ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΤΙ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ

Στη ζωή μας, το μεγαλύτερο εμπόδιο για την Συνειδησιακή μας Άνοδο, δεν είναι το μυαλό. Αυτό, είναι η επιφάνεια. Είναι το μέσο, με το οποίο λειτουργούμε, εξαιτίας ενός, πραγματικού εμποδίου, πολύ πιο βαθιά μέσα μας, που όμως είμαστε ανίκανοι να  αντιληφθούμε.

Αυτό το μεγαλύτερο εμπόδιο μας, είναι ο Φόβος. Ένας βαθύς, αδιευκρίνιστος φόβος, που φωτίζει, όλη μας την τωρινή ύπαρξη. (Φωτίζει με την έννοια, ότι είμαστε εμποτισμένοι με αυτόν, και δεν μπορούμε, τίποτε άλλο να δούμε μέσα μας).

Αυτός μας ελέγχει, αυτός μας κατευθύνει, αυτός μας κυριαρχεί.

Η βάση, στην οποία «πατά», και γινόμαστε υποχείρια του, είναι η βαθιά σύνδεση μας, μόνο με την υλική μας ύπαρξη. Το σώμα μας.

Έτσι, τα πάντα στη ζωή, ζυγίζονται και αποφασίζονται, ώστε «η ύλη» μας, να μη διακινδυνέψει να χάσει την ύπαρξη της. Δηλαδή, μην πεθάνουμε. Γιατί αν πεθάνουμε, (όντες συνδεδεμένοι μόνο με την υλική μας υπόσταση όπως ειπώθηκε), θα πάψουμε να υπάρχουμε. Θα πάψουμε να ζούμε, και τότε, τελειώνουν τα πάντα…

Η σύνδεση μας με το σώμα μας όμως μόνο, μας κάνει, να ενδιαφερόμαστε αποκλειστικά, στο να έχουμε υλικά αγαθά, (που θα ικανοποιούν αυτό το σώμα) για να μπορέσουμε (νομίζουμε), να είμαστε καλά. Γιατί όντως, οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα υποστηρίζουν, πως με τα χρήματα είναι, που μπορούν να αγοράσουν τα πάντα. Και πως  μόνο με αυτά, θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένοι.

Όμως το χρήμα, δεν «χτίζει» συνειδήσεις, δεν εξαγοράζει τις τύψεις και τις ενοχές, ούτε μας κάνει να αισθανόμαστε Άξιοι. Εμείς. Ως άνθρωποι. Ως υπάρξεις. Γιατί Άξιοι νομίζουμε συνήθως πως γινόμαστε, μόνο όσων αφορούν, (πάντα) την εξωτερική όψη των πραγμάτων. Δηλαδή, την καθαρά φαινομενική. Αφορά, ως μοναδικό ενδιαφέρον και στόχο μας στη ζωή, τη μορφή. Την εμφάνιση του σώματος, του προσώπου, όπως, και του χώρου μας, (ως προέκταση). Ένα υπέροχο όμορφο τακτοποιημένο σπίτι, (και το ίδιο και για τους απογόνους μας), αγαθά που γεμίζουν το βλέμμα, ενώ μέσα μας, τα «φίδια», κατατρώνε το Είναι μας…

Γιατί, είμαστε ικανοί, να πατάμε ακόμα και επί πτωμάτων για την απόκτηση τους. Ρίχνουμε και καταπιέζουμε τον εαυτό μας, (και τους άλλους), λέμε ψέματα, (και γινόμαστε και οι ίδιοι ψεύτικοι), ατιμάζουμε την οποιανδήποτε ομορφιά μέσα μας, πουλιόμαστε… Όσο όμως πιο ακριβά πουλιόμαστε, τόσο πιο βαθιά σκοτώνουμε το είναι μας…

Ο φόβος για το σώμα μας, (ώστε να το προστατεύουμε όσο γίνεται περισσότερο), είναι ο λόγος, που κάθε μας σκέψη που παράγεται, έχει το ανάλογο σχέδιο δράσης. Ένα σχέδιο, για να έχουμε, (ή να νομίζουμε πως έχουμε), την απαραίτητη ασφάλεια για το σώμα, ώστε αυτός ο φόβος, (που ουσιαστικά ζει μέσα μας ως ένας δυσβάστακτος μόνιμος πόνος, και έχει φτάσει να μας θρέφει με αυτή του την ενέργεια), να «ερεθίζεται», όσο λιγότερο είναι δυνατόν. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος ανάπτυξης ενός ελέγχου μέσα μας, για τα πάντα. Θέλουμε να ελέγχουμε εμάς, (και κατευνάζουμε κάθε εσωτερική μας φωνή), να ελέγχουμε φυσικά τους πάντες γύρω μας, (ώστε να μη μας τη φέρουν, και για να τους κρατάμε μακριά από απρόοπτες συμπεριφορές που θα μπορούσαν να  απειλήσουν τα σχέδια μας), και μια προσπάθεια, να ελέγχουμε, ακόμα και την ίδια τη ζωή, δίνοντας όλο μας το δυναμικό στην προσπάθεια να φέρνει, (θέλουμε), ότι είναι συμβατό, μόνο με τα σχέδια μας.

Όμως η ζωή, είναι ένα ελεύθερο πουλί, και δεν δέχεται ποτέ, κανένα κλουβί της δικιάς μας αρεσκείας… Αυτό σημαίνει, πως μας φέρνει συνεχώς ανατροπές, ώστε (κάποτε), να καταλάβουμε, πως δεν ελέγχεται... Και πως δεν ελέγχεται τελικά…, τίποτα. Γιατί τα πάντα είναι Ζωή, και τα πάντα τη Ζωή αφορούν…

Όσο κάτι πάμε να το ελέγξουμε, τόσο «μαζεύει»… Συσσωρεύει. Και ότι συσσωρεύεται λιμνάζει… Και σε κάτι που λιμνάζει, είναι αδύνατο να το ποτίζει η ζωή, και έτσι, νεκρώνεται. Παύει να λειτουργεί με τη συνοχή της αρμονίας, και ως αποτέλεσμα αποκτά παράσιτα. (Η αρχή του κακού…)

Σε στιγμές λοιπόν τέτοιας ακινησίας, η Ζωή, αναλαμβάνει Δράση, και όλο αυτό το καταστρέφει… Γιατί η Ζωή, ότι ψεύτικο χτίζεται, (και ότι σταθερό πάει να γίνει, και ακινητοποιείται, χωρίς ουσιαστικό σκοπό, ή όταν από καιρό έχει ολοκληρώσει το σκοπό του), δεν το αφήνει να σταθεί. Και ψεύτικο, είναι ακριβώς ότι δεν κινείται.... Και τότε μας το χαλά. Μας το παίρνει. Το διαλύει…. Και τότε είναι που πονάμε πραγματικά. Και ο πόνος αυτός, σημαίνει ακριβώς πως ήμασταν εξαρτώμενοι από κάτι, που τώρα στερούμαστε.

Αυτός ο πόνος, είναι πολύ πιο πραγματικός, από τον πόνο (φόβο) μέσα μας. Και έρχεται, ακριβώς για να μας δείξει, πως και αυτός, όπως και ο φόβος (πόνος μας), είναι δικά μας  δημιουργήματα… Αυτό είναι που χρειάζεται να το καταλάβουμε καλά...

Όπως, και πως κάθε φορά που πάμε να «τακτοποιήσουμε», οτιδήποτε κι αν υπάρχει στη ζωή μας, και δεν το χρησιμοποιούμε σαν σκαλοπάτι, ή μέσο για την εσωτερική μας πρόοδο, τόσο ξεχνάμε να ζούμε... Και να γιατί δεν είμαστε ελεύθεροι ως άνθρωποι.

Από την άλλη, ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης όλης αυτής της κατάστασης, είναι το να συνειδητοποιήσουμε αυτόν τον φόβο. Να τον δούμε. Να τον δούμε, και να παραδεχτούμε κατ’ αρχήν πως είναι υπαρκτός μέσα μας. Και πως ότι κι αν κάναμε ποτέ μας, ήταν εξαιτίας του. Αυτό σημαίνει, πως ποτέ δεν κάναμε ότι πραγματικά θέλαμε. Τα πάντα γίνονταν, εξαιτίας αυτής μας της ανασφάλειας.

Η στροφή προς τον εσωτερισμό, δεν είναι τίποτε άλλο, από την τάση του εαυτού μας, να δώσει μια λύση, σε όλο αυτό το δράμα της πορείας μας. Να δούμε, πως δεν είμαστε μόνο ένα υλικό σώμα, που έχει υλικές ανάγκες. Πως είμαστε, κάτι πολύ περισσότερο και πολύπλοκο, ώστε να ικανοποιούμαστε, μόνο με υλικές απολαβές. Γιατί με τα χρήματα, γεμίζει μεν κάθε τσέπη, αλλά την καρδιά μας, δεν είναι ικανή να τη γεμίσει. Κι όσο περισσότερο την πληγώνουμε, την καταπιέζουμε, και ατιμάζουμε τον εαυτό μας για ύλη, τόσο θα ατροφεί…, και τόσο εμείς, θα ξεχνάμε να ζούμε…

Μα όλα είναι μια παρανόηση. Γιατί τελικά, ο βαθύτερος, βαθύτατος πόνος μας, είναι αυτός της καρδιάς μας. (Πίσω όμως από το φόβο. Μια και εμείς τον αντιλαμβανόμαστε σαν φόβο). Γιατί αυτό που θέλει η «καρδιά μας», είναι να «δούμε», και τα υπόλοιπα κομμάτια της ύπαρξης μας, πέραν του υλικού μας σώματος. Και πως όλες οι προσπάθειες μας για το  κυνήγι της ασφάλειας μέσω του χρήματος, είναι γιατί «νομίζουμε» μόνο, πως είναι ικανό να μας δώσει, ότι ακριβώς χρειαζόμαστε.

Σαφώς και έχουμε υλικές ανάγκες, (υπάρχουμε εδώ, εξαιτίας της κατοικίας μας στην υλική μορφή μας), όμως, οι ανάγκες αυτές, είναι ελάχιστες. Τροφή και στέγη. Αυτό είναι που χρειάζεται το σώμα. Όλα τα άλλα, είναι ανάγκες προς κάλυψη του φόβου μας, και τίποτε άλλο.

Ανακαλύπτοντας όμως, πως υπάρχουμε, σε περισσότερα επίπεδα πέραν του υλικού, η οπτική και το ενδιαφέρον μας μετατοπίζεται, (παράλληλα με την εδώ παρουσία μας), και σε εκείνα τα επίπεδα. Αρχίζουμε να βλέπουμε, όλες μας τις παρανοήσεις. Και αρχίζουμε να κατανοούμε, πως όλες μας τις δυνάμεις, (των επιπέδων, ικανοτήτων μας), το λάθος μας ήταν ότι τις περιορίζαμε, στην υλική μας μόνο ζωή. Και φυσικά, στην φαινομενική μόνο όψη της.

Γιατί τροφή μας, δεν είναι μόνο το φαγητό της ύλης. Είναι και το γέμισμα των συναισθημάτων μέσα μας, η υπέροχη λειτουργία της Νόησης, (μετά από ενδιαφέρουσες συζητήσεις με συντροφιά φίλων), η Αγάπη, το Μοίρασμα, η Στοργή, όπως, και η Πνευματική τροφή. Που τελικά, είναι η μόνη που μπορεί να συμπληρώσει την ευτυχία μας εδώ… Χωρίς να απορρίπτουμε τίποτα, χωρίς να κάνουμε διακρίσεις του τι είναι περισσότερο σημαντικό, και χωρίς κανόνες, όρους, όρια.

Όταν αποσαφηνιστούν, και γίνουν γνωστά, και όλα τα άλλα μέρη της ύπαρξης μας, τότε αντιλαμβανόμαστε, πως η σκέψη μας, ήταν μόνο στο σώμα μας, γιατί δεν γνώριζε και κάτι άλλο. Τότε όμως είναι που μπορεί, όχι να πολεμηθεί ο φόβος που μας τρώει, αλλά να κατανοηθεί. Να κατανοηθεί βαθιά, και να γίνει η αποδοχή και παραδοχή του.

Και τότε μπορούμε, να «αγκαλιάσουμε» αυτόν τον Φόβο μέσα μας, (και όχι να τον αποφεύγουμε). Να αγκαλιάσουμε δηλαδή τελικά τι; Τον ίδιο το Θάνατο. Καί τον καθημερινό θάνατο, αναγνωρίζοντας, πως ζώντες στην πραγματική μας ύπαρξη, καμία μέρα της ζωής μας δεν είναι δυνατόν να είμαστε οι ίδιοι, (κάτι που αγωνιζόμασταν να κάνουμε για να είμαστε προσδιορισμένοι σε κάτι που θεωρούμε ότι αξίζει να είμαστε),  όπως και καμία στιγμή της ημέρας, και επίσης, τον φυσικό μας θάνατο, που μοιραία θα επέλθει κάποια στιγμή. Και τον οποίο, ούτε να καθορίσουμε μπορούμε, ούτε και να ελέγξουμε.

Γι’ αυτό και ο θάνατος είναι ο καλύτερος μας Δάσκαλος. Γιατί φέρνει, στη σωστή τους διάσταση τα πράγματα. Γιατί εδώ, δεν είναι δυνατόν να βρισκόμαστε για πάντα. Και πως τα πάντα είναι προσωρινά. Και όχι μόνο προσωρινά, αλλά και συνεχώς μεταβαλλόμενα. Γιατί ο φυσικός θάνατος τους σώματος, δεν φέρνει το θάνατο της ύπαρξης μας. Κι αυτό, το αναγνωρίζουμε, και το ζούμε. Εδώ, τώρα. Μια και ενώ κατοικούμε σε ένα υλικό σώμα, και κάθε μας άλλο σώμα, ζει ταυτόχρονα, στο αντίστοιχο πεδίο του… 

Οπότε, σε τι μπορούμε να στηριχθούμε δίνοντας την προσοχή μας μόνο στο φαινόμενο κόσμο; Σε ότι κι αν στηριχθούμε είναι παροδικό. Και όταν επέλθει το τέλος αυτού στο οποίο στηριχθήκαμε, (επειδή όλα τελειώνουν όταν ολοκληρώνουν το σκοπό τους), θα εμφανίσει τον γνωστό σε μας φόβο, της επαλήθευσης του πόνου, που βαθιά μέσα μας κουβαλάμε. Όλη αυτή η τοποθέτηση είναι λοιπόν άσκοπη, γι’ αυτό και αλλάζουμε, αναγνωρίζοντας την ολότητα μας.

Η ζωή λοιπόν, υπάρχει, και βιώνεται, όταν αντιμετωπίζουμε, κάθε εφιάλτη μας. Κάθε φόβο. Κάθε ανασφάλεια. Κάθε σενάριο κακού… Πως; Με το να κάνουμε, ότι ακριβώς είναι αυτό που φοβόμαστε και αποφεύγουμε.

Τότε «σπάμε», κάθε περιοριστικό φόβο μέσα μας. Γιατί στην αντιμετώπιση του, ποτέ δεν είναι στην πράξη τα πράγματα, όσο τα σενάρια του μυαλού μας που τον συνόδευαν. Όμως σε αυτή τη φάση, συμβαίνει κάτι μαγικό: Ανασαίνουμε βαθιά, και συνειδητοποιούμε, πως κάθε φορά που «νικάμε» τους φόβους μας, πλημμυριζόμαστε, από πρωτόγνωρη Ελευθερία… Κάθε φορά. Αυτή την Ελευθερία όμως, εμείς είμαστε αυτοί, που επιτρέψαμε να ανθίσει μέσα μας. Και δεν επήλθε από περιορισμούς, κανόνες και όρια. Γιατί αυτά δεσμεύουν. Και η Ελευθερία, δεν δέχεται την παραμικρή δέσμευση.

Ζούμε λοιπόν, μέχρι να πεθάνουμε, και ταυτόχρονα, πεθαίνουμε κάθε στιγμή!

Πεθαίνουμε, όπως νομίζαμε πως είμαστε, όπως πιστεύαμε, όπως γνωρίζαμε, όπως ζούσαμε… Αφήνουμε την ίδια τη ζωή να αναβλύζει από μέσα μας. Τότε όμως, δεν είναι κυρίαρχος της ζωής μας ο θάνατος μας, (όπως τώρα συμβαίνει). Κυρίαρχη, είναι η ίδια η Ζωή. Που νικά τον θάνατο, γιατί ζούμε ως Αθάνατοι. Δεν τον φοβόμαστε. Τον ξεπερνάμε. (Όχι προκαλώντας τον όμως, κάνοντας ριψοκίνδυνες βλακείες με το σώμα. Αυτό δεν είναι νίκη του θανάτου. Είναι μία ανοησία). Μιλώ για εσωτερική νίκη και πρόκληση. Όλων των φοβικών σεναρίων που το μυαλό μας, συνοδεύει κάθε μας στάση στη ζωή.

Και τελικά, τι είναι αυτό που μας κατευθύνει πια, αν όχι ο Φόβος;

Το αντίθετο του. Η Αγάπη. Γιατί η Αγάπη είναι το αντίθετο του Φόβου, και όχι το Μίσος, όπως νομίζουν οι πολλοί…

Τα πάντα στη ζωή λοιπόν, (κι αυτό είναι καλό τεστ στο να αναρωτηθούμε), μας κινούν, είτε εξαιτίας του Φόβου μέσα μας, είτε εξαιτίας της Αγάπης.

Όχι με την ρομαντική άποψη του όρου, ή αυτήν του οσιομάρτυρα όμως...

Με τη θέση της Εσωτερικής Στάσης, μέσω της Ένωσης. Γιατί αυτό είναι Αγάπη... Ένωση. Βιωμένη Ένωση, όλων των κομματιών της Ύπαρξης μας. (Και όχι μόνο της ύπαρξης της Σωματικής μας διάστασης, αφήνοντας όλα τα άλλα σε απραξία).

Η Ένωση όμως, (Ολοκλήρωση), της Ατομικότητας μας, αυτόματα μας ενώνει, και με οτιδήποτε υπάρχει. Γιατί μέσα μας βρίσκονται τα πάντα. Τα βρίσκουμε εκεί. Στην ουσία τους. Και η Αγάπη για όλους τελικά, έρχεται, ως το αποτέλεσμα  της εσωτερικής μας Ένωσης  - Αγάπης. Και όχι ως επιβολής από έξω, ή από τη σκέψη μας. Αναβλύζει… Αναβλύζει, από τον Εσωτερικό μας Πυρήνα. Που είναι, ο Πυρήνας όλων μας.

Η Αγάπη αυτή, είναι που νικά όλους τους φόβους. Και όταν η Αγάπη μας κατευθύνει, ανάλογες είναι και οι σκέψεις, που κάνουν την εμφάνιση τους. Σκέψεις, που δεν διαχωρίζουν, δεν επιδιώκουν προσωπική κυριαρχία, δεν συσσωρεύουν. Αντίθετα, προσφέρουν, βοηθούν, εμπλουτίζουν, μοιράζονται…

Η Άγνοια οπότε, μας σκοτώνει καθημερινά. Η Άγνοια. Αντίθετα, η Γνώση, (ξεκινώντας από τη Γνώση του ίδιου του Εαυτού μας, και μέσω του Εαυτού μας, αναγνώριση και  του μεγαλύτερου Εύρους Γνώσης, που και πάλι μας αφορά προσωπικά), είναι αυτή που μπορεί να μας προσφέρει την Ελευθερία.

Κάνουμε λοιπόν, ακριβώς ότι διστάζουμε να κάνουμε. Και είναι, ότι φοβόμαστε.

Τότε υπερβαίνουμε, τότε δυναμώνουμε, τότε αγαπάμε, γιατί τότε μόνο, «τεμαχίζουμε» εν τη γενέσει του, οποιονδήποτε φόβο, πάει να ανθίσει μέσα μας, ώστε να μας στερήσει την Ελευθερία.

Μήπως, καταλαβαίνουμε τώρα, γιατί όλος ο κόσμος μας σήμερα, (με τα μέσα, την πολιτική, την εξουσία κάθε είδους, το χρήμα), ωθείται προς το φόβο; Γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να κατευθύνεται, να ελέγχεται, να κυριαρχείται, ώστε να είναι δούλος, και όχι ο Βασιλιάς, που του αξίζει…

magicalchemistis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ