Πνευματικός καθαρός σαν το μπαμπάκι, αλλά όχι το μπαμπάκι

Ο Πνευματικός οδηγός δάσκαλος, οφείλει να είναι λευκός και καθαρός. Λευκός και καθαρός από τι ? Μα φυσικά από τα δικά του 

συναισθηματικά μπλοκαρίσματα, τα οποία μέσα από τον δρόμο της αυτογνωσίας αλλά και της πνευματικής στάσης τα έχει καθαρίσει. Έτσι δεν λειτουργεί πια κάτω από συναισθηματική φόρτιση, κάτω από σκέψεις γιατί τότε δεν μπορεί αν είναι αμερόληπτος, αλλά θα είναι αναγκαστικά ευάλωτος σε κάθε συναισθηματικό κομμάτι του αδερφού του που θέλει να τον βοηθήσει. Το συναίσθημα όπως έχουμε ξανά πει από μόνο του είναι αξιολόγηση και η αξιολόγηση δεν ανήκει στον Πνευματικό. Ο Πνευματικός δεν κρίνει, ούτε κατατάσσει, ούτε αξιολογεί τα αδέρφια του γύρω του, απλώς γίνεται η βάρκα που εκείνοι θα μπουν για να περάσουν την απέναντι όχθη.

Η βάρκα – Πνευματικός είναι πάντα εκεί αγκυρωβολημένη στο λιμάνι- περιβάλλον του και περιμένει πότε θα τον χρειαστεί ο αδερφός του για να τον περάσει την όχθη. Μπορεί φυσικά ο αδερφός να μη θέλει να περάσει απέναντι στην όχθη της αγάπης ακόμη, αλλά να θέλει να κάνει βόλτα μέσα στα νερά του ποταμού της γνώσης. Ο Πνευματικός πάντα πρόθυμος να ακούσει τις ανάγκες του αδερφού του θα τον αναλάβει να τον κάνει τη βόλτα και όταν νιώσουν την ετοιμότητα θα περάσει στην μεριά της αγάπης μέσα από δική του θέληση. 

Γι’ αυτό ο Πνευματικός οφείλει να είναι καθαρός και αέρινος σαν το λευκό μπαμπάκι. Για να μην παίρνει κανένα φορτίο από τον αδερφό του, γιατί τότε η βάρκα του θα βουλιάξει ανάλογα με τα βάρη των αδερφών. Ούτε φυσικά να τον κρίνει και να τον αξιολογεί γιατί η βάρκα θα γεμίσει τρύπες και έτσι θα βουλιάξουν και οι δύο και ο Πνευματικός αλλά και ο αδερφός.

Άρα καθαρός και αέρινος θα πει ο Πνευματικός παίρνει θέση χωρίς να παίρνει θέση. Μπορεί και μεταφέρεται απόλυτα μέσα από τα μάτια του αδερφού μέσα στον αδερφό και μέσα από εκείνον καταφέρνει να τον ηρεμίσει, να τον χαλαρώσει και να του δώσει τη λύση που ταιριάζει γάντι με τον ίδιο τον αδερφό. Γιατί συνήθως δίνουμε λύση αλλά βάση την δική μας διαδρομή, τις δικές εμπειρίες, το δικό μας μυαλό. Όμως ο αδερφός μας δεν θέλει να του πούμε τι θα κάνουμε εμείς, απλώς γιατί δεν είναι εμείς, αλλά θέλει εμείς ως Πνευματικοί οδηγοί να του δώσουμε ένα μοναδικά δικό του κουστούμι. Ένα κουστούμι φτιαγμένο με τις δικές του νεράιδες και τη δική του ψυχική δομή. 

Αν ο Πνευματικός είναι μπαμπάκι δηλαδή μόνο λευκός, μπαίνοντας στην διαδρομή να βοηθήσει τα αδέρφια του, θα φτάσει μία μέρα που το λευκό δεν θα υπάρχει πια. Μέσα από τον καθαρισμό στα αδέρφια του θα κάνει το δικό του το μπαμπάκι αγνώριστο. Ενώ παράλληλα επειδή έχει διδάξει τα αδέρφια του να στηρίζονται σε εκείνον, θα κάνει προσπάθειες να καθαρίσει το μπαμπάκι του, αλλά δεν θα προλαβαίνει, γιατί όλο και κάποιος αδερφός θα το χρειάζεται και πάλι θα λερώνεται. Έτσι έχουν φτάσει αρκετοί Πνευματικοί οδηγοί, επειδή δεν έφτασαν απόλυτα στο σημείο της δικής τους ισορροπίας, να αποκτήσουν ασθένειες ανίατες που τους βασανίζουν και ψάχνουμε να βρούμε το πώς.

Πριν λοιπόν κάθε πνευματικός βγει για να ανακουφίσει ας αδειάσει τη βάρκα του από τους κινδύνους που διατρέχει από τα συναισθήματα και τις σκέψεις, και να καταφέρει να μην είναι μπαμπάκι αλλά σαν το μπαμπάκι, αέρινος και λαμπερός.  

Ο δρόμος της περίθαλψης έχει μία γοητεία και κάποιοι πνευματικοί οδηγούν το πλήθος να «κρεμαστεί» από πάνω τους. Όχι δεν είναι αυτός ο ρόλος του Πνευματικού να κάνει κι εκείνος το δεκανίκι του αδερφού του. Αλλά να τον διδάξει ποια είναι η περιουσία του και πώς να περπατά αυτοβούλως με τα δικά του πόδια. Γιατί τότε ο Πνευματικός αποκτά επάνω του γάντζους για να κρεμιούνται εκεί όλοι όσοι έχουν ανάγκη. Όταν όμως στον κάθε αδερφό του δώσουμε την γνώση και τον φακό της ψυχής του στα χέρια του, ο αδερφός αυτόματα έχει την αυτοκυριαρχία του και ξέρει πότε και πως θα ενεργοποιήσει τόσο τη γνώση αλλά και πότε θα ανάψει τον δικό του φακό.  

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ