Με τον Ανέστη ήμασταν μαζί από παιδιά, μεγαλώσαμε μαζί ουσιαστικά.Μετα από 11 χρόνια παντρευτήκαμε, κάναμε 2 γιους, ήμασταν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Δεν είχαμε φίλους. Περνάγαμε υπέροχα οι δυο μας βγαίνοντας βόλτες, πηγαίνοντας ταξιδάκια, περνώντας χρόνο μαζί. Ζούσαμε μία ήρεμη ευτυχισμένη ζωή.
Εκείνος μου έδειχνε με κάθε τρόπο την αγάπη του. Ακόμα και μετά τόσα χρόνια μου έφερνε λουλούδια και με φλέρταρε, εγώ όμως όχι. Τον αγαπούσα τόσο αλλά δεν του το έδειξα ποτέ αρκετά (και πόσο λάθος έκανα).Νόμιζα ότι το γνώριζε, ότι το καταλάβαινε. Ώρες-ώρες μου το ζητούσε απελπισμένα, τώρα το καταλαβαίνω, όμως τότε εγώ ήμουν στον κόσμο μου. Έτσι άρχισε ν” απομακρύνεται, να μη μου μιλάει, να μη νοιάζεται, πήγε στο άλλο άκρο.
Προσπαθούσα να τον πλησιάσω. Κατάλαβα ότι πάσχει από κατάθλιψη και του είπα να πάμε σε γιατρό. Όλες οι προσπάθειες μου όμως ήταν μάταιες, χτυπούσαν σε ένα τοίχο που είχε χτίσει γύρω του. 2 χρόνια έκανα υπομονή, δεν άντεξα και ζήτησα να φύγει ή αυτός ή εγώ από το σπίτι . Έφυγε εκείνος. Είχα αδειάσει μέσα μου. Πως ήταν δυνατόν από την απόλυτη ευτυχία να βιώνεις την απόλυτη δυστυχία; Έπρεπε να κάνω υπομονή για τα παιδιά μου μπορεί να ήταν μεγάλα άλλα με είχαν ακόμα ανάγκη.
Το διαζύγιο βγήκε πολύ σύντομα, ποτέ δεν με συγχώρεσε που του το ζήτησα. Ότι κι αν μου συνέβη από εκεί και πέρα ήταν ανούσιο. Μέσα μου σιγόκαιε μια φλόγα μικρή, πολύ μικρούλα και μια ελπίδα ότι όλα αυτά που ονειρευτήκαμε να κάνουμε όταν θα έχουν τελειώσει οι υποχρεώσεις μας, θα τα κάνουμε τελικά.
Δείχνετε την αγάπη σας στον άνθρωπό σας, μη φοβάστε να λέτε σ’ αγαπώ όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσο κι αν η ρουτίνα έχει διαλύσει την μαγεία…
Χαρά
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.