ΟΙ ΛΕΥΚΕΣ ΤΡΥΠΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟΝ «ΦΙΛΑΘΛΟ» ΣΤΙΣ 16.01.2011 

Η παιδεία ξεκινάει από την παιδεραστία. Μιλάει ο αποδυτηριάκιας. Σου λέει τον τσακώσανε τον ιερέα τον παιδεραστή. Καμμία σχέση. Μιλάει ο αποδυτηριάκιας. Δεν είναι η κωλόμπα εραστής του παιδιού. Όχι, βέβαια. Ένας στερημένος σεξουαλικά μαλάκας είναι ο άνθρωπος του Θεού και την πέφτει στο πιτσιρίκι διότι το κουσουμάρει για εύκολο στόχο. Δεν είναι ότι γουστάρει να πηδήξει αγοράκια. Απλά, αν άπλωνε χέρι στα μπούτια ενός τριαντάρη, ενός σαραντάρη, το πιθανότερο είναι να έτρωγε ξύλο και να τον στέλνανε στο νοσοκομείο για κομπρέσες. 

Άλλος, λοιπόν, ο κωλομπαράς, είτε είναι παπάς, είτε δάσκαλος, κι άλλος ο παιδεραστής. Αυτός που μπορεί να γίνει φίλος μ’ ένα αγόρι. Και γιατί όχι να το ερωτευθεί πλατωνικά. Να νοιώθει την επιθυμία να ασκήσει χρέη, να το πεις καθήκοντα εκπαιδευτού.

     Και γιατί όχι, έτσι ή, αλλοιώς, να μην καταλήξει το πράμα στην συνέχεια και για ένα διάστημα στη σεξουαλική επαφή. Του παιδεραστή με το παιδί. Αφού, πρώτα, εκτός όλων των άλλων γνώσεων, που μπορεί να προσφέρει ο παιδεραστής, να ξεκινήσει την κατάλληλη στιγμή η μύηση στο σεξ. Τίποτα, όμως, δεν γίνεται αν ο παιδεραστής δεν κερδίσει την εμπιστοσύνη και το θαυμασμό του παιδιού. Και τίποτα δεν είναι καθαρό και γνήσιο αν ο παιδεραστής δεν αναγνωρίζει την αλήθεια της προσφοράς του προς τον πιτσιρικά.

      Ξεκινάει, λοιπόν, από την παιδεραστία η παιδεία, κι αυτή είναι η κουβέντα του αποδυτηριάκια στο πάντα επίκαιρο και καυτό θέμα της δήθεν παιδείας, και έτσι όπως την αντιλαμβάνεται σήμερα το κράτος, τα κόμματα και η εκπαιδευτική κοινότητα. Ποια παιδεία; Οι λέξεις είναι ιερές. Δεν θα μου πεις παιδεία την τσογλαναρία. Αυτό το αίσχος, αυτή τη φρίκη. Αυτή την απουσία σεβασμού των νεολαίων προς οτιδήποτε. Και κυρίως αυτό το τεράστιο έλλειμμα σεβασμού των νεολαίων για τον ίδιον τους τον εαυτό. Τι είναι αυτά, ρε; Και να σου λένε ότι τα παιδιά δεν φταίνε.

Άλλο να λες Δεν φταίνε μόνο τα παιδιά που στα παπάρια τους γράφουν το σύμπαν και κάνουν σκέτο κωλοχανείο τον πανεπιστημιακό χώρο και το κάθε σχολείο. Όταν τους λες Εσείς δεν φταίτε, παιδιά είστε ακόμα, τότε τα μηδενίζεις τα παιδιά. Τους έχεις για ανύπαρκτους. Και είσαι ο τεράστιος υποκριτής να τους λες καπάκι Περιμένουμε πολλά από εσάς, εσείς είστε το αύριο του έθνους. Μαλακίες.

Φοβερό, ε; Έτσι και κάνεις δουλειά με το τι λένε, πέφτεις στα σκατά. Δεν πλησιάζεις καν στα γκολπόστ της αλήθειας κι ας απουσιάζει ο τερματοφύλακας, δεν θα σκοράρεις. Τη νεολαία, για να μη χαθούμε από το δικό μας γήπεδο, την πηδάνε οι μεγάλοι. Δεν ερωτοτροπούν μαζύ της. Δεν τη νουθετούν, δεν την καθοδηγούν, δεν την παιδεύουν. Και επειδή γίνεται χοντρό παιχνίδι με την παιδεία, απλά έτσι σαν πρόλογο να πούμε ότι δεν είναι παιδεία τα θρανία και οι δάσκαλοι της πλάκας ιστορία, ούτε το μάθημα της γεωγραφίας και των θρησκευτικών. 
Είπαμε. Η παιδεία ορίζεται με την αρχαία λέξη, την παιδεραστία, που σημαίνει, τι; Κάθε πιτσιρίκι έχει τον κολλητό του, τον μεγάλο φίλο του.

 Μιλάμε τώρα ιδεατά. Δεν λέμε τι υπάρχει ακριβώς σε κάποιες αρχαίες κοινωνίες. Μιλάμε ιδανικά πως μπορεί να λειτουργήσει η παιδεία. Και δεν θα εξιδανικεύουμε την παιδεραστία της Σπάρτης, της Θήβας.

Βασικό. Ο πιτσιρικάς διαλέγει τον παιδεραστή του, όχι με την έννοια τη σεξουαλική. Διαλέγει αυτόν που θα τον ήθελε για δάσκαλο ζωής. Αυτόν που θαρρεί πώς μπορεί να επικοινωνήσει μαζύ του. Διαφέρει, και πάμε σ’ άλλο πλάνο, αν η κοινωνία επιβάλλει τον προσωπικό γκουρού στο παιδί, όταν το κόμμα σου πασάρει τον καθοδηγητή, όταν το μοναστήρι σου υποδεικνύει τον πνευματικό.

Ο πιτσιρικάς θα διαλέξει τον μεγαλύτερό του φίλο, ίσως εκείνον και με διπλάσια και με τριπλάσια χρόνια, αλλά έναν παιδεραστή που έχει ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του για να συνδράμει με τον τρόπο του στη βελτίωση, στην ωρίμανση του νεοσσού. Με τον οποίο νεαρό φίλο του θα πρέπει να το γουστάρει να κάνει παρέα.

Αυτό είναι το μυστικό. Η παρέα. Αυτός είναι ο στόχος. Αυτή είναι η επιτυχία. Ο μικρός να τα βρίσκει με τον μεγάλο, και αντίθετα. Το παιδί γράφει στα παπάρια του τις συμβουλές του μπαμπά. Μέσα του γεννιέται μια αντίδραση, μια επιφύλαξη στο τι του λένε οι γονείς του. Θα μεστώσει μέσα από την παρέα, τη φιλία, όχι με τον συνομήλικο, διότι τι να του δώσει ο συνομήλικος, εκτός από τη συμμετοχή στο κοινό παιχνίδι, στο καλαμπούρι, στην πλάκα.

       Ο μεγάλος φίλος, όμως, είναι αυτός που θα μεταδώσει στον πιτσιρικά το απόσταγμα ζωής. Αυτός θα του ανοίξει την πόρτα και τα παράθυρα του Αύριο. Αυτός θα του ερμηνεύσει εκείνα που θα συναντήσει στη ζωή του και τα οποία μπορεί να τα περπατήσει χωρίς καν να τα πάρει πρέφα, αν προηγουμένως δεν έχει εισπράξει τις εμπειρίες  και τα διδάγματα του παιδεραστή του. Μόνον έτσι ο μικρός θα γίνει πιο δυνατός και θα έχει πιο έντονη επαφή με τις αισθήσεις του και τη σκέψη του.

Η παιδεία έχει πόνο. Και βιώματα. Και συγκρούσεις. Και απογοητεύσεις. Λοιπόν. Αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να στα δώσει ούτε η εξίσωση των μαθηματικών, ούτε το πείραμα της φυσικής και της χημείας. Το πόνο και το αληθές πνεύμα της παιδείας δεν στον καλλιεργεί καμμία, εξίσωση και κανένα θεολογικό κείμενο, ούτε κανένα θεώρημα μηχανικής και αρχιτεκτονικής.

Ο ρόλος του παιδεραστή είναι απαραίτητος και έργο του είναι η παιδεία, όχι η εκπαίδευση. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Εμείς, όμως, πρέπει να προχωρήσουμε την κουβέντα…, να έρθουμε στην παιδεραστία που την έχουν δυσφημήσει. Βιάζομαι να το ξεράσω και ας μην το φέρνει η ροή του κειμένου, το τίναγμα του σεντονιού…

Ο πόλεμος είναι η εφεύρεση της παιδεραστίας. Το είπα. Ποτέ και ουδείς στην αιωνιότητα το έχει πει αυτό. Δεν λέω ότι τελικά το δίποδο δεν έγραψε την Ιστορία του, που είναι μια Ιστορία αίματος και ατελείωτων πολέμων, επειδή είναι καταραμένη η φύση του. Έτσι είναι. Λέω και το άλλο. Ότι η παιδεραστία, η ανάγκη της παιδεραστίας έβαλε στο παιχνίδι τον πόλεμο. Επειδή ο πόλεμος είναι το άπαικτο άλλοθι να δικαιολογηθεί η προετοιμασία του πιτσιρικά και η εξέλιξη του σε οπλίτη με την από δίπλα του παρουσία ενός δασκάλου, ενός παιδεραστή. Αυτό που σου λέω σήμερα είναι από μόνο του ένα κεφάλαιο μυστικό και επτασφράγιστο που το κρατάει ακόμα εκεί που βρίσκεται ο Λυκούργος. Αυτός που υπάρχουν λόγοι γιατί δεν θεοποιήθηκε. Μην τα ξευτελίζουμε όλα.

Ποια είναι η ιδεώδης πολιτεία; Αυτή που στηρίζεται στους ίδιους τους πολίτες. Έτσι δεν είναι; Πώς, όμως, θα μπορεί να επιτευχθεί αυτό όταν οι πολίτες δεν έχουν τις ίδιες σκέψεις; Τις ίδιες ασχολίες. Δεν γίνεται πολιτεία σε αρμονία με τους πολίτες όταν άλλοι είναι εργάτες κι άλλοι καναλάρχες, άλλοι με βίλες και άλλοι πνιγμένοι στα δάνεια των τραπεζών.

Σήμερα τι υπάρχει; Τίποτα δεν υπάρχει. Ούτε πολιτεία που ενδιαφέρεται για τους πολίτες, ούτε πολίτες που δεν γράφουν στα παπάρια τους την πολιτεία. Και στα παπάρια τους η παιδεραστία, που επαναλαμβάνω δεν έχει σχέση με την εκπαίδευση. Είπαμε. Άλλο μεγαλώνω πεπαιδευμένους τους πιτσιρικάδες μου κι άλλο εκπαιδευμένους. Εκπαίδευση είναι αυτή που δίνω στα σκυλιά, στις αρκούδες να χορεύουν, στα λιοντάρια του τσίρκου. Μη μπερδεύουμε την παίδευση που χρειάζεται  ο μικρός σε ηλικία συνάνθρωπος μας, που τον θέλουμε μαζύ μας, που τον αγαπάμε.

Δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος να ωφεληθεί ο συμπολίτης, ο σύντροφος, ο αυριανός συμπολεμιστής στη μάχη, από την αγάπη του που θα του δείξει ο παιδεραστής του. Αυτό «πάντρεψαν», αυτό το ζευγάρωμα του πιτσιρικά και του νέου είναι το θεμέλιο της αξιόπιστης και περήφανης πολιτείας. Μόνον ο πεπαιδευμένος πολίτης είναι σε θέση να παιδεύσει τον νεαρό συμπολίτη του. Και αυτή η μεταξύ  τους σχέση, έτσι όπως θα λειτουργήσει με συνείδηση αποστολής, είναι σχέση ζωής, σχέση ύπαρξης και πιο ισχυρή από τους οικογενειακούς δεσμούς. Είναι ο φίλος. Τεράστιο πράμα αυτό. Είναι ο αδελφός. Είναι το παράδειγμα.

Το ξέρω ότι το μυαλό σας πάει στη Σπάρτη. Περισσότερα από δέκα σεντόνια πρέπει να έχω γράψει για την Σπάρτη. Και στην Αθήνα, όμως, έπαιζε η παιδεραστία. Βεβαίως. Πιο ανοικτή η κοινωνία η αθηναϊκή, ασφαλώς λιγώτερο στρατιωτική κι όχι «μιλιταριστική» στο βαθμό που ήταν η Σπάρτη, Λοιπόν.

Και αυτό το μεγαλείο της παιδεραστίας, που ποτέ δεν το κατάλαβαν, που δεν τους συνέφερε να το εισπράξουν στις αληθινές του διαστάσεις, κατέληξαν να την παρεξηγήσουν και να την ταυτίσουν με το κωλομπάρεμα. Το κωλομπαριλίκι. Η βαρβαρική, η πρωτόγονη, η μεσαιωνική νεαντερντάλεια εποχή του απόλυτου κτήνους, επειδή ήταν ανίκανη να συλλάβει το μέγεθος και τη σημασία του μοναδικού, του μονάκριβου δρώμενου, κατέβηκε στην προστυχιά. Στην εύκολη ύβρι. Έλα ρε, έβγαλαν το συμπέρασμα, οι άνθρωποι γαμιόντουσαν. Το μυαλό τους, που είχε εκτροχιασθεί πια και είχε χάσει τη δημιουργική ενσυρμάτωση με τις λευκές τρύπες του σύμπαντος, εννόησε την παιδεραστία μόνο σα σαρκική επιθυμία.

    Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Κινητοποιήσεις μαθητών κάθε τόσο. ΟΛΜΕ. Φοιτητικές συνελεύσεις. ΑΕΙ, ΤΕΙ. Στο παιχνίδι και οι καθηγητές πανεπιστημίων. Και να κατατεθεί στη βουλή το νομοσχέδιο για να αλλάξει ο νόμος πλαίσιο κι όταν αλλάξει πάλι θα προκαλεί αντιδράσεις. Και άμα λάχει μασκοφόροι και κρανιοφόροι δίνουν μάχες με τους μπάτσους, όπως στην Αρχαία Ελλάδα γινόντουσαν οι μάχες σώμα με σώμα, μόνο που ο παιδεραστής τότε έχοντας δίπλα του τον εραστή του δεν κουβαλούσαν μολότωφ και δεν τον έβλεπαν γύρω τους τράπεζες και καταστήματα για να ρίξουν τις μολότωφ. Ούτε τα οδοφράγματα στους δρόμους που στήνουν φοιτητές και αναρχικοί σε παραπέμπουν σε κάτι φυσικό και υγιές. Κι αυτή η ανωμαλία της παιδείας σήμερα είναι χειρώτερη από το κωλομπάρεμα που θαρρούν ότι έπεφτε στους στρατιωτικούς θαλάμους των αρχαίων πόλεων.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ