Το κβαντικό άλμα της συνείδησης και το φαινόμενο του 100ου πιθήκου

(Quantum leap of consciousness, the hundredth monkey phenomenon)

Τι σχέση μπορεί να έχει το polar ή axial shift της γης, το μαγνητικό πεδίο της, η μουσική των σφαιρών του Πυθαγόρα, η κοσμική ακτινοβολία του σύμπαντος, οι ηλιακές καταιγίδες και οι Αλχημιστές με την εξέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης;  

Που αναφέρεται το κβαντικό άλμα της (υπερ?)συνείδησης;

Σχεδόν όλοι είναι εξοικειωμένοι με την εικόνα των ατόμων. Νουκλεόνια στο πυρήνα  και ηλεκτρόνια σε στοιβάδες στην περιφέρεια. Μιλάμε για άτομα και τα υποατομικά σωματίδια τους, και όπως θα αναφερθεί πλείστες φορές από το αυτό βήμα σημειώνουμε τη σχέση τους με τον χρόνο. Τα φωτόνιο είναι το πρώτο τόσο λεπτοφυές σωμάτιο που αρχίζει να συμπεριφέρεται πέρα από κύμα και σαν  την ύλη της φυσικής μας επιστήμης. Και το αναφέρουμε αυτό γιατί πρέπει να υπάρξει ύλη για να υπάρξει βαρυτικό πεδίο και άρα βαρύτητα, κίνηση, χρόνος κλπ. Φωτόνια και ηλεκτρόνια είναι της ίδιας τάξης. Αυτό σημαίνει ότι πιο λεπτοφυή σωμάτια από αυτά που αναφέρουμε δεν έχουν καμιά αίσθηση του χρόνου και μπορούν να «κινηθούν» τόσο προς το μέλλον όσο και προς το παρελθόν.  

Τα ηλεκτρόνια λοιπόν, βρισκόμενα στο κατώφλι της αρχής το χρόνου δεν πραγματοποιούν σταθερές κινήσεις γύρω από τον πυρήνα του ατόμου αλλά εμφανίζονται και εξαφανίζονται στις διάφορες θέσεις φτιάχνοντας ένα οριοθετημένο νέφος της κίνησης τους για τον παρατηρητή.  Είναι τόσο μεγάλες οι συχνότητες δλδ που ουσιαστικά είναι αδύνατο να παρατηρήσει κάποιος μία σταθερή τροχιά. Έστω τώρα ότι τροφοδοτείται το ηλεκτρόνιο με περίσσεια ενέργεια. Με το που θα την απορροφήσει θα εμφανιστεί σε μία από τις επόμενες στοιβάδες του ατόμου. Προσέξτε. Δεν θα μεταφερθεί. Ούτε θα εκτροχιαστεί. Θα εξαφανιστεί από την μία στοιβάδα και θα εμφανιστεί στην άλλη δίχως να περάσει διαμέσου του χώρου που ορίζουν αυτές. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται κβαντικό άλμα.

Ίσως και να περιγράφουμε την τάξη του απειροστού διαστήματος επιτρεπτής κίνησης. Ίσως και την τάξη του απειροστού χρόνου.  Και λες και αυτό δεν φτάνει να μας σαστίσει η επιστήμη έχει ήδη παραδεχτεί την αδυναμία της να υπολογίσει πότε ακριβώς θα γίνει το άλμα, και που ακριβώς θα εμφανιστεί το ηλεκτρόνιο. Υπάρχει μία σχετική πιθανότητα εκτίμησης μέσω της κυματικής εξίσωσης του Σρέντιγκερ. Πιθανότητα λέμε, για να καταστεί φανερό πως από την δεξαμενή πιθανοτήτων είναι που δημιουργείται κάθε στιγμή η «πραγματικότητα» της υλο-ενέργειας όπως την ζούμε στο εντροπιακό σύμπαν. Μιλάμε για υπερθέσεις απείρων καταστάσεων που αδυνατεί να καταγράψει η πεπερασμένη δυνατότητα αντίληψης. Και συγκρατεί μία εικόνα απλά. Τη θέση λόγου χάριν του ηλεκτρονίου που όπως είπαμε δεν έχει θέση. Εκνευριστικό δε βρίσκετε; Όσο εκνευριστικό είναι να μην γνωρίζεις αν η γάτα είναι ζωντανή ή είναι νεκρή ,στο γνωστό πείραμα το προ-αναφερόμενου,  που ούτως ή άλλως σαν πείραμα ήταν μία αναγωγή του υπαρξιακού προβλήματος του ανθρώπου. Να ζει κανείς ή να μην ζει. Μήπως είμαι ήδη νεκρός και δεν το ξέρω; Τι είναι ζωή. Τι ύπαρξη. Άντε πάλι. 

Ομολογουμένως πολύ συχνά έρχομαι σε αντιπαράθεση με σχήματα της παραδοσιακής σκέψης. Η εξέλιξη όμως μιας δομής έχει πάντοτε ανάγκη την σύγκριση με την προηγούμενη κατάστασή της. Και την ρήξη με αυτήν ή την αξιοποίηση της. (Αλλά και η ρήξη με μία ιδέα, αξιοποίηση της δεν είναι; )  Οι αλχημιστές το γνώριζαν αυτό. Γνώριζαν ότι το μέλλον υπάρχει όσο υπάρχει παρελθόν. Οπότε το ενδιαφέρον τους ήταν να μεταστοιχειώσουν τις υπάρχουσες δομές της ουσίας. Να μετουσιώσουν μνήμες. Είτε αλληγορικά, είτε κυριολεκτικά.  Δεν γίνεται να κάνεις απλά ένα hard reset και να είσαι εσύ ξανά. Δεν υπάρχει hard resetστη φύση –άσχετο αν αυτή έχει βρει τρόπους να κάνει τοπικές επανεκκινήσεις με τίποτε κατακλυσμούς – ή soft συνειδησιακά reset με μετεμψυχώσεις, μετενσαρκώσεις, νερά της λήθης και λοιπές ανθρωποκεντρικές θεωρίες (και αυτές οι αναφορές ένας τύπος μετάλλαξης-κβαντικού άλματος είναι. Και η μετάλλαξη μία τυχαία μετατροπή σε ένα συστατικό του γονιδιώματος δεν είναι;) Το θέμα είναι ότι κάποια δομή κρατιέται πάντα. Έστω και ως πιθανότητα.

Και αυτά τα λέγω γιατί συμμερίζομαι την πεποίθεση που έχει αναπτύξει (όχι καθολική) η ανθρώπινη παραδοσιακή σκέψη είτε χρησιμοποιώντας την θεουργία, είτε την φιλοσοφία (Μαρξ) είτε ότι άλλο θέλετε για το ότι το γίγνεσθαι εκφράζεται πιο σωστά από την εικόνα του σπειράματος και όχι μιας κυκλικής και αιώνιας επιστροφής των ίδιων ιδιοτήτων. Δεν υπάρχει επανακύκλιση της ιστορίας δηλαδή. Τώρα εάν στην εικόνα του σπειράματος η εξέλιξη είναι προς τα πάνω ή κάτω, αυτό από μόνο του το ερώτημα βαραίνει ειδικά το κομμάτι της εσωτερικής σκέψης στην οποία αναφερόμαστε (βλέπε χριστιανο-ορθόδοξες ερμηνείες της Αποκάλυψης, θεοσοφιστές κλπ). Άλλοι μιλούν για κάθοδο που ουσιαστικά ισοδυναμεί με άνοδο άλλη για άνοδο που ισοδυναμεί με κάθοδο. Πιάσε το αυγό του Κολόμβου και κούρευτο. Είναι λάθος το ερώτημα. Άκυρη προσέγγιση καθώς ως είπαμε οι στιβάδες του ατόμου δεν έχουν πάνω και κάτω.  Μπορείς να μιλήσεις μόνο για ενέργεια. Δίνω ενέργεια στο ηλεκτρόνιο και πηδά σε μεγαλύτερη στοιβάδα. Του παίρνω και εκπέμπει ένα φωτόνιο. Άσε που η ακτίνα της σπείρας έχει «τοπική» ταχύτητα. Αλλά τις σας λέω τώρα, ε; 

Το θέμα μας εδώ είναι τα κβαντικά άλματα της ανθρωπότητας και ότι αυτά δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά στη βάση μίας κυκλικής πορείας και στην βάση όλων των ερωτημάτων που θέσαμε στην αρχή και των πνευματικών φαινομένων που τα συνοδεύουν. Αν εξετάσουμε παραδείγματος χάριν την ιστορία, παρατηρούμε ότι οι εξελίξεις είναι όλο και πιο ραγδαίες –να η ταχύτητα που σας έλεγα, λόγω της συσσώρευσης μνήμης-. Υπάρχει μία συγκεκριμένη ορμή, και η εξέλιξη λόγω αδράνειας την ακολουθεί. Ας παρατηρήσουμε ας πούμε την εξέλιξη των πληθυσμών σε βιολογικό, ανθρωπολογικό και πολιτισμικό επίπεδο. Κάποια δισεκατομμύρια χρόνια για να σχηματιστεί ζωή. Κάποια εκατομμύρια  για να διαμορφωθούν τα ανθρωποειδή. Μία εκατοστή χρόνια για την ανθρωπότητα. Δέκα χιλιάρικα για γεωργία, μερικές εκατοντάδες για επιστημονική επανάσταση, και καμιά δύο αιώνες για την βιομηχανική.  Μιλάμε για σύμπτυξη του εξελικτικού χρόνου σε σημείο που μπορεί να γίνει παρατηρήσιμος στη διάρκεια της ζωής μας. (Και αυτό γιατί απλά περιορίζουμε τηλεσκοπικά την εικόνα που παρατηρούμε.) 

Είναι αρκετό αυτό για να δείξει πως οι «κύκλοι των εποχών» που απολαμβάνουν γενικότερα μέγιστης θεοφιλοσοφικής σημασίας είναι απλά τρικ των Ινδών, Πέρσων, Αιγυπτίων, Ελλήνων, Σύγχρονων, Δυτικών, Τεκτόνων, Ολυμπιακών, Πασοκ-τσήδων και ταλιμπάν για να αναπαράγουν τον φαύλο κύκλο της εξουσίας τους. Είτε αυτή είναι το παπαδαριό τους είτε τα έδρανα ή η εξέδρα τους.  Είναι απόκρυψη της πραγματικότητας πως ο άνθρωπος αν αλληλεπιδράσει με ενέργειες στο περιβάλλον του υπάρχει πιθανότητα να κάνει το κβαντικό άλμα.

Όσον αφορά την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον λοιπόν. Την λεγόμενη συχνότητα Schumann την ξέρετε; Είναι η συχνότητα της ιονόσφαιρας και της γήινης επιφάνειας. Είναι περίπου 10Ηz και πρακτικά η συχνότητα αντιστοίχησης της γης, εκεί δλδ που ξεκινά ο κραδασμός της. Όλοι οι κεραυνοί (ενεργειακές εκκενώσεις μεταξύ επιφανείας της γης και ιονόσφαιρας) που διαπερνούν το κομμάτι αυτό του χώρου που περιγράφουμε δημιουργούν τεράστια στάσιμα κύματα, τα οποία όμως επηρεάζουν τόσο τα θηλαστικά όσο και των άνθρωπο. Πως γίνεται αυτό: Μα η συχνότητα των θηλαστικών είναι πολύ κοντά! Η απόσταση είναι τόσο μικρή που εμφανίζεται φαινόμενο διαπασώντος. Είναι κάτι κάτω από 8Hz . Πολύ πιθανό και ο άνθρωπος κάποτε να είχε συνείδηση τέτοιας συχνότητας. Σήμερα αυτή η συχνότητα αντιστοιχεί περίπου στην κατάσταση του συνειδητού ονειρέματος. Ή τουλάχιστον του μισοκοιμισμένου / μισοξυπνημένου εγκέφαλου.

Εδώ αξίζει να επεκταθούμε. Η γη εμφανίζεται να συμμετέχει σε ένα τεράστιο αριθμό κινήσεων. Αυτές που έχουν παρατηρηθεί είναι πάνω από 24. Αυτό το γεγονός αυτομάτως της προσδίδει και την δική της ιδιοσυχνότητα, τις δικές της αρμονικές και λοιπά. Να η μουσική των σφαιρών του Πυθαγόρα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που πολλοί λαοί στο παρελθόν μιλούσαν για το «μαγικό τραγούδι» της γης και θεωρούσαν τον εαυτό τους κομμάτι της γαίας. Σαφώς και είναι .Και μάλιστα η εξέλιξη του προσαρμόστηκε στις φυσικές προδιαγραφές του περιβάλλοντος του. Οι ηλιακές εκρήξεις για παράδειγμα εκπέμπουν ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία σε ακτίνες Χ και γάμα. Η ακτινοβολία Χ ιονίζει περισσότερο την ιονόσφαιρα για την οποία μιλούσαμε πριν, και αλλάζει τις συνθήκες διάδοσης της ανάκλασης της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας σε αυτήν. Έχετε υπόψη  πόσες πολιτισμικές, θεολογικές κλπ κρίσεις έχουν γίνει σε περιόδους μεγάλων ηλιακών καταιγίδων; Πολλές. Ξέρετε πως το Stanford Institute και η CIA έχουν ασχοληθεί επιμελώς για το πώς επηρεάζει το μαγνητικό πεδίο της γης της ανθρώπινη συνείδηση; 

Μετά από αυτό δεν μου ακούγεται και τόσο περίεργο που οι Δρυίδες μίλαγαν για το κύκλο του Φοίνικα που σχετιζόταν με τη περιοδική ελάττωση του μαγνητικού πεδίου της γης. Ο Φοίνικας λεγόταν ότι κρύβει καταστροφή και αναγέννηση. Όταν το μαγνητικό πεδίο της γης βρεθεί σε μηδενική τιμή τότε αυτή μένει απροστάτευτη στις κοσμικές ακτινοβολίες. Πολλές καταστροφές του παρελθόντος θα εξηγηθούν από τη μέγιστη επίδραση του Ήλιου, της σελήνης και των ζωδιακών άστρων σε τέτοιες στιγμές!  Με τις μεταβολές το μαγνητικού πεδίου σχετίζεται και η λεγόμενη μετάπτωση ή αντιστροφή του άξονα της γης ή των πόλων (polar και axial shift - και μάλλον ομιλούμε για μετατόπιση-). Πέρα από τις όποιες καταστροφές που αυτές συνοδεύουν παρατηρήθηκαν στην ανθρωπότητα και συνειδησιακά άλματα.

Επιπρόσθετα αναφέρεται ότι Ρώσοι και Αμερικάνοι της ψυχοτρονικής επιστήμης έχουν επιβεβαιώσει πως ο μαγνητισμός επηρεάζει της ψυχικές ικανότητες (psychic powers) του ανθρώπου.  Και όπως δεχόμαστε ότι ο άνθρωπος συμμετέχει στην ιδιοσυχνότητα της γης και επηρεάζεται από αυτήν, έτσι κάλλιστα μπορούμε να δεχτούμε την ανάποδη πορεία. Είναι γνωστή η ιδέα πολλών σαμανικών λαών, που θεωρούσαν συνειδητά το εγώ τους μέρος της φύσης και εφάρμοζαν τελετουργικά όχι για να την υποτάξουν αλλά για να την επηρεάσουν. Τα άλφα ή θήτα παραγόμενα κύματα του εγκεφάλου σε κατάσταση tranceδηλαδή μπορούν ενδεχομένως και να έρχονται σε συνάφεια με τον υπάρχοντα φυσικό ηλεκτρομαγνητισμό του περιβάλλοντος.

Υπάρχει μία συνεχής λοιπόν αλληλεπίδραση μεταξύ του ανθρώπου και του περιβάλλοντος που του επιτρέπει να προσλαμβάνει ή να ελευθερώνει ενέργεια, να δημιουργεί αρχέτυπα και να ορίζει την συνείδηση του. Το πρώτο συνειδησιακό άλμα της ανθρώπινης ιστορίας είναι η μετάβαση από τις κατ’ εξοχήν μητριαρχικές σαμανικές,κοινοκτημοσυνοκεντρικές κοινωνίες που αναφέραμε, σε αυτές που ο άνθρωπος επικαλείται την ελευθερία της θελήσεως του. Σε αυτές που πλέον αρχίζει να αναφέρεται στο εγώ του. «Εγώ ειμί». Εγώ είμαι. Αυτό το άλμα λένε ότι συνέχισε να λαμβάνει χώρα κι εκεί γύρω στα χρόνια του Ομήρου (ξεκίνησε ας πούμε χοντρικά την εποχή των Διδύμων ως αυγή της ιστορίας αλλά και ως "πτώση"), όπου παρατηρήθηκε και αναστροφή των μαγνητικών πόλων. (Ενδείξεις για αναστροφή υπάρχουν και για πριν περίπου 350 χιλιάδες χρόνια με την εμφάνιση του sapiens και πριν 30 με την εμφάνιση των πρώτων σπηλαιογραφιών.) Διόλου τυχαία λοιπόν η εποχή που ο Οδυσσέας πραγματοποιεί ένα από τα πρώτα καταγεγραμμένα μυητικά ταξίδια αυτογνωσίας. Ο συντελεστής του «εδώ» και του «τώρα» στην κατάθεση «εγώ είμαι» είναι που ενεργοποίησε την συνείδηση εγρηγόρσεως και αύξησε την συχνότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου σε σχέση με αυτή των άλλων θηλαστικών.

Στην πραγματικότητα βέβαια ακόμη και στην σύγχρονη ζωή είναι πολύ δύσκολο να είμαστε «παρόντες» δεδομένου ότι ζούμε σε κόσμο που περνά μέσα από ερμηνευτικά φίλτρα. Το βασικό πλαίσιο του νου μας είναι εκείνο το παρατηρητή. Είμαστε θεατές ενός έργου και όπως ο Ντοστογιέφκσι πρέπει να στηθούμε μπροστά σε κάποιο εκτελεστικό απόσπασμα ώστε να ξυπνήσουμε στην παρούσα πραγματικότητα, να αποκτήσουμε επίγνωση του εαυτού και να κάνουμε το προαναφερόμενο κβαντικό άλμα. Εδώ θυμάμαι τα λόγια του  ερευνητή Schvaller De Lubits σε συζήτηση του για την αλχημεία. «Η μεταστοιχείωση της ύλης σε πνεύμα ή αλχημεία –της οποίας η μεταστοιχείωση βασικών μετάλλων σε χρυσάφι είναι υποπροιόν- εξαρτάται από αυτή τη ‘στιγμή δύναμης’ του να είμαστε δηλαδή πλήρως παρόντες στην παρούσα στιγμή.» 

Και για να δώσουμε μερικές ακόμη αναφορές του πως επηρεάστηκε η ανθρώπινη ιστορία από τις συνθήκες του περιβάλλοντος: Η γαλλική επανάσταση του 1789, η γερμανική του 1848 και η Οκτωβριανή της Ρωσίας του 1917 έγιναν όλες σε περιόδους μεγάλων αυξομειώσεων στο μαγνητικό πεδίο της γης, που προήλθαν από ηλιακές καταιγίδες (Armin Grafe, Hans W. Wendt). Η βιομαγνητική σάμπως δεν κοιτάζει πώς κάποια μαγνητικά πεδία μπορούν επιδρούν σε ψυχικές καταστάσεις; Αλλάζει 0.1% η ένταση της θερμότητας σε ένα κομμάτι της επιφάνειας του ηλίου ελεώ καταιγίδας, και σε περιοχές με χαμηλό γεω-μαγνητική ασφάλεια –όπως η μέση ανατολή-  εμφανίζεται έστω και σαν πιθανότητα η κρίση. 

Ας προσθέσουμε εδώ άλλη μία εικόνα άξια αναφοράς στο παζλ μας που αναφέρεται και αυτή στα άλματα της συλλογικής συνείδησης: Το φαινόμενο του 100^ου πιθήκου.

Το λεγόμενο φαινόμενο του 100^ου πιθήκου έχει να κάνει με ένα ξαφνικό, αυθόρμητο άλμα συνείδησης, το οποίο επιτυγχάνεται όταν ξεπεραστεί ένα συγκεκριμένο σημείο καμπής, που αναφέρεται αλλιώς και ως κρίσιμο σημείο. Η ιδέα του φαινομένου του εκατοστού πιθήκου προέρχεται από τον Δρ. Lyall Watson στο βιβλίο του Lifetide (Παλίρροια της ζωής) (1979) στο οποίο περιγράφεται ένα πείραμα που έλαβε χώρα στη Ιαπωνία το 52. 

Αντιγράφω από κάπου : «Οι επιστήμονες παρακολουθούσαν τη συμπεριφορά πιθήκων που ζούσαν εκεί. Κάποια στιγμή έδωσαν στους πιθήκους ως τροφή γλυκοπατάτες γεμάτες λάσπες. Εκείνοι ανταποκρίθηκαν με χαρά αφού τους άρεσε πολύ η γεύση της γλυκοπατάτας αλλά όχι το χώμα.

Ένα μικρό όμως θηλυκό πιθηκάκι δοκίμασε και έπλυνε στη θάλασσα τη γλυκοπατάτα της και την έφαγε πολύ πιο ευχάριστα. Αυτό το δίδαξε στη μητέρα της και στις φίλες της και σιγά-σιγά από το 1952 έως το 1958 σχεδόν όλοι οι πίθηκοι στο νησί είχαν μάθει πώς να ξεπλένουν τις γλυκοπατάτες προτού τις φάνε. Βέβαια οι επιστήμονες δεν ήξεραν τον ακριβή αριθμό των πιθήκων που γνώριζαν αυτή τη διαδικασία και υπέθεσαν πως ήταν 99. Μόλις λοιπόν και ο εκατοστός πίθηκος έμαθε πώς να ξεπλένει τη γλυκοπατάτα του προτού τη φάει, τότε συνέβη ένα μεγάλο άνοιγμα συνείδησης.

Παρατήρησαν λοιπόν οι επιστήμονες πως πίθηκοι σε άλλα μέρη του κόσμου, μίλια μακριά από το συγκεκριμένο νησί των πιθήκων στο οποίο γινόταν το πείραμα, αυτόματα άρχιζαν να καθαρίζουν τις γλυκοπατάτες τους, ενώ μέχρι τότε δεν το έκαναν. 

Το συμβάν αυτό ονομάστηκε « ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ 100ου ΠΙΘΗΚΟΥ». Μπορεί οι επιστήμονες να μην γνώριζαν τότε τον ακριβή αριθμό των πρώτων πιθήκων πως οδήγησαν το είδος τους σε αυτή τη συνειδησιακή αλλαγή και να υπέθεσαν πως ήταν 100, ωστόσο αναγνώρισαν την ύπαρξη αυτής της φυσικής αλήθειας του συντονισμού συγκεκριμένου αριθμού ατόμων που μπορεί να οδηγήσει σε συνειδησιακά άλματα. 

Ύστερα από αυτό λοιπόν το πείραμα οι επιστήμονες συμπέραναν πως όταν λίγοι άνθρωποι ανακαλύπτουν κάτι νέο αλλά δεν το διαδίδουν προς τα έξω, αυτή η γνώση μένει στον κύκλο των λίγων. Όταν όμως αρχίζει να αυξάνει ο αριθμός των ανθρώπων που γνωρίζουν και δημιουργηθεί ένα κρίσιμο πλήθος, τότε δημιουργείται μία δύναμη και η γνώση των λίγων γίνεται γνώση για όλους.»

Υπάρχει μία παρόμοια αναφορά στο “Waking life” για ένα αντίστοιχο πείραμα που έγινε σε ανθρώπους και αφορούσε σταυρόλεξα. Έδιναν λέει σε μία ομάδα ανθρώπων να λύσει σταυρόλεξα άλυτα κάθε μέρα και είχε ένα σταθερό ποσοστό ευστοχίας Χ. Όταν μία μέρα τους δώσανε ένα σταυρόλεξο που είχε δημοσιευτεί την προηγούμενη μέρα στον τύπο το ποσοστό τους πολλαπλασιάστηκε. Λέει κάτι αυτό για την συλλογική συνείδηση και μνήμη. Ο Καστοριάδης έχει δίκιο να αναφέρεται στην συλλογική δεξαμενή του κοινωνικού φαντασιακού από την οποία αντλεί η κοινωνία και ο άνθρωπος ώστε να προβάλλει και να δημιουργήσει. Υπάρχει μία φύση της ανθρωπότητας αόρατη αλλά καθόλα πραγματική. (Μήπως η πρόταση πολλών κοινωνιολόγων πως δεν νοείται άτομο δίχως κοινωνία και το ανάποδο δεν είναι φιλοσοφική σοφιστεία αλλά φυσική πραγματικότητα;) 

Κλείνοντας, θα μπορούσε κάποιος να κάνει σχόλιο πάνω στο γεγονός ότι η γη εμφανίζεται να ανεβάζει συχνότητα, τόσο λόγω των κλιματικών αλλαγών, όσο και του ότι κινούμενη στη αστρική της γειτονιά και αλλάζοντας η σχετική της θέση-γωνία λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών, αλλάζει η κοσμική ακτινοβολία που δέχεται. Θα μπορούσε επίσης να γίνει ακόμη ένα πιο ειδικό σχόλιο που συσχετίζει την επιτάχυνση του χρόνου που επιφέρουν τα προαναφερόμενα με αυτό που αναφέρθηκε λίγο νωρίτερα ως σύμπτυξη του εξελικτικού χρόνου. Αρκούν όμως αυτά ως προστάδιο ενός κβαντικού άλματος; Αρκούν ως συνθήκες για την ανάδυση της ανθρωπότητας της νέας εποχής με την δικτυωμένη ευφυΐα στο επίπεδο της υπερσυνείδησης που ονειρεύονται κάποιοι;  Αρκούν για την μετάλλαξη της ανθρωπότητας σε αυτήν τύπου Πνυκός; Η απάντηση είναι όχι. Όχι μέχρι να φτάσουμε τον 99ο τουλάχιστον.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ