Τι ακόμα έχω να περιμένω;
Μια απειλητική αναμονή απλώνει πάντοτε τα δίχτυα της επάνω μου.
Με έπεισαν πως τα δίχτυα του χρόνου είναι χρυσά υφαντά που πρέπει αυτοβούλως να πέσω.
Ανόητη μύγα σε ιστό επίχρυσης αράχνης!
Πάντα στο ύστερα.
Στο κοχύλι του νου ηχολογάει,
Θα πας σχολείο, περίμενε...
Θα πας στρατό, περίμενε...
Θα πας πανεπιστήμιο, περίμενε...
Θα βρεις δουλεία, περίμενε...
Απαντώ κάθε πρωί στον καθρέπτη μου πως τα έχω κάνει όλα.
Μορφώθηκα, πολέμησα, πολλαπλασιάστηκα, αμάρτησα, καθάρθηκα.
Γέρασα.
Στόχοι ζωής δεν απόμειναν.
Δηλαδή η ζωή συνεχίζεται στο μάταιο άπειρο;
Μια ζωή εν αναμονή!
Δυό περιμέναν, πέρασαν πολλοί, μα Aυτός όχι.
Πάταξε την ελπίδα μου, απελευθέρωσε με και κάνε με να γεννιέμαι και να πεθαίνω κάθε τώρα.
Η μικρή καρδιά από το λίκνο ψιθυρίζει,
Πάρε την ύπαρξη σου στα γόνατα σου,
ταχτάρησε την πλάση όλη
και πες της νανούρισμα αφυπνιστικό.
Σπάσε την συνήθεια, κολύμπα αντίθετα στο κύμα.
Παρείσφρησε την σιγή στην σιωπή.
Πολέμησε τον φόβο με τα όπλα του.
Βγάλε το ρολόι της μνημοσύνης και της φαντασίωσης που μετρά το πριν με το μετά.
Κάνε τον πόνο αγαθό και απαγκιστρώσου.
Δες βουνά, θάλασσες, πουλιά και ανθρώπους σαν ένα.
Αποδέξου αυτό που είναι· Είσαι...
Μάθε από αγάπη να αγαπάς και όχι από ανάγκη.
Ματαίωσε με πίστη τα πιστεύω.
Όρμα στο φως σαν πεταλούδα.
Πέτα με φτερά γλάρου και βλέμμα αετού πάνω από το καλό και το κακό.
Δεν χρειάζεται να περιμένεις πια αυτό που ήδη ήλθε αλλά δεν είδες.
Αναβαπτίσου με χρώμα και ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.