Εγώ ενδιαφέρομαι για τη θεραπεία της καρδιάς και του νου, όχι του σώματο

Mέσα από τα γράμματα του Κ στη Λαίδη Έμιλι γνωρίζουμε κάτι για την κατάσταση του νου του στις αρχές του 1930. Το Μάρτιο της επόμενης χρονιάς, της έγραφε: «Προσπαθώ να χτίσω μια γέφυρα για να περάσουν κι άλλοι, όχι έξω, μακριά απ’ τη ζωή, αλλά να έχουν τη μεγαλύτερη αφθονία της ζωής… Όσο περισσότερο σκέφτομαι αυτό που έχω ’καταλάβει, τόσο καθαρότερα μπορώ να το τοποθετήσω και να χτίσω μια γέφυρα. Αυτό όμως παίρνει χρόνο με συνεχείς αλλαγές στις φράσεις, για να δοθεί η αληθινή σημασία. Δεν έχετε ιδέα πόσο δύσκολο είναι να εκφράσει κανείς το ανέκφραστο κι αυτό πάλι που εκφράζεται δεν είναι η αλήθεια.»

Σ’ όλη του τη ζωή συνέχισε να προσπαθεί να εκφράσει το ανέκφραστο με διαφορετικές λέξεις και φράσεις. Η Λαίδη Έμιλι δεν αφηνόταν να παρασυρθεί από τον Κ κι ήταν εξαιρετικά κριτική απέναντι του. Του έλεγε όσα, χωρίς αμφιβολία, πολλοί σκέφτονταν και συζητούσαν πίσω απ’ την πλάτη του, χωρίς να ’χουνε το κουράγιο να του τα πούνε κατάμουτρα. Το Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς, του έγραφε:

“Φαίνεται να εκπλήσσεσαι που πολλοί άνθρωποι δε σε καταλαβαίνουν, όμως εγώ θα εκπλησσόμουν περισσότερο αν σε καταλάβαιναν!! Εν πάσει περιπτώσει, ανατρέπεις όλα όσα πίστευαν -συντρίβοντας τα θεμέλιά τους και βάζοντας στη θέση τους ομιχλώδεις αφηρημένες έννοιες. Μιλάς γι’ αυτό που εσύ ο ίδιος λες ότι είναι απερίγραπτο -και που ποτέ δε θα το κατανοήσουμε μέχρι να το ανακαλύψουμε οι ίδιοι, για τον ίδιο τον εαυτό μας. Πώς περιμένεις τότε να καταλάβουν; Μιλάς από μια άλλη διάσταση κι έχεις για τα καλά ξεχάσει τι σημαίνει να ζεις σ’ ένα κόσμο με τρεις διαστάσεις. Υποστηρίζεις την πλήρη καταστροφή του εγώ για να πετύχουμε κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να ξέρουμε τίποτα, μέχρι να το πετύχουμε! Φυσικά οι άνθρωποι προτιμούν το εγώ τους, για το οποίο όλο και κάτι ξέρουν… Κανένα ανθρώπινο πρόβλημα δεν έχει σημασία για σένα, γιατί είσαι χωρίς «εγώ» και η αφηρημένη έννοια της ευδαιμονίας δε σημαίνει τίποτα για τους ανθρώπους, που επιθυμούν ακόμα να ζήσουν σ’ έναν κόσμο έτσι όπως τον ξέρουν.”

Την ίδια μέρα που του έγραφε αυτά, εκείνος, στη διάρκεια μιας περιοδείας του στην Αμερική, της έγραψε:
«Είμαι γεμάτος από κάτι τρομακτικό. Δεν μπορώ να σας πω με λέξεις με τι μοιάζει, είναι σαν μια ξέχειλη χαρά, μια ζωντανή σιωπή, μια βαθιά έντονη επίγνωση, σαν μια ζωντανή φλόγα… Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου για να θεραπεύσω, σε δυο τρεις περιπτώσεις, που τους ζήτησα να μην πούνε τίποτα, και πήγε πολύ καλά. Μια κυρία που είχε αρχίσει να τυφλώνεται νομίζω πως είναι εντελώς καλά».

Ο Κ είχε χωρίς αμφιβολία κάποια δύναμη να θεραπεύει, αλλά ήταν πάντα λιγόλογος κι επιφυλακτικός απέναντι σ’ αυτό γιατί δεν ήθελε ο κόσμος να ’ρχεται σ’ αυτόν ως θεραπευτή. Σε απάντηση μιας ερώτησης που του τέθηκε σε κάποια συγκέντρωση, απάντησε:

“Τι θα προτιμούσατε να έχετε: έναν δάσκαλο που θα σας δείξει το δρόμο προς μια μόνιμη πληρότητα ή κάποιον που θα θεραπεύσει προσωρινά τις πληγές σας; Τα θαύματα είναι γοητευτικά παιδιάστικα παιχνίδια. Θαύματα συμβαίνουν κάθε μέρα. Οι γιατροί κάνουν θαύματα. Πολλοί φίλοι μου είναι πνευματικοί θεραπευτές. Όμως, αν και μπορεί να θεραπεύουν το σώμα, αν δεν οδηγήσουν και το νου και την καρδιά σε μια ολότητα, η αρρώστια θα ξανάρθει. Εγώ ενδιαφέρομαι για τη θεραπεία της καρδιάς και του νου, όχι του σώματος. Νομίζω ότι κανείς μεγάλος Διδάσκαλος δεν θα έκανε θαύματα, γιατί αυτό θα ήταν προδοσία της Αλήθειας.”

Μαίρης Λάτιενς “Η ζωή και ο θάνατος του Κρισναμούρτι”, μετάφρ.

Ανθή Ανδρεοπούλου, εκδ.Καστανιώτη

2insight4

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ