Κάνουμε όνειρα στην τρίτη ηλικία;

Μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς όνειρα; Από πού μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη για τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις της ζωής μας, αν δεν κάνουμε όνειρα; Από πού μπορούμε να αντλήσουμε ζωή αν όχι μέσα από τα όνειρά μας;

Όνειρα… όνειρα με μάτια ανοιχτά… όνειρα που μας ταξιδεύουν δίνοντάς μας ελπίδα και αισιοδοξία, όνειρα που μας κάνουν να βάζουμε στόχους και να θέλουμε να ζούμε, να δοκιμάζουμε νέα πράγματα, να θέλουμε να αλληλεπιδράσουμε με τους άλλους και να μάθουμε ακόμη περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μας. 

Τα όνειρα δεν έχουν ηλικία και ταυτότητα, δεν χρειάζονται κόπο και δεν έχουν απαιτήσεις… Μπορούν όμως να μας πείσουν ότι αξίζει η προσπάθεια, ότι αξίζουμε να ζήσουμε και ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. 

Μεγαλώνοντας ίσως έχουμε συσσωρεύσει κάποιες απογοητεύσεις από όνειρα που δεν έχουν πραγματοποιηθεί, από όνειρα που έχουν χαθεί για πάντα, από όνειρα που έχουν γίνει άπιαστα, όμως, μπορούμε να αναδιαμορφώσουμε τα όνειρά μας, να τα κάνουμε απτά και εφικτά μέσα στην πραγματικότητα, μέσα στη ζωή μας. Ίσως, ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν όλα όσα ονειρευόμαστε, όμως, αυτά είναι η πυξίδα μας για να συνεχίζουμε το ταξίδι της ζωής. 

Και στην τρίτη ηλικία είναι σημαντικό να κάνουμε όνειρα και για τον εαυτό μας… καλό είναι να έχουμε όνειρα και να αντλούμε ευχαρίστηση από τους άλλους γύρω μας –παιδιά, εγγόνια-, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον εαυτό μας. Μόνο μαζί του διανύουμε κάθε βήμα στη ζωή, μόνο μαζί του συνυπάρχουμε κάθε στιγμή. Μας έχει ανάγκη και τον έχουμε ανάγκη. Επομένως, αναζητούμε τρόπους να είμαστε καλά, να έχουμε αισιοδοξία και να ονειρευόμαστε… 

Τα όνειρα μας επιτρέπουν να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο, να παίρνουμε δύναμη για να συνεχίζουμε να περνάμε όμορφα και να είμαστε ψυχικά ισορροπημένοι. Τα όνειρα μας δίνουν ζωή και λόγο ύπαρξης, δίνουν νόημα στη ζωή μας και ένα στήριγμα για να βγούμε από δύσκολες καταστάσεις και να μπορέσουμε να πιαστούμε πάλι από τη ζωή.

Μέσα από την ανασκόπηση της ζωής μας μπορούμε να εντοπίσουμε και ανεκπλήρωτα όνειρα, που τώρα πλέον, με την εμπειρία που υπάρχει θα μπορούσαμε να βρούμε τρόπους εκπλήρωσης. Είναι ίσως η πιο κατάλληλη ηλικία για να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε κάποια πράγματα, για να απλοποιήσουμε κάποια άλλα και για να συνεχίσουμε να βάζουμε μικρούς στόχους και να κάνουμε μεγάλα όνειρα…

Η εξέλιξη του εαυτού μας δεν σταματά ποτέ, επομένως, δεν μπορούμε να παραιτηθούμε και να αφήσουμε τη ζωή να προχωρά χωρίς να συμμετέχουμε… Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι για να συμμετέχουμε στη ζωή θα πρέπει πρώτα να πιστέψουμε ότι εμείς οι ίδιοι καθορίζουμε τη ζωή μας, εμείς διαμορφώνουμε το πώς θέλουμε να ζήσουμε, εμείς καθορίζουμε τα όνειρά μας και τα έχουμε σαν πυξίδα για τη ζωή μας…

Κάνουμε όνειρα… και τα ακολουθούμε, πείθουμε τον εαυτό μας ότι μπορούμε να τα ακολουθήσουμε… μπορούμε να τα φτάσουμε και να τα αγγίξουμε. Έχουμε ανάγκη από όνειρα γιατί χωρίς αυτά δεν έχει κανένα νόημα η ζωή μας, νιώθουμε χαμένοι και απλά υπάρχουμε μέσα σε αυτό που όλοι γύρω μας αποκαλούν ζωή. Υπάρχουμε χωρίς να ζούμε, ζούμε χωρίς να ονειρευόμαστε… Ας προσδιορίσουμε, λοιπόν, τα όνειρά μας, ας τα εντοπίσουμε, και ας συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε έχοντας αυτά ως πυξίδα.

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.

papadopsixologos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ