Ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός

Χρειάζεται να είσαι πολύ προσεκτικός, φτιάχνοντας την εικόνα που θέλεις να διαδώσεις και να εγκαθιδρύσεις στην κοινωνία. Χρειάζεται να προσέχεις πού εμφανίζεσαι και πώς παρουσιάζεσαι. Χρειάζεται να γνωρίζεις τους κανόνες του παιχνιδιού… πολλούς κανόνες, ανάλογα με το χώρο, το στόχο, τις επιθυμίες σου. Είναι πλέον τόσο φυσιολογικό όλο αυτό το σκηνικό, που συμμετέχουμε χωρίς να διερωτόμαστε το τίμημα που πληρώνουμε για αυτό. 

Υπάρχει ένα «ενδιάμεσο στάδιο», δύσκολο, που περνάμε αναγκαστικά, εφόσον θέλουμε να είμαστε ο Εαυτός μας. Αυτό δεν περιγράφεται εύκολα γιατί είναι ατομική πορεία του καθενός από μας, ανάλογα με τις κρυφές του επιθυμίες, τα όνειρα, τις ανάγκες, τις φοβίες και τελικά τις υποσυνείδητες πεποιθήσεις που φτιάχνουν την πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε. Παραμένει όντως ένα φοβικό ενδιάμεσο στάδιο, που όσοι δεν τολμούν να εισέλθουν, το αντιλαμβάνονται ως καταστροφικό. Και έτσι χρειάζεται να παραμείνει γιατί πρέπει η απόφαση να είναι συνειδητή και αμετάκλητη. 


Σ’ αυτό το «ενδιάμεσο στάδιο», που ο χρόνος του είναι επίσης ατομικός, περνάμε σε μια εκπαίδευση πρωτότυπη, που δεν διδάσκεται από τους σύγχρονους θεραπευτές, δασκάλους ή φορείς «θετικών μηνυμάτων». Με εργαλεία ασυνήθιστα και ανορθόδοξες «μεθόδους», ξεκινά μια εσωτερική εκπαίδευση, εντελώς αντίστροφη από αυτήν που διδάσκεται από εξίσου παγιδευμένους και φοβισμένους «δασκάλους» προς το σκοτάδι και όχι προς το φως. 

Και επειδή οι παρανοήσεις και οι παρερμηνείες είναι απανωτές και συνεχόμενες, μια μικρή παρένθεση θα βοηθήσει. Αυτό που φαίνεται, θεωρούμε και μοιάζει αληθινό είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος: η φανερή. Όταν λείπει από την αντίληψή μας η άλλη όψη, η αθέατη, η οποία παραμένει κρυμμένη και άπιαστη μέσα στο νου μας, τότε η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η παραποίηση και το ψέμα, είναι γεγονός. Είναι όμως αδύνατον να το αντιληφθούμε αυτό βιωματικά, πριν από τη φανέρωση του αθέατου, κρυμμένου, σκοτεινού μέσα μας. 

Περνώντας από αυτό το στάδιο, της συνειδητής απόφασης της φανέρωσης και αποκρυπτογράφησης της πραγματικότητας, το οποίο γίνεται μόνο με ανάλογο Δάσκαλο, όπως ήταν οι αρχαίοι Δάσκαλοι του Ζεν ή οι μύστες της Αρχαίες Ελλάδας για παράδειγμα, αρχίζουμε επιτέλους να βλέπουμε τον Εαυτό μας και τη Ζωή, με τα μάτια της Ψυχής και του Πνεύματος, που προηγουμένως παρέμεναν κλειστά. Έναν τέτοιο Δάσκαλο, μπορεί να τον αναγνωρίσει μόνο η διαίσθηση και όχι η λογική, γιατί πάντα θα κρύβεται στο φαίνεσθαι της ζωής. 

Μετά από ένα ολόκληρο ταξίδι από-συμβολισμού και Αυτό-ανακάλυψης, ο Μαθητής της ζωής μπορεί επιτέλους να δει τον κόσμο και την πραγματικότητα με «άλλα μάτια». Όταν επιτέλους έχει κάνει ειρήνη, με τον εαυτό του, όταν έχει συνθέσει τα δικά του διάσπαρτα κομμάτια, τότε επιστρέφει για να κάνει ειρήνη με τον κόσμο, που πριν δεν έβλεπε καθαρά και την υφιστάμενη πραγματικότητα στην οποία έχει επιλέξει να βρίσκεται. Ποτέ πιο πριν. Και τότε, παραμένει φαινομενικά ο ίδιος, ενώ έχει αλλάξει ριζικά. Είναι όλα όσα ήταν πριν, αλλά συνδεδεμένα και ενωμένα, ώστε να του επιτρέπεται η Όραση, η γνώση, η σοφή δράση.

Μόνο τότε είναι πλέον άφοβος, ειρηνικός ταξιδευτής, που ζει σύμφωνα με την ύψιστη αλήθεια του,  εντελώς απαρατήρητος στους περίεργους περαστικούς και άπιαστος στους υποτιθέμενους εχθρούς. Τότε, έχει μόνο ένα σκοπό και κανέναν άλλον: να Υπηρετεί τον Εαυτό του, με κάθε ανάσα και κάθε ταπεινή πράξη της ζωής του.

Ανάμεσα στο αρχικό στάδιο της πλάνης και της τελικής απελευθέρωσης μέσω σύνθεσης του Εαυτού του, υπάρχουν άπειρες παγίδες, που είναι αδύνατον να εντοπίσει ή να αποφύγει, χωρίς καθοδήγηση. Η πλάνη της «νέας εποχής» μας θέλει να πιστεύουμε ότι δεν χρειαζόμαστε καθοδηγητές, ενώ ορίζει ψεύτικους δασκάλους που παραπλανούν τον αναζητητή εν αγνοία του. Η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική και την ανακαλύπτουν μόνο όσοι έχουν αποφασίσει να περπατήσουν τον δρόμο της «επιστροφής», με σκοπό τη συνειδητή παρουσία τους στη ζωή... να ξαναγίνουν μαθητές! 

Δεν αναγνωρίζουμε το Δάκαλό μας όμως από τα ρούχα που φορά ή την κοινωνική του θέση και πρόσκαιρες κατακτήσεις ή τα πλήθη που περιτρυγιρίζουν τους εικονικούς δασκάλους. Ενώ βρίσκεται ανάμεσά μας, παραμένει για τους περισσότερους αόρατος. Βρίσκεται εδώ μόνο για εκείνους τους λίγους, που θα τον αναγνωρίσουν. Επιτελεί το σκοπό του με ταπεινότητα και ειλικρίνεια. Οδηγεί τους μαθητές του μακριά από τον Εαυτό του... να ανακαλύψουν τον δικό τους.

Και όταν έρθει εκείνη η ώρα που είμαστε έτοιμοι να πετάξουμε μόνοι μας, που μόνο εκείνος γνωρίζει το πότε, μας σπρώχνει στην άβυσσο για να αναγκαστούμε να ανοίξουμε τα δικά μας φτερά, στηριζόμενοι για πρώτη φορά, και για όλη τη συνέχεια, στον δικό μας Εαυτό...

Η πορεία συνεχίζεται... αθέατη για τους περισσότερους, μα και μαγική... το επόμενο στάδιο ανήκει σε Αυτούς που εργάζονται ασταμάτητα ανάμεσά μας ενώ φαίνεται να είναι αργόσχολοι, σε όσους βλέπουν πέρα από το χρόνο και το χώρο ενώ φαίνεται να μη συνειδητοποιούν κινδύνους, που ζουν στην κόψη του ξυραφιού, φαινομενικά επιπόλαιοι...



Με ευγνωμοσύνη στους δικούς μου Δασκάλους και συμπορευτές. 

synthesieautou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ