Το άστρο

"Γεννήθηκα με ένα χάρισμα. Ταλέντο το λένε οι περισσότεροι. Εγώ ξέρω ότι έχω ένα άστρο. Εκεί πάνω στο μπράτσο κάποιος άγγελος το χάραξε. Και ξέρω και ποιος άγγελος ήταν. Ο πατέρας μου. Ήταν μια φθινοπωρινή βραδιά που γύριζε από το Μέτσοβο που είχε πάει με το φορτηγό να παραδώσει κάτι αθηναϊκές παραγγελίες. "Όταν γυρίσω, μου είπε, θα σε πάω στις πιο όμορφες κούνιες που έχεις δει". Γύρισε σπίτι αλλά δε με πήγε κούνιες. Ήταν βράδυ και κοιμόμουν. Πήρε ένα μαρκαδόρο που έγραφε με φως και όχι με μελάνι και μέσα στο σκοτάδι ήρθε και μου χάραξε εκείνο το άστρο για να το έχω μαζί μου... Από τότε έχω ετούτο το άστρο μαζί μου βαθιά χαραγμένο και του το χρωστάω. 

Από μικρή μαζί του, σαν περιμέναμε στο αυτοκίνητο τη μαμά μου να σχολάσει από το φροντιστήριο που δίδασκε γαλλικά που ποτέ δε συμπάθησα και ποτέ δεν κατάφερε να μου μάθει, παίζαμε εκείνο το παιχνίδι. Βλέπαμε καλή ώρα στο δρόμο μία γιαγιά που έβαζε το χέρι της στην τσέπη.

- Τι λες Μυρτώ; Θα βγάλει τσίχλες;

- Όχι του έλεγα δυνατά

- Στοίχημα σε πάω ότι θα βγάλει κάτι να φάει έλεγε επίμονα

Την κοίταζα καλά καλά...και του έλεγα με σιγουριά

- Θα βγάλει ένα μαντήλι να σκουπίσει το πρόσωπό της!

- Ναι ε; έλεγε με αμφιβολία ο πατέρας μου κρυφογελώντας

- Ναι!

- Στοίχημα ένα παγωτό! μου φώναζε

Πασαλειμμένη με το παγωτό, γυρίζαμε σπίτι, η μαμά μου δεν άντεχε να παίζουμε συνέχεια το "Μάντεψε τι θα κάνει" όπως ονομάζαμε το παιχνίδι  μεταξύ μας..

"Αμάν πια...στα ζάρια τον παίζετε τον κόσμο" έλεγε κουρασμένη. Αν και πάντα σε κάθε στοίχημα έβαζε και εκείνη το χεράκι της. Και τις φορές που νομίζαμε ότι δε μας παρακολουθούσε, εκεί που δεν το περιμέναμε έδινε μία τέλεια απάντηση αναπάντεχη...

Δεν ξέρω πώς έγινε και πότε, αλλά ξαφνικά έγινα η ηρωίδα σε ετούτο το παιχνίδι.
"Θα βγει η Μυρτώ σήμερα βόλτα;" με ρώταγα στον καθρέφτη και τότε μια άλλη Μυρτώ εκεί πίσω μου, με κοίταζε από πάνω ως κάτω και έλεγε. "Ναι ναι θα πάει βόλτα μες στη βροχή!' και χαμογέλαγε.."Μπα...δεν είναι στις καλές της. θα μείνει σπίτι" της έλεγα με σιγουριά και πάλι . Και πάντα κέρδιζα! Ποτέ δεν έχανα. Είχα ένα άστρο σου λέω. Βαθιά χαραγμένο. Σα να κατάπια τις τυχερές εξάρες από κάποιο δύσκολο αγώνα τάβλι.  Έτσι έγινα πιστή σε όλα μου τα στοιχήματα. Κάθε φορά γινόμουν και καλύτερη. Μάντευα το πότε θα φάω, πότε θα βγω, και με ποιον, πότε θα μείνω μέσα, πότε θα δω ταινία, πότε θα κοιμηθώ. 

Και όταν έβλεπα ταινίες ήμουν εξίσου εύστοχη. Ήξερα πότε θα φιλήσει κάποιος κάποια, η Μυρτώ καθόταν δίπλα μου και έπαιζε. Τολμώ να πω ότι ήταν πολύ δυνατή παίκτρια.. Μια μέρα παραλίγο να με κερδίσει. Κόντεψα να βγω εκείνη τη μέρα. Είχα φτάσει μέχρι το πόμολο. Εκείνη χοροπηδούσε για τη νίκη της αλλά εγώ τελικά την κέρδισα γυρνώντας πίσω στον καναπέ βάζοντας ξανά τις πιτζάμες μου. 

Όταν άλλαξα σπίτι άργησα να συνηθίσω αλλά και πάλι τα κατάφερνα μια χαρά. Η κυρία Ευτυχία η γειτόνισσά μου δεν πίστευε πόσο καλή ήμουν. Βέβαια έπρεπε κάθε φορά να της θυμίζω ποια είμαι αλλά μόλις τα θυμόταν όλα, έβλεπε το άστρο μου να λάμπει στο χέρι και το θαύμαζε. " Αχ μικρή μου, τι όμορφο άστρο. Πόσο τυχερή είσαι!" μου  έλεγε με αγάπη. Την αγαπούσα πολύ την κυρία Ευτυχία. Καμιά φορά που είχε ήλιο και δεν έβρεχε μέσα στο φθινόπωρο καθόμασταν στον κήπο και τρώγαμε παγωτό. Πάντα μάντευα ότι θα πασαλειφτεί και πάντα αυτό γινόταν. Κι εκείνη γέλαγε μαζί μου. Την αγαπούσα πολύ σας λέω. 

Μια μέρα δε μάντεψα σωστά. Ακόμα και τώρα το θυμάμαι. Τα είχα όλα σετάρει στο μυαλό. 4.15 κήπος. Δεν έχει κρύο. Ούτε βρέχει. Ξέμεινε παγωτό στην κουζίνα. Μπολάκια υπάρχουν. Καρέκλες βρήκα. Όλα εντάξει. Έριξα με σιγουριά τη ζαριά μου. Την περίμενα να εμφανιστεί. Μα εκείνη δεν ήρθε. Και δεν ξανάρθε ποτέ. Η Μυρτώ κέρδιζε συνέχεια και εγώ θύμωνα όλο και περισσότερο. Το άστρο μου άρχισε να εξασθενεί. Το χάρισμά μου γινόταν διάφανο. Οι ζαριές μου δεν κέρδιζαν τίποτα.

Η κυρία Ευτυχία μου έκλεψε τις πιθανότητές μου. Και με άφησε μόνη σε εκείνον τον κήπο. Κι εγώ που έχω ετούτο το άστρο το γερασμένο δεν ξέρω ποιο στοίχημα πια να βάλω για να το κερδίσω… Την έχασα..."

Σας στέλνουμε με αγάπη και συμπόνοια, τα θερμά μας συλλυπητήρια για το χαμό της κόρης σας και το τελευταίο γράμμα που έγραψε πριν γίνει αυτή η τραγωδία.

Τα 8 χρόνια που ζήσαμε εδώ με την κόρη σας από τότε που πέθανε ο σύζυγός σας, μας κάνανε να την αγαπήσουμε και να τη νιώσουμε και εμείς οικογένειά μας.

Μακάρι κάποιος να προλάβαινε το κακό..

θερμά συλλυπητήρια και πάλι

η διευθύντρια  Μαρία Πετράκη

από την Ψυχιατρική Κλινική Αθηνών

_

γράφει η Μάχη Τζουγανάκη

tovivlio

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ