα  και έναν άντρα που δεν με υποτιμούσε αρκετά και που δεν ερωτεύτηκα ποτέ αλλά ήλπιζα να αγαπήσω έκανα, δύο αξιολάτρευτα παιδιά. Και δια μαγείας το κενό έφυγε, το είδωλο μου στον καθρέφτη πια δεν με πείραζε, αντιθέτως μου άρεσε πια πολύ. Όση αγάπη τσιγκουνεύτηκαν οι γύρω μου, εγώ την έδωσα μαζεμένη στα παιδιά μου. Όση ήθελα να μου δώσουν οι άλλοι την έδωσα εγώ σε αυτά και τα χρονιά περάσαν. Τα παιδιά μεγάλωσαν και  εγώ άρχισα να τα χάνω από την αγκαλιά μου και να αναγκάζομαι να χαλαρώσω τα χέρια μου και σαν βέλη να τα αφήσω να πάρουν το δρόμο τους. Και ένα απόγευμα (αλήθεια δεν ήταν το κλισέ πρωί) Καλώς την και ας άργησε, ήταν πάλι εκεί  η γνωστή κοκκινομάλλα που με κοιτούσε και αυτή τη φορά δεν γελούσε, μονάχα έκλαιγε...

Και οι καβγάδες με τον άντρα μου που, για τα παιδιά μου προσπαθούσα να αγαπήσω αλλά μάταια  αυξάνονταν και η δουλειά μου ήταν βαρετή και έφτασα εδώ στο μπαλκόνι του σπιτιού- φυλακής μου να στερώ ακόμα ένα πεντάλεπτο από τη ζωή μου και τότε το κατάλαβα.Τότε γύρισα το χρόνο πίσω και κατάλαβα ότι αυτό που έκανα λάθος από την αρχή, αυτό που αρνιόμουν να παραδεχτώ, ήταν ότι δεν αγαπούσα τον εαυτό μου. Αυτό ήταν τελικά. Δεν ήμουν ποτέ αρκετή όχι τόσο για τους άλλους αλλά κυρίως για μένα. Πάντα κάποιος ήταν καλύτερος άνθρωπος από μένα, πάντα έπρεπε να ικανοποιώ τους άλλους για να μην μείνω μόνη και πάντα έκανα κάτι που έπρεπε και ας ήταν για μένα κάτι άγνωστο στα λημέρια μου.

Αν έλεγα κάθε μέρα στον εαυτό μου ότι αξίζω αυτή τη ζωή, ότι τα πρέπει του κόσμου δεν πρέπει να συμβαδίζουν με τα θέλω μου, αλλά ακόμα καλύτερα να τραβούν το δικό τους δρόμο και ότι η ευτυχία μου είναι στα χέρια μου και δεν έχει σχέση με τους άλλους, τότε ίσως στα εφηβικά μου χρόνια να ζούσα εκείνο τον παθιασμένο έρωτα που φοβόμουν να εκφράσω, στο πανεπιστήμιο να έπιανα φιλίες με εκείνα τα αστεία παιδιά που έκαναν παρέα με λίγους  αλλά ήταν θησαυρός, να ακολουθούσα τελικά το επάγγελμα του ηθοποιού που πάντα ήθελα και να μην παντρευόμουν από συμβιβασμό, αλλά από έρωτα και ας γινόταν συντροφική αγάπη μετά...

Ίσως μόνο στα παιδιά να μην άλλαζα κάτι ή μάλλον τελικά θα τους έδινα και άλλη αγάπη και θα τους μάθαινα ότι η ζωή δεν είναι όπως στις ταινίες αλλά, είναι ακόμα πιο  όμορφη όταν μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Διαφορετικά η ζωή περνάει αδιάφορα και δεν τη ζούμε όπως της αξίζει...

Αν με αγαπούσα ίσως η ζωή μου να ταν καλύτερη... Είναι όμως αργά; Δεν είμαι ακόμα ζωντανή και σχετικά νέα; Δεν θέλω να πεθάνω δυστυχισμένη ΟΧΙ. Θα την κάνω την επανάσταση μου από σήμερα, η επόμενη απόφαση δεν θα είναι από φόβο  αλλά από θάρρος! Θα έχω συνέπεια στη χαρά,  θα ακούω τα θέλω μου, θα βοηθάω τους άλλους, θα μαι κάνω χαρούμενη και τέλος θα δώσω ατελείωτη αγάπη, γιατί τελικά δεν γεννήθηκα μόνη μου αλλά μαζί της. Σαν παιδί, σαν έφηβη, σαν ώριμη γυναίκα, σαν ηλικιωμένη (με πάντα νεανική καρδιά ) θα βάλω από δω και πέρα στόχο να με αγαπάω καθημερινά γιατί δεν θέλω να κάνω μια μέρα το τσιγαράκι μου στη μπαλκονάρα μου και να σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μου Αν με αγαπούσα...

enfo

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ