Γινόμαστε αυτό που θα θέλαμε να είναι οι άλλοι!

«Να είσαι ο πιο ενθουσιώδης και ο πιο θετικός άνθρωπος που ξέρεις»Jackson Brown Jr.

Πόσες είναι οι φορές που κάνουμε συζητήσεις με φίλους και γνωστούς μας για το πώς ονειρευόμαστε τον κόσμο; Είτε το έχουμε συνειδητοποιήσει είτε όχι, αναλώνουμε πολλές συζητήσεις στο πόσο όμορφα θα ήταν αν οι άλλοι άνθρωποι ήταν ιδανικοί. 

Σίγουρα, αυτή η ουτοπία έρχεται από πολύ πιο «γήινους» λόγους από αυτούς που θέλουμε να πιστεύουμε. Παρόλα αυτά, μέσα σε αυτήν την παράξενη ουτοπία, βρίσκονται σπουδαίοι θησαυροί για τον καθένα μας.

Όταν λέμε «μακάρι οι άνθρωποι να ήταν..», στολίζοντάς τους ιδανικούς χαρακτηρισμούς, είναι σα να λέμε «σε έναν τέτοιον κόσμο θα ήμουν και εγώ ιδανικός». Θα ήταν σπουδαίο να ήμασταν σε ένα τραπέζι, πίνοντας κάποιο ρόφημα και να κουβεντιάζαμε αυτό το θέμα. Μέσα σε αυτήν την ευχή μπορούμε να εστιάσουμε πάνω σε τρία σημαντικά πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι σε έναν ιδανικό κόσμο, όλα θα ήταν ιδανικά και το ιδανικό όταν γίνει πραγματικότητα, παύει να είναι ιδανικό. Το δεύτερο ζήτημα αφορά την προέλευση αυτής της ευχής. Οι όποιες ατέλειες έχουμε, νομίζουμε πως θα σταματούσαν να υπάρχουν, μόνο σε έναν ιδανικό κόσμο. Τέλος, προσπαθούμε (λανθασμένα) να δημιουργήσουμε εκείνο τον κόσμο στον οποίο θα μπορούσαμε εμείς να ζούμε καλά. Εύκολα καταλαβαίνουμε ότι το «μακάρι οι άνθρωποι να ήταν…», είναι πιο πολύ «μακάρι εγώ να ήμουν…».

Ευτυχώς, μέσα από αυτόν τον οραματισμό, υπάρχουν κρυμμένα πολύ θετικά πράγματα. Ένα από αυτά, είναι ότι δεν αδιαφορούμε για τους γύρω μας. Έστω και με αυτόν τον τρόπο, τους καθιστούμε αποφασιστικούς παράγοντες για τη δική μας ευτυχία. Ομολογούμε πως η ευτυχία, συνδιαμορφώνεται. Ακόμη μια κρυμμένη και θετική ομολογία, είναι ότι, έστω και άθελά μας, τείνουμε στην αυτογνωσία, παραδεχόμενοι τις ατέλειές μας. «Φορτώνοντας» τα ιδανικά μας σε μια ιδεατή ανθρωπότητα, παραδεχόμαστε ότι θα θέλαμε να συμπληρωνόμασταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όχι μόνο συνδιαμόρφωση στην ευτυχία αλλά και συμπλήρωση. Η ευχή για κάτι ιδεατό, παύει να είναι ευχή, όταν περνάει στη φάση της υλοποίησης. Πώς μπορούμε να κάνουμε πράξη κάτι τόσο δύσκολο;

Το να αλλάξουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με αυτήν την ευχή, είναι αδύνατο. Δεν κρατάμε κανένα μαγικό ραβδί προκειμένου ο κόσμος να είναι όπως τον θέλουμε. Και να ήταν δυνατό κάτι τέτοιο, ας σκεφτούμε πόσο εγωιστικό είναι. Τα δύο πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, είναι αφενός να μοιραζόμαστε όλα τα καλά μας χαρακτηριστικά στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Το άλλο είναι να προκαλούμε στον εαυτό μας, ανάλογη εξέλιξη με αυτήν που θα επιθυμούσαμε να έχουν οι άλλοι άνθρωποι. Ζητάμε από τους άλλους να είναι πιο εκδηλωτικοί και πιο ευχάριστοι; Ας το κάνουμε για εμάς.

Με βάση το πώς θα θέλαμε να είναι ο κόσμος γύρω μας, δημιουργούμε τον εαυτό μας. Πέραν του να κοιτάμε πώς μπορούμε να συμπληρωθούμε από χαρακτηριστικά συνανθρώπων μας, οφείλουμε να κοιτάμε το τί μπορούμε και εμείς να κάνουμε για τον εαυτό μας. Αν μπορούμε και ακολουθούμε αυτό, όχι μόνο φέρνουμε νέα χαρακτηριστικά στον εαυτό μας, αλλά και διαμορφώνουμε πολύ καλές συνθήκες αυτογνωσίας. Μπορούμε να δούμε ποιά είναι τα πράγματα που μπορούμε εύκολα να προσαρμόσουμε στον εαυτό μας, εκείνα που δύσκολα μπορούμε και εκείνα που ενώ είχαμε, δε μας ταίριαζαν.

Το να προσπαθούμε να διαμορφώσουμε τον εαυτό μας με βάση αυτό που ζητάμε από τους άλλους, είναι κάτι δύσκολο. Αυτή η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε στο να γίνουμε όσο πιο ευχάριστοι γίνεται, μας κάνει πιο ολιγαρκείς στις απαιτήσεις μας από τους άλλους. Ενώ κατακτούμε όλο και περισσότερα θετικά πράγματα τα οποία μπορούμε πλέον να τα μοιραστούμε και όχι να τα ζητήσουμε.

Επιπλέον, νιώθουμε το πόσο δύσκολο είναι να κάνουμε αλλαγές στον εαυτό μας. Αυτό μας κάνει να νιώσουμε το πόσο δύσκολο είναι να το καταφέρουν και οι συνάνθρωποί μας. Να θυμόμαστε πάντα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν γύρω μας, όταν εμείς νιώθουμε και είμαστε αλλαγμένοι. Ο κόσμος, αλλάζει πρώτα μέσα μας. Ας γίνουμε ό,τι καλύτερο ζητάμε από τους άλλους να γίνουν!

Φωτό από: www.freedigitalphotos.net

tsemperlidou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ