Εκείνοι που φοβούνται τη Σιωπή...

   Κάποτε σ’ένα μακρινό τόπο,πάνω σε χρυσαφένιες θάλασσες και κάτω από ασημένιους ουρανούς υπήρχε ένα νησί που ήταν περιτρυγιρισμένο από θεόρατα δέντρα-φρουρούς.Τούτο το αυτάρκες και πανέμορφο νησί βρισκόταν εκεί απ’την αρχή του χρόνου και κανένας άνθρωπος ποτέ δεν είχε καταφέρει να πατήσει το πόδι του, διότι η νήσος των Θεών δεν έπρεπε ποτέ να βεβηλωθεί απ’την παρουσία κατώτερων όντων.Έτσι πίστευαν οι Θεοί,οι οποίοι ολημερίς χόρευαν και ολημερίς τραγουδούσαν,έπιναν και γλεντούσαν.Που και που ταξίδευε στα Θεικά αυτιά τους και καμιά προσευχή και δέχονταν προσφορές απ’τα απελπισμένα ανθρωπάκια που χρειάζονταν βοήθεια.

   Ακριβώς στη μέση της αυλής του Αιθέριου Παλατιού τους υπήρχε η Πηγή της Αλήθειας,στα νερά της οποίας καθρεφτίζονταν τα γεγονότα των ανθρώπων της γης.Κανένας Θεός δεν γνώριζε ποιος είχε δημιουργήσει την Πηγή αυτή κι από πού έφταναν σε κείνη τα μαγικά αστραφτερά νερά της.Οι Θεοί απλώς γνώριζαν πως καθήκον τους ήταν να ακούν τις προσευχές των ανθρώπων,να τους βοηθούν όταν χρειαζόταν καθώς και να τους στέλνουν καρμικά μαθήματα.

Μα όσο περνούσε ο καιρός,παρατήρησαν πως το νερό της Πηγής είχε αρχίσει να λιγοστεύει.Δεν έδωσαν,όμως, παραπάνω σημασία.Πίστευαν πως έτσι είχε το σχέδιο του άγνωστου Δημιουργού της Ζωής.

   Και ένα δειλινό,εκεί που ο Θεός του Λόγου είχε ξαποστάσει στο πέτρινο πεζούλι γύρω απ’την Πηγή άρχισε να αναρωτιέται γιατί στέρευε το νερό. Παρατηρούσε την θολή κυματιστή μορφή ενός βασιλιά που παρακαλούσε μανιωδώς τους Θεούς να του φέρουν πίσω τη γυναίκα του που μόλις είχε πεθάνει στη γέννα.

Τον γνώριζε καλά τούτο τον άνθρωπο.Προσευχόταν στον ίδιο ώστε να τον μετατρέψει σε καλό ρήτορα,να έχει καλή άρθρωση,αποφασιστική φωνή και πειθώ.Ο Θεός του είχε δώσει ότι είχε ζητήσει.Οι προσφορές και η πίστη του ήταν ικανοποιητικές.

Μα ο Θεός πρόσεξε πως με τον καιρό,ο άνθρωπος αυτός,παρά την δεξιοτεχνία του στον προφορικό λόγο και το ταλέντο του στον γραπτό είχε σιγά σιγά αρχίσει να ξεχνάει τις υποσχέσεις που έδινε,τα λόγια που ξεστόμιζε κι αδιαφορούσε για τις πράξεις.Παραπονιόταν για το καθετί,έκρινε τα πάντα,θύμωνε χωρίς λόγο και δημιουργούσε προβλήματα εκεί που δεν υπήρχαν.

Ακόμα και την οικογένεια του είχε απομακρύνει με την συμπεριφορά του καθώς είχε γίνει έρμαιο της εξουσιαστικής του μανίας.Όμως κανένας δεν τολμούσε να του εναντιωθεί γιατί ήταν μάγος του λόγου.Ένας ρήτορας δίχως σοφία.Τότε ο Θεός αναρωτήθηκε αν είχε θρέψει ένα τέρας και πάνω στην απελπισία του σκέφτηκε να τον εκδικηθεί αρπάζοντας το χάρισμα της ομιλίας απ’την νεογέννητη κόρη του,διότι δεν μπορούσε πια να πάρει πίσω τα όσα χαρίσματα είχε δώσει σε κείνον.

   Και τα χρόνια συνέχισαν να περνούν κι η Πηγή στέρευε ακόμα πιο πολύ.Τότε οι Θεοί αντιλήφθηκαν το εξής: ενώ οι άνθρωποι είχαν αποκτήσει άφθονες γνώσεις, αρκετή μόρφωση και είχαν αναπτύξει πολύ το λόγο, -τόσο που οι προσευχές τους είχαν εμπλουτιστεί με όμορφες λέξεις και νοήματα περίτεχνα δεμένα μεταξύ τους μαγεύοντας ακόμα και τους Θεούς,- η Πηγή είχε αρχίσει να στερεύει αντί να κυλάει ασταμάτητα.

Και οι μορφές των ανθρώπων χάνονταν,γίνονταν θολές και ακαθόριστες,οι φωνές τους παραμορφωμένες.Οι Θεοί το ένοιωθαν.Η επικοινωνία με τους ανθρώπους θα σταματούσε σύντομα αν δεν σκεφτόταν κάτι γρήγορα.

Έπρεπε να βρουν ένα σχέδιο να ζωντανέψουν την Πηγή.Μετανοιωμένοι που τόσα χρόνια θεωρούσαν την παρέα των ανθρώπων δεδομένη,που δεν τους έδιναν όση αξία και σημασία χρειαζόταν,απογοητευμένοι με τους εαυτούς τους που δεν τους παρατηρούσαν καλύτερα και δεν τους κατανοούσαν όσο θα έπρεπε, συγκάλεσαν Συμβούλιο για να βρουν τη λύση.Μα ξάφνου τους διέκοψε ο γνώριμος ήχος ενός πλατσουρίσματος που ερχόταν απ’την Πηγή.Απορημένοι οι Θεοί έτρεξαν να δουν τι συνέβαινε.

Ο Θεός του Λόγου αναγνώρισε αμέσως το πλούσια διακοσμημένο πορφυρό δωμάτιο.Ήταν ένα απ’τα δωμάτια στο κάστρο του βασιλιά του οποίου είχε καταραστεί την κόρη ώστε να μείνει για πάντα μουγκή.Η φιγούρα ενός πανέμορφου κοριτσιού που προσευχόταν αχνοφαίνονταν πάνω στο κρυστάλλινο νερό που είχε αρχίσει να τρέχει λίγο παραπάνω.

Μιλούσε για την αγάπη.Ευχόταν να βρουν οι άνθρωποι την ξεχασμένη αγάπη μέσα τους και να της δώσουν τη σημασία που της αξίζει χωρίς να θεοποιούν πράγματα που ξεθωριάζουν,όπως τα προβλήματα,το χρήμα κι η εξουσία. Κι οι Θεοί άκουγαν πεντακάθαρα τα λόγια της ενώ τα χείλη της δεν κινούνταν και τα βλέφαρα της ήταν κλειστά.

Όμως οι Θεοί μπορούσαν να διακρίνουν το φως και την ελπίδα να καίει μέσα τους.Μα πως ήταν δυνατόν να ξαναζωντάνευε η Πηγή; Ο Θεός του Λόγου χάιδεψε το σημείο εκείνο του νερού όπου βρισκόταν το κεφάλι της κοπέλας και η μορφή της τρεμόπαιξε. Ήταν η κόρη του πολυλογά βασιλιά.Κι ήταν γεμάτη συναίσθημα και πίστη.

Τότε μια σκέψη έλαμψε στο πανάρχαιο μυαλό του.Αυτά ήταν τα δύο συστατικά για να αποκτήσει η Πηγή πνοή και πάλι.Ναι..Η Πηγή είχε δημιουργηθεί από Αγάπη. Η Αγάπη ήταν ο άγνωστος Θεός που τόσα χρόνια περίμεναν να έρθει από μακριά και που τόσο καιρό ζούσε απλώς μέσα τους. Η ίδια η Αγάπη είχε δημιουργήσει τα πάντα γι’αυτό και όλα ήταν ισότιμα και ισάξια.Η Αγάπη ήταν η ζωοδόχος Πηγή.

Κι όμως..τούτη η Αγάπη είχε αρχίσει να ξεθωριάζει στις καρδιές των ανθρώπων των οποίων το ενδιαφέρον στρεφόταν στην ανάπτυξη της κοσμικής ζωής, στην υλική εξορία και στη λατρεία των φθαρτών αγαθών.Τότε ο Θεός του Λόγου μίλησε και είπε: “Η Αγάπη είναι η λύση.Και την Αγάπη θα την ντύσουμε με Σιωπή.

Η Αληθινή Αγάπη πια,να μη μπορεί να περιγραφεί με λέξεις.Θα αποτελεί το νόημα στο παράλογο,την απάντηση στα ερωτήματα της ψυχής και την αίσθηση οικειότητας και αλήθειας ανάμεσα στα όντα.Η Σιωπή θα είναι όλα εκείνα τα οποία η πένα δεν θα μπορεί να καταγράψει. Η Σιωπή θα είναι το Παν.

” Μα ο Θεός της Υπομονής απορημένος ρώτησε: “Και τί θα γίνει με κείνους που δεν κατανοούν τη Σιωπή; Τι θα γίνει με κείνους που τη φοβούνται;” “Α,μην ανησυχείς για κείνους φίλε μου.”ανταποκρίθηκε ο Θεός του Λόγου.”Ακόμα και κείνοι,χρήσιμοι είναι.Εκείνοι που φοβούνται τη Σιωπή,θα βοηθούν δίχως να το αντιλαμβάνονται εκείνους που θα την κατανοούν και σπίθα αλήθειας θα την ονομάζουν.”

 “Μα πώς είναι δυνατόν;” ρώτησαν όλοι οι Θεοί με μια φωνή.Τότε το λόγο πήρε η Θεά της Σοφίας.: ”Θα μάθουμε στους ανθρώπους της Σιωπής τι θα πει παρατηρητική ακοή,μαζεμένη γλώσσα,υπομονή και ουσιαστική σκέψη.Κι κείνοι θα διδάξουν τα ίδια στους δικούς τους μαθητές.Θα τους δείξουν πως πάνω από αχαλίνωτες γλώσσες η καρδιά δεν μπορεί να ακουστεί και πως πάνω στη σύγχυσή της γκρεμίζει αντί να χτίζει.

Κι όσα οι μάγοι του λόγου θα γκρεμίζουν εκείνοι θα τα χτίζουν.Αυτό είναι το νόημα της ζωής.Θα μάθουν να ακούν με τα αυτιά της ψυχής και έτσι θα γνωρίζουν πως να δημιουργούν κι όχι πως να καταστρέφουν.” Οι Θεοί συμφώνησαν στα λόγια της και χαμογέλασαν.Η ελπίδα είχε επιστρέψει στις ματιές τους.Τώρα πια γνώριζαν.

   Και κάθε βράδυ που κοιτούσαν τ’αστέρια οι άνθρωποι δεν έμοιαζαν τόσο μακρινοί.Κάθε φορά που κοιτούσαν τη θάλασσα,τα δάση,τα βουνά κι ολόκληρη την πλάση,ένοιωθαν τις καρδιές αμέτρητων ανθρώπων να χτυπούν.Κι ο παλμός τους ήταν ένα με τους παλμούς στις δικές τους καρδιές.Άνθρωποι και Θεοί ήταν ένα.Ήταν ένα π’την αρχή της Ύπαρξης.Μα πώς δεν το είχαν συνειδητοποιήσει πιο πριν;Ίσως δεν είχαν μάθει να ακούν την καρδιά τους..

Ίσως δεν είχαν ακούσει την ψυχή τους που έκρυβε την κάθε αλήθεια.Γιατί είναι αλήθεια.Όλα είναι ένα.Η αίσθηση του να γνωρίζεις πια πως ένας οικείος,αρχέγονος δεσμός ενώνει την κάθε μορφή ζωής όπως ο κορμός τα φύλλα του δέντρου,είναι τόσο όμορφη..τόσο απελευθερωτική..γιατί στηρίζεται στην Αγάπη..Και μην ανησυχείτε για κείνους που φοβούνται τη Σιωπή..Όσα εκείνοι θα γκρεμίζουν εμείς πάντα θα τα χτίζουμε απ'την αρχή!!

O Kosmos Tis Fantasias

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ