Το Πεντάκτινο και Εξάκτινο Αστέρι

Οι πηγές μας που απεικονίζουν το πεντάγραμμο ή πεντάκτινο αστέρι σαν τον μικρόκοσμο και το εξάκτινο διπλό τρίγωνο σαν τον μακρόκοσμο, είναι όλοι οι πιο γνωστοί Δυτικοί Καμπαλιστές – τόσο του Μεσαίωνα όσο και της σύγχρονης εποχής.

Ο Ελιφάς Λεβί (Αβάς Κωνσταντίνος), πιστεύουμε δε και ο Κουνράθ, ένας από τους σπουδαιότερους αποκρυφιστές του παρελθόντος, εξηγούν το γιατί. 

Στο βιβλίο Ροδόσταυροι του Χαργκρέιβ Τζένινγκς εμφανίζεται η σωστή συνοπτική παράσταση του μικρόκοσμου με τον άνθρωπο στο κέντρο του πενταγράμμου.

Η σπουδαιότητα της ανωτέρω εφημερίδας («Το Πεντάκτινο και Εξάκτινο Αστέρι» του Κρίσνα Σανκάρ Λαλσανκάρ) και οι πολλές και αξιόλογες παρατηρήσεις που περιέχονται σε αυτήν, μας δίνουν μια ευκαιρία να διορθώσουμε παρόμοια λάθη του συγγραφέα.

Όπως το αντιλαμβάνονται στη Δύση οι γνήσιοι Καμπαλιστές, το Πνεύμα και η Ύλη αποδίδουν την κύρια συμβολική έννοιά τους με τα αντίστοιχα χρώματα των δύο συμπλεκομένων τριγώνων και δεν έχουν σχέση με τις ευθείες γραμμές που συνδέουν αυτά τα σχήματα.

Για τον Καμπαλιστή και τον Ερμητικό φιλόσοφο, καθετί στη φύση εμφανίζεται με μια τρισυπόστατη όψη. Καθετί είναι πολλαπλότητα και τριαδικότητα σε ένωση και το αναπαριστά συμβολικά με διάφορα γεωμετρικά σχήματα.

«Ο Θεός γεωμετρεί», λέει ο Πλάτωνας. Τα «Τρία Καμπαλιστικά Πρόσωπα» είναι τα «Τρία Φώτα» και οι «Τρεις Ζωές» του Άινσοφ (το Παραμπράχμαν των Δυτικών) που λέγεται και, «Κεντρικός Αόρατος Ήλιος». «Το Σύμπαν είναι το Πνεύμα του, η Ψυχή και το Σώμα του», οι «Τρεις Απορροές» του.

Αυτή η τρισυπόστατη φύση – η καθαρά Πνευματική, η καθαρά Υλική και η Μέση φύση (ή αστάθμητη ύλη, από την οποία αποτελείται η αστρική ψυχή του ανθρώπου) – αναπαριστάται με το ισόπλευρο τρίγωνο, οι τρεις πλευρές του οποίου είναι ίσες, γιατί αυτές οι τρεις αρχές διαχέονται μέσα στο σύμπαν σε ίσες αναλογίες και – επειδή η τέλεια ισορροπία είναι ο μόνος νόμος στη φύση – είναι αιώνιες και συνυπάρχουν ειρηνικά.

Ο Δυτικός, λοιπόν, συμβολισμός με μια μικρή διαφοροποίηση, είναι ταυτόσημος με τον συμβολισμό των Αρίων. Τα ονόματα μπορεί να ποικίλλουν και μπορεί να έχουν προστεθεί ασήμαντες λεπτομέρειες, όμως, οι θεμελιώδεις ιδέες είναι ίδιες. Το διπλό τρίγωνο που αναπαριστά συμβολικά τον μακρόκοσμο ή το μέγα σύμπαν, εμπεριέχει τις ιδέες της Ενότητας, της Δυαδικότητας (όπως φαίνεται στα δύο χρώματα και στα δύο τρίγωνα – το σύμπαν του Πνεύματος και το σύμπαν της Ύλης), της Τριαδικότητας που υπάρχει στην Πυθαγόρεια Τετρακτύ, το τέλειο Τετράγωνο, μέχρι και το Δωδεκάγωνο και το Δωδεκάεδρο.

Οι αρχαίοι Χαλδαίοι Καμπαλιστές – οι δάσκαλοι και εμπνευστές της Ιουδαϊκής Καμπάλα – δεν ήσαν ούτε οι Ανθρωπομορφιστές της Παλαιάς Διαθήκης ούτε της εποχής μας. Το Άινσοφ τους – το Ατέρμονο και Άπειρο – «έχει και δεν έχει μορφή» λέει το «Ζοχάρ» (Το «Βιβλίο της Λάμψης», που έγραψε ο Συμεών Μπεν Λοχάι τον 1ο αι. π. Χ. ή κατ’ άλλους το 80 μ. Χ.) και αμέσως εξηγεί τον γρίφο προσθέτοντας: «Το Αόρατο πήρε Μορφή όταν κάλεσε το Σύμπαν να υπάρξει». Δηλαδή, τη Θεότητα μπορεί να την δει και να την συλλάβει κανείς μόνο μέσα σε αντικειμενική φύση – καθαρός πανθεϊσμός.

Οι τρεις πλευρές των τριγώνων συμβολίζουν για τους Αποκρυφιστές, όπως και για τους Άριους – το Πνεύμα, την Ύλη και τη Μεσαία φύση (η δε τελευταία έχει ταυτόσημη έννοια με τον «Χώρο»). Εξ ου και η δημιουργική, η συντηρητική και η καταλυτική δύναμη που απεικονίζονται στα «Τρία Φώτα».

Το πρώτο Φως μεταδίδει διανοητική, ενσυνείδητη ζωή σε όλο το σύμπαν, ανταποκρινόμενο έτσι στη δημιουργική δύναμη. Το δεύτερο Φως παράγει αδιάκοπα μορφές από προϋπάρχουσα κοσμική ύλη μέσα στον κοσμικό κύκλο και επομένως είναι η δύναμη που συντηρεί. Το τρίτο Φως παράγει όλο το σύμπαν της ακατέργαστης φυσικής ύλης. Καθώς το τελευταίο σιγά – σιγά αποσύρεται από το κεντρικό πνευματικό Φως, η λάμψη του σβήνει και γίνεται Σκοτάδι ή το Κακό, που οδηγεί στον Θάνατο. Έτσι, γίνεται η καταστρεπτική δύναμη, που βρίσκουμε πάντα εν δράσει σε μορφές και σχήματα – πρόσκαιρη και μεταβαλλόμενη.

Τα «Τρία Καμπαλιστικά Πρόσωπα» του «Αρχαίου των Αρχαίων» - που «δεν έχει πρόσωπο» - είναι οι Άριες θεότητες που ονομάζονται αντίστοιχα Βράχμα, Βισνού και Ρούντρα ή Σίβα. Το διπλό τρίγωνο των Καμπαλιστών είναι εγγεγραμμένο σε έναν κύκλο που αναπαριστάται με ένα φίδι που τρώει την ουρά του (το Αιγυπτιακό έμβλημα της αιωνιότητας) και μερικές φορές με έναν απλό κύκλο (βλέπε τη Θεοσοφική σφραγίδα). Η μόνη διαφορά που μπορούμε να παρατηρήσουμε ανάμεσα στον Άριο και στον Δυτικό συμβολισμό του διπλού τριγώνου – σύμφωνα με την ερμηνεία του συγγραφέα – έγκειται στην παράλειψή του να σημειώσει το βαθύ και ιδιαίτερο νόημα σε αυτό που, αν τον αντιλαμβανόμαστε σωστά, ονομάζει «το ζενίθ και το μηδέν». Στους Δυτικούς Καμπαλιστές, η κορυφή του λευκού τριγώνου χάνεται στο ζενίθ, (Το ίδιο νόημα υπάρχει στην Αιγυπτιακή πυραμίδα. Ένας διαπρεπής Γάλλος αρχαιολόγος, ο Δρ. Ρεμπόλ, δείχνει τον σπουδαίο πολιτισμό των Αιγυπτίων του 5000 π. Χ. και λέει, βασιζόμενος σε διάφορες πηγές, ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν όχι λιγότερα από «τριάντα ή σαράντα ομάδες μυημένων ιερέων που μελετούσαν τις απόκρυφες επιστήμες και την πρακτική μαγεία») στον κόσμο της απόλυτης ανυπαρξίας της ύλης ή του ανόθευτου Πνεύματος, ενώ η χαμηλή γωνία του μαύρου τριγώνου που τείνει προς τα κάτω δείχνει το ναδίρ – για να χρησιμοποιήσουμε μια πολύ πεζή φράση των μεσαιωνικών Ερμητιστών – την καθαρή ή μάλλον «νοθευμένη ύλη» σαν την «χονδροειδή κάθαρση του ουράνιου πυρός» (Πνεύμα) καθώς απορροφάται στη δίνη της εκμηδένισης, εκείνο τον κατώτερο κόσμο όπου οι μορφές, τα σχήματα και η συνειδητή ζωή εξαφανίζονται για να διασπαρούν και επιστρέψουν στη μητέρα πηγή ( την Κοσμική Ύλη). Το ίδιο συμβαίνει και με το κεντρικό σημείο και την κεντρική κοιλότητα που, σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πουράνα «θεωρείται ότι είναι η έδρα του Αβγιάκτα Βράχμα ή της Μη – εκδηλωμένης Θεότητας».

Οι Αποκρυφιστές που σχεδιάζουν το σχήμα συνήθως κατ’ αυτόν τον τρόπο, αντί για ένα απλό κεντρικό γεωμετρικό σημείο (που μη έχοντας διαστάσεις, μήκος, πλάτος ή ύψος, αναπαριστά τον αόρατο Κεντρικό Ήλιο, το «Φως της μη Εκδηλωμένης Θεότητας»), συχνά τοποθετούν τον Σταυρό (τον «σταυρό με τις λαβές» ή το Αιγυπτιακό Tau) στην κορυφή του οποίου αντί για μια απλή κατακόρυφη γραμμή βάζουν έναν κύκλο, το σύμβολο του άπειρου, αδημιούργητου Χώρου. Έτσι τροποποιημένος αυτός ο σταυρός έχει σχεδόν την ίδια σημασία με τον «Κοσμικό Σταυρό» των αρχαίων Αιγυπτίων Ερμητιστών, έναν σταυρό εγγεγραμμένο σε κύκλο.

Γι’ αυτό είναι λάθος να λένε ότι το συντακτικό σημείωμα της εφημερίδας έγραφε ότι το διπλό τρίγωνο αναπαριστούσε «μόνο το Πνεύμα και την Ύλη», γιατί συμβολίζει τόσα πολλά εμβλήματα που ένας τόμος δεν θα επαρκούσε για να τα εξηγήσει κανείς. Λέει ο κριτικός μας:

«Εάν, όπως λέτε, το διπλό τρίγωνο έχει σχεδιασθεί για να συμβολίζει μόνο το παγκόσμιο πνεύμα και την ύλη, παραμένει ανεξήγητη η ένσταση ότι δύο πλευρές – ή δύο οποιαδήποτε πράγματα – δεν μπορούν να σχηματίσουν ένα τρίγωνο ή ότι ένα τρίγωνο δεν μπορεί να συμβολίζει ένα –είτε μόνο το πνεύμα είτε μόνο την ύλη – όπως φαίνεται να έχετε κάνει με τη διάκριση του λευκού και του μαύρου.»

Θεωρώντας ότι έχουμε ήδη εξηγήσει σε ικανοποιητικό βαθμό μερικές από τις δυσκολίες και ότι έχουμε επισημάνει πως οι Δυτικοί Καμπαλιστές πάντα εκτιμούσαν «το τρισυπόστατο της ενότητας» και αντιστρόφως, μπορούμε να προσθέσουμε ότι οι Πυθαγόρειοι υποτιμούσαν τη σημασία της «ένστασης», που με τόση επιμονή υποστήριζε ο συγγραφέας του ανωτέρω αποσπάσματος, πριν από περίπου 2500 χρόνια. Οι ιεροί αριθμοί αυτής της σχολής – κεφαλαιώδης ιδέα των οποίων ήταν η ύπαρξη μιας σταθερής αρχής Ενότητας που βρίσκεται κάτω από όλες τις δυνάμεις και τις φαινομενικές αλλαγές του σύμπαντος – δεν περιελάμβαναν τον αριθμό δύο ή τη Δυάδα μεταξύ των αριθμών.

Οι Πυθαγόρειοι αρνούνταν να αναγνωρίσουν αυτόν τον αριθμό, ακόμα και σαν αφηρημένη ιδέα, βασιζόμενοι ακριβώς στο ότι στη γεωμετρία δεν ήταν δυνατή η κατασκευή ενός σχήματος μόνο με δύο ευθείες γραμμές. Είναι προφανές ότι για λόγους συμβολισμού ο αριθμός δεν μπορεί να ταυτισθεί με οποιοδήποτε περιγεγραμμένο σχήμα, είτε πρόκειται για επίπεδο είτε για στερεό γεωμετρικό σχήμα. Έτσι, λοιπόν, επειδή δεν μπορούσε να αποδώσει την ενότητα σε πολλαπλότητα σαν ένα οποιοδήποτε άλλο πολυγωνικό σχήμα, δεν μπορούσε να θεωρηθεί ιερός αριθμός. Ο αριθμός δύο, που στη γεωμετρία αναπαριστάται με δύο οριζόντιες παράλληλες γραμμές = και στα Ρωμαϊκά αριθμητικά με διπλή κάθετη γραμμή Ι Ι και, μία γραμμή που έχει μήκος, αλλά όχι πλάτος ή ύψος, έπρεπε ένα άλλο αριθμητικό να προστεθεί σε αυτό πριν γίνει αποδεκτό. Μόνο σε συνδυασμό με τον αριθμό ένα, οπότε έτσι σχηματίζεται το ισόπλευρο τρίγωνο, μπορεί να ονομασθεί σχήμα. Γίνεται, λοιπόν, προφανές γιατί, συμβολίζοντας το Πνεύμα και την Ύλη (το Άλφα και το Ωμέγα στο Σύμπαν) έπρεπε οι Ερμητιστές να χρησιμοποιούν δύο συμπλεκόμενα τρίγωνα (όπου και τα δύο συμβόλιζαν «μία τριαδικότητα σε ενότητα») χρωματίζοντας το ένα που συμβόλιζε το Πνεύμαλευκό με κιμωλία και το άλλο που συμβόλιζε την Ύλη μαύρο με κάρβουνο.

Ως προς το ζήτημα του τί συμβολίζουν οι δύο άλλες γωνίες του λευκού τριγώνου, αν το ένα «λευκό σημείο που ανεβαίνει προς τον ουρανό συμβολίζει το Πνεύμα» - δίνουμε απάντηση σύμφωνα με τους Καμπαλιστές: Τα δύο χαμηλότερα σημεία συμβολίζουν «το Πνεύμα, καθώς αρχίζει να δημιουργείται δηλαδή, τη γνήσια θεία Σπίθα που έχει ήδη αναμειχθεί με την ύλη του φαινομενικού κόσμου». Η ίδια εξήγηση ισχύει και για τις δύο γωνίες της βάσης του μαύρου τριγώνου. Τα τρίτα σημεία αντιστοίχως δείχνουν τον προοδευτικό εξαγνισμό του Πνεύματος και την προοδευτική ακατέργαστη κατάσταση της Ύλης. Ας επαναλάβουμε πως, το να λέει κανείς ότι «οιαδήποτε σκέψη ανόδου ή καθόδου» στη «μεγαλειώδη ιδέα του Κόσμου» μοιάζει «όχι μόνο αντιπαθητική αλλά και μη πραγματική», είναι σαν να αντιδρά κανείς σε οτιδήποτε αφηρημένο συμβολίζεται με μια συγκεκριμένη παράσταση.

Γιατί, τότε, να μην καταργήσουμε όλα τα σύμβολα, περιλαμβανομένου και του συμβόλου του Βισνού και όλες τις σχετικές ερμηνείες των σοφών Πουρανίκας που παραθέτει ο συγγραφέας; Και γιατί, άραγε, η Καμπαλιστική ιδέα θα ήταν πιο αντιπαθητική από την ιδέα του «Θανάτου, του Καταστροφέα, του Χρόνου», όπου η λέξη Χρόνος είναι συνώνυμη της Αέναης Αιωνιότητας – που αναπαριστάται με έναν κύκλο ο οποίος περικλείει το διπλό τρίγωνο;

Περίεργη αντίφαση και μάλιστα μια αντίφαση που έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με το υπόλοιπο κείμενο του άρθρου! Αν ο συγγραφέας δεν έχει συναντήσει «πουθενά την ιδέα ενός λευκού τριγώνου και ενός άλλου μαύρου τριγώνου», τούτο οφείλεται απλώς στο ότι δεν μελέτησε ποτέ ή πιθανώς δεν είδε ποτέ τα κείμενα και τις εικονογραφήσεις των Δυτικών Καμπαλιστών.

Οι ανωτέρω εξηγήσεις εμπεριέχουν το κλειδί για το γενικό Πυθαγόρειο στερεότυπο της ενότητας μέσα στην πολλαπλότητα, το Ένα που εξελίσσεται στα πολλά και που διαποτίζει τα πολλά και το όλο. Η μυστική Δεκάδα τους (1+2+3+4=10) εκφράζει όλη αυτή την ιδέα. Όχι μόνο απέχει πολύ από το να είναι «αντιπαθητική», αντίθετα είναι μεγαλειώδης. Το Ένα είναι η Θεότητα. Το Δύο είναι η ύλη – ο αριθμός που τον περιφρονούν τόσο, καθώς η Ύλη αυτή καθαυτήδεν μπορεί ποτέ να είναι μια ενσυνείδητη ενότητα. (Συγκρίνατε το Sankhya του Καπίλα – Πουρούσα και Πρακρίτι. Μόνο και τα δύο μαζί συνδυαζόμενα όταν σχηματίζουν ενότητα μπορούν να εκδηλωθούν σε αυτόν τον κόσμο των αισθήσεων), το Τρία (ή Τρίγωνο), που συνδυάζει τη Μονάδα και τη Δυάδα, συμμετέχοντας στη φύση και των δύο, γίνεται η Τριάδα ή ο φαινομενικός κόσμος. Η Τετράδα ή ιερά Τετρακτύς, το σχήμα της τελειότητας κατά τους Πυθαγόρειους, εκφράζει συγχρόνως το κενό όλων – τη Μάγια. Ενώ η Δεκάδα ή το άθροισμα όλων, εμπεριέχει ολόκληρο τον Κόσμο. «Το σύμπαν είναι ο συνδυασμός χιλιάδων στοιχείων αλλά και η έκφραση ενός και μόνου στοιχείου – της απόλυτης αρμονίας ή του πνεύματος – ένα χάος για την αντίληψη, ένας τέλειος κόσμος για τη λογική» λέμε στο «Αποκαλυμμένη Ίσις».

Ο Πυθαγόρας έμαθε τη φιλοσοφία του στην Ινδία. Σε αυτό οφείλεται η ομοιότητα των θεμελιωδών ιδεών των αρχαίων Βραχμάνων Μυστών και των Πυθαγοριστών. Και όταν ορίζοντας το Shatkon ο συγγραφέας λέει ότι «συμβολίζει το μέγα σύμπαν (Βραχμάντα)- όλο το άπειρο Μαχακάσα – με το σύνολο των εντός του πλανητικών και αστρικών κόσμων», απλώς επαναλαμβάνει με άλλες λέξεις την ερμηνεία που έδινε ο Πυθαγόρας και οι Ερμητικοί φιλόσοφοι για το εξάγωνο αστέρι ή το «διπλό τρίγωνο», όπως φάνηκε ανωτέρω.

Ούτε θεωρούμε ότι είναι πολύ δύσκολο να συμπληρώσουμε το κενό που έχει μείνει στη σύντομη σημείωσή μας στο τεύχος του Αυγούστου ως προς «τα υπόλοιπα τρία σημεία των δύο τριγώνων» και τις τρεις πλευρές κάθε στοιχείου του «διπλού τριγώνου» ή του περικλείοντος το σχήμα κύκλου. Εφόσον οι Ερμητιστές συμβόλιζαν καθετί ορατό και αόρατο, δεν μπορούσαν να παραλείψουν να συμβολίσουν τον μακρόκοσμο στην πληρότητά του.

Οι Πυθαγόρειοι που περιελάμβαναν στη Δεκάδα τους όλον τον Κόσμο, σέβονταν ακόμα περισσότερο τον αριθμό δώδεκα καθώς συμβόλιζε την ιερή Τετρακτύ πολλαπλασιασμένη επί τρία, που έδινε μία τριάδα τέλειων τετραγώνων που ονόμαζαν τετράδες. Οι Ερμητικοί φιλόσοφοι ή Αποκρυφιστές ακολουθώντας τα βήματά τους συμβόλιζαν τον αριθμό 12 με το «διπλό τρίγωνο» - το μέγα σύμπαν ή τον μακρόκοσμο, όπως φαίνεται σε αυτό το σχήμα – και περιέκλειαν σε αυτό το πεντάγραμμο ή τον μικρόκοσμο, που ονόμαζαν μικρό σύμπαν.

Διαιρώντας τα δώδεκα ψηφία των εξωτερικών γωνιών σε τέσσερεις ομάδες τριάδων ή τρεις ομάδες τετράδων, δημιούργησαν το Δωδεκάγωνο, ένα κανονικό γεωμετρικό πολύγωνο, οριζόμενο από δώδεκα ίσες πλευρές που περιείχεδώδεκα ίσες γωνίες οι οποίες κατά τους αρχαίος Χαλδαίους συμβόλιζαν τους δώδεκα «κύριους θεούς». Σύμφωνα με το «Αϊταρέγια Βραχμάνα» του Χάουγκ το Ινδουιστικό Μάνας (Νους) ή Μπαγκαβάν δεν δημιουργεί τίποτα περισσότερο από την Πυθαγόρεια Μονάδα. Εισέρχεται στο Αυγό του Κόσμου και απορρέει από αυτό ως Βράχμα, γιατί αυτό το ίδιο (το Μπαγκαβάν) δεν έχει πρώτη αιτία (Απούρβα). Ο Βράχμα (ως Πρατζαπάτι) εκδηλώνεται (ως ο ανδρόγυνος Σεφιρά και οι δώδεκα Σεφιρόθ) σαν δώδεκα σώματα ή σύμβολα που αναπαριστώνται με τους δώδεκα Θεούς που συμβολίζουν (1) τη Φωτιά, (2)τον Ήλιο, (3) το Soma, (4) όλα τα ζώντα Όντα, (5) τον Βαγιού, (6) τον Θάνατο – Σίβα, (7) τη Γη, (8) τον Ουρανό, (9) το Άγκνι, (10) Αντίτγια, (11) τον Νου, (12) τον μεγάλο άπειρο Κύκλο που δεν πρόκειται να σταματήσει.

Με μερικές παραλλαγές, αυτή είναι καθαρά η Καμπαλιστική ιδέα του Σεφιρόθ και σύμφωνα με τους Εβραίους Καμπαλιστές τα δέκα Σεφιρόθ ή δημιουργικές δυνάμεις της φύσης, προέκυψαν από την Σεφιρά (το Θείο Φως) που είναι και η ίδια το κύριο Σεφιρόθ και απορροή από την Χακόμα, την Υπέρτατη (ή Ανεκδήλωτη) Σοφία και το Αιώνιο Άινσοφ δηλαδή, τρεις ομάδες τριάδων των Σεφιρόθ και μία τέταρτη τριάδα, που αποτελείται από την Σεφιρά, το Άινσοφ και την Χακόμα, την Υπέρτατη Σοφία που «δεν μπορεί να γίνει κατανοητή με την σκέψη» και που «βρίσκεται στο κρανίο του Μακροπρόσωπου». (Ίντρα Ράμπα, vi, 58) όπου το υψηλότερο τμήμα του ανώτερου τριγώνου σχηματίζει τα «Τρία Καμπαλιστικά Πρόσωπα» που αποτελούν το δώδεκα. Επιπλέον τα δώδεκα σχήματα δίνουν δύο τετράγωνα ή τη διπλή Τετρακτύ, που στον Πυθαγόρειο συμβολισμό αντιπροσωπεύει τους δύο κόσμους – τον πνευματικό και τον φυσικό. Οι δεκαοκτώ εσωτερικές και οι έξι κεντρικές γωνίες δίνουν εκτός από το είκοσι-τέσσερα, δύο φορές τον ιερό μακροκοσμικό αριθμό και τις είκοσι – τέσσερεις «θείες μη εκδηλωμένες δυνάμεις».

Θα ήταν αδύνατο αυτές να καταμετρηθούν σε τόσο στενό χώρο. Εκτός τούτου, είναι πολύ πιο λογικό στην εποχή μας που χαρακτηρίζεται από σκεπτικισμό να ακολουθήσουμε τον υπαινιγμό του Ιάμβλιχου, ο οποίος λέει ότι «οι θείες δυνάμεις αγανακτούσαν πάντα με εκείνους που καθιστούσαν έκδηλη τη σύνθεση του Εικοσάεδρου» δηλαδή, εκείνους που διέδιδαν τη μέθοδο της εγγραφής του Δωδεκάεδρου σε σφαίρα, του Δωδεκάεδρου που είναι ένα από τα πέντε στερεά σχήματα της γεωμετρίας που περιέχεται μέσα σε δώδεκα ίσα και κανονικά πεντάγωνα – το μυστικό Καμπαλιστικό νόημα του οποίου οι αντίπαλοί μας καλά θα έκαναν να μελετήσουν.

Επιπροσθέτως, όπως φαίνεται και στο ανωτέρω «διπλό τρίγωνο», το πεντάγραμμο στο κέντρο μας δίνει το κλειδί της έννοιας των Ερμητικών φιλοσόφων και Καμπαλιστών. Είναι τόσο πασίγνωστο και διαδεδομένο αυτό το διπλό σύμβολο που μπορεί να το βρει κανείς πάνω από τις εισόδους των Lhakhang (ναών που περιέχουν Βουδιστικές παραστάσεις και αγάλματα) σε κάθε Γκονγκ-πα (μοναστήρι των λάμα) και συχνά πάνω από τη λειψανοθήκη που στο Θιβέτ ονομάζεται Ντούουνγκ- τινγκ.

Οι μεσαιωνικοί Καμπαλιστές μας δίνουν στα γραπτά τους κείμενα το κλειδί αυτού του νοήματος. «Ο άνθρωπος είναι ένας μικρός κόσμος μέσα στο μεγάλο σύμπαν» - διδάσκει ο Παράκελσος. Και πάλι: «Ένας μικρόκοσμος μέσα στον μακρόκοσμο, σαν έμβρυο που κρέμεται από τα τρία κύρια πνεύματά του στη μήτρα του σύμπαντος». Αυτά τα τρία πνεύματα περιγράφονται σαν διπλά: (1) το πνεύμα των στοιχείων (γήινο σώμα και ζωτική αρχή), (2) το πνεύμα των αστέρων (αστρικό σώμα και η θέληση που το διέπει), (3) τα πνεύματα του πνευματικού κόσμου (οι ζωικές και πνευματικές ψυχές), ενώ η έβδομη αρχή είναι ένα σχεδόνάυλο πνεύμα ή το θείο Αυγοειδές, το Άτμα, που αναπαριστάται με το κεντρικό σημείο που αντιστοιχεί στον ανθρώπινο ομφαλό. Αυτή η έβδομη αρχή είναι οπροσωπικός Θεός κάθε ανθρώπου, λένε οι αρχαίοι Δυτικοί και Ανατολικοί Αποκρυφιστές.

Γι’ αυτό, λοιπόν, συμβαίνει οι εξηγήσεις που παραθέτει ο κριτικός μας για το Σάκτον και Panchkon να ενισχύουν μάλλον παρά να καταργούν τη θεωρία μας. Μιλώντας για τα πέντε τρίγωνα που έχουν σχηματισθεί από «πέντε επί πέντε» ή είκοσι-πέντε σημεία, παρατηρεί ότι το πεντάγραμμο είναι ένας «αριθμός που κατά τα άλλα αντιστοιχεί στα είκοσι- πέντε στοιχεία που συνθέτουν ένα ζωντανό ανθρώπινο πλάσμα».

Υποθέτουμε τώρα ότι με τη λέξη «στοιχεία» ο συγγραφέας εννοεί ακριβώς αυτό που λένε οι Καμπαλιστές όταν διδάσκουν ότι οι απορροές των είκοσι-τεσσάρων θείων «μη εκδηλωμένων δυνάμεων» - όπου το «μη υπάρχον» ή «κεντρικό σημείο» είναι το εικοστό πέμπτο – συνθέτουν ένα τέλειο ανθρώπινο ον. Χωρίς όμως να αμφισβητείται η σχετική αξία των λέξεων «στοιχείο» και «απορροή» και ισχυροποιημένη επιπλέον καθώς βρίσκουμε την ανωτέρω πρόταση με την πρόσθετη παρατήρηση του συγγραφέα ότι «όλο το σχήμα» του μικρόκοσμου, «του εσώτερου κόσμου της ατομικής ζωντανής ύπαρξης» είναι «ένα σχήμα που αποτελεί σύμβολο του Βράχμα, της θείας δημιουργικής ενέργειας» - ως προς τί, ρωτάμε, η ανωτέρω πρόταση έρχεται σε τόσο μεγάλη σύγκρουση με τη δήλωσή μας ότι μερικοί ειδήμονες στην Ερμητική φιλοσοφία και Καμπαλιστές θεωρούν πως τα πέντε σημεία του πενταγράμμου συμβολίζουν τα πέντε κύρια μέλη του ανθρώπινου σώματος;

Δεν είμαστε καθόλου μανιώδεις πιστοί ή οπαδοί των Δυτικών Καμπαλιστών, εντούτοις πιστεύουμε ότι σε αυτό το σημείο έχουν δίκιο. Εάν τα είκοσι-πέντε στοιχεία που συμβολίζονται με το πεντάκτινο αστέρι συνθέτουν ένα «ζωντανό ανθρώπινο πλάσμα» τότε αυτά τα στοιχεία είναι όλα ζωτικά, είτε νοητικά είτε φυσικά και το σχήμα που συμβολίζει τη «δημιουργική ενέργεια» ενισχύει ακόμα περισσότερο την Καμπαλιστική ιδέα. Καθένα από τα πέντε βασικά στοιχεία – η γη, το νερό, η φωτιά, ο αέρας (ή «άνεμος») και ο αιθέρας – υπεισέρχεται στη σύνθεση του ανθρώπου και, είτε πούμε τα «πέντε όργανα κίνησης» ή τα «πέντε μέλη» ή ακόμα και οι «πέντε αισθήσεις», σημαίνει ένα και το αυτό, εάν αποφεύγαμε να διυλίζουμε τον κώνωπα.

Χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία οι «ειδήμονες» θα μπορούσαν να εξηγήσουν τον ισχυρισμό τους τουλάχιστον το ίδιο ικανοποιητικά με τον συγγραφέα που τον θέτει υπό αμφισβήτηση και τον απορρίπτει, εξηγώντας τη δική του άποψη. Στον Ναζαρηνό Κώδικα, το πιο χαρακτηριστικό βιβλίο των Καμπαλιστών – ο Υπέρτατος Βασιλιάς του Φωτός και ο πρωταρχικός αιώνας, Μάνο, δημιουργεί την απορροή των πέντε αιώνων – ενώ ο ίδιος με τον Lord Ferho (την «Άγνωστη Άμορφη Ζωή», απορροή της οποίας είναι και ο ίδιος) σχηματίζοντας το επτά και πάλι συμβολίζει τις επτά αρχές του ανθρώπου. Οι πέντε από αυτές τις αρχές είναι καθαρά υλικές και ημι- υλικές και οι δύο ανώτερες σχεδόν άυλες και πνευματικές.

Πέντε λαμπερές ακτίνες φωτός εκπορεύονται από κάθένα από τους επτά αιώνες, πέντε από αυτές από την κεφαλή, τα δύο εκτεταμένα χέρια και τα δύο πόδια του ανθρώπου που αναπαριστώνται στο πεντάκτινο αστέρι, μια ακτίνα τον περιβάλλει σαν ομίχλη και η έβδομη εγκαθίσταται σαν λαμπερό αστέρι πάνω από το κεφάλι του. Την απεικόνιση αυτή μπορεί να δει κανείς σε αρκετά παλαιά βιβλία που ασχολούνται με τον Ναζαρηνό Κώδικα και την Καμπάλα.

Εφόσον, λοιπόν, ηλεκτρισμός ή ζωικός μαγνητισμός αναβλύζουν δυνατά από τα πέντε κύρια μέλη του ανθρώπου, και εφόσον τα φαινόμενα που σήμερα ονομάζονται «μεσμερικά» είχαν μελετηθεί στους ναούς της αρχαίας Αιγύπτου και της Ελλάδας και τα κατείχαν έτσι όπως δεν υπάρχει ελπίδα να τα μάθουμε εμείς στη δική μας εποχή όπου κυριαρχεί η ανόητη και εκ προοιμίου αρνητικότητα, γιατί εκπλησσόμαστε με το γεγονός ότι οι αρχαίοι Καμπαλιστές συμβόλιζαν κάθε δύναμη της φύσης, για λόγους προφανέστατους σε όσους έχουν μια σχετική γνώση των απόκρυφων επιστημών και των μυστηριωδών αλληλένδετων σχέσεων των αριθμών, σχημάτων και ιδεών, επέλεξαν να αναπαραστήσουν «τα πέντε κύρια μέλη του ανθρώπου» - το κεφάλι, τα δύο χέρια και τα δύο πόδια – με τα πέντε σημεία του πενταγράμμου; Ο Ελιφάς Λεβί, ο σύγχρονος Καμπαλιστής, προχωρεί μάλιστα τόσο, αν όχι και περισσότερο από τους αρχαίους και μεσαιωνικούς αδελφούς του, λέγοντας στο «Δόγμα και Τελετουργικό της Υψηλής Μαγείας», (σ. 175):

«Η Καμπαλιστική χρήση του πενταγράμμου μπορεί να καθορίσει την όψη των αγέννητων παιδιών και μια μυημένη γυναίκα θα μπορούσε να δώσει στον γιό της χαρακτηριστικά του Νηρέα ή του Αχιλλέα ή χαρακτηριστικά του Λουδοβίκου του 14ου ή του Ναπολέοντα».

Το Αστρικό Φως των Δυτικών Αποκρυφιστών είναι το Ακάσα των Ινδουιστών. Πολλοί από τους τελευταίους δεν θα μελετήσουν τους μυστηριώδεις συσχετισμούς τους, είτε καθοδηγούμενοι από μυημένους Καμπαλιστές είτε από τους δικούς τους μυημένους Βραχμάνους, προτιμώντας τη δική τους έπαρση από τον Prajna Paramita. Κι όμως, υπάρχουν και τα δύο και είναι ταυτόσημα.

(Τομ. ΙΙΙ, Αριθ. 2, Νοέμβριος, 1881)

blavatsky

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ