Στην πιο σκοτεινή ώρα της Ψυχής μας, να μείνουμε ήρεμοι, σιωπηλοί… Και τότε…

Για τον κάθε άνθρωπο που ζει στον Φυσικό Κόσμο υπάρχει μια ταυτότητα...
όνομα, επίθετο, φύλο και μερικά βασικά στοιχεία για να ξέρει και αυτός και οι άλλοι ποιός είναι...
Ας πούμε ότι αυτά είναι "απρόσωπα" προσωπικά στοιχεία που εξυπηρετούν την οντότητά του στον κοινωνικό της ρόλο...
Υπάρχουν όμως και προσωπικά στοιχεία, που δεν είναι απρόσωπα, αλλά καταχωρημένα μέσα σε μία συναισθηματική μνήμη και εξυπηρετούν την οντότητά του στον υπαρξιακό της ρόλο...Για να ξέρει ο άνθρωπος ποιός είναι χρειάζεται να αυτοπροσδιοριστεί σαν ένας χαρακτήρας...
Και αυτός ο χαρακτήρας έχει μια πολύπλοκη δομή που δεν είναι διαφανής...
Και όταν η δομή που συνθέτει έναν άνθρωπο (συνείδηση, Ψυχή, Εαυτός) δεν είναι διαφανής, τότε ούτε ο ίδιος μπορεί να "δει" με ισόνομο τρόπο τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του και τις πράξεις του...
Σαν μια αδιαφανής επιφάνεια που όταν κοιτάς μέσα από αυτήν, όλα είναι θολά και υποθέτεις αυτό που βλέπεις, παρά βλέπεις καθαρά...

Και όταν κάποιος αφαιρεί αυτήν την αδιαφανή επιφάνεια, μέσα από την οποία βλέπεις τα πράγματα και έρχεσαι σε απόλυτη επαφή με την διαφάνεια, τότε τι κάνεις?
Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σαστίζουν...
Τρέχουν να ξαναβρούν την αδιαφανή επιφάνεια, γιατί το να μπορείς να βλέπεις καθαρά τα πράγματα μέσα σου και έξω σου, προϋποθέτει ευθύνη και λίγοι είναι έτοιμοι να την αναλάβουν ολοκληρωτικά...

Αυτό που μας χωρίζει από την Ζωή και την Αλήθεια, είναι ότι δεν αντέχουμε την διαφάνεια του Εαυτού μας, ενόσω μεσολαβεί ένας θάνατος...Όταν ο Θεός είναι νεκρός, με τον μόνο τρόπο που θα τον δεις είναι μέσα από την αδιαφανή επιφάνεια, για να το αντέξεις...

Μετά όλα είναι απλά...Για να αντέξουμε την μεγάλη απώλεια, επινοούμε τρόπους ζωής... επινοούμε ήθη και έθιμα, θρησκείες, πατρίδες και μύθους.. .Έτσι για να μπορούμε να ελπίζουμε στην Γέννηση του Θείου Βρέφους, που θα φέρει ξανά το "θύμα-θεό" στην ζωή μας… και άντε πάλι από την αρχή…
Όμως μπορούμε να ξεκινήσουμε ξανά… Ναι νομίζω ότι μπορούμε πια να το κάνουμε… Στην πιο σκοτεινή ώρα της Ψυχής μας, να μείνουμε ήρεμοι, σιωπηλοί…
Και τότε…
Μια ακτίνα Φωτός μπορεί να διασχίσει το σκοτάδι μας και να τα κάνει όλα ξανά πάλι διάφανα…
Αρκεί να μην φοβηθούμε εκείνη την στιγμή και ξαναμαζέψουμε τις μάσκες μας για να καλύψουμε την διαφάνεια με την οποία ο Εαυτός μας θέλει να μας περιβάλλει, σαν μια ύψιστη Αγάπη και Σοφία της ίδιας της Πηγής μας…

Καλά Χριστούγεννα… για ότι σημαίνει για τον καθένα μας!   

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ