Χοντρές ιστορίες

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως όχι μόνο είμαι χοντρή αλλά νιώθω και χοντρή. Νιώθω ελαττωματική όπως νιώθουν οι περισσότεροι χοντροί άνθρωποι ακόμα και όταν δεν το δείχνουν. Ακόμα κι όταν είναι η ψυχή της παρέας, οι πιο συμπαθείς, οι πιο γελαστοί, οι πάντα έτοιμοι να αυτοσαρκαστούν και να κάνουν αστεία σχετικά με τον σωματικό τους όγκο, κάτι μέσα τους είναι απόλυτα κλειστό και σφιγμένο ακόμα κι όταν διακηρύσσουν προς όλους «τα πάχη μου τα κάλλη μου».

H πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικά και αμετάκλητα «χοντρή» ήταν σε κάτι επιδείξεις ρυθμικής που συνηθιζόταν εκείνα τα χρόνια να γίνονται κάτω από την βλοσυρή ματιά της Κούλας Πράτσικα - ονομαστής και μεγάλης Κυρίας της ορχηστικής τέχνης. Θυμάμαι τη στιγμή, σαν να ήταν χθες, που μας μάζεψε όλους η δασκάλα του χορού να μας μοιράσει ρόλους για την θερινή επίδειξη που θα έκανε υπερήφανους τους γονείς μας και μας ανακοίνωσε ότι αυτή τη περίφημη χρονιά θα παρουσιάζαμε μια αναπαράσταση του ζωϊκού βασιλείου. Μόλις το άκουσα αυτό η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά. Τις μυρίζομαι από μακριά εγώ αυτού του τύπου τις ιστορίες και ήξερα ότι δεν θα είχαμε καλά ξεμπερδέματα…

Αρχίζει λοιπόν ψύχραιμα το μοίρασμα η δασκάλα και ένα ένα τα κοριτσάκια φεύγαν χαρούμενα με τους ρόλους τους ως πουλάκια, γατούλες, γκαζέλες ενώ οι πιο μεγάλες και «προχωρημένες» θα γινόντουσαν λιοντάρια, πάνθηρες και άλλα θελκτικά αιλουροειδή ενώ εγώ προσπαθούσα να σκεφτώ τι ζώο θα μπορούσε να μου ζητήσει να κάνω. Δεν χρειάστηκε να αγωνιώ για πολλή ώρα καθότι γύρισε, μέσα στη χαρά που είχε σκεφτεί κάτι τόσο καταπληκτικό, και μου είπε ότι θα είμαι ο βασιλιάς των παχύδερμων, ο χαριτωμένος και ευκίνητος…ελέφαντας!

Έπρεπε να κουνάω τα χέρια μου πάνω κάτω κατά τρόπο που θύμιζε προβοσκίδα ενώ χοροπηδούσα χαρούμενα γύρω γύρω στην αίθουσα.  Φαντάζεστε πόσο υπερήφανη ένιωθα την ημέρα των επιδείξεων και με τι χαρά άκουγα τα καλυμμένα γελάκια και μουρμουρητά των γονιών (ελπίζω όχι των δικών μου) την ώρα που βγήκα στη σκηνή. Σημασία έχει ότι χαμογελούσα συνεχώς και πράγματι έδειχνα το πιο ευτυχισμένο μικρό ελεφαντάκι του κόσμου. Ήταν τότε που έμαθα ότι όταν δεν είσαι ΑΚΡΙΒΩΣ σαν τους άλλους και αυτό σε πειράζει να μην το δείχνεις ποτέ - ένα μάθημα που χρειάστηκε μια ολόκληρη ζωή να το ξεμάθω...

Όπως όλοι οι ρατσιστές του κόσμου ενώνονται διεθνώς κάτω από την ομπρέλα του αντισημιτισμού – ένα είδος επικίνδυνου ρατσισμού που δεν έχει τοπικά και πολιτιστικά σύνορα – έτσι και η «χοντροφοβία» δεν έχει σύνορα αν και είναι πολύ πιο έντονη στις «αναπτυγμένες» κοινωνίες της Δύσης από ότι στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν υπάρχει ούτε καν το πρόσχημα της «πολιτικής ορθότητας» στο πως η κοινωνία αντιμετωπίζει τα υπέρβαρα άτομα. Στην καλύτερη περίπτωση όλοι, μα όλοι, νιώθουν δικαιωματικά ότι έχουν το ελεύθερο να κάνουν αστεία και σχόλια σχετικά με το βάρος του άλλου.

Η εξωτερική εμφάνιση ανέκαθεν προκαλούσε τα σχόλια και τον εμπαιγμό των ανεγκέφαλων αλλά ο παχύς, ιδιαίτερα, λοιδορείται καθημερινά από όλους χωρίς καμιά αίσθηση ντροπής. Οι κωμικοί, οι δημοσιογράφοι, οι σχολιαστές, ο άγνωστος που διασταυρώνεται μαζί σου στο δρόμο, όλοι νιώθουν την ανάγκη και το απόλυτο δικαίωμα να σχολιάσουν και να περιγελάσουν. Είναι απίστευτο ότι τόσοι πολλοί «σχολιαστές» της επικαιρότητας αντί να ασχοληθούν με τα τραγικά πολιτικά ατοπήματα των κκ Βενιζέλου, Πάγκαλου ή Καραμανλή νιώθουν την ανάγκη να αναφερθούν στο πόσα σουβλάκια ή πίτσες τρώει ο καθένας τους, που έχει φτάσει το μάγουλο ή το στομάχι τους. Είναι συγχρόνως τραγικό ότι αυτό το γεγονός δεν μοιάζει να ενοχλεί κανέναν, να το θεωρούμε όλοι σχεδόν δικαιολογημένο και σίγουρα αστείο.

Τα αστεία για χοντρούς, η λεκτική βία και ο εκφοβισμός, τα βλέμματα τρόμου και αηδίας είναι μια καθημερινότητα για τους περισσότερους υπέρβαρους. Ίσως γιατί όλοι πιστεύουν – και οι χοντροί πάνω από όλα – ότι εκείνοι οι ίδιοι φταίνε για αυτό που τους έχει συμβεί. Φταίνε γιατί δεν έχουν όρια, γιατί είναι λαίμαργοι, γιατί τρώνε ο,τι βρουν μπροστά τους, δεν φροντίζουν το σώμα τους με γυμναστική και μασάζ, δεν περπατάνε, δεν δουλεύουν, δεν κουράζονται αρκετά, είναι οκνηροί και τεμπέληδες, είναι παχύδερμοι και αναίσθητοι («γι’ αυτό είσαι βαρέλα...από την αναισθησία σου» μου είχε πει όταν ήμουν στην Τετάρτη Δημοτικού η συνοδός του σχολικού).

Σήμερα δεν έχω σκοπό να μιλήσω για τα σοβαρά θέματα δημόσιας υγείας, οικονομικής διαστρωμάτωσης των υπέρβαρων ατόμων, παιδείας και ενημέρωσης, κοινωνικής μέριμνας που έχουν σχέση με την αντιμετώπιση της ασθένειας της παχυσαρκίας ούτε να αναφερθώ στις οικονομικά νεο-φιλελευθερες κοινωνίες της Ευρώπης και της Αμερικής που δεν θέλουν η δημόσια υγεία τα ασφαλιστικά ταμεία ή οι ασφαλιστικές εταιρείες να επιβαρύνονται από τα προβλήματα υγείας των παχύσαρκων ατόμων.

Θέλω μόνο να θυμίσω στους κατά τα άλλα καθ’ όλα προοδευτικούς και πολιτικά ορθούς «φίλους» μου δημοσιογράφους, σχολιαστές, κωμικούς, καλλιτέχνες, διανοούμενους ότι ο ρατσισμός έχει πολλά πρόσωπα και πολλά καλυμμένα προσωπεία – με τους ανεγκέφαλους aficionados του lifestyle, της Barbie και των lifting δεν θα ασχοληθώ καν γιατί ούτε με αφορούν ούτε με αγγίζουν. Και ενώ μπορεί ο ρατσισμός που υφίστανται καθημερινά και απροκάλυπτα οι «χοντροί» να είναι απρόβλητος και συχνά αποδεκτός, ενώ μπορεί να μην είναι όσο επικίνδυνος είναι εκείνος των φυλετικών ή θρησκευτικών διακρίσεων, ή η ομοφοβία ή η κάθε μορφής μισαλλοδοξία, είναι παρόλα αυτά μια μορφή ρατσισμού που δεν πρέπει να περνάει στα «ψιλά» και δεν πρέπει να σας βρίσκει ούτε σύμμαχους ούτε – κυρίως – πταίστες.

tvxs

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ