Οι σφαγείς της 51ης πολιτείας των ΗΠΑ

Το Ισραήλ δεν είναι απλά το “μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή”, είναι το ιδανικό ιμπεριαλιστικό πρότυπο της μεταπολεμικής Δύσης

Του Νίκου Τσαγκρή
 
Μοιάζουμε όλο και περισσότερο με τους ταξιδιώτες μιας κλινάμαξας που ξυπνούν μόνο τη στιγμή της σύγκρουσης. Οι επιζώντες μετράμε, κάθε φορά, τα νέα θύματα και αμέσως ξαναπέφτουμε για ύπνο…
Η σφαγή των (αμέτρητων, μέχρι στιγμής) παλαιστινίων αμάχων που εξελίσσεται στη Λωρίδα της Γάζας, παρομοιάζεται με τη σφαγή των 926 αμάχων κατά τη διάρκεια των ισραηλινών επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας το 2009, που παρομοιάζονταν με την σφαγή δυόμισι χιλιάδων παλαιστινίων αμάχων στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, το Σεπτέμβρη του 1982. Σφαγή την οποία επιμελήθηκε ο εθνικιστής ισραηλινός ηγέτης Αριέλ Σαρόν, ο οποίος, έκτοτε, παρομοιάζεται με τον σφαγέα των εβραίων της Βαρσοβίας, υποστράτηγο των Ες Ες Στρόουπ, και άλλους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς.
Ο Αριέλ Σαρόν, σε αντίθεση με τους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς ισραηλινών, ουδέποτε δικάστηκε, ούτε καταδικάστηκε ως διακεκριμένος σφαγέας παλαιστινίων.

Σύμφωνα με τους χρονογράφους τού 20ου αιώνα, η μοναδική τιμωρία του σφαγέα της Σάμπρα και Σατίλα ήταν θεόσταλτη: υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία στις 4 Ιανουαρίου 2006 και βυθίστηκε σε κώμα. Το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου παρουσίασε γάγγραινα του πεπτικού συστήματος, ένα τμήμα από το οποίο τού αφαιρέθηκε. Έκτοτε, η κατάστασή του χαρακτηρίζονταν σταθερή, αν και όλες οι προσπάθειες των γιατρών να τον «ξυπνήσουν» από το κώμα απέβησαν μάταιες. Μέχρι που, την 11η Ιανουαρίου 2014, απάλλαξε τον κόσμο από την φρικτή, και ως κωματώδη, παρουσία του.
 Ως εκ τούτου… αμφισβητούνται οι φήμες που φέρουν τον παραπάνω «σφαγέα» να επιμελείται των τωρινών ισραηλινών επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας.

Σφαγές made in USA
 
Άλλωστε, οι τεχνικές της εν λόγω «σφαγής» διαφέρουν αισθητά, ως πλέον εκσυγχρονισμένες, από τις τεχνικές που εφαρμόσθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, οι οποίες, θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με τις τεχνικές σφαγής που εφαρμόσθηκαν από τον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια των επιχειρήσεων γενοκτονίας της φυλής των Απάτσι, του 1862, του 1869 και του 1871: οι αμερικανοί σφάζουν Ινδιάνους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους, οι ισραηλίτες σφάζουν παλαιστίνιους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους.
 Καταλαβαίνετε, η τεχνοτροπία, να πούμε, των ισραηλινών σφαγέων είναι περισσότερο αμερικάνικη παρά χιτλερική -συγνώμη, ευρωπαϊκή ήθελα να πω. Έτσι, αν και οφείλουν την κρατική – και την εδαφική τους, βέβαια – υπόσταση, στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις, το ιμπεριαλιστικό τους… know how (τα μέσα σφαγής, οι τεχνικές, ο εν γένει πολεμικός τους «πολιτισμός») είναι αμερικανικό. Made in USA, άλλωστε, είναι και η τερατώδης υπεροπλία του Ισραήλ απέναντι στο σύνολο των κρατών της Μέσης Ανατολής. Καθώς και η συντήρηση της εδαφικής και κρατικής του υπόστασης, η νομιμοποίηση των δεκάδων πολεμικών εγκλημάτων του κατά των παλαιστινίων. Με δυο λόγια, το Ισραήλ είναι κάτι περισσότερο από «το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή»: το Ισραήλ είναι η ίδια η Αμερική, το ιδανικό ιμπεριαλιστικό πρότυπο της μεταπολεμικής Δύσης.
 
«Αν ήμουν πρόεδρος…»
 
 Από το 1945 και εντεύθεν, οι ΗΠΑ προσπάθησαν (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς) να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά-απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον αφόρητων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή ματωμένη, γεμάτη οδύνη και απόγνωση. Ανάμεσα στους τελευταίους, προεξέχουσα θέση κατέχουν, διαχρονικά, τα μέλη των παλαιστινιακών απελευθερωτικών κινημάτων. Οι παλαιστίνιοι… τρομοκράτες, όπως  αποκαλούνται από τα συγχωνευμένα καθεστώτα ΗΠΑ - Ισραήλ και τους προέδρους τους.
«Αν ήμουν πρόεδρος θα σταματούσα την «τρομοκρατία» σε διάστημα λίγων ημερών», γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του ‘‘Το Κράτος του Κακού’’ (εκδόσεις Κανάκη, μετάφραση Γιάννη Καστανάρα) ο Ουΐλιαμ Μπλαμ: «Πρώτα θα ζητούσα συγνώμη από τις χήρες και τα ορφανά, από τους βασανισμένους και εξαθλιωμένους, και από τα εκατομμύρια άλλα θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Στη συνέχεια θα ανακοίνωνα με κάθε ειλικρίνεια και σε κάθε γωνιά του κόσμου ότι οι αμερικανικές επεμβάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν λήξει, και ΘΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΣΑ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ 51η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΑΛΛΑ - ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΡΟΠΟ - ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ!.. Κατόπιν θα μείωνα τα στρατιωτικά κονδύλια τουλάχιστον κατά 90% και θα χρησιμοποιούσα το πλεόνασμα ως αποζημίωση των θυμάτων. Τα χρήματα θα περίσσευαν. Ένας ετήσιος προϋπολογισμός 330 δισεκατομμυρίων δολαρίων ισούται με περισσότερα από 18000 δολάρια την ώρα, για κάθε ώρα από την ημέρα που γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός…»
«Αυτά θα έκανα τις τρείς πρώτες μέρες μου στο Λευκό Οίκο.  Την τέταρτη θα με είχαν δολοφονήσει…», σαρκάζει ο Ουΐλιαμ Μπλαμ. Λέτε να είναι αυτός ο φόβος - λόγος που ο… δημοκρατικός Μπαράκ Ομπάμα κάνει την πάπια και για τη νέα σφαγή αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας;
 
epohi


ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ