Θεός και Άνθρωπος (look ma, no hands!)

~ Γράφει ο Γιάννης Κωνσταντακόπουλος ~


A choir boy is buried on the moors
Where we used to go dreaming when we were bored
Some kids are best left to fend for themselves
And others were born to stack shelves
And I may just waste away from doing nothing
But I'm a martyr to even less 

Ο Θεός μού δημιουργεί όλο και περισσότερα αδιέξοδα. Είναι ο μεγαλύτερος φορέας κακού που έχω γνωρίσει. Στο όνομά του έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας και όσο και αν προσπαθώ να βρω κάποιες σταγόνες ανακούφισης ο Θεός σας είναι άνυδρος.
Δε γράφω για να προκαλέσω την πίστη κανενός ούτε τη μήνι του, γιατί δεν τον φοβάμαι. Γράφω γιατί σε ένα κόσμο με κουτάβια με μισόκλειστα μάτια, θέλω να πιστεύω ότι, αν υπάρχει αυτός ο Θεός, μας θέλει λιγότερο τυφλούς. 


Υλικά και καύσιμα
Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να φοβόμαστε. Εξασκούμε αυτό το φόβο, τον κάνουμε πολυδιάστατο, τον προσαρμόζουμε και τον εξιδανικεύουμε. Είναι το καύσιμο που makes the world go around κι έχει στηθεί γύρω του μια μηχανή χρήματος και εξουσίας. Πρόκειται για την πιο διεφθαρμένη μηχανή που έχει υπάρξει, γιατί εκκολάπτεται, μεγαλώνει και θεριεύει μιλώντας “αντ' Αυτού”. Οι άνθρωποι που δυνάστευσαν τον κόσμο, που εγκαθίδρυσαν φασισμούς όπως ο Χίτλερ ή ο Στάλιν σήμερα καταδικάζονται και αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγή, γιατί αναγνωρίσαμε και απορρίψαμε τα ποταπά τους κίνητρα. Σπάνια όμως θα μιλήσει κάποιος για τη βιομηχανία φόβου, που το μασονικό ιερατείο έχει εγκαταστήσει στις συνειδήσεις μας.

Πρόκειται φυσικά για το φόβο της τιμωρίας στη μετά θάνατο ζωή. Ή και σε αυτή τη ζωή αν πιστέψει κανείς το απολύτως άδικο “όλα εδώ πληρώνονται”. Και είναι άδικο διότι κανένα βρέφος που τρώει μια βόμβα στο κεφάλι δεν πληρώνει για πράξεις που έκανε – ή μήπως πληρώνει για πράξεις που δεν έκανε; Σκέφτηκε κανείς πόσοι αγύρτες, στυγνοί εξουσιαστές και εγκληματίες πέρασαν μια ζωή κανονική, κανονικότατη και τελικά είχαν ένα καλό θάνατο; Ποιος μπορεί να με πείσει ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι πιθανώς πλανεμένοι, αλλά σίγουρα όχι καλοί, τιμωρήθηκαν στη μετά θάνατο ζωή τους; Που ούτε καν αυτό δε μου λέει κάτι από τη στιγμή που προκάλεσαν κακό σε αυτή τη ζωή. Μήπως έχουμε τίποτα γραμμάτια καλοσύνης/κακοσύνης που τα κουβαλάμε στην πλάτη και κάποια στιγμή θα αποπληρωθούν; Αδιαφορώ.
Οι δικαιολογίες του τύπου “ο μαζικός θάνατος αθώων από τη βόμβα που έπεσε είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας κι ο Θεός δεν ευθύνεται” που είναι η αγαπημένη επωδός των απολογητών είναι απάνθρωπη και αηδιαστική. Όποιος καλύπτεται από τέτοιες φτηνές εξηγήσεις ζει προφανώς σε άλλο κόσμο.

Ο Θεός που απειλεί, που υπόσχεται, που απέχει και ταυτόχρονα εποπτεύει και απονέμει δικαιοσύνη, ο Θεός που τρέφεται από το καύσιμο του φόβου είναι απεχθής. Ο Θεός που αδυνατεί να απαντήσει στα ερωτήματα του ανθρώπου είναι ένας Θεός μικρότερος από τον άνθρωπο, μικρότερος από το φυλλαράκι που το παίρνει ο άνεμος. Ο Θεός των απολογητών του είναι λιγότερο σημαντικός κι από τα περιττώματα.

Όταν πιτσιρίκος ρωτούσα “τι χρωστάμε να πληρώνουμε τα αμαρτήματα του Αδάμ και της Εύας” μου λέγανε “σουτ! θα πέσει φωτιά να σε κάψει”. “Μα και μόνο που το σκέφτηκα δεν αρκεί;” έλεγα από μέσα μου. Και τώρα που σκέπτομαι κι άλλα θα με κάψεις Θεούλη; Όταν στέκομαι απέναντί σου και σε ρωτάω με την ίδια παιδική αφέλεια και κανένας δεν μπορεί να μου δώσει δυο πειστικές απαντήσεις είμαι περισσότερο ασεβής από τότε;
Γιατί Θεούλη επιτρέπεις τόση δυστυχία στον κόσμο; Γιατί αφήνεις άλλους να μιλάνε για σένα; Γιατί συντηρείς το φόβο; Γιατί δεν υπάρχεις.
Ο Θεός σας δεν υπάρχει. Στη θέση του μπήκαν οι δημόσιοι λειτουργοί να κολυμπήσουν στη θάλασσα της εξουσίας και των χρημάτων, κάποια πρεζάκια που διακινούν φόβο.

Το μέγα βασίλειο του φόβου είναι εδώ για να ρουφήξει τις ζωές μας.
Θρησκεία και Επιστήμη 
Παράλληλες ευθείες. Δεν τέμνονται πουθενά. Οι μεγαλύτεροι θεολόγοι που ήταν κι επιστήμονες έχουν καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα. Όμως και η απλή χρήση λογικής μπορεί να φέρει κάποιον στο ίδιο μονοπάτι.

Από την αρχαιότητα που ο κόσμος για τους Κινέζους προήλθε από το γίγαντα Φαν Κου και που οι αστραπές ήταν θεϊκή παρέμβαση μέχρι σήμερα που η νόηση ακμάζει όσο ποτέ άλλοτε, λίγα μάλλον έχουν αλλάξει στη συνείδηση των μαζών. Οι συνάνθρωποί μας προτιμούν να σκέπτονται ότι η ίαση ενός καρκίνου είναι αποτέλεσμα θεϊκής συμβολής, παρά μιας συντονισμένης προσπάθειας ανθρώπων (προεξάρχοντος του ιαθέντος) που έχουν μοχθήσει γι' αυτό. Κι έτσι όλη η πορεία της ανθρωπότητας ευτελίζεται και υποβιβάζεται άδικα. Η εγγενής γύμνια και αδυναμία μας να κατανοήσουμε και να κατακτήσουμε ειρηνικά αυτόν τον κόσμο γίνεται ακόμα πιο ισχυρή χάρη στις δεισιδαιμονίες.
Και ο άλλος που δεν ιάθηκε; Γιατί άδικε Θεέ έσωσες το δικό μου άνθρωπο και άφησες να χαθεί ο άλλος; Όχι, δε θα με τρελάνεις εσύ εμένα.

Η μεγάλη συμβολή της αρχαιοελληνικής σκέψης (που είναι πιθανόν η μεγαλύτερη συμβολή στο ανθρώπινο γένος) ήταν το γεγονός ότι η παρατήρηση και η εξήγηση φαινομένων αποδόθηκε σε φυσικούς νόμους. Το ηλιακό μας σύστημα, οι πλανήτες, ο ήλιος στέκουν εκεί και μεταβάλλονται και περιστρέφονται όχι γιατί κάποιος Θεός τους κρατάει εκεί, αλλά γιατί υπακούουν σε κάποιους κανόνες. Η πιο λογική επερχόμενη ερώτηση “και ποιος έφτιαξε αυτούς τους κανόνες;” έχει απάντηση το ειλικρινές “δεν ξέρω, αλλά θα προσπαθήσω να μάθω”. Είναι θολό, το ξέρω, αλλά είναι αποτέλεσμα προσπάθειας κι εσωτερικής ανάγκης, όχι εμφυτευμένο τσιπ στον εγκέφαλό μου. Αυτό είναι ο ορθός λόγος, αυτός είναι η θρησκεία και το “πιστεύω” μου. Είναι ό,τι πιο κοντά στη νόησή μου και την ανθρώπινη φύση μου. Τα άλλα απλώς δε με καλύπτουν.
Πολλές φορές ο ορθός λόγος, η προσπάθεια δηλαδή να εξηγήσει κανείς το τι συμβαίνει με βάση τη λογική, αυτή την πεπερασμένη, μικροσκοπική (ως αντίθετο του μακροσκοπική) και ελλειπή νοητική διαδικασία εκλαμβάνεται ως αποκλεισμός στη φαντασία. Όμως ο ορθός λόγος είναι το άνοιγμα της κερκόπορτας στη φαντασία, στην πραγματική ελευθερία του νου και στη γενναία προσπάθεια να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος τα μυστήρια που τον περιβάλλουν.

Οι φορείς όμως της εκάστοτε θρησκείας είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της επιστήμης. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι απλός: η επιστήμη εξηγεί λογικά και κατανοητά αυτά που η θρησκεία κρύβει κάτω από τα άμφιά της και μειώνει την εξουσία της. Κανένα ιερατείο δε θα παραδώσει εύκολα τα όπλα, τη δύναμη και το χρήμα του. Είναι άλυτο ζήτημα γιατί οι άνθρωποι προτιμούν ένα ταχυδακτυλουργό από έναν που εξηγεί, από ένα δάσκαλο. Όμως τον προτιμούν, δε γίνεται λόγος επ' αυτού.

Στα μέσα του προηγούμενου αιώνα η επιστήμη προσπαθώντας να εξηγήσει πως προήλθε ο κόσμος κατέληξε σε δύο πιθανά μοντέλα δημιουργίας, το μοντέλο της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) και το μοντέλο της Σταθεράς Κατάστασης. Τότε ο Πάπας Πίος δημόσια τάχθηκε υπέρ του πρώτου μοντέλου διότι αυτό βρισκόταν λιγότερο αντίθετο στα σχέδιά του και στην πιθανή παρουσία του Θεού. Έκανε δηλαδή μια βολική κι εντελώς μικρόψυχη δήλωση, χωρίς να προσμετρήσει τι αντιπροσώπευαν οι θεωρίες αυτές. Κι αυτό ήταν το λιγότερο. Στο Μεσαίωνα το ιερατείο ήταν που έκαιγε συγγράμματα του Αριστοτέλη. Μαζί με τα κείμενα κυνηγούσε ανηλεώς και τους αναγνώστες τους. Το ιερατείο ήταν που καταδίκασε σε θάνατο το μέγα πανεπιστήμονα Galileo όταν αυτός δήλωνε ότι δεν είναι η Γη το κέντρο του σύμπαντος. Με το που αυτός αναίρεσε αυτό που του έδειξαν τα μάτια του, το ιερατείο του χάρισε τη ζωή και του επέβαλλε απλώς την εξορία μέχρι το τέλος της ζωής του. Το ιερατείο ήταν (και τι ιερατείο! ο ίδιος ο Πάπας Ιωάννης Παύλος, ο “αντ' Αυτού” δηλαδή) που στις αρχές της δεκαετίας του '90 επίσημα παραδέχτηκε ότι ο Ήλιος είναι το κέντρο του ηλιακού μας συστήματος. Αυτό που ειπώθηκε από τον Αρίσταρχο το Σάμιο γύρω στο 300 π.Χ. και συμπληρώθηκε από τον Copernicus, τον Brache, τον Kepler κ.α. στο 16ο-17ο αιώνα ήρθε να το αποδεχτεί η επίσημη εκκλησία μερικούς αιώνες αργότερα.
Ποιος ορθά σκεπτόμενος άνθρωπος θα κλείσει τα μάτια σε αυτά και τόσα άλλα ηθελημένα μικρόνοα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης σκέψης και προόδου;

Ποιος λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος θα δεχτεί σήμερα το φασισμό που απαγορεύει στις γυναίκες να ασκούν ιερατικά καθήκοντα, να επισκέπτονται εκκλησία κατά τη διάρκεια της έμμηνου ρύσης τους, να επισκέπτονται το Άγιο Όρος; Ποιος είναι αυτός που αναγορεύει τις γυναίκες, τους φορείς της ζωής, σε μιασμένα υποκείμενα εξαιτίας του ότι αιμορραγούν προκειμένου να συνεχιστεί το ανθρώπινο είδος;
Ποιος δέχεται τα ειδεχθή εγκλήματα στο όνομα ενός Τζιχάντ και ποιος δικαιοδοτεί τον αγαστό τιμωρό να βομβαρδίζει αμάχους και στη συνέχεια να στέλνει ανθρωπιστική βοήθεια στα θύματά του;
Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί τι σχέση έχουν όλα αυτά με την επιστήμη. Είναι απολύτως συνδεδεμένα διότι η επιστήμη, όπως ειπώθηκε και πριν, είναι η κυριαρχία του ορθού λόγου.

Σε αυτή τη λογική δεν υπάρχει τίποτα υγιέστερο από την επιστήμη της κλωνοποίησης. Αντί να ευγνωμονούμε τους ανθρώπους που δημιουργούν τεχνητά μέλη και προσφέρουν ποιότητα ζωής σε ανήμπορούς συνανθρώπους μας, τους κατηγορούμε δήθεν γιατί παρεμβαίνουν στο έργο του Θεού. Πού είναι ο Θεός σας όταν το βρέφος γεννιέται ανάπηρο;

Ποτέ η επιστήμη δεν προσπάθησε να χειραγωγήσει τη θρησκεία, το αντίθετο συμβαίνει κάθε μέρα. Η θρησκεία διαστρέβλωσε, προσάρμοσε, εκμεταλλεύτηκε, κακοποίησε, ευτέλισε τα επιστημονικά επιτεύγματα και τελικά τον άνθρωπο όσο κανείς άλλος. (Τα ρήματα της παραπάνω πρότασης δουλεύουν εξίσου καλά και σε ενεστώτα χρόνο, όχι μόνο σε παρελθοντικό. Και σε μέλλοντα βέβαια.) Αντίθετα, οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι της ανθρωπότητας και οι επιστημολόγοι όταν έφταναν στις απαρχές τις σκέψης έλεγαν “από εδώ και πέρα ο καθένας βαδίζει μόνος του, ερευνά την αλήθεια (του) και πορεύεται”. Άφηναν δηλαδή τον άνθρωπο ελεύθερο, δεν του φορούσαν τα δεσμά καμιάς έξωθεν εντολής.
1+1=2 
Συνήθως. Όχι πάντα. Όταν μιλάμε για θρησκεία η εξίσωση δεν ισχύει.
Αν υπάρχει αυτός ο μέγας δημιουργός σας, θα είναι ένας. Μπορεί να λέγεται Θεός, Βούδας, Μωάμεθ, οτιδήποτε. Έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να μην είναι ο δικός σας Θεός ο δημιουργός και να είναι αυτός του αλλόθρησκου; Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί να κάνετε όλοι λάθος και να μην έχετε γνωρίσει καν αυτόν τον οποίο προσκυνάτε; Αυτό δε σας αρκεί για να σταματήσετε να είστε φανατικοί, πολέμιοι και πολεμοχαρείς, απολογητές, απόλυτοι, σταυροφόροι και εντελώς μα εντελώς τυφλοί;
Όχι, γιατί η αμφιβολία σας αναστατώνει, σας ανατρέπει, σας εξαφανίζει από το πρόσωπο της γης. Όχι, γιατί δε μάθατε τι είναι σεβασμός, ο Θεός που σας χάρισαν είναι μισαλλόδοξος κι εσείς αρκείστε σε αυτό.
Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο; 
Η θρησκεία, για την ακρίβεια οι φορείς της, διατείνονται ότι προσφέρουν στον άνθρωπο πνευματική τροφή και λύτρωση. Ο φόβος όμως και η απόρριψη κάθε μορφής λογικής μόνο πνευματική τροφή δεν είναι. Γιατί ποια τροφή δίνει σε ένα νοήμον ον η λογική ότι όλος αυτός ο πόνος και η επί γης δυστυχία είναι αποτέλεσμα της δοκιμασίας μας από το Θεό; Ποιος πανάγαθος Θεός δοκιμάζει με τόσο σαδισμό τα τέκνα του; Ποιος παντοδύναμος Θεός αδυνατεί να βοηθήσει; Και συνδυαστικά: Η αρχαία διάζευξη (αν δεν μπορεί να εκριζώσει το Κακό δεν είναι παντοδύναμος – αν δεν το θέλει, δεν είναι πανάγαθος) ισχύει πάντα*.

Το επιχείρημα της νομής πνευματικής τροφής από την Εκκλησία είναι διάτρητο. Βασίζεται σε κανόνες μιας άλλης εποχής και είναι ενταγμένο σε κοινωνικές νόρμες ασύμβατες των σημερινών. Η δαιμονοποίηση π.χ. της χρήσης προφυλακτικού και των προγαμιαίων σχέσεων, πέρα του γεγονότος ότι είναι πολύ πιθανό να μην εκφράζει καν το Χριστιανισμό, ακούγεται σαν ανέκδοτο στις σύγχρονες ανάγκες των δυτικών κοινωνιών και είναι επικίνδυνη για άλλες κοινωνίες του τρίτου κόσμου που ξεκληρίζονται από ασθένειες όπως το AIDS. Συνεπώς, πνευματική τροφή (ή μάλλον αυτού του είδους την πνευματική τροφή) μπορούν να τη λάβουν μόνο οι δογματικοί κι ανελεύθεροι άνθρωποι. Όσο περισσότερο ανελεύθεροι τόσο πιο εύκολα χειραγωγούμενοι από τα ιερατεία και ο κύκλος κλείνει.

Όμως πέραν αυτών αξίζει μια αναφορά στους σύγχρονους θρησκευόμενους, που το Πάσχα παρακολουθούν τη λειτουργία της Ανάστασης για 20 λεπτά στο προαύλιο μιας εκκλησίας εν μέσω βεγγαλικών και ακολουθούν μια στείρα νηστεία.
Οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο δεν έχουν λάβει πνευματική τροφή, αλλά έχουν δοκιμάσει, μασήσει, καταπιεί, χωνέψει και τελικά αφοδεύσει ένα χαλκευμένο προϊόν, χειρότερο κάθε ανθρώπινης προπαγάνδας. Ό,τι έχει μείνει από αυτή τη διαδικασία είναι μια φασίζουσα νοοτροπία, ενδεδυμένη τα ρούχα της ευδαιμονίας, η οποία χλευάζει αυτόν που θα την αμφισβητήσει, πόσο μάλλον αν θα την απορρίψει. Αν το επέτρεπαν οι κοινωνικές δομές θα βλέπαμε ακόμα και σήμερα ανθρώπους να καίγονται στην πυρά εξαιτίας των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Αμφιβάλλει κανείς γι' αυτό;
Πάντως, το κωμικοτραγικό της ιστορίας αυτής είναι ότι όλοι θεωρούν τους εαυτούς τους ξεχωριστούς κι ότι κείμενα σαν αυτό απευθύνονται “στους άλλους”. Όμως, όχι, κυρίες και κύριοι, κείμενα σαν αυτό απευθύνονται κυρίως σε ΕΣΑΣ. Ακόμα κι αν δε στέκεστε 20 λεπτά στο προαύλιο, αλλά 2 ώρες, ακόμα κι αν ψιθυρίζετε τα ευαγγέλια, ακόμα κι αν κάθε βράδυ προσεύχεστε, ακόμα κι αν έχετε πανταχού παρούσα την παρουσία Αυτού, δεν παύετε να είστε ποίμνια, που ποτέ δεν αμφισβητήσανε τον ποιμένα τους.

Αν ο ποιμένας δεν είναι ο ιερέας (κοινωνική ομάδα πιθανώς πιο διεφθαρμένη όλων) και είναι ένα εικόνισμα, ένα σύγγραμμα κι αυτό που κρύβεται από πίσω είτε είναι κάτι άλλο, αυτό το άλλο υπόκειται στην ατομική, ορθολογιστική πνευματική προσέγγισή του από τον καθένα μας. Όποιος φοβάται να το κάνει αυτό, καλύτερα να τραβάει κουπί σε μια γαλέρα. Κι εν τέλει αυτό κάνει. Δεν του αξίζει κάτι παραπάνω.

Ο Ιησούς μίλησε για την επαφή του ανθρώπου με το Θεό ανεξάρτητα από το χώρο που θα γίνει αυτό και σήμερα η θρησκεία υπαγορεύει ότι πρέπει να πας στην εκκλησία για να πιάσει τόπο η προσευχή σου. Σε απειλεί κι από πάνω. Ο Βούδας μίλησε για την ισορροπία ανθρώπου και φύσης και κατέληξε να γίνεται αγαλαματάκια για τους τουρίστες.
Η καθημερινή επαφή του μέσου ανθρώπου με το Θεό (του) είναι μια σχέση φόβου και υποσχέσεων. Αν είσαι καλό παιδί θα σου πάρω αυτοκινητάκι, αν όχι θα πας στο πυρ το εξώτερο. Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει το παιχνίδι με τους σαθρούς κανόνες μπορεί και να τον σουβλίσουν. Η εκκλησία είναι ο πιο αρρωστημένος κι επικίνδυνος δημόσιος φορέας και οι προπαγανδιστές της τα πιόνια της.

Συνεπώς, η θρησκεία δεν αποτελεί πνευματική τροφή, ησυχαστήριο και νιρβάνα. Το αντίθετο, είναι η πηγή των προβλημάτων και των αναπάντητων ερωτημάτων. Η γνώση όμως, η μελέτη του ανθρώπινου είδους και των πνευματικών του επιτευγμάτων, η προσπάθεια να πάμε αυτό που οι άλλοι κατάφεραν ένα βηματάκι πιο πέρα είναι ο μοναδικός δρόμος προς την πνευματική γαλήνη. Και είναι μύθευμα ότι αυτή η διαδικασία δεν αφορά τους λιγότερο εγγράμματους ανθρώπους. Η επιστήμη μπορεί να κατανοηθεί (στα βασικά της) εξίσου εύκολα από ένα παιδάκι και μια αγράμματη γιαγιά. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν την πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης και να συμβάλλουν προς αυτή. Εξάλλου, γιατί να είναι πιο προσιτά στον άνθρωπο τα απόκρυφα, συμπαγή και (αν το δούμε ψυχρά) μαγικά αξιώματα (περικυκλωμένα από χιλιάδες “μη”), από τα ανοιχτά, αρμονικά και σαφώς πιο άρτια αισθητικά και λογικά θεωρήματα;
Η αναζήτηση του Θεού είναι εφικτή μόνο εφόσον ξεπεραστεί αυτό το μεγάλο ξέφωτο που λέγεται επιστήμη. Μόνο που για να το ξεπεράσει κάποιος πρέπει να το διασχίσει, δε γίνεται αλλιώς.
Ιερείς και σύγχρονη κοινωνία 
Δυο-τρεις απλές σκέψεις μόνο. Ας αναλογιστούμε τη σύγχρονη Ελλάδα. Εδώ ζούμε, είναι το πιο πρόσφορο πεδίο μελέτης. Ποιος αποφασίζει να επιτελέσει το ρόλο/επάγγελμα (;)/λειτούργημα(;) του ιερέα;
Κυνικά πρόκειται για μια θέση δημοσιοϋπαλληλική με την έννοια της σταθερότητας και είναι αρκετά καλά αμοιβόμενη (με τα δικά της “φακελάκια”). Είναι προσβάσιμη σε άτομα όχι υψηλής μόρφωσης. Είναι ανοιχτή σε όλους (τους άρρενες, μην ξεχνιόμαστε) και παράλληλα κλειστή, σκοτεινή, μη προσβάσιμη από ελεγκτικούς μηχανισμούς παντός είδους.

Γιατί λοιπόν να μην είναι η γη της επαγγελίας των απανταχού αμόρφωτων, φιλοκερδών και ταυτόχρονα αποτυχημένων ανθρώπων; Γιατί ένας άνθρωπος χαμηλότατης παιδείας να μην αποφασίσει να γίνει ιερέας; Θα είναι καλύτερα αν βόσκει τα ζώα του κάτω υπό τις χειρότερες καιρικές συνθήκες και με αμφίβολο κέρδος; Θα είναι καλύτερα να δουλεύει σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων από το οποίο αύριο μπορεί να πάρει πόδι με ευκολία;
Αντιστρέφοντας την ερώτηση: ποιος καταρτισμένος και ανήσυχος άνθρωπος θα επιλέξει να γίνει ιερέας; Ναι, ο γιατρός που θα αποφασίσει να γίνει ο εκπρόσωπος του Θεού, ενδεχομένως να προσφέρει όσο 100 άλλοι μαζί, αλλά γνωρίζετε πολλούς τέτοιους;
Από την άλλη κάθε θεοσεβούμενος ή θεοφοβούμενος έχει και τουλάχιστον ένα παράδειγμα εξαιρετικού ιερέα που βρέθηκε στο δρόμο του. Μπορεί και να είναι έτσι. Μπορεί όμως και να μην είναι. Αρκεί άραγε αυτό;

Τελικά τα σκάνδαλα που βγαίνουν στη δημοσιότητα κατά περιόδους αποδεικνύουν το προφανές: οι άνθρωποι που διαχειρίζονται την πνευματική μας τροφή είναι οι χειρότεροι όλων. Παραδόπιστοι, ανηλεείς, ηθικά διεστραμμένοι, επικίνδυνοι, πραγματικά σκουλήκια. Όσο πιο ψηλά στην ιεραρχία τόσο πιο επικίνδυνοι. Αυτοί είναι οι Σατανάδες!
Επίλογος 
Δυστυχώς ή ευτυχώς ο Θεός δεν έχει καμία σχέση με τη θρησκεία.
Αν υπάρχει, όπου είναι, όπως κι αν πράττει είναι κάτι το οποίο ενδεχομένως ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει. Ίσως για να τον πλησιάσει θα πρέπει να τον σκοτώσει ο ίδιος πρώτα.


__________________ * Νίκος Δήμου: Η σιωπή του Θεού και η προπαγάνδα της πίστης

ΠΗΓΗ

                            ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ