Θετική σκέψη, προπαγάνδα ?

Είναι άραγε η θετική σκέψη μία μορφή προπαγάνδας ? Και αν ναι, με ποια σκοπιμότητα ?

Πριν από χρόνια και καθώς περπατούσα σε όλο αυτό το μονοπάτι της αυτογνωσίας, είχα ξεκινήσει κι εγώ να επιβάλλω στον εαυτό μου αυτή τη διαδρομή. Μέχρι που καθώς διάβαζα ένα βιβλίο του Osho με τίτλο πέρα από τα όρια του νου, συνάντησα μέσα τη φράση ότι η θετική σκέψη είναι μία μορφή επιβολής. Εκείνη την ώρα θύμωσα πολύ, γιατί ήμουν πεπεισμένη ότι η θετική σκέψη βοηθάει στην αλλαγή και στον τρόπο ζωής. Πίστευα ότι όσο προσπαθείς να σκέφτεσαι θετικά όλα γύρω σου αλλάζουν. Ήταν τότε που έγραφα ξανά και ξανά θετικές δηλώσεις και τις έλεγα κάθε μέρα, με την ελπίδα ότι η αλλαγή δεν είναι μακριά. Έτσι όταν ο δάσκαλος αυτός, ερχόταν μέσα από αυτό το βιβλίο να μου καταρρίψει όλο αυτό που εγώ προσπαθούσα να εφαρμόσω στη ζωή μου, θύμωσα και πέταξα το βιβλίο σε μια γωνιά. 

Ωστόσο από σεβασμό στο πρόσωπο του Osho συνέχισα να το σκέφτομαι ξανά και ξανά, προσπαθώντας να καταλάβω που είχε δίκιο. Καταλάβαινα πως εκείνος για να φτάσει σε αυτό το συμπέρασμα, δεν έφτασε τυχαία και φυσικά πως όλο αυτό που έγραφε είχε υπόσταση.

Τότε μετά από καιρό άνοιξε μπροστά μου όλη η αλήθεια για την θετική σκέψη και για τη μορφή «βίας» που εξασκούσα στο μυαλό μου, να δει τα πράγματα θετικά. Νιώθω δε, ότι έφτανα κάποιες φορές να γελοιοποιήσω καταστάσεις και γεγονότα μέσα από αυτή τη διαδρομή της θετικής σκέψης.

Κάθε τι που γινόταν στη ζωή μου «έπρεπε» σύμφωνα με τον δρόμο που είχα πάρει να το βλέπω θετικά και να βρίσκω πάντα έναν τρόπο να το κάνω να μοιάζει όμορφο και θετικό, αλλά σε καμία περίπτωση πραγματικό.

Σε εκείνο το χρονικό διάστημα, εκείνης της επιβλητικής διαδρομής επάνω μου του «δες το θετικά», προσπαθούσα να μεταπείσω και όλο το περιβάλλον μου μέσα από αυτόν τον δρόμο.

Όταν άρχισα να βλέπω μέσα από τα μάτια του Osho και να δίνω υπόσταση στον λόγο του, τότε κατάλαβα ότι ναι «με παραμύθιαζα» όπως έλεγαν οι γύρω μου. Έκανα προσπάθειες ντε και καλά να δώσω έναν θετικό χαρακτήρα σε όλα όσα συνέβαιναν. Φυσικά τίποτε δεν άλλαζε επειδή εγώ έλεγα ξανά και ξανά φράσεις θετικές και δηλώσεις θετικές. Παραλίγο από όλο αυτό το μονοπάτι να φτάσω σε μορφή υστερίας βέβαια, γιατί έλεγα ότι κάπως δεν δονώ σωστά τις φράσεις και θέλουν παραπάνω δουλειά από μένα. Κάτι που πιστεύω ότι το έχουν περάσει όλοι όσοι βρίσκονται στο μονοπάτι της έρευνας και της αλήθειας.

Μέσα από τον Osho ήρθε ύστερα στη ζωή μου και η πνευματική οδό, αναζήτηση. Πέρασα μέσα από την αυτογνωσία στον δρόμο του Πνευματικού. Εκεί κατάλαβα περισσότερο τα λεγόμενα του Osho, αφού ο Πνευματικός δρόμος σε οδηγεί στην απόλυτη ένωση του θετικού – αρνητικού και μας διδάσκει ότι μέσα από την γεφύρωση αυτή φτάνουμε στην Μονάδα. 

Τι γίνεται όμως με τη θετική σκέψη που έχει φτάσει να είναι μία μόδα, μία ανάγκη για να πιστέψουμε ότι το αρνητικό θα περάσει άμα το αγνοήσουμε ? Περνάει άραγε ή φτάνει να γίνει ένας γίγαντας που μία μέρα θα πέσει όλος επάνω μας ? Ποια σκοπιμότητα έχει ? Γιατί μπορεί να είναι μία μορφή προπαγάνδας ? Που αποσκοπεί όλο αυτό ?

Μα είναι απόλυτα λογικό και φυσικό όταν ένα κομμάτι που σε πονάει και σε ενοχλεί, όσο θετικά και να το δεις το μόνο που κάνεις τελικά είναι να το κουκουλώνεις και να του λες να σταματήσει. Κάνουμε προσπάθειες να το αποφύγουμε ως σκέψη, να σκεπάσουμε τον πόνο και την φρίκη που νιώθουμε και στη θέση τους βάζουμε θετικές δηλώσεις.

Όσες θετικές δηλώσεις και να κάνουμε μπροστά σε έναν γεμάτο σκουπιδοτενεκέ δεν υπάρχει περίπτωση να αδειάσει έτσι απλά και από μόνος του. Εκεί θα είναι γεμάτος πάντα, απλώς εμείς θα προσπαθούμε μέσα από τις δονήσεις αυτές να τον κάνουμε να αδειάσει. Μπορεί δε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι άδειασε και να συνεχίσουμε τη ζωή μας αμέριμνοι. Κι όμως τόσο εσείς, αλλά κι εγώ ξέρουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να αδειάσει ο σκουπιδοτενεκές, αν εμείς δεν κάνουμε την κίνηση που αρμόζει για να πετύχουμε το άδειασμα του.  

Το «δες το θετικά» λοιπόν ως μόδα έχει σκοπό να μας «βοηθήσει» να κάνουμε την στρουθοκάμηλο με επιτυχία. Με αποτέλεσμα να φτάνουμε να κουκουλώνουμε προβλήματα, πόνους, στεναχώριες. Όσο πιο πολύ τα κουκουλώνουμε αυτά είναι μίας μορφής «σκουπιδιών» που υπάρχουν μέσα μας. Με τον τρόπο αυτόν, το μόνο που κάνουμε είναι να τα συσσωρεύουμε, να τα στερεοποιούμε και τελικά να τα βιώνουμε κάποια μέρα ως ένα γιγάντιο τσουνάμι.

Θετικές δηλώσεις, ανάσες, διαλογισμοί, προσευχές κλπ στον βωμό του να αλλάξει η ζωή μας και να γίνει μία ευτυχισμένη διαδρομή.

Ναι σαφώς και αυτά βοηθούν, αλλά για να βοηθήσουν ολοκληρωτικά εμείς οφείλουμε να ξέρουμε ακριβώς τι «τροφή» τρώμε και τι «τροφή» έχουμε μέσα μας. 

Αυτές οι τεχνικές για να δώσουν «καρπούς» εμείς οφείλουμε να αλλάξουμε απόλυτα και ολοκληρωτικά την βασική μας τροφή. Τόσο αυτή που έχουμε μαζέψει τόσα χρόνια, αλλά και αυτή που βάζουμε μέσα μας καθημερινά. Άρα αυτό που θα μας βοηθήσει είναι να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια μας και τα προβλήματά μας.

Στην ουσία να φτάσουμε να απομυθοποιήσουμε κάθε τι που μας προβληματίζει και μας στεναχωράει, μέσα από την αυτογνωσία, μέσα δηλαδή από την διαδικασία αδειάζω.  

Αδειάζω από και γεμίζω με. Ένα γεμάτο ποτήρι από γνώσεις που είναι το μυαλό μας και το υποσυνείδητό μας δεν μπορεί να γεμίσει με τίποτε άλλο, αν εμείς δεν περάσουμε από τη διαδικασία αδειάζω.

Σε κάθε μας αποθήκη για να αναγνωρίσουμε τα άχρηστα αντικείμενα και αυτά που δεν μας χρειάζονται πια οφείλουμε να τα βγάλουμε έξω και να τα δούμε ένα ένα. Ύστερα θα τοποθετήσουμε πίσω στην αποθήκη αυτά που θεωρούμε ότι μας χρειάζονται για το σήμερά μας και θα πετάξουμε όλα τα άχρηστα. Όλα όσα δηλαδή μέχρι πριν από μερικά χρόνια τα θεωρούσαμε απαραίτητα. Έτσι η αποθήκη μας θα είναι πάντα καθαρή και τακτοποιημένη με το σήμερά μας. Αυτό χρωστάμε και στους εαυτούς μας να κάνουμε στις αποθήκες μας, στο υποσυνείδητό μας. Γιατί έχουμε συσσωρεύσει γνώσεις, πρέπει, στάνταρς που δεν ξέρουμε γιατί υπάρχουν.

Τότε αυτόματα αδειάζει το μυαλό μας από όλα όσα δεν μας είναι απαραίτητα ή όλα όσα πια είδαμε ότι δεν ταιριάζουν σε εμάς.

Μία μορφή ανασύνταξης. Κάθε μας πόνο, κάθε μας στεναχώρια οφείλουμε να τη δούμε σφαιρικά και ολοκληρωτικά και όχι μόνο θετικά. Γιατί με το μόνο θετικά είναι σαν να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Το σώμα μας έχει τις αντιρρήσεις του σε όλο αυτό το σενάριο του «δες το θετικά» και μας βγάζει ένα σωρό ψυχαναγκαστικές διαδρομές.  

Γι’ αυτό θα δούμε ότι αρκετοί άνθρωποι που προσπάθησαν να μπουν στον δρόμο της αυτογνωσίας και της πνευματικότητας, βασίστηκαν πάνω σε αυτή τη βόμβα «δες το θετικά» και όταν τα προβλήματα της ζωής τους, όχι μόνο δεν έφευγαν, αλλά επέστρεφαν δυνατότερα, εγκατέλειψαν τον δρόμο. Το να καθόμαστε κάτω από μία τέτοια ομπρέλα και να παριστάνουμε ότι δεν βρεχόμαστε αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βρέχει. Απλώς εμείς εθελοτυφλούμε. Και θεωρούμε και τους εαυτούς μας ως πιο έξυπνους κάποιες φορές.

Ας βγούμε λοιπόν από αυτό το «παραμύθι» που μας οδηγεί όλους σε νευρώσεις και συμπιεσμένα συναισθήματα, γιατί ο μόνος που θα έχει τελικά το πρόβλημα, θα είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και το σώμα μας. Το οποίο γεμίζει τοξικότητα από τα σκουπίδια μας, τα οποία δεν τα αδειάζουμε αλλά τα γεμίζουμε με ένα σωρό αρωματικά χώρου με την ελπίδα ότι δεν θα μας δημιουργήσουν προβλήματα στο μέλλον. 

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ