Δεν θέλω τίποτε, δεν έχω τίποτε, είμαι ελεύθερος. Αυτά θα μπορούσαν να είναι τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη στην σημερινή εποχή. Αυτός που πραγματικά είναι ελεύθερος, σήμερα, είναι αυτός που δεν έχει να χάσει τίποτε και είναι αυτός τελικά, αν το παρατηρήσετε σε βάθος χρόνου, που συνήθως κερδίζει σίγουρα. Ο άνθρωπος που κατανοεί και πιστεύει ότι δεν του ανήκει τίποτε, αλλά επίσης, δεν τον νοιάζει αν θα αποκτήσει κάτι σε μόνιμη βάση, ήταν και θα είναι ο μεγάλος νικητής.
Γοητευτικός τυχοδιώκτης, ονειρεμένος τύπος, λατρεμένος ήρωας ρομαντικών μυθιστορημάτων κι όμως, οι μιμητές του ελάχιστοι.
Η πλειονότητα γεννιέται και πεθαίνει μόνιμα στον ίδιο ρυθμό, καθημερινός και διακαής πόθος η απόκτηση υλικών αγαθών. Ο πλούτος είναι δύναμη, είναι εξουσία.
Λατρεμένα πάθη, που αργά, ή γρήγορα, γίνονται θηλιά στο λαιμό, που σε σφίγγει αμείλικτα, αλλά παρόλα αυτά, το βιολί συνεχίζεται.Η πλειονότητα γεννιέται και πεθαίνει μόνιμα στον ίδιο ρυθμό, καθημερινός και διακαής πόθος η απόκτηση υλικών αγαθών. Ο πλούτος είναι δύναμη, είναι εξουσία.
Η μάγισσα Κίρκη αναδύεται απ’ τα βάθη της μυθολογίας, κάθε φορά σε κάθε γενιά και μαγεύει με τα κάλλη της τους συντρόφους κάθε νέου Οδυσσέα. Η ύλη είναι μάγισσα, είναι η Κίρκη κι όλοι εμείς συνταξιδιώτες ενός πολυμήχανου ανθρώπου, που μόνο αυτός θα φθάσει στην Ιθάκη, γιατί μόνο αυτός φλέγεται απ’ αυτό το πόθο.
Η Ιθάκη, η ουράνια πατρίδα, εκεί όπου ο ανώτερος μας εαυτός καρτερικά υφαίνει τον αργαλειό του, παραπλανώντας τους επίδοξους μνηστήρες, περιμένει την επιστροφή του άλλου του μισού, της αδελφής ψυχής. Μόνο όποιος αντισταθεί στην Κίρκη δεν θα γίνει γουρούνι να κυλιέται στην λάσπη της ύλης, μόνο όποιος βρει τον τρόπο να αφήσει πίσω την λαγνεία που την λένε Καλυψώ, μόνο όποιος ξέρει να δοκιμάζει την θέλξη απ’ το τραγούδι των σειρήνων που ηχεί γύρω μας από τις σάλπιγγες του σύγχρονου μάρκετινγκ,μόνον αυτός θα βρει τον δρόμο για την Ιθάκη. Όλοι οι άλλοι, κάπου θα χαθούν σε κάποια καμπή του δύσκολου αυτού δρόμου, ένας λωτός θα είναι αρκετός για να ξεχάσουν τον προορισμό τους, μια ελκυστική υπόσχεση για μια πρόσκαιρη ευτυχία, μια απλή προεκλογική υπόσχεση για ένα όμορφο εφήμερο αύριο, είναι αρκετό για να τους αποπροσανατολίσει.
Ο πηγαιμός για την Ιθάκη είναι μακρύς και δύσβατος, αλλά σήμερα, μοιάζει να εμφανίζεται μπροστά μια νέα αφετηρία, μια νέα ευκαιρία να γυρίσουμε την πυξίδα ξανά προς τα εκεί, εκεί που μας καρτερεί αιώνια η Ιθάκη. Ας αδράξουμε αυτή την ευκαιρία, δίπλα μας θα στέκεται πάντα μια θεϊκή μητέρα σαν μια άλλη Αθηνά και θα περιμένει να κινήσουμε τις χείρες για να κάνει θαύματα γι’ εμάς.
Είναι τώρα η πιο κατάλληλη στιγμή, τώρα που οι περισσότεροι είμαστε θυμωμένοι με την Κίρκη και μπορούμε να τρέξουμε μακριά απ’ αυτήν.
Είναι τώρα η πιο κατάλληλη στιγμή, τώρα που οι περισσότεροι είμαστε θυμωμένοι με την Κίρκη και μπορούμε να τρέξουμε μακριά απ’ αυτήν.
Η πτώχευση σ’ αυτή τη πατρίδα δεν είναι οικονομική. Η Ελλάδα ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε τους φυσικούς τη πόρους και τα μέσα που διαθέτει για χτίσει μια ισχυρή κι ανεξάρτητη οικονομία. Δεν είχε το πολιτικό βάρος και το μεγαλείο των ανδρών εκείνων για τους οποίους μιλάει η ιστορία της. Δεν μπόρεσε, δεν τα κατάφερε και έμαθε να ζει, ίσως πολλές φορές και χωρίς να τη νοιάζει, μόνο με δανεικά.
Οι αξίες και τα ιδανικά που αυτή πατρίδα γέννησε και μεταλαμπάδευσε σε όλο το πλανήτη, δεν υπάρχουν πια. Ανδρεία, φιλοσοφία, πολιτισμός και πολλές άλλες που ήταν συνώνυμο του ονόματός της, χάθηκαν στη άπληστη πορεία που χαράξαμε και το σκοτάδι έπεσε, σαν αναγκαία συνέπεια. Ένα σκοτάδι, που μας ξάφνιασε, επειδή δε μας βρήκε αληθινά ζωντανούς.
Απ’ την εποχή του ταύρου, τότε που ο Μωυσής αντίκρισε το χρυσό μόσχο, σύμβολο του υλισμού και της εξάρτησης απ’ αυτόν, φτάσαμε σήμερα στην εποχή του υδροχόου και επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος. Δέσμιοι του χρήματος, χωρίς αξίες, χωρίς ιδανικά, άνθρωποι χωρίς αρετές, που νιώθουν να θίγεται η αξιοπρέπεια τους και βλέπουν φταίχτες παντού. Όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς. Εμείς δίκαιοι κριτές, αφυπνισμένοι άνθρωποι, χωρίς εγωισμό, εργατικοί και αλληλέγγυοι, χωρίς ωχαδερφισμό, χωρίς να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας, θεωρούμε ότι είμαστε ο αγνός αμνός που οδηγείται στη σφαγή!
Πόσο κοστίζει η ζωή, αλήθεια; Ένα αστραφτερό αυτοκίνητο; Μπορεί και δύο, ένα για τις μονές ημέρες κι ένα για τις ζυγές. Μια τηλεόραση; Μπορεί και τρεις, μια για κάθε δωμάτιο. Ένα φανταχτερό σπίτι; Ίσως κι ένα εξοχικό, αλλά και κανένα διαμέρισμα προικιό για τα παιδιά, ίσως και κάποιο οικόπεδο, αν γίνεται για να μη κάθονται τα μετρητά στην τράπεζα. Το δικό μου παιδί εργάτης; Υδραυλικός; Αγρότης; Όχι δα, γιατρός ή δικηγόρος. Το πολύ –πολύ στη χειρότερη, ή μπορεί και στη καλύτερη, δημόσιος υπάλληλος. Το βόλεμα… αυτός ήταν ο στόχος και κάπου εκεί χάθηκε το πλεονέκτημα του Έλληνα, που ήταν η δημιουργικότητα. Σήμερα, ζούμε απλά, το ξεβόλεμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.