«Η μικρούλα με τα σπίρτα» και «Άνθρωποι εσείς της εποχής μου», δυο επίκαιρα ποιήματα του Τάκη Βαρβιτσιώτη ...

Το πρώτο εμπνευσμένο από το γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, που με πόνο ψυχής και στις μέρες μας μας παραπέμπει στα χιλιάδες παιδάκια που αναγκάζονται να ζητιανεύουν μες στο κρύο και στην παγωνιά, καθώς η ανέχεια, η φτώχια και πολλάκις η εξαθλίωση χτυπάει πρωτ’ απ’ όλα τις ευαίσθητες, τρυφερές, καρδούλες των παιδιών.

Το δεύτερο, ένα ποίημα που στηλιτεύει τον «άνθρωπο της εποχής μας» που «ξέχασε τη νιότη, το πάθος, τον έρωτα, τη μουσική», τον άνθρωπο έγκλειστο στο «εγώ» του κι αμέτοχο στο «εμείς», τον άνθρωπο της ψυχρότητας και της αποξένωσης από τον «Άλλο», που την ευαισθησία, την αλληλεγγύη και συναλληλία τα «θυσίασε» προς χάριν του ατομικισμού, του ψυχρού οικονομισμού και του προσωπικού οφέλους…

1. «Η μικρούλα με τα σπίρτα»

“Θυμούμαι πάντα με ανεξάντλητη στοργή

Ως αναδύεται από του μύθου την αχλύ

Μονάχη της  να μας προσφέρει

Το ψυχορράγημα μιας φλόγας

Ύστατης μικροσκοπικής

Την πολυτέλεια μιας στιγμής φωσφορικής

Χριστουγεννιάτικης

Για να εισχωρήσει ευθύς αλώβητη

Μέσα στου ανέσπερου φωτός την πανδαισία

Μα σε ποιαν άλλη θ’ άξιζε στ’ αλήθεια

Ν’ αφιερώσουμε

Την πιο σπαραχτικήν αγάπη μας

Την αποτρόπαιη λάμψη των κρεματορίων μας

Το κλέος το θλιβερό

Των αποτρόπαιων ημερών μας;”

 

2. «Άνθρωποι εσείς της εποχής μου»

“Άνθρωποι εσείς της εποχής μου

Το άσμα σας ειν’ από πέτρα

Και δεν μπορεί να συγκινεί

Ξεχάσατε τη νιότη και το πάθος

Τον έρωτα τη μουσική

Άνθρωποι εσείς της εποχής μου

Το άσμα σας είναι σταυρωμένο

Μοιάζει μ’ απέραντη πληγή

Κι ειν’ όλο πλημμυρισμένο

Από την άγριά σας οιμωγή

Μια νύχτα λοιπόν περιμένω

Πιο πρόσφορη από την τωρινή

Όπου τ’ αστέρια θα πλέουν στα μάτια σας

Μιαν άλλη νύχτα

Πιο φωτεινή”

(Τάκης Βαρβιτσιώτης, Όχι πια δάκρυα, εκδ. Κέδρος)

Γιάννης Π. Τζήκας

Αλέκος Χρυσόπουλος
http://itzikas.wordpress.com
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ