“Το μόνο που φοβάμαι”

2009: Έπαινος, 26ος Παγκρήτιος Διαγωνισμός Ποίησης

Το μόνο που φοβάμαι είναι μη μέσα από τις τόσες γνώσεις αφήσω ανεκμετάλλευτη την άγνοια των νεανικών μου χρόνων

Το μόνο που φοβάμαι, τους φίλους που δικαιολογούν τις πράξεις μου

για την αγαθή προαίρεσή τους

Φοβάμαι πως η ειλικρίνεια έχει γίνει η τέχνη

του να μην κάνεις φίλους

Φοβάμαι, όχι τη μοναξιά, μα το παράδοξό της - μια κακή παρέα

Tους γνωστικούς και σώφρονες που σχολιάζουν

τη ζωή εκείνων που τη ζούνε

και νομίζουν πως έχουνε κι αυτοί ζωή

Το μόνο που φοβάμαι, τους οραματιστές που αντί να διαθέτουν,

αναλώνουν το σήμερα για ένα καλύτερο αύριο

Τους σίγουρους που επιδεικνύουν την άγνοιά τους

και νομίζουν ότι ξέρουν

Τους ακούραστους που πατούν τα βήματά τους 

καλοπιάνοντας γνώριμα χνάρια

Τους πετυχημένους που χαρίζουν καθρέφτες

στους Κουασιμόδους της Ζωής παραφυλώντας να δουν

της επιτυχίας τους το είδωλο

Το μόνο που φοβάμαι, τους ειλικρινείς

που με τις φθηνές δικαιολογίες

πληρώνουν ακριβά την αξιοπρέπειά τους και με τα ψέματα την

εξαγοράζουν

Τους χορτασμένους που δεν εκπλήσσονται πια

όχι γιατί όλα τα περιμένουν, μα γιατί όλα τα ‘χουν δει

Τους πληγωμένους που όταν μεγαλώνουν τα νύχια τους

πετάνε τα παπούτσια

Το μόνο που φοβάμαι,

τους επαναστάτες που πηγαίνουν αντίθετα στο ρεύμα

για να διαφέρουν απ’ τα υπόλοιπα ψάρια

Τους καλλιγράφους που δεν ξέρουν πως δυο κύκλοι αρκούν

να φτιάξουν μια μουντζούρα

Το μόνο που φοβάμαι, τους εραστές που δεν καταλαβαίνουν

πως τα ετερώνυμα έλκονται από λάθος της φύσης 

που ποτέ δεν παραδέχτηκε

Τους ξεχωριστούς που θεωρούν διαφορετικό

αυτό που είναι ίδιο, μα διαφορετικά εκφρασμένο

Τους λάτρεις των αιθέρων που δεν πάσχουν από υψοφοβία

γι’ αυτό κοιτάνε κάτω στην πρώτη ευκαιρία

Το μόνο που φοβάμαι, τους έμπειρους της ζωής που μπορούν μια ευτυχία

να καταστρέψουν επειδή δεν τους τη μάθαν στο σχολείο

Τους πρακτικούς που νομίζουν κανένα όνειρο

δεν είναι αληθινό μέχρι να γίνει πραγματικότητα

Το μόνο που φοβάμαι, τους ασφαλείς που προτιμούν να επιβαρύνονται

το κόστος των απωθημένων τους απ’ το να πληρώνουν

το τίμημα για τις επιλογές τους

Τους σεβάσμιους που δεν τους απασχολούν οι πράξεις τους

μα το πώς αντιδρούν σ’ αυτές οι άλλοι

Το μόνο που φοβάμαι, τους αισιόδοξους που λεν «ποτέ δεν είν’ αργά

να κάνεις τα λίγα πιο πολλά» κι ούτε τους περνά απ’ το μυαλό πως

«απλά είναι αργότερα απ’ ό,τι ήτανε παλιότερα»

Τους ευαίσθητους που αντιδρούν όταν τρυπούν τη σάρκα τους

κι όχι όταν αγγίζουν το δέρμα τους

Το μόνο που φοβάμαι τους ΠάνταΠότες

που αγνοούν πως τα «Ποτέ» που ξεστομίζουν

γεννιούνται απ’ τα ίδια Πι με τα «Πάντα» που αποφεύγουν 

Πως τα «όχι» που προτιμούν υπάρχουν

απλά γιατί κάποιος βρέθηκε να τους πει το «ναι»  

Το μόνο που φοβάμαι, τους κατακτητές που μπερδεύουν το απομυθοποιώ

με το καταρρίπτω ακριβώς όπως το αγγίζω με το καταστρέφω

Τους συλλέκτες εμπειριών που νομίζουν πως «έχω» στη γλώσσα

των ανθρώπων σημαίνει «δεν μπορώ να εκτιμήσω»

Τους κριτικούς, που υποτιμούν την κρίση μας

αποδίδοντάς την κάθε κρίση

στα κατεξοχήν θύματά της

Το μόνο που φοβάμαι είναι αυτό που πιο πολύ μου μοιάζει

τον εαυτό μου μέσα από πρίσμα παραμορφωμένου καθρέφτη

Το μόνο που φοβάμαι είναι μη νομίσω

πως ξέρω τι φοβάμαι και πως πρέπει γι’ αυτό και να σας πείσω

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ