Όταν στο «εμείς» θυμήθηκα το «εγώ» μου

Άρθρο: Ματίνα Καπετανάκη

Επιμέλεια: Μαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος

Φωτογραφία: Théo Gosselin

«Δε θα βρεις το τέλειο.. μην είσαι τόσο επιλεκτικός.. μια σχέση για να αντέξει στον χρόνο χρειάζονται αμοιβαίες υποχωρήσεις, συμβιβασμοί, θυσίες..». Πόσες φορές έχει ακούσει ο καθένας από εμάς αυτές τις φράσεις σαν συμβουλή από τους δικούς μας ανθρώπους; Πόση αλήθεια κρύβεται σε αυτές;

Αν ανατρέξουμε στον ορισμό της σχέσης στο λεξικό, θα διαβάσουμε ότι είναι μεταξύ άλλων η ύπαρξη κοινών στοιχείων που συνδέουν λογικά δύο καταστάσεις, φαινόμενα ή πράγματα και η ύπαρξη επαφής, επικοινωνίας και αμοιβαίας εξάρτησης μεταξύ προσώπων. Μια σχέση, λοιπόν, στηρίζεται στην επαφή και στα κοινά στοιχεία που έχουν δύο άνθρωποι μεταξύ τους. Παρά τα κοινά στοιχεία, όμως, θα υπάρχουν διαφορές στον τρόπο ζωής και σκέψης. Η πραγματική ζωή δεν μοιάζει με σενάριο χολιγουντιανής ταινίας όπου ένα αγόρι γνωρίζει το κορίτσι των ονείρων του και έζησαν αυτοί καλά. Η πραγματική ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα αλλά είναι γεμάτη δυσκολίες και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να χτιστεί και να διατηρηθεί μια σχέση. Και σε αυτο το σημείο μπαίνουν οι θυσίες και οι συμβιβασμοί.

Κατ’ αρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι όροι θυσία και συμβιβασμός είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Θυσιάζω σημαίνει εγκαταλείπω κάτι σημαντικό και πολύτιμο έτσι ώστε να αποκτήσω κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Για παράδειγμα, εγκαταλείπω τη χώρα μου για να ακολουθήσω τον έρωτα της ζωής μου στην άλλη άκρη της γης. Συμβιβάζομαι σημαίνει παραιτούμαι από την επιδίωξη μιας καλύτερης προοπτικής προκειμένου να μην διακινδυνεύσει μια υπάρχουσα κατάσταση. Ένα παράδειγμα συμβιβασμού είναι όταν θέλω να περάσω περισσότερο χρόνο με τον σύντροφό μου, αλλά εκείνος λόγω φόρτου εργασίας δεν μπορεί να διαθέσει τον απαραίτητο χρόνο. Στην προκείμενη περίπτωση συμβιβάζομαι και αποδέχομαι την κατάσταση προκειμένου να μη δημιουργήσω μεγαλύτερο πρόβλημα στη σχέση μου. Στη διάρκεια μιας σχέσης απαιτούνται κατά κύριο λόγο περισσότεροι συμβιβασμοί παρά θυσίες. Η καθημερινή και χρόνια τριβή οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς που είναι απαραίτητοι για τη μακροημέρευση μιας σχέσης. Εντούτοις, είναι πολύ εύκολο κάπου στην πορεία να χαθεί το μέτρο και οι σύντροφοι να νιώθουν ότι χάνουν τον εαυτό τους. Το αποτέλεσμα; Καταλήγουν δυστυχισμένοι ενώ είχαν ξεκινήσει με όλες τις καλές προθέσεις να χτίσουν κάτι όμορφο. Μέχρι ποιο σημείο, λοιπόν, πρέπει να κάνουμε συμβιβασμούς ώστε να βοηθήσουμε τη σχέση μας και παράλληλα να διατηρήσουμε ακέραιη την προσωπική μας ταυτότητα;

Δυστυχώς δεν υπάρχει μια μαγική «συνταγή» που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να κρατήσουμε τις ισορροπίες. Από τη μία χρειάζεται να μετριάσουμε το εγώ μας και να υποχωρήσουμε για να λειτουργήσει η σχέση με τον σύντροφό μας. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, αντοχή, πίστη και να παραμερίσουμε επιθυμίες μας. Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ανάγκες και τα όνειρά μας, πώς θέλουμε να ζούμε, τι είναι αυτό που μας φέρνει πιο κοντά στην ευτυχία και στην προσωπική μας ολοκλήρωση μας. Ουσιαστικά την ίδια στιγμή πρέπει να ξεχνάμε και να θυμόμαστε το εγώ μας. Εύκολο; Δε νομίζω. Αλλά ποιος είπε ότι οι σχέσεις είναι εύκολες;

Αν ένας φίλος ζητούσε τη γνώμη μου, μέχρι πού να συμβιβαστεί για να δουλέψει η σχέση του, θα του έλεγα το εξής: Ακούς τον εαυτό σου; Ακούς τις ανάγκες του; Γιατί δεν έχει σημασία τι συμβουλές θα μας δώσουν οι φίλοι ή η οικογένειά μας. Αν δεν ακούς τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής σου, όπως θα άκουγες έναν καλό και έμπιστο φίλο, δεν πρόκειται να χτίσεις σε γερά θεμέλια μια ισορροπημένη και υγιή σχέση με τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει να είναι ο σύντροφός σου.

Έχω λοιπόν μια ερώτηση για σένα που διαβάζεις. Σε ακούς;

 animartists

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ