Μοναξιά

 της Άννας Τσεκούρα

Σήμερα το πρωί, παρόλο που ψηνόμουν στον πυρετό, 
σκέφτηκα κάτι που με σοκάρισε. 
Δεν ξέρω γιατί και πώς, μα στο μυαλό μου ήρθε μια εικόνα. 
Στην απέναντι πολυκατοικία από την δική μας,
στο διαμέρισμα μας στον Πειραιά, 
υπάρχει μια άλλη πολυκατοικία. 
Το διαμέρισμα μας βλέπει από το μπαλκόνι του πολλά αλλά διαμερίσματα.


(Στα λέω αυτά γιατί θέλω να ξέρεις που βρίσκομαι ακριβώς και τι υπάρχει γύρω μου όταν δεν υπάρχεις εσύ. Τι αντικρίζουν τα μάτια μου όταν δεν αντικρίζουν εσένα.)

Σε ένα από αυτά, 
κάθε απόγεμα στις 6 ακριβώς, 
ένας γεράκος, έβγαινε και άπλωνε την μπουγάδα με τα εσώρουχά του. 
Κάθε μέρα. 
Κάθε απόγεμα στις 6. 
Λιγοστά ρουχαλάκια. 
Σκούρα χρώματα.
Θλιμμένα. 
Στην ακριβώς δίπλα πολυκατοικία, κάθε βράδυ γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, ένα ζευγάρι τσακώνεται πάρα πολύ άσχημα. 
Φωνές, ξυλοδαρμοί, φασαρία. 
Εδώ και κάποια απογεύματα, 
δεν υπάρχει μπουγάδα στο απέναντι μπαλκόνι.

;;;;

Οι καυγάδες στην διπλανή πολυκατοικία ευτυχώς συνεχίζονται. 
Ευτυχώς! 
Γιατί ξαφνικά αισθάνθηκα ότι όλη αυτή η καθημερινότητα, 
μου είναι απαραίτητη. 
Γιατί ακόμη και αν ενοχλούμαι από την φασαρία η στην αντίθετη περίπτωση την επανάληψη ορισμένων καταστάσεων, 
επιθυμώ αυτή την επανάληψη, που δηλώνει ζωή. 
Ο γεράκος απέναντι,
μάλλον δεν θα ξανά απλώσει την μπουγάδα του. 
Την μπουγάδα που άπλωνε πάνω από 30 χρόνια σε εκείνο το μπαλκόνι κάθε απόγεμα. 
Και δεν έμαθα ποτέ το όνομά του. 
Εσύ, εσύ πώς θα μάθεις για μένα αν κάτι μου συμβεί; 
Πώς θα μάθω εγώ για σένα αν κάτι σου συμβεί; 
Τρελαίνομαι. 
Οι τοίχοι γύρω μου ιδρώνουν από αγωνία ξαφνικά. 
Ή μήπως φταίει ο πυρετός;

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ