Γαμnμέvε νοικοκυραίε…

Σε ξέρω καλά.
Είσαι εσύ που όταν τα παιδιά στο διπλανό σπίτι γιόρταζαν με δυνατές μουσικές και γέλια, φώναζες τους μπάτσους γιατί τάραζαν τη νεκρική γαλήνη σου.
Είσαι εσύ που όταν η μπάλα των παιδιών έπεφτε στην αυλή σου δεν την έδινες ποτέ πίσω.
Είσαι εσύ που όταν βλέπεις νέους γύρω σου να φιλιούνται και να ερωτεύονται, μιλάς για “κατάντια της νεολαίας”.
Είσαι εσύ που όταν οι εργάτες απεργούν, δηλώνεις υποταγή στον προιστάμενο τρίβοντας τα χέρια σου.
Είσαι εσύ που δεν πουλιέσαι μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη τιμή.

Γαμnμέvε νοικοκυραίε.
Πάνω στη σιωπή σου γεννήθηκε αυτό το τέρας.
Όπου και να πάω σε βρίσκω μπροστά μου και δεν μπορώ πια ούτε να γελάσω μαζί σου, ούτε να σε λυπηθώ.
Σαράντα χρόνια νύχτα χρέωσε τα όνειρα των παιδιών η “δουλίτσα” σου και το “σπιτάκι” σου.

Γαμnμέvε νοικοκυραίε 
Είσαι εσύ που όταν οι εθελοντές που φρόντιζαν τα αδέσποτα ζώα στη πλατεία έφυγαν, έριξες τροφή με δηλητήριο για να “ησυχάσεις” από αυτά μια και καλή.
Είσαι εσύ που μέσα στο “σπιτάκι” σου χτυπάς τη γυναίκα σου και τρομοκρατείς τα παιδιά σου.
Είσαι εσύ που όταν πνιγόμασταν στους δρόμους από τα δακρυγόνα και σου χτυπήσαμε την πόρτα για βοήθεια δεν άνοιξες.
Είσαι εσύ που σύρθηκες στην ουρά στα “συσσίτια” των χρυσαυγιτών γιατί ….”ε, εντάξει μωρέ… Και τι έγινε;.. Κορόιδο τους έπιασα. Δεν θα τους ψηφίσω.”

Γαμnμέvε νοικοκυραίε.
Δεν θα είμαι ψύχραιμος πια μαζί σου.
Λερώνεις με τις μίζερες παντούφλες σου τα όνειρά μας.
Αντάλλαξες σαράντα χρόνια τώρα την ελπίδα μας με δυο κατσαρόλες, δυο καρέκλες και μια γαμημένη τηλεόραση.
Όπου σε βρίσκω θα σε φτύνω στα μούτρα.

Του Σταμάτη Μορφονιού
Το Κουτί της Πανδώρας

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ