osho: αναζητώντας τον αναζητητή

Γεννηθήκαμε για να είμαστε υπέρτατα ευ­τυχισμένοι. Είναι δικαίωμα που το έχουμε από τη γέννηση μας. Οι άνθρωποι όμως είναι τόσο ανόητοι, που δεν διεκδικούν ούτε καν τα δικαιώματα που έχουν από τη γέννηση τους. Ενδιαφέρονται περισσότερο για το τι έχουν στην κατοχή τους οι άλλοι κι αρχίζουν να κυνηγούν κι αυτοί τα ίδια πράγ­ματα. Ποτέ δεν κοιτάζουν μέσα τους. Ποτέ δεν ψάχνουν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Ο άνθρωπος που είναι ευφυής, θα αρχίσει το ψάξιμο μέσα από το ίδιο του το είναι. Αυτή θα είναι η πρώτη ίου εξερεύνηση, επειδή αν δεν γνωρίζω αυτό που βρίσκεται μέσα μου, πώς μπορώ να ψάχνω σε ολό­κληρο τον κόσμο; Είναι τόσο απέραντος κόσμος! Κι εκείνοι που έχουν κοιτάξει μέσα τους, το έχουν βρει αμέσως, στη στιγμή. Δεν είναι ζήτημα σταδιακής προόδου, είναι ένα ξαφνικό φαινόμενο, μια ξαφνική φώτιση.

Η ΡΑΜΠΙΑ ΚΑΙ Η ΧΑΜΕΝΗ ΒΕΛΟΝΑ

ΑΚΟΥΣΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΣΟΥΦΙ ΜΥΣΤΗ,

την Ραμπία Αλ Αντάβια.

Ένα βράδυ, είδαν τη Ραμπία να ψάχνει κάτι στο δρόμο, μπροστά από την καλύβα της. Ήταν πολύ ηλικιωμένη γυναίκα, τα μάτια της ήταν αδύναμα και της ήταν δύσκολο να δει. Έτσι, οι γείτονες ήρθαν να τη βοηθήσουν.

Τη ρώτησαν: «Τι ψάχνεις;»

Η Ραμπία είπε: «Η ερώτηση είναι άσχετη. Εγώ ψάχνω. Εσείς αν μπορείτε να με βοηθήσετε, βοη­θήστε με.»

Εκείνοι γέλασαν και είπαν: «Ραμπία, τρελάθη­κες; Λες πως η ερώτηση είναι άσχετη, μα αν δεν ξέρουμε τι ψάχνεις, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε; Η Ραμπία είπε: «Εντάξει. Για να ικανοποιηθείτε, ψάχνω να βρω τη βελόνα μου.Έχω χάσει τη βελόνα μου.»

Εκείνοι άρχισαν να τη βοηθούν, αμέσως όμως συνειδητοποίησαν το γεγονός ότι ο δρόμος ήταν πολύ μεγάλος και μια βελόνα είναι κάτι τόσο μικρο­σκοπικό.

Έτσι, ρώτησαν τη Ραμπία: «Πες μας πού την έχα­σες, το ακριβές σημείο, αλλιώς είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί. Ο δρόμος είναι μεγάλος και μπορούμε να ψάχνουμε για πάντα. Πού την έχασες;»

Η Ραμπία είπε: «Πάλι ρωτάτε μια άσχετη ερώ­τηση. Τί σχέση μπορεί να έχει αυτό με το δικό μου ψάξιμο;»

Οι άνθρωποι σταμάτησαν και είπαν: «Σίγουρα έχεις τρελαθεί!»

Η Ραμπία είπε: «Εντάξει. Για να ικανοποιηθείτε, την έχασα μέσα στο σπίτι μου.»

Εκείνοι είπαν: «Τότε γιατί την ψάχνεις εδώ;»

Και λέγεται ότι η Ραμπία είπε: «Επειδή εδώ υπάρ­χει φως, ενώ μέσα είναι σκοτεινά.»

Αυτή η παραβολή είναι εξαιρετικά σημαντική. Έχεις ρωτήσει ποτέ τον εαυτό σου, τι είναι αυτό που ψάχνεις; Έχεις διαλογιστεί ποτέ, για να γνωρίσεις τι είναι αυτό που ψάχνεις; Όχι. Ακόμα κι αν μερικές αμυδρές στιγμές, στιγμές του ονείρου, έχεις κάποια υπόνοια του τι ψάχνεις, ποτέ δεν είναι σαφές, ποτέ δεν είναι ακριβές. Δεν το έχεις προσδιορίσει ακόμα. Αν προσπαθήσεις να το προσδιορίσεις, όσο περισσό­τερο προσδιορίζεται, τόσο περισσότερο αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει ανάγκη να το ψάξεις.

Το ψάξιμο μπορεί να συνεχίζεται μόνο μέσα σε μια ακαθόριστη κατάσταση, μέσα σε μια κατάσταση ονείρου. Όταν τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα, εσύ απλώς συνε­χίζεις να ψάχνεις. Σπρωγμένος από μια εσωτερική ανάγκη, ένα πράγμα ξέρεις, ότι χρειάζεται να ψάξεις. Αυτό είναι μια εσωτερική ανάγκη. Δεν ξέρεις όμως τι είναι αυτό που ψάχνεις.

Κι αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό που ψάχνεις, πώς μπο­ρείς να το βρεις; Είναι ακαθόριστο. Νομίζεις πως βρίσκε­ται στο χρήμα, στη δύναμη, στο κύρος, στο σεβασμό.

Τότε όμως βλέπεις ανθρώπους που είναι σεβάσμιοι, που είναι δυνατοί, οι οποίοι επίσης ψάχνουν. Τότε, βλέ­πεις ανθρώπους οι οποίοι είναι τρομερά πλούσιοι, οι οποίοι επίσης ψάχνουν. Μέχρι το τέλος της ζωής τους, ψάχνουν. Έτσι, ο πλούτος δεν πρόκειται να βοηθήσει, η δύναμη δεν πρόκειται να βοηθήσει. Το ψάξιμο συνε­χίζεται, παρά τα όσα έχεις βρει.

Το ψάξιμο πρέπει να είναι για κάτι άλλο. Αυτά τα ονόματα, αυτές οι ταμπέλες-χρήμα, δύναμη, κύρος – αυτά είναι για να ικανοποιήσουν απλώς το νου σου. Είναι απλώς για να σε βοηθήσουν να νιώσεις ότι ψάχνεις κάτι. Αυτό το κάτι είναι ακόμη ακαθόριστο, ένα πολύ αόριστο συναίσθημα.

Το πρώτο πράγμα για τον αληθινό αναζητητή, που έχει κάποια επίγνωση, κάποια εγρήγορση, είναι να καθορίσει την αναζήτηση, να διατυπώσει με ξεκά­θαρη αντίληψη αυτό που αναζητά, να το βγάλει έξω από το όνειρο, να κοιτάξει κατευθείαν μέσα του, να το αντιμετωπίσει. Αμέσως αρχίζει να συμβαίνει μια μεταμόρφωση.

Αν αρχίσεις να προσδιορίζεις την αναζήτηση σου, θα αρχίσεις να χάνεις την ένταση της αναζή­τησης. Όσο περισσότερο προσδιορίζεται αυτό που αναζητάς, τόσο λιγότερο βρίσκεται εκεί. Από τη στιγμή που γνωρίζεις ξεκάθαρα τι είναι, ξαφνικά αυτό εξαφανίζεται. Υπάρχει μόνο όταν εσύ δεν είσαι προσεκτικός.

Ας το επαναλάβω: Η αναζήτηση υπάρχει μόνο όταν εσύ κοιμάσαι. Η αναζήτηοη υπάρχει μόνο όταν εσύ δεν έχεις επίγνωση. Η έλλειψη επίγνωσης δημιουρ­γεί την αναζήτηση.

Ναι, η Ραμπία έχει δίκιο. Μέσα δεν υπάρχει φως. Κι επειδή δεν υπάρχει φως και συνειδητότητα μέσα, φυσικά εξακολουθείς να ψάχνεις απ’ έξω, επειδή έξω φαίνεται πιο καθαρά.

Οι αισθήσεις μας είναι στραμμένες προς τα έξω. Τα μάτια ανοίγουν προς τα έξω, τα χέρια κινούνται προς τα έξω, τα πόδια κινούνται προς τα έξω, τα αυτιά ακούν προς τα έξω τους ήχους και τους θορύβους. Οτιδήποτε σου είναι διαθέσιμο, ανοίγει προς τα έξω. Και οι πέντε αισθήσεις κινούνται προς τα έξω. Αρχίζεις να ψάχνεις εκεί που βλέπεις, που αισθά­νεσαι, που αγγίζεις. Το φως των αισθήσεων πέφτει προς τα έξω. Και ο αναζητητής βρίσκεται μέσα.

Αυτή η διχοτόμηση πρέπει να γίνει κατανοητή. Ο αναζητητής βρίσκεται μέσα, αλλά επειδή το φως είναι έξω, ο αναζητητής αρχίζει να κινείται με ένα φιλόδοξο τρόπο, προσπαθώντας να βρει κάτι απ’ έξω, κάτι που θα τον ικανοποιήσει.

Ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί. Ποτέ δεν έχει συμ­βεί. Δεν μπορεί να συμβεί, από την ίδια τη φύση των πραγμάτων, επειδή αν δεν έχεις αναζητήσει τον αναζητητή, όλη σου η αναζήτηση δεν έχει κανέ­να νόημα. Αν δεν έρθεις να γνωρίσεις ποιος είσαι,
όλα αυτά που αναζητάς είναι μάταια, επειδή δεν γνωρίζεις τον αναζητητή. Χωρίς να γνωρίζεις τον αναζητητή, πώς μπορείς να κινηθείς οτη σωστή διά­σταση, στη σωστή κατεύθυνση; Είναι ανέφικτο. Τα πράγματα πρέπει να γίνονται με τη σειρά.

Αν έχει σταματήσει όλη η αναζήτηση κι έχεις ξαφ­νικά ανακαλύψει πως τώρα υπάρχει μόνο ένα πράγμα να γνωρίσεις – «Ποιος είναι αυτός ο αναζητητής μέσα μου; Τί είναι αυτή η ενέργεια που διψάει για αναζή­τηση; Ποιος είμαι;» —τότε υπάρχει μεταμόρφωση. Όλες οι αξίες αλλάζουν αμέσως. Αρχίζεις να κινείσαι προς τα μέσα.

Τότε η Ραμπία δεν βγαίνει πια στο δρόμο, να ψάχνει για τη βελόνα, που χάθηκε κάπου μέσα στο σκοτάδι της ψυχής. Από τη στιγμή που αρχίζεις να κινείσαι προς τα μέσα… Στην αρχή είναι πολύ σκοτεινά. Η Ραμπία έχει δίκιο. Είναι πάρα πολύ σκοτεινά, επειδή για πολλές ζωές δεν έχεις μπει μέσα σου. Τα μάτια σου εστιάζουν μόνο στον εξωτερικό κόσμο.

Το έχεις παρατηρήσει; Μερικές φορές, όταν έρχε­σαι μέσα στο σπίτι, από το δρόμο, όπου υπάρχει πολύς ήλιος, ξαφνικά σου φαίνεται πως είναι πολύ σκοτεινά, επειδή τα μάτια είναι εστιασμένα στο εξωτερικό φως. Όταν υπάρχει πολύ φως, οι κόρες των ματιών συρρικνώνονται. Μέσα στο σκοτάδι, τα μάτια πρέπει να χαλαρώσουν. Αν όμως περι­μένεις λίγο, σιγά-σιγά, το σκοτάδι εξαφανίζεται. Υπάρχει περισσότερο φως. Τα μάτια σου προσαρ­μόζονται.

Για πολλές ζωές έχεις ζήσει έξω, μέσα στον καυτό ήλιο, μέσα στον κόσμο, οπότε, όταν πηγαίνεις μέσα σου, έχεις ξεχάσει εντελώς πώς να αναπροσαρμό­ζεις τα μάτια σου. Ο διαλογισμός δεν είναι τίποτε άλλο από την αναπροσαρμογή της όρασης σου, των ματιών σου. Κι αν εξακολουθήσεις να κοιτάζεις προς τα μέσα – παίρνει χρόνο – σταδιακά, σιγά-σιγά, αρχί­ζεις να νιώθεις ένα όμορφο φως μέσα σου. Δεν είναι όμως επιθετικό φως. Δεν είναι σαν τον ήλιο, είναι πιο πολύ σαν το φεγγάρι. Δεν είναι λαμπερό, δεν είναι εκτυφλωτικό, είναι πολύ δροσερό. Δεν είναι καυτό. Είναι πολύ συμπονετικό, είναι πολύ απαλό, είναι βάλσαμο.

Σιγά-σιγά, όταν έχεις προσαρμοστεί στο εσωτε­ρικό φως, θα δεις ότι εσύ είσαι η ίδια η πηγή. Ο αναζητητής είναι αυτό που αναζητάει. Τότε, θα δεις ότι ο θησαυρός βρίσκεται μέσα σου και το όλο πρό­βλημα ήταν ότι εσύ έψαχνες έξω. Έψαχνες γι’ αυτό κάπου έξω κι αυτό βρισκόταν πάντοτε εδώ, μέσα σου. Απλώς το αναζητούσες σε λάθος κατεύθυνση, αυτό είναι όλο.

Το παραπάνω κείμενο είναι από την Κάρτα 57 με όνομα “Ευφυία” από “ΤΟ ΤΑΡΩ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ” του OSHO.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΕΜΠΕΛ

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ