Το Δράμα του Χριστού ως η Προσομοίωση του Δράματος του Ανθρώπου

Τι σημαίνει η Θυσία για κάθε άνθρωπο που είναι μία ενσαρκωμένη ψυχή;

Η Θυσία, ο ανεξήγητος πόνος, τα άδικα βάσανα.

Ποιος θα μπορούσε να το πιστέψει ότι έχει ως ψυχή προεπιλέξει τα μαθήματά του στο γήινο κόσμο; Να αντιληφθεί βαθειά μέσα του πόσο ευλογημένα αυτά είναι;

Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι ο ζητιάνος σε προηγούμενη ενσάρκωση ήταν ένας πλούσιος που εκμεταλλευόταν ανθρώπους με το χειρότερο τρόπο και μάζευε χρήματα υπηρετώντας ένα από τα μεγαλύτερα πάθη: την Απληστία;

Το χριστιανικό δόγμα εσκεμμένα αποσιώπησε την πρότερη στήριξη της Μετενσάρκωσης και αυτό έχει αποδειχθεί από τα ιστορικά κείμενα, καθώς ο Χριστός μίλησε για αυτή.
Ο Χριστός το είπε: «ό,τι σπείρεις θα θερίσεις».
Και στη Γη αλλά και στους Ουρανούς.

Το δόγμα και όλα τα ιερά βιβλία έπεσαν σε χέρια βέβηλων
που μόνο σκοπό είχαν τον έλεγχο επί των μαζών
– όπως αντιμετωπίζονται μέχρι σήμερα οι άνθρωποι.

Ναι, είναι αλήθεια, ό,τι δίνεις, παίρνεις…

Και ας μην αναρωτιέται κανείς όταν τον βρίσκουν ατυχίες
σε πολλούς τομείς της ζωής του.

Αυτές είναι η Αντίδραση σε μία Δράση που είτε συνέβη σε προηγούμενη ενσάρκωση, είτε σε αυτή. Πολλές φορές θερίζει κανείς τα έργα του προσωποποιημένα και με άλλες μορφές.

Σπέρνει δυστυχία και θερίζει δυστυχία. Σπέρνει χαρά και θερίζει χαρά. Χρονικά άλλοτε σύντομα, άλλοτε πιο αργά. Αλλά πάντα τη Δράση διαδέχεται μία Αντίδραση και μάλιστα προσαυξημένη.

Ο Χριστός ήρθε για να μας φωτίσει ώστε να σταματήσουμε να είμαστε έρμαια ενός φαύλου κύκλου τον οποίο δημιουργούμε
οι ίδιοι. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Οι άνθρωποι αδικούν εαυτούς και αλλήλους. ΗΕλεύθερη Βούληση ως Θεόδοτο Δώρο δόθηκε για να καταφέρει ο άνθρωπος να υπεριπταθεί πάνω κι από το αυτοδημιούργητο δράμα του.

Γιατί το δράμα είναι ένα επιλεγμένο μάθημα που τελειώνει μόνο όταν το διδαχθεί κανείς.

Η Προσκόλληση ως ένα από τα 5 Μεγάλα Πάθη, είναι η εμμονή, η πολύχρονη στάση μέσα στο μάθημα ως η μόνιμη αυτολύπηση. Ο Θεός βοηθά αυτόν που βοηθά τον Εαυτό του όμως.

Ο Χριστός με τη σειρά του ασπάστηκε το ανθρώπινο δράμα εκτίοντάς το στη χείριστη μορφή του. Για να διδάξει στην Ανθρωποψυχή τον τρόπο και το δρόμο απαλλαγής από αυτό. Μόνιμα. Επειδή αγαπά τα Δημιουργήματα του Πατέρα του πάρα πολύ. Είναι τόσο τεράστιο και ανυπέρβλητο το μέγεθος της Αγάπης του, αυτός είναι η ίδια η Ενέργεια της Αγάπης αυτοπροσώπως. Δέχτηκε να ζήσει τα δεινά, ήξερε πριν γεννηθεί
τι θα του συνέβαινε.

Η Θυσία που βιώνει κανείς, σκοπό έχει τον απόλυτο Εξαγνισμό.
Η εμμονή στην Εκδικητικότητα και στη ρομποτική αναβίωση του δράματος διαιωνίζει μόνο τον ίδιο κύκλο μαθημάτων ξανά και ξανά για την Ψυχή, η οποία με αυτό τον τρόπο δίνει έδαφος σε σκοτεινές οντότητες να την απομυζούν ενεργειακά.

 Το είδος της Συναισθηματικής Ενέργειας που εκπέμπει η Ανθρωποψυχή, είναι αυτή που καθορίζει εάν αυτή θα ζει στην Υγεία ή στη «Μόλυνση», η οποία μόλυνση θα την κρατά δεμένη με τους δυνάστες της, στους οποίους άνοιξε την πόρτα από την εμμονή στην Αρνητικότητα.

Καθώς ο τρόπος και ο Δρόμος είναι μόνο ένας για την απελευθέρωσή της:

Αποδοχή - Αγάπη - Συγχώρεση

Είναι τόσο δύσκολο για έναν άνθρωπο να αποκολληθεί από την αδικία που υπέστη, που με την ασυγχωρησία διαιωνίζει το ίδιο
το δράμα του, το οποίο θα έρθει να ζήσει ξανά και ξανά, μέχρι να πατήσει το «κουμπί» ώστε να απελευθερωθεί από τις υποχρεωτικές ενσαρκώσεις σε αυτό τον πλανήτη φυλακή.

Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται αυτό το σενάριο για τους δογματικούς που δεν αντέχουν να το διαβάζουν, είναι αληθινό. Ποιος παθιασμένος χριστιανός ή μουσουλμάνος ζει πραγματικά ευτυχισμένος; Κανείς. Γιατί η Α-Λήθεια του Χριστού ή του Μωάμεθ, πουθενά δε μεταφράστηκε ως πραγματικά υφίσταται. Ο Μωάμεθ επίσης είπε και έπραξε άλλα, ενώ οι επιτήδειοι χειρίστηκαν την παρουσία του πάλι με σκοπό τον έλεγχο.
Οι απελευθερωτές των ψυχών της Γης έπραξαν το έργο τους, αλλά οι δυνάστες της ανθρωπότητας εδώ και 13.000 έτη διαστρέβλωσαν τα πάντα. Είναι αυτοί που δολοφόνησαν
το Χριστό κι ελέγχουν σήμερα τον πλανήτη.
[Ο χρόνος τους όμως τελειώνει].

Η Ανθρωποφύση είναι ευλογημένη και θεωρείται αμαρτωλή και καταραμένη. Το ίδιο και η Γυναίκα – αυτή που φέρνει τη ζωή.

Όλη η κατάρα γύρω από τη Γέννηση και τη Δημιουργία παντού ουρλιάζει ότι όλα έχουν διδαχθεί παρά φύση. Η Φύση δεν είναι πουθενά επηρεασμένη από τον ανθρωπο-δογματισμό.
Ο άνθρωπος αδυνατεί να την αντιγράψει γιατί αποξενώθηκε από αυτή. Και αυτός ήταν και είναι ο σκοπός των «ελεγκτών» της ανθρωπότητας.

Γιατί αν οι Άνθρωποι ξυπνήσουν και ακολουθήσουν τα ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ της Φύσης και του Χριστού στην προκειμένη περίπτωση, τότε οι σκοτεινές οντότητες που κρατούν φυλακισμένες τις ψυχές [από την 4^η διάσταση] δε θα έχουν πια τροφή για να τραφούν. Και ήδη, στο ξημέρωμα της Χρυσής Εποχής όπου ο πλανήτης ραδιοβολείται από Ισχυρές Κοσμικές Ενέργειες για την Κάθαρση και Αφύπνιση των Όντων, πολλοί αφυπνίζονται και κόβουν τα «πλοκάμια» από πάνω τους,
με τα οποία τρέφονταν σκοτεινά όντα που έλεγχαν για χιλιετίες την ανθρωπότητα, ως και σήμερα.

Η Φώτιση. Ο μόνος τρόπος. Η Φώτιση μέσα από την Παράδοση στη Φύση του «Είναι» -  όχι του «Εγώ». Ο Άνθρωπος δεν είναι το μυαλό ή η προσωπικότητά του, αλλά ένας εν δυνάμει θεός μέσα στο Θεό.

Η Ανάσταση για την οποία μίλησε ο Χριστός δεν αφορά στην κατάταξη της Ψυχής σε ένα Παράδεισο ή μία Κόλαση, καθώς αυτά τα πεδία βρίσκονται στην 4^η διάσταση και δεν είναι παρά μόνο «διαμετακομιστικά κέντρα» των Ψυχών – δεν είναι ο τελικός προορισμός. Είναι και αυτά μέρος της «μήτρας», του matrix.
Είναι κι αυτά μέρος της ανακύκλωσης των ψυχών ανάμεσα σε ενσαρκώσεις κι αποσαρκώσεις. Ένα πλυντήριο που πλένει και ξαναπλένει και σπάνια η δουλειά που κάνει είναι αποδοτική…

Ωστόσο οι Κολάσεις, ναι, μπορεί και να είναι οι αιώνιες φυλακές στις οποίες αυτοκαταδικάζεται η ψυχή που βιώνει μεγεθυμένα τα έργα της, ως τους δαίμονες ή τα θύματά της που την κατακαίουν και τη βασανίζουν εσαεί.

Ο κόσμος των ονείρων και των κολάσεων δεν είναι παρά μία μεγεθυμένη αντανάκλαση του Συναισθηματικού Κόσμου και του Σκιώδους Υποσυνειδήτου. Καθώς και των Σκέψεων και Πράξεων κατά την ενσάρκωση. Υπάρχει ένας κόσμος πιστό αντίγραφο όλων όσων είμαστε. Κι αυτόν θα επισκεπτόμαστε στα όνειρά μας.
Σε αυτόν επιστρέφουν για ένα διάστημα ή παντοτινά αυτοκαταδικασταία, τα γήινα πλάσματα που μαθητεύουν στη Γη. «Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις»… Ναι, αυτός ο Νόμος ισχύει παντού.

Είναι και αυτή όμως μία «προ-επιλογή» εν Ζωή στην Ύλη. Ελεύθερη Βούληση έδωσε ο Δημιουργός. Εάν οι άνθρωποι κατασπαταλούν αυτό το θείο δώρο σε κακά έργα, το τίμημα
δεν είναι παρά μόνο επιλογή τους.

Η Ανάσταση είναι η εμπειρία που μπορεί να βιώσει ο Άνθρωπος εν Ζωή στην Ύλη. Και ο δρόμος είναι ένας για να κερδίσει το 1^ο εισιτήριο για αυτή.

 Αποδοχή - Συγχώρεση = Εξιλέωση - Ανύψωση.

Αυτοτιμωρία; Τιμωρία και των άλλων; Μόνο οι δαίμονες που παροτρύνουν για τέτοιες εμμονές και έργα τρέφονται από αυτή τη αυτό-μαριονετίστικη υπο-στάση του ανθρώπου που αυτό-καταρακώνεται, νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο κερδίζει πίσω τη δύναμή του.

Μόνο η προσωπικότητα ωφελείται από μία ρεβάνς,
όχι η Ψυχή…

Πόση δύναμη χρειάζεται για να υπεριπταθεί ο άνθρωπος πάνω από το πεπρωμένο του;!

Ναι, χρειάζεται μεγάλη δύναμη εάν δεν είναι στη φύση του να υπερισχύει το Καλόν μέσα του ώστε να ανέλθει σε μία υψηλότερη οκτάβα και να βιώσει μία 1^η Ανάληψη, όπως την περιέγραψε
ο Χριστός.

Θυσία = Εξαγνισμός = Ανάληψη – Ανάσταση

Το ανθρώπινο σχολείο μοιάζει με παράσταση μαριονετών. Ελάχιστες μαριονέτες αφυπνίζονται, απαλλάσσονται από
τα δεσμά τους κι αποκτούν την Ελευθερία τους αυτόβουλα.

Η Απελευθέρωση από τον πλανήτη φυλακή σημαίνει το μη εξαναγκασμό για επανενσάρκωση. Αυτό σημαίνει ότι έχει προηγηθεί ο Εξαγνισμός του Κάρμα – που είναι τα μαθήματα προαγωγής της ψυχής.

 Όταν ο άνθρωπος – μαριονέτα αποφασίσει να απελευθερωθεί από τους δυνάστες της δαίμονες τους οποίους ταΐζει υπηρετώντας τα Πάθη που τακτικά, της αναμοχλεύουν μέσα της σκέψεις, όνειρα, ώστε να τα πράξει. Μπορεί να βιώνει ένα πόλεμο μέσα από την Προσωπικότητά του - η οποία βολεύεται μέσα στην ευκολία της παραίτησης στα ορμέμφυτα ζωώδη ένστικτα. Μπορεί να βιώνει πόλεμο ακόμη και μέσα από κατειλημμένα πρόσωπα του περίγυρού του, καθώς επιλέγονται από τις σκοτεινές οντότητες ως «φερέφωνα υποκριτικής».

Η προσωπικότητα είναι το φερέφωνο όλων των φωνών

που δεν αντανακλούν απαραίτητα 

στη Φωτεινή Φωνή της Ψυχής.

Ο Χριστός και πάλι μίλησε για τα δαιμόνια που ακολουθούν τους ανθρώπους σε κάθε βήμα τους, ως οι «φωνές των Σειρήνων» - οι Πειρασμοί.

Η παραίτηση στις ηδονές πόση δυστυχία μπορεί τελικά να φέρει;! Γιατί η χαρά τους είναι μόνο πρόσκαιρη και το τίμημα τεράστιο…

Καμία Έξη δεν έχει αντίκρισμα στους Ουρανούς.

Γιατί ο Άνθρωπος καλείται να μεταβεί πάνω από τις Έξεις

– στη ΜΕΘΕΞΗ.

Και πάλι, τα κλειδιά δόθηκαν στον Άνθρωπο ώστε να υπεριπταθεί ακόμη και πάνω από το προεπιλεγμένο πεπρωμένο του,
ως Μυημένος στο Φως πλέον, ως αφυπνισμένος μέσα από τα ίδια του τα δράματα. Κι εκεί βρίσκει τις Ευλογίες πίσω από αυτά.
Και τελικά τον ίδιο το Θεό. Και υποκλίνεται.
Και ευχαριστεί ως και για αυτά. Ο λόγος είναι ότι ο Φωτισμένος γίνεται σταδιακά παρατηρητής του ίδιου του Δράματός του.
Και ολόκληρου του Κόσμου.

Γιατί μέσα από την Οντολογική Ανύψωση άλλαξε ορίζοντα, ανέβηκε σε μία υψηλότερη σκάλα, πάνω από την πρότερη «μυρμηγκοφωλιά των εγώ». Απόκτησε φτερά και υπερυψώθηκε. Και από εκεί ψηλά βλέπει ολόκληρη την εικόνα του Ανθρώπινου Δράματος, καθώς και την Ιερότητά του…

Και όλα αυτά επειδή κατάφερε να κάνει Αποδοχή – έπαψε να πολεμά όσα πριν δεν άντεχε, όσα δεν μπορούσε να «χωνέψει»,
να «καταπιεί», να «αφομοιώσει».

Γιατί δέχτηκε την αδυναμία του να γεννηθεί Άνθρωπος.

Ωστόσο, αποδεχόμενος την αδυναμία του, κατέληξε να

ανακαλύψει το Θεό μέσα του ως το βραδυκαιόμενο
 
Σπινθήρα που ζούσε μέσα του εν υπνώσει.

Ο Άνθρωπος που δέχτηκε τη Θυσία του όπως ο Χριστός, αναλήφθηκε σε ανώτερη υπαρξιακή σφαίρα. Και αναγνώρισε
το μήνυμα του Χριστού ως Χριστός ο ίδιος. Και τίμησε τον Εαυτό του. Και έκλαψε πολύ. Κατάλαβε πόσο Ιερή είναι η Ψυχή του.
Ο Χριστός μας καλεί να γίνουμε οι ίδιοι Χριστοί.
Να τον ενθρονίσουμε μέσα μας. Αυτή είναι μία Ανάσταση. Μία συνάντηση μαζί του στο δικό του Ιερό Χώρο… Μέσα μας.
Και είναι απόλυτα πραγματική αυτή η συνάντηση,
γιατί κάποιοι ξέρουν ότι αυτό γίνεται, είναι πραγματικότητα.

Γιατί μέσα από αυτή τη μυητική διαδικασία όπου πέθανε κάθε τι παλιό μέσα στον άνθρωπο που αργοφωτίζεται, που αναγεννήθηκε – αναστήθηκε, είδε τον Εαυτό του ως ανάπτυγμα του ίδιου του Χριστού. Και κατάλαβε πόσο μεγάλη
κι ανυπέρβλητη Οντότητα ο Χριστός είναι.

Η Χριστική Συνειδητότητα – Ακτίνα – Ενέργεια, είναι η Οντότητα

του Χριστού, η Κοινωνία Θεού για τους «Έτοιμους».

Είναι η Αληθινή Θεία Κοινωνία εντός του Δισκοπότηρου 

Ανθρώπου. Ο Άρτος και ο Οίνος ως η Ψυχή και το Πνεύμα σε κάθε

τους προσομοίωση, καλούνται να ενωθούν μέσα μας.

Ο Χριστός είμαστε εμείς. Μετά από αυτό το Θείο Γάμο μέσα μας,

δε θα είμαστε ποτέ οι ίδιοι. Η Πνευματοψυχή μας ομοούσια είναι

ο Ήλιος, Ο Θείος Λόγος μέσα στην Καρδιά μας. Η Καρδιά είναι ο

Ήλιος, όπως ο Ήλιος δεν είναι παρά μία προσομείωση του Θεού 

και του Λόγου.

 andromeda-ires

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ