- Τι όμορφη μέρα! σκέφτηκε ο ασκητής Φασκωλόμυς καθώς καθόταν στη σκιά μιας φτελιάς. Ο ήλιος λάμπει, τα πουλιά κελαηδούν και μ’ αρέσει να κοιτάζω τα κλαδιά των δέντρων να χορεύουν στο ζεστό αεράκι.
- Τι άσχημη μέρα! γκρίνιαξε ο αρκούδος Τρομάρας, καθώς ποδοπατούσε τα λουλούδια. Ο ήλιος με πειράζει στα μάτια, τα πουλιά τσιρίζουν και κράζουν, τα δέντρα μπαίνουν μπροστά στο δρόμο μου και ο αέρας αναμαλλιάζει τη γούνα μου!
Ο αρκούδος Τρομάρας εξακολούθησε να περπατάει κλωτσώντας και ποδοπατώντας ό,τι εύρσκε μπροστά του, μέχρι που έφτασε στο μέρος όπου καθόταν ήσυχα ο ασκητής Φασκωλόμυς.
- Τι κάνεις εδώ καθισμένος πάνω στο δρόμο μου; ρώτησε ο Τρομάρας.
Ο Φασκωλόμυς συνέχισε να κάθεται και να χαμογελά ατάραχος. Άκουσε προσεκτικά τον Τρομάρα αλλά δεν είπε τίποτα.
- Φύγε από το δρόμο μου! τον διέταξε ο αρκούδος Τρομάρας σμίγοντας τα φρύδια του. Αλλιώς θα σου δώσω μια στο κεφάλι!
- Γιατί δε λες τίποτα; Θέλεις να σου στρίψω κανένα κόκαλο; στρίγκλισε ο Τρομάρας, νιώθοντας να του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
Ο ασκητής Φασκωλόμυς απλά χαμογελούσε.
- Δεν άκουσες τι είπα; βρυχήθηκε ο Τρομάρας ακόμα πιο δυνατά, κουνώντας απειλητικά την πατούσα του μπροστά στο πρόσωπο του Φασκωλόμυ. Θες να φας μια γερή γροθιά στη μύτη;
Ο ασκητής Φασκωλόμυς απλά χαμογελούσε.
Ο αρκούδος Τρομάρας τα έχασε! Ο Φασκωλόμυς δεν αντιδρούσε καθόλου κι αυτός δεν είχε πια τόσο μεγάλη όρεξη να ποδοπατήσει τη γη και να φωνάξει, όμως ένιωθε ακόμα αρκετά θυμωμένος.
- Έχεις κάτι να πεις; ρώτησε.
Ο Φασκωλόμυς κοίταξε τον Τρομάρα.
- Δεν έχω τα γενέθλιά μου σήμερα, είπε χαμογελώντας του.
Τι; … Γιατί μου λες ότι δεν έχεις τα γενέθλιά σου; ρώτησε ο Τρομάρας. Δε με νοιάζουν τα γενέθλιά σου!
- Τότε γιατί προσπαθείς να μου κάνεις δώρα; απάντησε ευγενικά ο Φασκωλόμυς.
- Τι δώρα; ρώτησε μπερδεμένος ο Τρομάρας.
Προσπάθησες να μου δώσεις ένα χτύπημα στο κεφάλι, ένα στρίψιμο στα κόκαλα και μια γροθιά στη μύτη.
Δε θάλελα αυτά τα δώρα ακόμα κι αν ήταν τα γενέθλιά μου, είπε ήρεμα ο Φασκωλόμυς. Νομίζω ότι θα αναγκαστείς να κρατήσεις όλο το θυμό σου για τον εαυτό σου.
Ο αρκούδος Τρομάρας αγριοκοίταξε το Φασκωλόμυ που καθόταν πάνω στο γρασίδι ανάμεσα στα λουλούδια. Γρύλισε μπροστά στο χαμογελαστό πρόσωπο του ασκητή:
- Δεν είμαι θυμωμένος! φώναξε ποδοπατώντας μια μαργαρίτα.
- Αλήθεια; ρώτησε ο Φασκωλόμυς ανασηκώνοντας τα φρύδια του και δείχνοντας το τσακισμένο λουλούδι κάτω από το πόδι του Τρομάρα.
Ο Τρομάρας σήκωσε το πόδι του και μάζεψε τη διαλυμένη μαργαρίτα.
- Δεν το έκανα εγώ αυτό!…διαμαρτυρήθηκε. Το έκανα;
Ο Φασκωλόμυς καθόταν απλά και χαμογελούσε αλλά δεν είπε τίποτα.
Ο Τρομάρας κοίταξε τη μαργαρίτα σμίγοντας τα φρύδια του. Ήταν ένας μεγαλόσωμος αρκούδος, αλλά κατά βάθος δεν είχε ποτέ την πρόθεση να πληγώσει κανένα ούτε να καταστρέψει κάτι.
- Συγνώμη, λουλουδάκι, δεν ήθελα να σε διαλύσω. Ήμουν… ήμουν θυμωμένος, παραδέχτηκε. Δε σε είδα. Αλλά θα προσπαθήσω να μην καταστρέψω άλλα λουλούδια σήμερα.
Ο Τρομάρας κράτησε το λόγο του κι όλη την υπόλοιπη μέρα ήταν πολύ προσεκτικός με όλα τα λουλούδια του δάσους, με όλα τα πουλιά και με όλα τα δέντρα!
Ο αρκούδος Τρομάρας ξόδευε τόσο πολύ χρόνο με το να είναι θυμωμένος ώστε είχε ξεχάσει ότι ήταν θυμωμένος.
Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να θυμώνουμε μόνο και μόνο επειδή κάποιος άλλος είναι θυμωμένος. Είναι καλύτερα να μην φορτωνόμαστε το θυμό του άλλου ακόμα κι αν εκείνος προσπαθεί να μας τον μεταδώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.