Είναι πολλές φορές που η ανθρωπιά μας ξεχειλίζει και το κάνει αβίαστα. Είναι οι φορές εκείνες που δακρύζουμε από μεγαλοσύνη κρυφά, με μόνο γνώστη της πράξης τον εαυτό μας.
Την ώρα όπου κάποιο αδύναμο ζώο σώζεται, τη στιγμή όπου με κίνδυνο της ζωής του σώζει κάποιος κάτι το αδιάφορο για πολλούς, τότε επικροτούμε συντετριμμένοι την πράξη εγκρίνοντας, επιβραβεύοντας με απόδειξη τη συγκίνηση ή και τα δάκρυά μας.
Είναι οι στιγμές που νοιώθουμε άξιοι, δεν χρησιμοποιώ την λέξη άνθρωποι γιατί έχουμε άπειρα παραδείγματα ζώων-ψυχών που κάνουν το ίδιο μη έχοντα τη δική μας νόηση, την δική μας καλλιέργεια… αλλά λάθος. Η πράξη της ανιδιοτέλειας δεν προέρχεται από κανενός είδους καλλιέργεια –σε άλλη περίπτωση όλοι οι καλλιεργημένοι σε επίπεδο μόρφωσης θα ήταν αλτρουιστές και μεγαλόψυχοι…- αλλά από μία ευγένεια εντελώς διαφορετική, από μία ομοία της ψυχής.
Μετά από αυτόν το πρόλογο θα ήθελα να τονίσω με έμφαση την στάση όλων ημών στα άτομα του περιβάλλοντός μας τα οποία αδυνατούν πλέον να συντηρήσουν τον εαυτό τους.
Δεν στέκομαι στο σημείο της συγκατοίκησης (σε κάτι τέτοιο έχω σταθεί με γνώμη διάφορη για να διαβάστε ''Παιδιά και υπέργηροι γονείς πατήστε εδώ ) αλλά στη γενικότερη συμπεριφορά μας και στον τρόπο με τον οποίο αφιερώνουμε τον χρόνο μας σε αυτούς.
Η απλή παράσταση –επιμένω- στον χώρο τους, δεν σημαίνει τίποτα πλέον εκείνο που η λέξη ονομάζει. Παράσταση. Η παρουσία κανενός εάν είναι απλή, ψυχρή, αμέτοχη, δεν έχει κάτι να πει. Μάλλον το αντίθετο…
Το αίσθημα εκείνο το ευγενές καλείται να καταθέσει την παρουσία του. Αυτό όμως βεβαίως δεν προκαλείται ούτε με ευχές ούτε με επιθυμίες, απλά υπάρχει. Είναι σαν την πίστη στη θρησκεία. Πρέπει να μπορεί κανείς να πιστέψει, με την επιθυμία καταντά μάλλον ιησουίτης παρά πιστός. Οπαδός της ιδέας και όχι ενστερνιστής της. Στην καλύτερη περίπτωση ένας επιθυμητής.
Η αγνότητα και η θέληση, η πονετική συμπάσχουσα συμπαράσταση στους ανθρώπους μας που έχουν χάσει το πλεονέκτημα της σκέψης τους για παράδειγμα, αποτελεί ύψιστο δικαίωμα. Προσέξτε, δικαίωμα, όχι υποχρέωση…
Τεράστια διαφορά στον τρόπο προσέγγισης. Η ‘’αμοιβή’’ θα έρθει αργότερα σε κατά μόνας στιγμές, τότε που ζούμε τα μεγαλύτερα συναισθήματα, τις ωραιότερες καταστάσεις…
Ας μην ξεχνάμε ότι τα δύο σημαντικότερα πράγματα στη ζωής μας μόνοι τα βιώνουμε. Και την γέννηση και τον θάνατο...
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.