Ορφέας και Ευρυδίκη

"Ορφέας και Ευρυδίκη", Jean-Baptiste-Camille Corot, 1861.

        "Ένας άλλος το ίδιο συγκινητικός μύθος, που ξεκίνησε μέσα από τις σκιές της ορφικής μύησης, είναι εκείνος της Ευρυδίκης, η οποία επανήλθε στη ζωή από το θαύμα της αρμονίας και της αγάπης, της ευαίσθητης Ευρυδίκης που πεθαίνει την ημέρα του γάμου της και βαδίζει προς τον τάφο της με σεμνότητα. Σύντομα, όμως, ακούει τη λύρα του Ορφέα και με αργό βήμα αρχίζει πάλι να βαδίζει προς τα πάνω, προς το φως· οι τρομεροί θεοί του Ερέβους δεν τολμούν να την εμποδίσουν. Αυτή ακολουθεί τον ποιητή, ή μάλλον την ποίηση που λατρεύει...

Αλίμονο όμως στον εραστή, εάν αλλάξει το μαγνητικό ρεύμα και ρίξει έστω και μια ματιά σε εκείνη που πρέπει μόνο να έλξει! 

Η ιερή αγάπη, η παρθενική αγάπη, η αγάπη που είναι ισχυρότερη από τον τάφο χρειάζεται μόνο αφοσίωση και φεύγει τρομοκρατημένη μπροστά στον εγωισμό της επιθυμίας.

 Ο Ορφέας το γνωρίζει αυτό καλά, για μια στιγμή όμως, το ξεχνάει. Η Ευρυδίκη με το άσπρο νυφικό της φόρεμα, κείτεται πάνω στο νυφικό κρεβάτι· ο Ορφέας φοράει τα ενδύματα του Μεγάλου Ιεροφάντη, στέκεται όρθιος με τη λύρα στο χέρι, στεφανωμένος με ιερή δάφνη, κοιτάζει προς την Ανατολή και τραγουδάει. 

Τραγουδάει για φωτεινά τόξα της αγάπης που διασχίζουν τις σκιές του αρχαίου Χάους, για τα κύματα του απαλού καθαρού φωτός που ρέουν από τα μαύρα στήθη της μητέρας των θεών, εκείνα τα στήθη από τα οποία κρέμονται τα δύο παιδιά, ο Έρως  και ο Αντιέρως. 

Τραγουδάει για τον Άδωνι, ο οποίος ακούγοντας τους θρήνους της Αφροδίτης, επιστρέφει στη ζωή σαν λουλούδι που ζωντανεύει από τη φωτεινή δροσιά των δακρύων της· τραγουδάει για τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, τους οποίους ο θάνατος δε μπορούσε να χωρίσει και πότε αγαπούν στην κόλαση και πότε στη ζωή... Ύστερα φωνάζει απαλά την Ευρυδίκη, την πολυαγαπημένη του Ευρυδίκη:

                  Αχ δύστυχη Ευρυδίκη, σε καλώ ψυχή φεύγουσα,

                  Ευριδίκη! επέστρεψε από την πέρα όχθη. 

        Καθώς τραγουδάει, η χλωμή φιγούρα του θανάτου παίρνει το πρώτο χρώμα της ζωής, τα λευκά της χείλη αρχίζουν να κοκκινίζουν σαν την αυγή... Ο Ορφέας τη βλέπει, τρέμει, τραυλίζει, παύει σχεδόν να τραγουδάει και αυτή αρχίζει πάλι να χλωμιάζει· τότε ο Μεγάλος Ιεροφάντης παίζει στη λύρα του τα πιο υπέροχα σπαραξικάρδια τραγούδια· δεν αναζητάει πλέον τη σωτηρία του στους Ουρανούς, αλλά θρηνεί, προσεύχεται και η Ευρυδίκη ανοίγει τα μάτια...

        Δυστυχισμένε, μην την κοιτάζεις! τραγούδα! τραγούδα! μην τρομάζεις την πεταλούδα της Ψυχής καθώς είναι έτοιμη να λάμψει πάνω σε αυτό το λουλούδι! 

Ο ανόητος όμως άντρας έχει δει το βλέμμα της γυναίκας που ανέστησε, ο Μεγάλος Ιεροφάντης δίνει τη θέση του στον εραστή, η λύρα πέφτει από τα χέρια του, κοιτάζει την Ευρυδίκη και ορμάει επάνω της... την αγκαλιάζει, τη βρίσκει παγωμένη, τα μάτια της έκλεισαν πάλι, τα χείλη της είναι χλωμότερα και πιο κρύα παρά ποτέ, η ευαίσθητη ψυχή παραπάτησε, το λεπτό νήμα έσπασε πάλι -για πάντα όμως αυτή τη φορά... Η Ευριδίκη είναι νεκρή και οι ύμνοι του Ορφέα δεν μπορούν να την ανακαλέσουν πλέον στη ζωή!"

-Eliphas Levi, Το κλειδί των Μυστηρίων (σελ. 122-123), Εκδόσεις Ιάμβλιχος 

legeartis93

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ