Οι άνθρωποι με σημάδια στο σώμα τους, με χαρακιές στη ψυχή τους.
Οι άνθρωποι που είναι πληγωμένοι, πονεμένοι, ραγισμένοι και απόκληροι απ? τη ζωή αλλά παρόλες τις δυσκολίες και τις πίκρες τους, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια της επιβίωσης. Ψήνονται μαζί με τις ανάγκες τους και γίνονται πιο δυνατοί. Συνεχίζουν να ζουν έχοντας το κεφάλι ψηλά και δεν βάζουν τη ψυχή τους στα πόδια.
Οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να λυγίσουν και να κλάψουν. Ξέρουν ότι πάλι θα βγουν κερδισμένοι απ? την πτώση και την εσωτερική ταπείνωση. Αυτοί που είναι μόνοι και μοναχικοί επειδή επέλεξαν τη μοναχικότητα τους ως την καλύτερη συντροφιά και μπορούν και μόνοι τους να είναι καλά.
Αυτοί που δεν φοβούνται ν? αφεθούν και να φανερώσουν τα συναισθήματα τους και να επικοινωνήσουν δυνατά τις σκέψεις τους. Αυτοί που αφήνονται να δεθούν με τον σύντροφο που έχουν δίπλα τους και δεν χτίζουν τείχη και δεν υψώνουν άμυνες.
Αυτοί που βλέπουν γέφυρες και όχι εμπόδια στις ανθρώπινες σχέσεις και θέλουν να εστιάζουν σ? αυτά που τους ενώνουν και όχι σ? αυτά που τους χωρίζουν με τους ανθρώπους. Αυτοί που αγκαλιάζουν τους φόβους και τις ανασφάλειες τους για να μπορέσουν έτσι να τις παλέψουν και να τις ξεπεράσουν.
Οι άνθρωποι που παραμένουν πιστοί στα πιστεύω τους και δεν κάνουν εκπτώσεις. Αυτοί που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και ας καούν. Αυτοί που παίρνουν ρίσκα και δεν μένουν αδρανείς. Οι άνθρωποι που βγαίνουν δυνατά προς τα έξω, είναι στην πρώτη γραμμή και σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά.
Αυτοί που δεν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να ενεργήσουν, αλλά που δημιουργούν οι ίδιοι τις συνθήκες για να στρώσουν το έδαφος που θέλουν να πατήσουν και αναζητούν τις ευκαιρίες με πείσμα. Και αν δεν βρουν αυτές που τους ταιριάζουν, πάλι μόνοι τους θα τις δημιουργήσουν και θα βρουν τον τρόπο.
Αυτοί που είναι πολυμήχανοι και ευφάνταστοι και με την φαντασία τους σε πάνε παντού. Αυτοί που δεν πατούν στη γη, που χάνονται στα όνειρά τους και βλέπουν τον κόσμο από ψηλά. Αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Οι άνθρωποι που είναι επαναστάτες, καλλιτέχνες, αντιδραστικοί, ανυπάκουοι και αντισυμβατικοί. Αυτοί που δεν κουράζονται να ελπίζουν και επιμένουν και κάνουν ευχές.
Γράφει η Ελένη Πολυματίδου
”Σπούδασα Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζω και εργάζομαι στην Αθήνα ως καθηγήτρια αγγλικών και έχω την τύχη και την χαρά να βιοπορίζομαι από τη διδασκαλία, την οποία κάνω με πολλή αγάπη και μεράκι.
Το γράψιμο είναι για μένα αντάμωμα με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου, ένας δημιουργικός απεγκλωβισμός και ξελάφρωμα ψυχής. Κείμενα μου δημοσιεύονται στο πολιτιστικό έντυπο εξώστης-free press και στην κοινότητα enfo.gr.
Η ενασχόληση μου επίσης με την χειροτεχνία (φτιάχνω κάρτες για τους αγαπημένουςμου μαθητές, για την οικογένεια μου και για τους φίλους μου) αποτελεί μια άκρως αγχολυτική και δημιουργική διαδικασία.
Κλείνοντας με τα λόγια του συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου (τα οποία με εκφράζουν απόλυτα και παραθέτω, προσπαθώντας κάθε μέρα να τα κάνω πράξη).
“Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη.
Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις Άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα”.
thessalonikiartsandculture
Οι άνθρωποι που είναι πληγωμένοι, πονεμένοι, ραγισμένοι και απόκληροι απ? τη ζωή αλλά παρόλες τις δυσκολίες και τις πίκρες τους, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια της επιβίωσης. Ψήνονται μαζί με τις ανάγκες τους και γίνονται πιο δυνατοί. Συνεχίζουν να ζουν έχοντας το κεφάλι ψηλά και δεν βάζουν τη ψυχή τους στα πόδια.
Οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να λυγίσουν και να κλάψουν. Ξέρουν ότι πάλι θα βγουν κερδισμένοι απ? την πτώση και την εσωτερική ταπείνωση. Αυτοί που είναι μόνοι και μοναχικοί επειδή επέλεξαν τη μοναχικότητα τους ως την καλύτερη συντροφιά και μπορούν και μόνοι τους να είναι καλά.
Αυτοί που δεν φοβούνται ν? αφεθούν και να φανερώσουν τα συναισθήματα τους και να επικοινωνήσουν δυνατά τις σκέψεις τους. Αυτοί που αφήνονται να δεθούν με τον σύντροφο που έχουν δίπλα τους και δεν χτίζουν τείχη και δεν υψώνουν άμυνες.
Αυτοί που βλέπουν γέφυρες και όχι εμπόδια στις ανθρώπινες σχέσεις και θέλουν να εστιάζουν σ? αυτά που τους ενώνουν και όχι σ? αυτά που τους χωρίζουν με τους ανθρώπους. Αυτοί που αγκαλιάζουν τους φόβους και τις ανασφάλειες τους για να μπορέσουν έτσι να τις παλέψουν και να τις ξεπεράσουν.
Οι άνθρωποι που παραμένουν πιστοί στα πιστεύω τους και δεν κάνουν εκπτώσεις. Αυτοί που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και ας καούν. Αυτοί που παίρνουν ρίσκα και δεν μένουν αδρανείς. Οι άνθρωποι που βγαίνουν δυνατά προς τα έξω, είναι στην πρώτη γραμμή και σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά.
Αυτοί που δεν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να ενεργήσουν, αλλά που δημιουργούν οι ίδιοι τις συνθήκες για να στρώσουν το έδαφος που θέλουν να πατήσουν και αναζητούν τις ευκαιρίες με πείσμα. Και αν δεν βρουν αυτές που τους ταιριάζουν, πάλι μόνοι τους θα τις δημιουργήσουν και θα βρουν τον τρόπο.
Αυτοί που είναι πολυμήχανοι και ευφάνταστοι και με την φαντασία τους σε πάνε παντού. Αυτοί που δεν πατούν στη γη, που χάνονται στα όνειρά τους και βλέπουν τον κόσμο από ψηλά. Αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Οι άνθρωποι που είναι επαναστάτες, καλλιτέχνες, αντιδραστικοί, ανυπάκουοι και αντισυμβατικοί. Αυτοί που δεν κουράζονται να ελπίζουν και επιμένουν και κάνουν ευχές.
Γράφει η Ελένη Πολυματίδου
”Σπούδασα Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζω και εργάζομαι στην Αθήνα ως καθηγήτρια αγγλικών και έχω την τύχη και την χαρά να βιοπορίζομαι από τη διδασκαλία, την οποία κάνω με πολλή αγάπη και μεράκι.
Το γράψιμο είναι για μένα αντάμωμα με τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου, ένας δημιουργικός απεγκλωβισμός και ξελάφρωμα ψυχής. Κείμενα μου δημοσιεύονται στο πολιτιστικό έντυπο εξώστης-free press και στην κοινότητα enfo.gr.
Η ενασχόληση μου επίσης με την χειροτεχνία (φτιάχνω κάρτες για τους αγαπημένουςμου μαθητές, για την οικογένεια μου και για τους φίλους μου) αποτελεί μια άκρως αγχολυτική και δημιουργική διαδικασία.
Κλείνοντας με τα λόγια του συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου (τα οποία με εκφράζουν απόλυτα και παραθέτω, προσπαθώντας κάθε μέρα να τα κάνω πράξη).
“Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη.
Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις Άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα”.
thessalonikiartsandculture
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.