Αγαπάτε όπως ο ήλιος

Η ηθική και η θρησκεία μας κηρύττουν να ξεχάσουμε τον εαυτό μας, να σκεφτόμαστε περισσότερο τους άλλους απ’ ό,τι εμάς τους ίδιους. Ε ναι φυσικά, αυτό είναι ωραίο, αλλά είναι αληθινά ρεαλιστικό; Όχι, ό,τι κι αν κάνει κάποιος είναι αδύνατον να μη σκέφτεται τον εαυτο του: είναι η ίδια η κοσμική Νοημοσύνη που έδωσε στον άνθρωπο αυτή την τάση να ανάγει τα πάντα στον εαυτό του, προκειμένου να μπορεί να τρέφεται, να αυτοπροστατεύεται, να αυξάνεται, να προοδεύει. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να ασχολείται όλη την ώρα με τον εαυτό του. Το θέμα είναι απλώς να αλλάξει τηv φύση, το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό αυτής της τάσης. Πώς; Παίρνοντας ως πρότυπο τον ήλιο.

Ο ήλιος που δεv σταματά να διαχέει το φως του παντού μέσα στο σύμπαν και η ζεστασιά του είναι η εικόνα της γενναιοδωρίας, της ανιδιοτέλειας. Μια μέρα του έθεσα την εξής ερώτηση: «Ω, αγαπημένε μου ήλιε, εξήγησέ μου... Εσύ, που είσαι η εικόνα του Θεού, που φωτίζεις όλα τα πλάσματα, τα ζεσταίνεις, τα ζωογονείς, στ’ αλήθεια δεν σκέφτεσαι παρά μόνον τους άλλους;» - «Καθόλου», απάντησε ο ήλιος, «δε σκέφτομαι παρά μόνον εμένα! Αν ασχολούμαι με τους άλλους είναι για μένα που το κάνω. Δεv θέλω να αναρωτιέμαι ασταμάτητα αν αξίζουν τη ζέστη και το φως μου. Αν γίνονται καλύτεροι, αν αναγνωρίζουν τις ευεργεσίες μου, το ίδιο μου κάνει, τους αφήνω ήσυχους κι ελεύθερους, αλλά συνεχίζω να τους φωτίζω, να τους ζεσταίνω, γιατί αυτό ευχαριστεί εμένα»

Έτσι λοιπόν, ο ίδιος ο ήλιος θα σας πει ότι αυτή η ανάγκη να ασχολείστε με τον εαυτό σας δεν εξαφανίζεται ποτέ, αλλά αυτή η ανάγκη παίρνει διαφορετικές μορφές ανάλογα με τον βαθμό εξέλιξης κάθε πλάσματος. Αφού δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον εαυτό μας, πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε για μας με ένα νέο τρόπο, μέχρις ότου αυτή η σκέψη πάρει μια μορφή θαυμάσια, τόσο υπέροχη όσο και η αγάπη του ήλιου.
Είναι επικίνδυνο να κηρύττει κανείς την απάρνηση χωρίς να εξηγεί ότι δεν σημαίνει να ξεχάσεις τον εαυτό σου πλήρως, γιατί αυτό είναι αδύνατον: μια τέτοια στάση δεν μπορεί να προκαλέσει παρά ένα συναίσθημα κενού κι ανησυχίας, ενώ ανοίγει την πόρτα σε όλα όσα απορρυθμίζουν το φυσικό σώμα. Το ζητούμενο είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας αγαπώντας και τους άλλους με έναν τρόπο θεϊκό, με έναν τρόπο που μας ενδυναμώνει και μας απελευθερώνει. Ναι, ειδικά που μας απελευθερώνει... Αυτό είναι το ουσιώδες και το πιο δύσκολο να πραγματοποιηθεί.

Ποιοι είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν πειστεί ότι η αγάπη είναι το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο, το πιο απαραίτητο; Και παρόλα αυτά, τι ξέρουν γι’ αυτήν; Τους πόνους, τις δυστυχίες και τις προσκολλήσεις, γιατί για την πλειονότητα των ανθρώπων η ευτυχία είναι να αγαπιέσαι. Βέβαια, συμφωνούν τουλάχιστον στο να αγαπούν λίγο, κι αυτοί, αλλά πιστεύουν ότι το πιο σημαντικό είναι να αγαπιούνται. Η απόδειξη: γιατί δεν τους αρκεί να αγαπούν; Γιατί υποφέρουν όταν αισθάνονται ότι αυτοί τους οποίους αγαπούν δεν ανταποκρίνονται στην αγάπη τους ή δεν ανταποκρίνονται τόσο όσο οι ίδιοι θα το επιθυμούσαν; Είτε είναι οι φίλοι τους, είτε οι συγγενείς τους, οι γονείς τους, τα παιδιά τους, οι γυναίκες, οι άντρες τους, οι ερωμένες ή οι εραστές τους, δε τους αρκεί να τους αγαπούν όλους αυτούς, αλλά θέλουν να αγαπιούνται από αυτούς τόσο και μερικές φορές περισσότερο κι από απ’ ό,τι αγαπούν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Δεν πιστεύουν στην δική τους δύναμη να αγαπούν, έχουν ανάγκη η αγάπη να τους δίδεται από κάποιον έξω από αυτούς. Και να πώς χάνουν την ελευθερία τους.
Αυτό που θα έπρεπε να σας απασχολεί, είναι να βελτιώσετε τις εκδηλώσεις της δικής σας αγάπης, να την κάνετε πιο ανιδιοτελή, πιο καθαρή, πιο μεγάλη. Αυτή η αγάπη πρέπει να μεγαλώνει μέσα στο φως, μέσα στην κατανόηση. Γιατί η αγάπη ως συναίσθημα δεν είναι ακόμα ο ύψιστος βαθμός αγάπης, το συναίσθημα είναι πολύ προσωπικό. Για να ζήσετε την πληρότητα της αγάπης, η κατανόηση είναι εξίσου απαραίτητη.

Κοιτάξτε τον ήλιο: αγαπά τον κόσμο ολόκληρο χωρίς να περιμένει τίποτα σε ανταπόδοση. Γι’ αυτό είναι τόσο ακτινοβόλος: γιατί δεν περιμένει τίποτα, είναι ελεύθερος. Κι εσείς επίσης, όταν θα έχετε αποφασίσει να αγαπάτε χωρίς να περιμένετε κανένα αντάλλαγμα, θα είστε ελεύθεροι. Και είναι εκείνη τη στιγμή που θα έχετε πραγματικά αγαπηθεί. Γιατί; ... Αν κοντά σας τα όντα αισθάνονται ότι φωτίζονται και θερμαίνονται και ταυτόχρονα είναι ελεύθερα γιατί δεν απαιτείτε τίποτα από αυτά, πώς να μην σας βρίσκουν αξιαγάπητους και ευχάριστους;

Πόσα δράματα δεν έχουν προκληθεί από την αγάπη, την κακώς εννοούμενη αγάπη, την αγάπη που περιμένει πάντα κάτι! Ενώ η αγάπη για την οποία μιλώ είναι μια αγάπη που σε ανανεώνει, που σε ενδυναμώνει, σε κάνει ακούραστο, φωτεινό, όμορφο, μια αγάπη που φέρει την αιώνια ζωή, που σε εγείρει, που σε κάνει αθάνατο, η αγάπη του ήλιου. Ναι, έχοντας στο νου σας τον ήλιο, προσπαθήστε να πάρετε το μάθημά του. 
Έχει ειπωθεί ότι ο Θεός είναι αγάπη. Αλλά όταν βλέπουμε τις τραγωδίες που φέρνει στους ανθρώπους η αγάπη, υπολογίζουμε όλη την εργασία που τους αναλογεί ακόμα να κάνουν, όλο το μονοπάτι που τους μένει να διανύσουν για να υψωθούν μέχρι τη θεϊκή αγάπη. Αλλά αυτό αξίζει τον κόπο, γιατί ο αληθινός μάγος, ο μάγος που είναι παντοδύναμος, είναι η αγάπη. Πρέπει να την καλέσετε για να εγκατασταθεί μέσα σας, και τότε, όπως η φλόγα που ακτινοβολεί μέσα από το γυαλί της λάμπας, έτσι κι εσείς, όπου κι αν πάτε, η αγάπη σας θα ακτινοβολεί γύρω σας.

Κάθε πρωί ο ήλιος μας λέει: «Δεν σκέπτομαι κανέναν, δεν με απασχολεί κανένας, είμαι ευτυχισμένος που ακτινοβολώ, που λάμπω, έχω πάρει τηv γεύση μου» και συνεχίζει να λάμπει για τον εαυτό του: το φως του και η θερμότητά του δεν είναι παρά εκδηλώσεις της λαμπρής αγάπης που έχει για τον εαυτό του τον ίδιο. 
Ν’ αγαπάτε όπως ο ήλιος. Μόνον αυτή η δραστηριότητα φέρνει την αληθινή χαρά. Δίνοντάς σας σήμερα αυτή την αλήθεια, σας δίνει έναν από τους πιο πολύτιμους θησαυρούς μου. Αν θέλετε να κάνετε όπως κι εγώ, τόσο το καλύτερο για σας, θα γευθείτε το Βασίλειο του Θεού. Γιατί αυτό είναι το Βασίλειο του Θεού: η αγάπη!

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Πηγή: Parole de Fraternité, Editions Prosveta, Collection Sila - Copyright 2005 (μετάφραση: Κωνσταντίνα Πετρίδου)

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ