Ο Ιερός Χώρος

Η Πραγματικότητα, το Ως Έχει, Αυτό που Συμβαίνει (κι όχι κατ’ ανάγκη αυτό που συλλαμβάνει η αντίληψη) Είναι Χωρίς Όρους, Χωρίς Όρια. Ο Φωτισμένος Νους το συλλαμβάνει Αυτό όταν είναι Τελείως Άδειος, με Πλήρη Προσοχή, Καθαρή Ενατένιση, Διαυγή Παρατήρηση. Ένας Τέτοιος Φωτισμένος Νους, Αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα σαν Ανοιχτό Ενοποιημένο Χώρο, Ομοιογενή Παντού, σαν Ενιαίο Χώρο Εμπειρίας, σαν Μια Ενιαία Παρουσία Εντός της Οποίας Συμβαίνουν τα Πάντα. Δεν Υπάρχει (πραγματικά) κανένας διαχωρισμός και καμία διαφοροποίηση στην Συνείδηση. Η Μία Συνείδηση είναι όλες οι συνειδήσεις, κάθε συνείδηση, κι όλα Διαπερνιούνται από το Θείο Φως της Αντίληψης της Πραγματικότητας.

*

Όταν ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να Βλέπει Καθαρά, χωρίς «κέντρο», με Καθαρή Παρατήρηση, τον Ανοιχτό Χώρο της Πραγματικότητας σαν Ενιαίο Χώρο Εμπειρίας, ενεργεί μέσα από την σκέψη, μέσα από ένα νοητικό, ψυχολογικό, κέντρο, σε μια «διασπασμένη» (σε υποκείμενο-αντικείμενο) διττή πραγματικότητα. Ο συγχυσμένος από την σκέψη νους συλλαμβάνει μόνο τις δικές του κατασκευές και προβάλει την δική του ερμηνεία για την Πραγματικότητα.

Στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει την Ύπαρξη, το Σύμπαν (Όλο το Σύμπαν, όχι απλά το υλικό σύμπαν), ο ανθρώπινος νους ξεκινά πάντα από ένα «κέντρο παρατήρησης», το εγώ του, και (προβάλλοντάς το αυτό στην αντικειμενική πραγματικότητα) πιστεύει ότι με παρόμοιο τρόπο είναι οργανωμένη κι η Πραγματικότητα, ο Κόσμος. Με άλλα λόγια ο ανθρώπινος νους, επειδή λειτουργεί από ένα «κέντρο» αντίληψης προβάλει αυτή την κατάστασή του, τον φυσικό περιορισμό του, στην αντίληψη της Ύπαρξης και του Χώρου. Εφαρμόζει δηλαδή τον δικό του αντιληπτικό περιορισμό στο Αντικειμενικό, κι οργανώνει, σύμφωνα με την δική του όραση την Ύπαρξη, την «Δημιουργία», τον Κόσμο. Έτσι ο ανθρώπινος νους υιοθετεί σαν δεδομένο ότι από μια Μεταφυσική Αρχή (Πραγματική Ουσία, Φύση, Θεία Αρχή), σαν ένα «Μεταφυσικό Κέντρο», οργανώνεται ο Κόσμος, ο Αντικειμενικός Χώρος. Ο ανθρώπινος νους, αντιλαμβάνεται και πλάθει κατ’ εικόνα του (σύμφωνα με τις αντιληπτικές δυνατότητές του) τον Κόσμο. Την δική διασπασμένη (σε υποκείμενο-αντικείμενο) κατάσταση την προβάλλει στην Αντικειμενικότητα, διαχωρίζοντας τον Θεό από την «Δημιουργία» (θεωρώντας τον Θεό σαν Υποκείμενο και την Δημιουργία σαν κάτι ξεχωριστό, αντικειμενικό, Αντικείμενο στο Θεό).

Αυτή δεν είναι η Πραγματικότητα που Αντιλαμβάνεται ο Φωτισμένος Νους (που Αντιλαμβάνεται την Ενιαία Πραγματικότητα, σαν Ενιαίο Χώρο Εμπειρίας), αλλά μια κατασκευή του περιορισμένου ανθρώπινου νου, της ανθρώπινης σκέψης. Η αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι για την Πραγματικότητα είναι μια Εικόνα της περιορισμένης σκέψης τους, μια συμβολική εικόνα που έχουν προσαρμόσει στα «μέτρα» τους.

Αυτή η Συμβολική Περιγραφή βρίσκεται μέσα σε όλες τις παραδοσιακές κοσμογονίες, όλων των παραδόσεων, στον Ινδοϊσμό, στην Ελληνική Θρησκεία στην Ιουδαϊκή Θρησκεία (και κατ’ επέκταση στον Χριστιανισμό και στον Ισλαμισμό). Ο Θεός, σαν «Μεταφυσικό Κέντρο» Δημιουργεί την «Δημιουργία», τον Χώρο, και τον Καθιερώνει , με την Παρουσία του, σαν Ιερό Χώρο Του. Κι έτσι, ενώ ο Θεός Υπερβαίνει τον Χώρο ταυτόχρονα Είναι Παρών στον Ιερό, Καθαγιασμένο από την Παρουσία Του Χώρο, Παντού μέσα στον Χώρο…

Αλλά ούτε και την Πανταχού Παρουσία του Θεού μέσα στην «Δημιουργία», στον Χώρο, αντιλαμβάνονται σωστά οι άνθρωποι. Όπως ο ανθρώπινος νους που λειτουργεί σαν αντιληπτικό ψυχολογικό «κέντρο» είναι δύσκολο να Συλλάβει τον Θεό σαν Ανοιχτή Ενιαία Παρουσία Εντός της Οποίας Συμβαίνουν Όλα, σαν Ενιαίο Χώρο Εμπειρίας, και τον συλλαμβάνει σαν «Μεταφυσικό Κέντρο» (σαν κάτι περιορισμένο στην πραγματικότητα), «Διαχωρισμένο» από την «Δημιουργία» Του, με τον ίδιο τρόπο ο ανθρώπινος νους είναι δύσκολο να κατανοήσει την Πανταχού Παρουσία του Θεού μέσα στον Χώρο. Ενώ όλες οι θρησκείες διακηρύττουν θεωρητικά την Πανταχού Παρουσία του Θεού κι όλοι οι θρησκευόμενοι δέχονται αυτή την αλήθεια, διανοητικά, στην πράξη, στην ζωή, αντιμετωπίζουν τον Θεό, Τον Αντιλαμβάνονται, «Τοπικά» μέσα στον Χώρο. Απομονωμένοι οι άνθρωποι στο εγώ τους, στο ψυχολογικό «κέντρο» τους, κι επειδή αυτοί βιώνουν την ύπαρξη «τοπικά», προβάλουν αυτό το «τοπικό βίωμα» και στον Θεό. Κι ενώ θεωρητικά ο Θεός Υπερβαίνει το Χώρο και Είναι Παντού Μέσα στο Χώρο, κι Ολόκληρο το Σύμπαν είναι ο Ιερός Ναός του Θεού, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον Θεό «Τοπικά», σαν να Είναι Παρών Εδώ ή Εκεί, οπουδήποτε εκεί, αλλά πάντα «Τοπικά». Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν «απωθήσει» την Αίσθηση Παρουσίας του Θεού, και νοιώθουν, ζουν και συμπεριφέρονται σαν ο «Θεός να Είναι Απών». Ο Θεός Γίνεται κατά κάποιο τρόπο  (αμυδρά) «Παρών» όταν τον «αναζητήσουμε» εμείς, οι άνθρωποι. Έτσι Αντιλαμβάνονται («Τοπικά» και «Αποσπασματικά») την Πανταχού Παρουσία του Θεού οι άνθρωποι…

Λειτουργώντας ακόμα πιο «περιοριστικά» ο ανθρώπινος νους, «περιορίζει» ακόμα περισσότερο την Παρουσία του Θεού καθιερώνοντας «ειδικούς» ιερούς χώρους, όπου, υποτίθεται, ότι η Παρουσία του Θεού, είναι δεδομένη ή, τέλος πάντων, πιο Ισχυρή από Αλλού. Βάσει αυτής της περιορισμένης αντίληψης, της «προκατάληψης», καθιερώνονται χιλιάδες χρόνια τώρα, «Ιεροί Χώροι», «Ιεροί Ναοί» του Θεού.

Γίνεται κατανοητό, ότι οι άνθρωποι, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται την Πραγματικότητα, Αυτό που Συμβαίνει Πραγματικά, αλλά αντιλαμβάνονται τα πάντα μέσα από το περιορισμένο αντιληπτικό κέντρο τους κι αυτό το μοντέλο αντίληψης προβάλουν στον Αντικειμενικό Κόσμο, σαν είναι δηλαδή ο αντικειμενικός κόσμος έτσι όπως τον αντιλαμβάνονται. Τελικά οι άνθρωποι πλάθουν κατ’ εικόνα (της αντιληπτικής δύναμής) τους την πραγματικότητα, τον κόσμο.

Η Καθιέρωση, εδώ και χιλιάδες χρόνια, τοπικών ιερών χώρων γίνεται από τους ανθρώπους και για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να αντιλαμβάνονται και να δρουν πνευματικά κι αφηρημένα, αλλά αντιλαμβάνονται διανοητικά και δρουν στο εξωτερικό συγκεκριμένο επίπεδο της πρακτικής ζωής, προκειμένου, με την βοήθεια των εξωτερικών πραγμάτων, να βιώσουν μια διαδικασία επικοινωνίας με το Ιερό και το Άγιο. Δεν «κατηγορούμε» αυτούς τους ανθρώπους, επειδή αντιλαμβάνονται τόσο περιορισμένα. Θέλουμε όμως να γίνει κατανοητό ότι υπάρχουν κι άλλες αντιλήψεις του Θείου, πιο πνευματικές, πιο υψηλές, πιο βαθιές.

Η Καθιέρωση ενός «Ιερού Χώρου», ενός «Ναού» επαναλαμβάνει, μέσα στην Συμβολική Θρησκευτική Σκέψη, αλλά και μέσα στην Λατρευτική Πρακτική την Δημιουργία. Ο «Τοπικός Ναός» δεν είναι παρά μια μικρογραφία του Σύμπαντος Κόσμου. Επαναλαμβάνει την Δημιουργία κι Αναπαριστά το Σύμπαν… Έτσι από την Πραγματικότητα και την Αληθινή Ζωή και την Ζωντανή Επικοινωνία με τον Πανταχού Παρόντα Ζωντανό Θεό, μεταφέρονται οι άνθρωποι στο συμβολικό εξωτερικό επίπεδο. Έτσι φτιάχνουν τις «θρησκείες» τους οι άνθρωποι. Αδυνατώντας να Βιώσουν την Αληθινή Ζωντανή Θρησκεία, την Ζωντανή Επικοινωνία με τον Ζωντανό Θεό, τα μεταφέρουν όλα, με την σκέψη τους και τις δραστηριότητές τους και τις πράξεις τους στο εξωτερικό συμβολικό επίπεδο των υλικών πραγμάτων… Και μέσα από τα σύμβολα και τις υλικές δραστηριότητες επιχειρούν να ανυψωθούν ξανά στο Ζωντανό Πνευματικό Πεδίο από το οποίο έπεσαν με την σκέψη και τις πράξεις τους. Το πόσο το πετυχαίνουν, τι πετυχαίνουν, αυτό είναι θέμα συνείδησης του καθενός.

Ο Ναός, κι αυτό συμβαίνει σε όλες τις θρησκευτικές παραδόσεις, δεν είναι ένα απλό οικοδόμημα, αλλά είναι ένας σοφά (παρόλα όσα είπαμε) δομημένος χώρος όπου το κάθε τι έχει τον δικό του συμβολισμό. Καταρχήν, ο Ναός, με την Πύλη του, σηματοδοτεί την μετάβαση από τον κοσμικό χαώδη κι αδιάφορο χώρο, στον Ιερό Οργανωμένο Χώρο. Εσωτερικά ο Χώρος διακρίνεται σε διάφορα χωρικά και λειτουργικά επίπεδα που οδηγούν βαθμιδωτά προς το Ιερό… Εκεί όπου Εκδηλώνεται Συμβολικά, Πραγματικά, κι Υπερβατικά, η Παρουσία του Θεού.

Κι ενώ η Είσοδος στον Ναό είναι Είσοδος στον Ιερό Χώρο της Πνευματικής Δράσης, κι η Δραστηριότητα μέσα στον Ναό αποτελεί ουσιαστικά μια Μύηση, μια Άνοδο και μια Προσέγγιση του Θείου, μια Ταύτιση με τον Θεό και μια Υπέρβαση του Κοσμικού Χώρου, μια Συνάντηση με τον Θεό στον Δικό Του Υπερβατικό Χώρο, είναι ελάχιστοι, δυστυχώς, οι άνθρωποι που το αντιλαμβάνονται και το βιώνουν με αυτόν τον τρόπο.

Ασφαλώς, η κάθε θρησκευτική κοινότητα έχει την απόλυτη ευθύνη για την χρήση του Ιερού Χώρου του Ναού, σαν θεσμού, και σαν πρακτικής εφαρμογής της θρησκευτικής ζωής. Όμως αποτελεί δικαίωμα του Νοήμονος Ανθρώπου, καθώς και του ιστορικού των θρησκειών, ή του μεταφυσικού, ή του κοινωνιολόγου να διερευνήσει αντικειμενικά (αν διαθέτει την δυνατότητα) και να περιγράψει αντικειμενικά την χρήση του Ιερού Χώρου, από θρησκευτική, ψυχολογική και ανθρωπολογική άποψη.

Στην πραγματικότητα, για να μην κρυβόμαστε πίσω από την υποκρισία ή την αδιαφορία, γιατί πηγαίνει κάποιος σε ένα Ιερό Χώρο (οποιασδήποτε θρησκείας); Προφανώς για να βιώσει την Παρουσία του Θεού, να Ενωθεί Μαζί Του. Πρακτικά, αυτό εκφράζεται σαν πνευματική διαδικασία στροφής προς το Υπερβατικό, Ενατένισης του Υπερκόσμιου, Ένωσης με το Χωρίς Ιδιότητες, που Είναι Πέραν του Κόσμου και του Χρόνου. Είναι αυτό που προσδιορίζεται στις διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις σαν διαλογιστική προσπάθεια ή προσευχή. Ουσιαστικά, αυτές οι πρακτικές σημαίνουν το άδειασμα του νου έτσι ώστε να δοθεί Προσοχή στην Πραγματικότητα, σε αυτό που ζούμε.

Το Μυστικό Βίωμα είναι δυνατό μόνο στον Πραγματικό Χρόνο του Παρόντος, κι είναι ακριβώς το Μυστικό Βίωμα που μας Ανυψώνει από τα εξωτερικά φαινόμενα προς το Κέντρο της Ύπαρξης που Είναι Χωρίς Όρια και Ιδιότητες, Ένα για όλους, το Ακατάληπτο, τον Θεό… Είναι Αυτό το Μυστικό Βίωμα, σε Πραγματικό Χρόνο, Εδώ, Τώρα, (όταν Συμβαίνει) που αποτελεί την Πύλη της Αιωνιότητας, το Πέρασμα Πέραν του Κοσμικού Χρόνου.

Πόσοι όμως, στ’ αλήθεια από αυτούς που είτε υπηρετούν, είτε συρρέουν στους Ναούς έχουν Πραγματική Εμπειρία του Θεού;

Και για να είμαστε δίκαιοι, αυτό που κάνει κάποιος, αν το κάνει, στον Ιερό Χώρο του Ναού, μπορεί να το κάνει Οπουδήποτε,; Γιατί κάθε τόπος είναι ιερός, αφού Διαπερνιέται και Καθαγιάζεται από την Παρουσία του Θεού, και τελικά το Ίδιο το Σύμπαν (κι όχι απλά το υλικό σύμπαν) είναι ο Μη Κατασκευασμένος Ναός του Θεού. Πόσοι μπορούν να διαλογιστούν ή να προσευχηθούν οπουδήποτε, αδιαφορώντας για τις εξωτερικές συνθήκες; Στο Ναό, στην ερημιά, στο δάσος, στο βάθος της θάλασσας, στην άκρη του ουρανού, οπουδήποτε κι αν πας Είναι ο Θεός. Και δεν χρειάζονται ούτε ειδικοί ιεροί χώροι, ναοί, ούτε ειδικές τελετουργίες ή προσευχές… Άνθρωπε! Μπορείς απλά να σηκώσεις τα μάτια (της Ψυχής σου, της Εσωτερικής Ύπαρξής σου) και να πεις απλά, «Θεέ μου»;… Κι η Επικοινωνία Έχει Επιτευχθεί! Μην αφήνεις να σε κοροϊδεύουν με θρησκείες, θεωρίες και δόγματα, τελετουργίες και προσευχές και πρακτικές. Ένα πράγμα χρειάζεται μόνο. Να Στραφείς Με Αγάπη Προς Τον Θεό.

Τελικά, το ζητούμενο είναι, άσχετα με το πώς αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι, πως χρησιμοποιούν, ή δεν χρησιμοποιούν, τον Ιερό Χώρο,  είναι να Ανυψωθούμε από την κοσμική αντίληψή μας και τον κοσμικό χώρο, στον Ανοιχτό Χώρο της Θείας Πραγματικότητας, Εδώ Όπου Υπάρχει Μόνον Ενότητα, η Αιωνιότητα που Ρέει πέρα από τον κοσμικό χρόνο, η Αληθινή Ζωή. Μακάριοι Όσοι Ανυψώνονται Ως την Χώρα της Αλήθειας!

*

Πρέπει να το πούμε, και πρέπει να γίνει κατανοητό. Δεν μπορεί Κάποιος να Βιώσει, να Αντιληφθεί την Μια Πραγματικότητα σαν Ενιαίο Χώρο Ύπαρξης, Εμπειρίας, Ζωής, αν δε ξεπεράσει μέσα του την διττότητα υποκείμενο-αντικείμενο (την υπαρξιακή του «διάσπαση»), αν δεν υπερβεί το εγώ (το ψυχολογικό «κέντρο παρατήρησης»), βιώνοντας μια Ευρύτερη Συνειδησιακή Κατάσταση, την Ανοιχτή Συνείδηση που Αντιλαμβάνεται Χωρίς Εμπόδια τον Ενιαίο Χώρο Εμπειρίας.

Οι άνθρωποι πρέπει να ξεπεράσουν πρώτα τις πατροπαράδοτες πολιτισμικές αυταπάτες τους, τις παλιές κοσμοθεωρίες τους, που ξεκινώντας από το διαχωρισμένο υποκείμενο βλέπουν και την Πραγματικότητα «διαχωρισμένη», και να Βιώσουν Μέσα τους, σε Πραγματικό Χρόνο, την Ζωή Όπως    Συμβαίνει, κι όχι όπως την παραμορφώνει η σκέψη τους. Άλλος Δρόμος δεν υπάρχει.

wholemind8

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ