Το νεοελληνικό κράτος από συστάσεώς του, από την Επανάσταση του 1821, «ζει» ή καλύτερα «επιβιώνει», με δάνεια παρμένα, με το αζημίωτο βέβαια, από τις κάθε φορά «σύμμαχες» ισχυρές δυνάμεις.
Δάνεια, λοιπόν, και δώστου δάνεια, σώνονταν (το καταβρόχθιζαν δηλαδή οι επιτήδειοι, πολιτικοί και μεγαλοαστοί) το ένα δάνειο, άιντε πάλι στη ζητιανιά για νέο… Και δώστου η μια πτώχευση πάνω στην άλλη- καμιά δεκαριά μπορούμε να μετρήσουμε στην οικονομική ιστορία του νεοελληνικού κράτους, με χαρακτηριστικότερη εκείνη του 1893, όπου έμεινε παροιμιώδης η φράση «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν», που είπε στη Βουλή ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης!
Μια ζωή στη ζητιανιά, λοιπόν,…. Αλλά, προσέξτε,… πάντα «εθνικά υπερήφανη», η «ζητιάνα η Ψωροκώσταινα»….
Όμως… «Αφού κανείς ζητιάνος δεν μπορεί να είναι υπερήφανος. Τότε εμείς οι Έλληνες γιατί είμαστε εθνικά υπερήφανοι, αφού μονίμως εξαρτούμε την ύπαρξή μας ως κράτος από τα δάνεια; Μα διότι κάποιος πρέπει να φάει υπερηφάνως αυτά τα δάνεια. Αν ήταν τόσα πολλά ώστε όλοι οι Έλληνες να τρώμε χωρίς να δουλεύουμε, τότε θα ομονοούσαμε και η εθνική ομοψυχία θα αποκαθίστατο αυτομάτως δια της εθνικοποιημένης μάσας, που συνιστά την ελληνική εκδοχή του ελληνικού σοσιαλισμού- όπως απέδειξε άλλωστε η 20χρονη κυβερνητική θητεία του «παμφάγου» ΠΑΣΟΚ.
Όμως, τα δάνεια δεν φτάνουν για να τρώμε όλοι κι έτσι πρέπει να τρώμε με βάρδιες. Αυτό το νόημα είχε η έως τώρα εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Το «μοναχοφάι» στο ξεκοκάλισμα των δανείων το είχε για πολλές δεκαετίες η Δεξιά, ώσπου της το έσπασε το ΠΑΣΟΚ και οι «σοσιαλιστές» συναγωνιστές έπεσαν κι αυτοί με τα μούτρα «στον ταβλά με τα κουλούρια». Άρχισαν κι αυτοί να τρώνε του σκασμού, ό, τι είχε περισσέψει από το τραπέζι της Δεξιάς…».
Ας κάνουμε όμως μια στάση εκεί γύρω στο 1950, τότε που ξεκοκαλίζονταν τα αμερικάνικα δολάρια του «Σχεδίου Μάρσαλ»:
«Μάσα κατ’ εργολαβίαν»….
«Στις 6 Απριλίου 1950 δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ η μετάφραση ενός κειμένου του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζόζεφ Χάρισον, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο “Κρίστιαν Σάινς Μόνιτορ”, και κανενός στην Ελλάδα το αυτί δεν ιδρώνει. Ήταν όλοι τότε απασχολημένοι με την ανοικοδόμηση της Ελλάδας, δηλαδή με τη μάσα.
Ιδού ένα αποκαλυπτικό απόσπασμα, που διατηρεί πάντα την επικαιρότητά του, αφού η Ελλάδα, όσο υπάρχουν δάνεια, θα ξηλώνεται και θα ράβεται και θα φαγώνεται αενάως:
“Το πρώτον μέτρον που πρέπει να ληφθή είναι να ευρεθούν μέσα όπως καμφθή ο αληθινός αρπακτικός εγωισμός των ανθρώπων των Αθηνών. Ούτοι αποτελούνται από 5.000 περίπου πολιτικούς, βιομηχάνους και εισαγωγείς οι οποίοι κυβερνούν τη χώραν και οι οποίοι εκ συστήματος και αναισθησίαν απομυζούν τον πλούτον της χώρας, είτε αυτός παράγεται εντός αυτής, είτε στέλνεται από τις ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι υπενόμευσαν την προσπάθειαν της κυβερνήσεως, χρησιμοποιούντες εις τα αυτοκίνητά των την βενζίνην την προοριζομένην διά τα τρακτέρ που χρειάζονται διά την παραγωγήν τροφίμων εις την Ελλάδα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι εκραύγαζον πατριωτικά συνθήματα, ενώ ηρνούντο να πληρώσουν φόρους ή να συμμετάσχουν εις τας απωλείας που απαιτούσε η νίκη (κατά των κομμουνιστών), και οι οποίοι είχαν καταθέσει τα χρήματά των εις τράπεζας της Ν. Υόρκης, της Αιγύπτου και της Ελβετίας….”.
Οι μεγάλες κομπίνες αυτή την εποχή, αλλά όχι μόνο αυτή, γίνονται διά των εργολάβων, που τους περικυκλώνει ένα τεράστιο σμήνος αρπακτικών που φτάνουν μέχρι τα πολύ ψηλά κλιμάκια. Και είναι φυσικό οι εργολάβοι, τούτα τα σύμβολα της εθνικής κλοπής, να είναι το κέντρο της προσοχής όλων των κοράκων. Διότι η χώρα ανοικοδομείται! Και πώς να ανοικοδομηθεί χωρίς εργολάβους;
Θα σας περιγράψω δύο μόνο τρόπους εθνικής εργολαβικής κλοπής. Ο πρώτος αφορά τις πολυκατοικίες. Που στις αρχές της δεκαετίας του ’50 αρχίζουν να χτίζονται στην Ελλάδα με το σύστημα του μπετόν αρμέ (ενισχυμένο σκυρόδεμα, που συνίσταται στην ενίσχυση του μίγματος τσιμέντου και άμμου με σίδερο).
Με το νέο σύστημα χτισίματος, που έφερε τα πάνω κάτω στην τέχνη της δόμησης, επειδή είναι καινούριο για την Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να κοστολογήσει με ακρίβεια το κόστος της οικοδομής, κι έτσι η κλεψιά πάει σύννεφο.
Ο δεύτερος τρόπος εργολαβικής κλοπής είναι κλασικός, αλλά αυτή την εποχή, δεκαετία του ’50, γίνεται κλεπτικά υπερπαραγωγικός, εξαιτίας της ανάγκης για την κατασκευή ή την ανακατασκευή των κατεστραμμένων δρόμων. Μισό μόνο πόντο στενότερη να φτιάξεις την άσφαλτο του οδοστρώματος, θα δεις τι κολοσσιαία ποσά μπορείς να κλέψεις ακίνδυνα αν πολλαπλασιάσεις επί χιλιόμετρα. Κανείς δε θα κάτσει να μετρήσει με το υποδεκάμετρο το πλάτος ενός οδοστρώματος.
Τη δεκαετία του ’50 η Ελλάδα έχει γεμίσει εργολάβους δημοσίων έργων. Και όλοι, όπως πάντα, κυνηγούν μετά μανίας τα μεγάλα έργα οδοποιίας. Αυτά έχουν τα πολλά λεφτά. Όχι μόνο από την κλασσική νόθευση των υλικών, αλλά κυρίως απ’ το αόρατο στένεμα του δρόμου. Τώρα ξέρετε γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Διότι τρώει. Τα δάνεια. Δια των εργολάβων….
Ήταν τόσα πολλά τα αμερικανικά χρήματα που σωρεύτηκαν στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο, που θα έφταναν και θα περίσσευαν να λύσει διά παντός η χώρα τα προβλήματά της. Αλλά, αντί να τα λύσει, δημιούργησε καινούρια. Όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες που πήραν αμερικανική βοήθεια αυτόν τον καιρό, και πήραν σχεδόν όλες οι μη κομμουνιστικές χώρες, την αξιοποίησαν με σοβαρότητα και μ’ αίσθημα πατριωτικής ευθύνης, κυρίως η ολοσχερώς κατεστραμμένη Γερμανία. Όμως στην Ελλάδα, όταν λέμε «ξένη βοήθεια» εννοούμε την υποχρέωση των ξένων να βοηθούν έναν ένδοξο λαό, για μόνο το λόγο πως είναι ένδοξος. Είναι σα να ζητάμε κάτι που μας το χρωστούσαν από την εποχή του Περικλή. Να γιατί είναι οικονομικά χρήσιμη η εθνική περηφάνια και εμφανίζονται κάθε τόσο διάφοροι σωτήρες για να (μας) τη σώσουν. Αυτή η εθνική περηφάνια μας κάνει να μην αισθανόμαστε ζητιάνοι και μας επιτρέπει να ροκανίζουμε τα δάνεια χωρίς τύψεις… Από υπάρξεως του νεοελληνικού κράτους και μέχρι τις μέρες μας, η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά αλλαγή συνδαιτημόνων στο ίδιο τραπέζι. Έφαγαν αυτοί, τώρα θα φάμε κι εμείς….».
Κι ύστερα κάποιοι απορούν και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πώς η Ελλάδα έφτασε στο σημερινό της κατάντημα. Αλλά και σήμερα που η χώρα καταστρέφεται και εκλιπαρεί για δάνεια μπας και σωθεί, ακόμα και σήμερα που οι «σωτήρες» έγδαραν τον κοσμάκη κανονικότατα, υπάρχουν Έλληνες-τρωκτικά – πολιτικοί, τραπεζίτες, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και βιομήχανοι – που κερδίζουν πολλά πάνω στο πτώμα της χρεοκοπημένης χώρας, και για σιγουριά τους, βέβαια, έβγαλαν και βγάζουν τον παρά τους στο εξωτερικό, κι άσε τον φουκαρά τον κοσμάκη “να κουρεύεται”!
(*τα αποσπάσματα στα εισαγωγικά είναι από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη “Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους, 1837-1974, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)”
Γιάννης Π. Τζήκας
Αλέκος Χρυσόπουλος
ΠΗΓΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.