Πόρτες – σύνορα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Πόρτες. Στα μικρά μου χρόνια, ήταν από λαμαρίνα, περασμένες με αστάρι και λαδομπογιά, συχνά σε χρώμα που δεν ταίριαζε με το υπόλοιπο του σπιτιού.
Σπίτι τώρα…Μη φανταστείς και τίποτα σπουδαίο. Δυο δωμάτια, το ένα δίπλα στο άλλο, η τουαλέτα σε ξεχωριστό χώρο στην πίσω πλευρά, να μην ντρεπόμαστε και τους ξένους (ποιοι ξένοι βέβαια, που όλοι γνωστοί ήμασταν).

Και η πόρτα με το αστάρι και τη λαδομπογιά να έχει ένα πλαστικό χερούλι που την άνοιγες όποια στιγμή θέλεις, αφού δεν υπήρχε κλειδαριά για να σφραγίζει την ελευθερία.
Και τότε βγαίναμε το πρωί και ξαναμπαίναμε το βράδυ, με αίματα στα γόνατα, με ένα ποδήλατο που είχε σαραβαλιαστεί,
με ένα μαγιό που είχε κολλήσει πάνω μας από την αλμύρα,
με δύο μάτια όμως που έλαμπαν από ευτυχία!

Καθώς τα σπίτια μεγαλώνουν με την πάροδο των χρόνων, οι πόρτες γίνονται πιο βαριές, πιο στιβαρές, από σκανδιναβικό ξύλο που αντέχει στην υγρασία, με εσωτερικό μεταλλικό πλέγμα για να μην παραβιάζονται, με κλειδαριές που έμοιαζαν με μπάρες σε σωφρονιστικά ιδρύματα.
Οι πόρτες έγιναν πιο βαριές από το σκελετό του σπιτιού για να τρομάζουν τους πιθανούς εισβολείς, και κλειδώνουν πια καθ΄ όλη τη διάρκεια της ημέρας, είτε έίσαι μέσα είτε έξω από το σπίτι.

Και όσο βαραίνουν οι πόρτες, τόσο βαραίναν και τα σώματα, τόσο κλεινόμαστε πίσω από αυτές, σαν να ντρεπόμαστε να τις ανοίξουμε και να δουν οι ξένοι τι κρύβεται από πίσω τους.

Και ξαφνικά οι πόρτες άνοιξαν, γιατί κάποιοι έμαθαν πως κρύβουμε λεφτά κάτω από τα στρώματά μας. Και οι δανειστές της ευκαιριακής μας ευδαιμονίας ζητάνε αυτά τα χρήματα, θεωρώντας πως χαρήκαμε τη ζωή μας με δικά τους δανεικά.
Και όταν άρχισαν να πληρώνονται τα φέσια -αυτή η λέξη μας στοιχειώνει σε κάθε κίνηση μας- τότε άρχισαν να ζητάνε να τους πληρώσουμε και για τα υλικά που αγοράσαμε για να χτίσουμε τα σπίτια μας πίσω από αυτές τις τεράστιες πόρτες…

Και άντε τώρα να ανοίξεις την πόρτα στο επίμονο χτύπημα του εισπράκτορα της τράπεζας, που σου ζητά οφειλές που σου φόρεσαν “καπέλο” με το έτσι θέλω. Και άντε εσύ τώρα να τους πείσεις πως τα σπίτια που ψάχνουν, έχουν πόρτες με αυτόματο σύστημα ασφαλείας και όχι κουδούνι στην εξώπορτα, έχουν φύλακα και θυροτηλέφωνο.
Άντε να τους πείσεις πως τα λεφτά τους δεν βρίσκονται κάτω από ένα διπλό στρώμα που έχει ζήσει σαράντα χρόνια ευτυχισμένων ονείρων και πέντε χρόνια εφιάλτη, αλλά μέσα σε θησαυροφυλάκια και θυρίδες τραπεζών, σε τραπεζικούς λογαριασμούς του εξωτερικού και σε αμοιβές κρατικών λειτουργών που πληρώνονται για να ρυθμίζουν τις δόσεις των στημένων οφειλών μας.

Πόρτες. Πόρτες που έκλεισαν μέσα τους ζωές που είχαν μάθει να εξελίσσονται έξω από αυτές!
Πόρτες που φυλάκισαν όνειρα που ζούσαν μόνο κάτω από τον ήλιο, δίπλα στη θάλασσα, συντροφιά με ένα μπουκάλι κρασί και πολλή αγάπη.
Πόρτες τραπεζών που έγιναν σύνορα ανάμεσα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ψυχική υποδούλωση.
Πόρτες τραπεζών που δεν άνοιξαν για όλους ώστε να πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ.

Πόρτες τραπεζών που για κάποιους ήταν η τελευταία εικόνα πριν σωριαστούν μπροστά τους….

xeimwniatikhliakada

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ