«΄Ισως οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ήρθα για να σπείρω την ειρήνη στον κόσμο. Δεν ξέρουν ότι ήρθα για να σπείρω διχόνοια πάνω στην γη, φωτιά, ξίφος, πόλεμο…»

όταν οι άνθρωποι γεννιούνται στον Φυσικό Κόσμο, τους περνιέται ένα "τσιπάκι"...
Το "τσιπάκι" αυτό είναι ένας κανόνας, που τους κατευθύνει στο πως πρέπει να υπάρχουν.

Αν παρατηρήσουμε λίγο πιο προσεχτικά, θα δούμε ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι υπάρχουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο. 
Μπορεί μέχρι τώρα να μην έχουμε αντιληφθεί τούτον τον συγκεκριμένο τρόπο, γιατί νομίζουμε ότι «είμαι διαφορετικός από τους άλλους», μα λίγο θέλει για να γίνει αντιληπτό, ότι τούτη η διαφορετικότητα που εμφανώς έχει ο κάθε άνθρωπος, οδηγεί και καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από ποια μεριά νομίζει ο ίδιος ότι είναι...του καλού ή του κακού...


Αν παρατηρήσουμε τούτο το αποτέλεσμα μέσα στην Ζωή, θα δούμε ότι ο καλός και ο κακός άνθρωπος, ο χαζός και ο έξυπνος, ο όμορφος και ο άσχημος, ο ψηλός και ο κοντός, ο εργατικός και ο τεμπέλης, ο έτσι ή ο αλλιώς, όλοι δημιουργούν ακριβώς τις ίδιες προϋποθέσεις της ματαιότητας...
Τότε θα αντιληφθούμε καλύτερα ότι αυτή η διάκριση μεταξύ μας είναι μια ψευδαίσθηση...

Παρ' όλο που πιστεύουμε ακράδαντα ότι στην Γη δεν κατοικούν μόνο κακοί άνθρωποι, αλλά και καλοί άνθρωποι, δεν μας ξαφνιάζει η ανατρεπτική αναλογία στην υπερίσχυση του κακού...Απλά ξέρουμε, έτσι αόριστα, ότι οι κακοί είναι περισσότεροι...
Γιατί όμως δεν μας ξαφνιάζει? Και γιατί νομίζουμε ότι οι κακοί είναι περισσότεροι?

Αυτό το "τσιπάκι" που μας κατευθύνει με μαθηματική ακρίβεια στην ματαιότητα, στο πρόσκαιρο και μας βγάζει έξω από τον Σκοπό μας, μας δίνει εκείνη την ψευδαίσθηση των επιλογών που έχουμε…
όμως κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί εύκολα, ότι ενώ στον καθένα μας ανοίγει μια οπτική ελευθερίας επιλογών, τελικά μας κατευθύνει, σαν σύνολο, σε έναν συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο επιλέγουμε κάθε φορά, έτσι ώστε η επιλογή του κάθε ανθρώπου, όσο διαφορετική και να φαίνεται, τελικά να καταλήγει στην ανεπάρκεια και όχι στην πληρότητα.

Το ότι ο άνθρωπος έχει θεία Φύση, είναι αδιαμφισβήτητο ...Είναι όμως?
Οι περισσότεροι δεν το σκέφτονται καν, οι λιγότεροι τείνουν να το πιστέψουν...
Αυτό το αδιαμφισβήτητο, δεν βρίσκει επιχειρήματα μέσα στην πληθώρα των επιλογών που φαίνεται να μας δίνει η Ζωή, γιατί ό,τι και να επιλέξουμε, είτε το καλό, είτε το κακό, είτε το σωστό, είτε το λάθος, το επιλέγουμε από και για τους άλλους και λιγότερο έως ελάχιστα για τον Εαυτό μας, παρ' όλο που φαίνεται ότι γι' αυτόν επιλέγουμε...

Αυτά φαίνονται μυστικά και μυστήρια για την ανθρώπινη Ζωή, έτσι όπως εξελίσσεται...
Οι τάσεις μας είναι να μοιάσουμε στους προγόνους μας...Το δείχνει η ιστορία μας…
Η επιστήμη το έχει ονομάσει τούτο "κληρονομικότητα"...εμείς το ονομάζουμε "φυσιολογικό"...
Κάπου εκεί χάνουμε και την Αλήθεια και τον πόλεμο…

Κάποιοι μένουν δέσμιοι στο παρελθόν, κάποιοι κοιτάνε το μέλλον με φόβο...
Μα στην ουσία, και οι μεν και οι δε στο μόνο που διαφοροποιούνται είναι στο ποσοστό κατάθλιψης, άγχους και αβεβαιότητας...
Το να ελπίζεις ή να μην ελπίζεις, περιέχει ακριβώς την ίδια αναλογία πόλωσης, διαφοροποιείται μόνο η θεωρία…
Στην πράξη όμως έχει το ίδιο αποτέλεσμα στο θέμα της πληρότητάς μας.
Όταν η θεωρία γίνει πράξη, τότε αλλάζει το βλέμμα μας...αλλάζει η ιστορία μας, γιατί γράφεται από "εμένα τον ίδιο" η Ζωή μου μέσα στην Σιωπή...

Για όλα αυτά, υπεύθυνο είναι εκείνο το "τσιπάκι" που έχουμε στο μυαλό μας και στο ουσιώδες πεδίο των συναισθημάτων μας., το μη συνειδητό...
Μπορούμε, άλλωστε, να το παρατηρήσουμε και σε εμάς τους ίδιους, ότι οι πεποιθήσεις και οι συνήθειες δεν αλλάζουν εύκολα. Και ενώ ξέρουμε τι μας βλάπτει και βλάπτει και τον άλλον άνθρωπο, επιλέγουμε διαρκώς και διαρκώς προς την ίδια κατεύθυνση...
Είναι δικαίωμα η επιλογή...είναι προνόμιο η ελευθερία...

Έτσι είναι, αν έτσι νομίζουμε.

Η ουσία είναι να φύγει αυτή η απάθεια, η απόγνωση και η θλίψη από το βλέμμα μας. Από το βλέμμα του κάθε ανθρώπου…

Να κοιτάμε την Ζωή με ευθυτενές βλέμμα...Εκεί που στρέφεται το βλέμμα μας, εκεί είναι και ο Θεός...
Και αν χαμηλώνουμε τα μάτια μπροστά του, σημαίνει ότι κοιτάμε με απόγνωση την Ζωή...
Μας μάθανε ότι αυτό ονομάζεται ταπεινότητα…
Εγώ θα το έλεγα, πολύ πιο εύκολα, ταπείνωση…
Αλλο, όμως, είναι ο ταπεινός, άλλο είναι ο ταπεινωμένος…

Είναι κι αυτός, βέβαια, ένας τρόπος εξέλιξης, να "περπατάνε" οι άνθρωποι με σκυφτό το κεφάλι...Όμως εμείς επιλέγουμε έναν άλλον τρόπο και τούτο είναι δικαίωμα, που δεν βλάπτει κανέναν, εκτός από το «τσιπάκι»...
Το παρελθόν είναι στο "κάτω", το μέλλον είναι στο "πάνω"...Όπου και να κοιτάμε από τις δύο κατευθύνσεις, το βλέμμα μας δεν είναι ευθύβολο στο Παρόν μας.
Όπου είναι το Παρόν μας όμως, είναι και ο Θεός και η Αιωνιότητά μας.

Μπορούμε να εγκαταλείψουμε ανά πάσα στιγμή...Τούτη η Ελευθερία, να εγκαταλείψουμε, δεν είναι γραμμένη στο "τσιπάκι", είναι γραμμένη στις Πνευματικές μας Μνήμες...
Η ίδια η Φύση του Εαυτού μας, μας οδηγεί στο να εγκαταλείψουμε...και αυτό περιέχει πόλεμο!
Και πως θα κάνουμε πόλεμο, όμως, με σκυφτό το κεφάλι?

Παρεξηγημένος ο πόλεμος, παρεξηγημένη και η ειρήνη…
Γι’ αυτό άλλωστε χύνεται τόσο αίμα…
Οι ερμηνείες του πολέμου και της ειρήνης διαφέρουν, στο ποσοστό που αφορούν μόνο τους άλλους, που τα προκαλούν…

«΄Ισως οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ήρθα για να σπείρω την ειρήνη στον κόσμο. Δεν ξέρουν ότι ήρθα για να σπείρω διχόνοια πάνω στην γη, φωτιά, ξίφος, πόλεμο…»
(Ευαγγέλιο του Θωμά)

Βάσω Νικολοπούλου

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ