ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΟΠΛΩΝ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΝΟΜΟΘΕΤΕΣ!

Πως Έβλεπαν Οι Αρχαίοι Έλληνες Τα Όπλα!!
                                

Ένα από τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν για την δολοφονία των παιδιών και των ενηλίκων στο Newtown, Κονέκτικατ, ήταν ένα AR-15, ένα ημιαυτόματο τουφέκι που είναι παρόμοιο με ένα όπλο που χρησιμοποιείται στον πόλεμο από τα αμερικανικά στρατεύματα. Ένα όπλο του πολέμου είχε μετατραπεί σε όργανο δολοφονίας αθώων στην πατρίδα . Αυτό θα είχε συγκλονίσει τους αρχαίους Έλληνες.

Οι πρωτοπόροι των στρατών των πολιτών ήταν επίσης πρωτοπόροι της απόσυρσης των όπλων από τους χώρους της καθημερινής ζωής. Τα αρχαία ελληνικά στρατεύματα ήταν επανδρωμένα αποκλειστικά από τους πολίτες οι οποίοι έφεραν τα δικά τους όπλα στη μάχη. Η υπηρεσία σε μια επίλεκτη μονάδα μάχης  απαιτούσε να είσαι αρκετά πλούσιος ώστε να έχεις τις οικονομικές δυνατότητες  να αγοράσεις τη δική σου πανοπλία. 

Αυτό  το όραμα των πολιτοφυλακών πολιτών, το οποίο και αναπτύχθηκε περαιτέρω από τους Ρωμαίους, ήταν αυτό που ενέπνευσε τους Άγγλους επαναστάτες του δέκατου έβδομου αιώνα και τους Αμερικάνους επαναστάτες του δέκατου όγδοου στη διαμόρφωση των αξιών που εκφράζονται στην δεύτερη τροποποίηση.

Παρ 'όλα αυτά, όταν κάποιος Αμερικάνος στις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνα ερεύνησε πως η νέα αμερικανική Δημοκρατία θα μπορούσε να διδαχθεί από τους αρχαίους Έλληνες, ο ίδιος επέστησε την προσοχή σε ένα άλλο χαρακτηριστικό που ήταν διαδεδομένο στην πολιτική τους: την αποχή από την άσκηση των όπλων σε δημόσιους χώρους. 

Σε μερικές πόλεις, αυτό ήταν ένα θέμα  συνήθειας, σε άλλα ήταν ένα θέμα δικαίου. Οι πολίτες που πολεμούσαν  στο εξωτερικό, μετέφεραν και χρησιμοποιούσαν τα όπλα τους για τη δημόσια άμυνα. Αλλά, ακόμη και σε αυτές τις πόλεις, πίστευαν ότι μεταφέροντας τα όπλα πίσω στη πατρίδα θα έπρεπε να τα αφήσουν στην άκρη  και να δώσουν την ευκαιρία στους νόμους να  ασκήσουν διοίκηση.

Το σημείο αυτό τονίζεται σε μελέτη των αρχαίων ελληνικών-νόμων που αποδίδεται στον Benjamin Franklin, αν και προφανώς εκπονήθηκε από τον ιδρυτικό εκδότη της Δυτικής Minerva και δημοσιεύθηκε το 1820. Οι νόμοι, ο συγγραφέας επέμενε, "εφαρμόζονται με ιδιαίτερη ενέργεια και ευπρέπεια στις συνθήκες των Ηνωμένων Πολιτειών." 

Αριθμός δεκαπέντε σε αυτή τη συλλογή των εκατό "αρχών της πολιτικής σοφίας», που προέρχονται από τους νομοθέτες της σχολής του Πυθαγόρα , για τα ελληνικά οικισμούς στην ιταλική ηπειρωτική χώρα, ήταν η εξής: 

«Αφήστε τους νόμους να ασκήσουν διοίκηση. Όταν τα όπλα αποτελούν κανόνα, τότε σκοτώνουν το νόμο. "

                           

Αυτό είναι το αντίθετο της άποψης που αποδίδεται στους ιδρυτές από τον διευθύνοντα σύμβουλο της National Rifle Association (Εθνική Ένωση Όπλων), Wayne LaPierre, το 2009, όταν  ισχυρίστηκε ότι «οι ιδρυτές των Η.Π.Α  κατέστησαν σαφές ότι τα παιδιά με τα όπλα κάνουν τους κανόνες."

 Αντίθετα, αφήνοντας το παιδιά με τα όπλα  να κάνουν τους κανόνες της κοινωνικής ζωής ήταν το αντίθετο από τις κλασικές πρακτικές που ενέπνευσαν τους ιδρυτές της Αμερικής.Γράφοντας για την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας στο πρώτο βιβλίο του «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου," ο Έλληνας ιστορικός Θουκυδίδης αναφέρει ότι οι Αθηναίοι ήταν οι πρώτοι που έθεσαν κατά μέρος τα όπλα τους. Οι άνδρες σε όλες τις ελληνικές κοινωνίες που επέστρεφαν στην πατρίδα άφηναν στην άκρη τα όπλα και  αυτό αποτέλεσε έναν οιωνό  που σήμανε το πέρασμα από μια απολίτιστη εποχή  πειρατείας, στην οποία οι πιο ισχυροί άντρες  μπορούσαν να κυριαρχούν σε όλους τους υπόλοιπους,σε μια νέα πολιτισμένη εποχή. 

Θέτοντας κατά μέρος την καθημερινή χρήση των όπλων, κατά τον Θουκυδίδη, είχε επιτρέψει  στην Αθήνα  να γίνει πλήρως πολιτισμένη, και με την ταυτόχρονη ανάπτυξη του εμπορίου και του πολιτισμού  έκανε τον υπόλοιπο ελληνικό κόσμο να την φθονεί.

 Οι Ρωμαίοι, επίσης, απαγόρευαν την οπλοφορία κατά την pomerium , την περιοχή δηλαδή που αποτελούσε τα  ιερά όρια της πόλης.

Η απαγόρευση της μεταφοράς όπλων σε δημόσιους χώρους βασίστηκε στην ιδέα ότι η πολιτισμένη συνύπαρξη δεν θα μπορούσε να ανεχθεί δημόσιους χώρους που να κυριαρχούνται από αυτούς που φορούν τα όπλα, και τα χρησιμοποιούν για τον πόνο και τον εκφοβισμό των γύρω τους. Εκτός από τους φυσικούς κινδύνους που τίθενται, όπως ο εκφοβισμός συνιστούσε και υπονόμευση της πολιτικής ισότητας. Είναι δύσκολο για τον άοπλο να υποστηρίξει τον εαυτό του απέναντι σε έναν αρματωμένο αντίπαλο.  

Κλειδί για την κοινωνία των πολιτών ήταν η αποθήκευση των όπλων από τους πολίτες-πολεμιστές , όταν επέστρεφαν στην καθημερινή κοινωνική και πολιτική ζωή.

Η μη αποθήκευση των όπλων και η μεταφορά τους σε δημόσιους χώρους,  θεωρήθηκε ως μια προσπάθεια επιβολής  βίαιας συνταγματικής αλλαγής. 

Για να είμαστε σίγουροι, η απόλυτη απαγόρευση της κατοχής όπλων ήταν ένα μέτρο της τυραννίας, αφού οι τύραννοι προσπαθούσαν να αφοπλίσουν τους πολίτες, προκειμένου να πάρουν την εξουσία. 

Ωστόσο, τόσο η μεταφορά όπλων σε δημόσιους χώρους όσο και η απόλυτη απαγόρευση των όπλων από τους πολίτες αποτελούσαν απειλή για τη συνταγματική τάξη . 

Η Παρατήρηση του Αριστοτέλη ότι "εκείνοι που ελέγχουν τα όπλα επίσης ελέγχουν αν ένα σύνταγμα θα επιβιώσει ή όχι» (όπως μεταφράστηκε από τον CDC Reeve) πρέπει να γίνει κατανοητό σε αυτό το πλαίσιο. 

Η οπλοφορία σε δημόσιους χώρους πρέπει να θεωρηθεί ως μια επαναστατική κίνηση να ανατρέψει το σύνταγμα! Δεν έχει μέρος στην καθημερινή ζωή ή την πολιτική.

                          

Για να δώσουμε μια  δραματική απεικόνιση αυτού του σημείου, θα εξετάσουμε την ιστορία του νομοθέτη Χαρώνδα , από την ελληνική πόλη της Κατάνια, στη Σικελία. Ο Χαρώνδας απαγόρευσε με νόμο  την είσοδο στην συνέλευση , σε οποιονδήποτε έφερε όπλο αλλά μια μέρα,  ένας από τους υπερασπιστές-πολεμιστές   της υπαίθρου, ενάντια στους ληστές, επέστρεψε και πήγε κατ 'ευθείαν στη Συνέλευση, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι φορούσε ακόμα το στιλέτο του στο πλευρό του. Όταν κατηγορήθηκε ότι ακύρωνε το δίκαιο , έκανε την υπέρτατη θυσία  και για να δείξει την υποταγή του έσυρε το στιλέτο και αυτοκτόνησε!

Για να είμαστε σίγουροι, αυτό δεν είναι το είδος της δράσης που χρειαζόμαστε-δεν χρειαζόμαστε πια σκοτωμούς. Αλλά η ιστορία του Χαρώνδα είναι ένα μοντέλο  της σοβαρότητας με την οποία η ελληνική κοινωνία αντιμετώπιζε το θέμα της προστασίας της δημόσιας ζωής από την απειλή των όπλων. 

Τελειώνοντας, είναι καλό να υπενθυμίσουμε ότι η σοβαρότητα θα μπορούσε να βοηθήσει και να εμπνεύσει τους Αμερικανούς νομοθέτες να πάρουν στα σοβαρά τον έλεγχο των όπλων σήμερα χωρίς να φοβούνται ότι προδίδουν την κλασική κληρονομιά της πολιτοφυλακής των πολιτών.

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ Melissa Lane  καθηγήτριας της πολιτικής στο Πρίνστον  και συνεργάτης του Κέντρου Προχωρημένων Μελετών στις Επιστήμες Συμπεριφοράς στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ(2012-13).

Απόδοση κειμένου dorieas

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ