Πως να δημιουργήσουμε το φως μέσα μας..Μερος Πρωτο (ΒΙΒΛΙΟ)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Αναμφισβήτητα, το λάθος πολλών συγχρόνων ψευδο-εσωτεριστών και ψευδο-αποκρυφιστών έχει την ρίζα του στην αυτο-αγάπη. Αγαπούν πολύ τον εαυτό τους, επιθυμούν την εξέλιξη της μιζέριας που κουβαλούν μέσα τους, επιθυμούν να συνεχίσουν, ποθούν την τελειότητα αυτού που με κανένα τρόπο δεν αξίζει τελειότητα ούτε συνέχιση.
Αυτοί οι άνθρωποι με υποκειμενικό ψυχισμό νομίζουν τον εαυτό τους πλούσιο, ισχυρό και φωτισμένο, και εποφθαλμιούν επιπλέον, μια υπέροχη θέση στο «πιο πέρα». Όμως στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τίποτα γύρω από τον εαυτό τους, αγνοούν δυστυχώς την αδυναμία τους, την μηδαμινότητά τους, την ξεδιαντροπιά τους, την δυστυχία τους και την ψυχολογική γύμνια τους.

Οι μαθητές της Ψυχολογίας της Νέας Εποχής δεν ποθούμε να γίνουμε ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι, θέλουμε μόνο να πεθάνουμε στον εαυτό μας εδώ και τώρα.
Όταν καθορίζουμε το δόγμα της εξέλιξης σαν βάση των καλύτερων προσδοκιών μας, ξεκινούμε από μια λανθασμένη βάση.
Γιατί θα έπρεπε να παλέψουμε για την εξέλιξη και πρόοδο της ίδιας της δυστυχίας μας;
Είναι καλύτερος ο θάνατος… «Εάν ο σπόρος δεν πεθάνει το φυτό δεν γεννιέται».
Όταν ο θάνατος είναι απόλυτος, τότε και αυτό επίσης που θα γεννηθεί θα είναι απόλυτο.
Ο ολοκληρωτικός εκμηδενισμός του εαυτού μου, η διάλυση του πιο αγαπημένου πράγματος που κουβαλάμε μέσα μας, η τελειωτική καταστροφή των καλύτερων επιθυμιών μας, σκέψεων, συναισθημάτων, παθών, μνησικακιών, πόνων, συγκινήσεων, πόθων, μίσους, αγάπης, φθόνων, εκδικήσεων, θυμών, τρυφεροτήτων, προσκολλήσεων, στοργών, λαγνειών κλπ, κλπ, κλπ, είναι κάτι επείγον, αμετάθετο, μη αναβλητέο, για να γεννηθεί η φλόγα του Είναι: αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που είναι πάντα καινούριο.


Ο φόβος για τον θάνατο είναι ένα κώλυμα, ένα εμπόδιο, ένας περιορισμός για την επίτευξη της ριζικής αλλαγής.
Πρέπει να επιστρέψουμε στο αρχικό σημείο εκκίνησης, πρέπει να επιστρέψουμε στα πρωταρχικά σκοτάδια του «μη-είναι» και του χάους, για να γεννηθεί το φως και να αναβλύσει στο εσωτερικό μας μία νέα δημιουργία.
Σαμαέλ Αούν Βεόρ.

ΠΩΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
Ο Θεός είπε στην Γένεση: «Γενηθήτω Φως και εγεννήθη Φως».
Αυτό δεν είναι κάτι που αντιστοιχεί σε ένα πολύ μακρινό παρελθόν∙ όχι∙ αυτή η τρομερή αρχή, που δονούνταν στην πρωταρχική στιγμή, δεν αλλάζει χρονικά, είναι τόσο αιώνια όπως όλη η αιωνιότητα. Πρέπει να το πάρουμε σαν την γυμνή αλήθεια κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Ας θυμηθούμε τον Γκαίτε, τον μεγάλο γερμανό μυημένο. Οι τελευταίες του λέξεις, λίγο πριν πεθάνει, ήταν: «Φως, περισσότερο Φως!» και πέθανε.
Παρεπιπτόντως, ο Γκαίτε έχει μετενσαρκωθεί τώρα στην Ολλανδία, έχει φυσικό σώμα, αυτήν την φορά δεν έχει ανδρικό φυσικό σώμα, τώρα έχει γυναικείο φυσικό σώμα, και είναι παντρεμένος με έναν ολλανδό πρίγκιπα, τώρα πια είναι μια ολλανδέζα κυρία υψηλής καταγωγής. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Έτσι δεν είναι;

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
Ωραία∙ συνεχίζοντας αυτό για το οποίο σας μίλησα, είχαμε αρχίσει να αναλύουμε ότι το φως είναι πολύ σημαντικό, ότι ενώ κανείς ζει στα σκοτάδια ποθεί το φως γιατί είναι τυφλός.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται μέσα σε έναν υπόνομο, στα σκοτάδια, σε ένα υπόγειο, αυτό που περισσότερο ποθεί είναι το φως…

Ωραία∙ η Ουσία είναι το πιο άξιο, το πιο αξιοπρεπές που έχουμε στο εσωτερικό μας∙ αυτή προέρχεται αρχικά από την «Γαλακτική Οδό». Εκεί ηχεί η μουσική νότα Λα, περνάει έπειτα στον Ήλιο, με την μουσική νότα Σολ, και έρχεται σε αυτόν τον φυσικό κόσμο με την νότα Μι… Είναι όμορφη η Ουσία, είναι, θα λέγαμε, ένα κομμάτι της Χριστικής Ανθρώπινης Αρχής, μέσα στον καθένα∙ είναι η Ανθρώπινη Ψυχή, λοιπόν, που συνήθως ζει στον Αιτιατό Κόσμο. Για αυτό, δίκαια, λέγεται για την Ουσία ότι είναι Χρηστική ή ότι η Συνείδηση είναι Χρηστική, και λένε ότι η Συνείδησή μας στον Χριστό θα πρέπει να μας σώσει κλπ, κλπ, κλπ.

Όλα αυτά είναι σίγουρα, όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά το κακό με την Συνείδησή μας, με την Ουσία μας, είναι ότι παρ’ όλο που είναι τόσο πολύτιμη (διαθέτοντας τόσο υπέροχα χαρίσματα, φυσικές εξουσίες τόσο πολύτιμες) βρίσκεται, όμως, μέσα σε όλα αυτά τα υποκειμενικά «ανεπιθύμητα στοιχεία», που δυστυχώς κουβαλάμε στο εσωτερικό μας. Δηλαδή, κάνοντας μια σύνθεση, βρίσκεται μέσα σε μια φυλακή… Αυτή θέλει να βγει, αλλά… Πως; …. Ποθώντας το Φως!… Δεν υπάρχει κανείς που να μη ποθεί το φως, εκτός και αν είναι υπερβολικά χαμένος, έτσι λοιπόν όταν έχει κανείς μια λαχτάρα, ποθεί το φως ….

Έτσι λοιπόν, πρέπει να το δημιουργήσει. Να δημιουργήσουμε το φως είναι πολύ σοβαρό πράγμα, γιατί περικλείει την καταστροφή των δοχείων ή κελιών, ή σε σύνθεση, το σκοτεινό άντρο όπου είναι χωμένο, για να το εξαγοράσουμε, να το ελευθερώσουμε, να το βγάλουμε από κει, με σκοπό να γίνουμε αυτό που πρέπει να γίνουμε: Ένας φωτισμένος άνθρωπος, ένας αληθινός διορατικός, ένα αληθινό φωτεινό Είναι και να απολαύσουμε την πληρότητα που μας αντιστοιχεί εκ φύσεως, και που είναι δικαίωμά μας.

Όμως είναι γεγονός ότι χρειάζεται ηρωισμός, ή μια σειρά τρομερών πράξεων ηρωισμού για να μπορέσουμε να ελευθερώσουμε την ψυχή μας, για να μπορέσουμε να την βγάλουμε από την φυλακή στην οποία βρίσκεται, για να μπορέσουμε να την κλέψουμε από τα σκοτάδια.
Αυτό που σας λέω θα ήταν ωραίο αν εσείς καταφέρνατε να το κατανοήσετε στ’ αλήθεια, συνειδητά, γιατί θα μπορούσε να συμβεί η περίπτωση ακούγοντάς το να μην ακούγατε, ή αν μη ζούσατε, θα λέγαμε, την έννοια των λόγων τους οποίους ομιλώ.

Πρέπει να ξέρετε να αξιολογήσετε αυτά τα πράγματα, για να κατανοήσετε, αυτό που λέω.
Να εξαγοράσουμε την Ψυχή, να την βγάλουμε από τα σκοτάδια, είναι όμορφο, αλλά δεν είναι εύκολο, το κανονικό είναι να παραμείνει φυλακισμένη. Και δεν μπορεί κάποιος να απολαύσει την αυθεντική φώτιση, ενώ η Ουσία, η Συνείδηση, η ψυχή, μένει εκεί σφηνωμένη, μένει εκεί φυλακισμένη. Αυτό είναι σοβαρό.

Τότε χρειάζεται αναγκαστικά να καταστρέψει κανείς, να διαλύσει ηρωικά, με ένα ηρωισμό μεγαλύτερο από αυτόν του Ναπολέοντα στις μεγάλες μάχες του, ή σαν αυτόν των μαχών του Morelos (στο Μεξικό) στην πάλη του για την ελευθερία, κλπ. αυτό τον ασύγκριτο ηρωισμό, για να μπορέσει να ελευθερώσει την φτωχή Ψυχή, να την βγάλει απ’ τα σκοτάδια.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΕΓΩ
ΤΕΧΝΙΚΕΣ, ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ
Αρχικά χρειάζεται, όπως έλεγα εδώ στους φίλους στην προηγούμενη διάλεξη: «Να γνωρίζει κανείς τις τεχνικές, τις διαδικασίες που οδηγούν στην καταστροφή αυτών των στοιχείων μέσα στα οποία βρίσκεται εμφιαλωμένη, φυλακισμένη η ψυχή, για να μπορέσει να έρθει η Φώτιση».
Αρχικά πρέπει να αρχίσουμε κατανοώντας την ανάγκη του να «Ξέρουμε να Παρατηρούμε».

Η ΠΡΟΣΟΧΗ
Εμείς, για παράδειγμα, βρισκόμαστε εδώ καθισμένοι αυτές τις καρέκλες, ξέρουμε ότι είμαστε καθισμένοι, όμως εμείς δεν έχουμε παρατηρήσει αυτές τις καρέκλες.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε γνώση του ότι είμαστε καθισμένοι, αλλά να το παρατηρήσουμε αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Στην πρώτη περίπτωση, θα λέγαμε, υπάρχει η γνώση αλλά όχι η παρατήρηση.
Η παρατήρηση απαιτεί μια ειδική συγκέντρωση: να παρατηρήσουμε από τι είναι φτιαγμένες, και έπειτα να μπούμε στον διαλογισμό, να ανακαλύψουμε τα άτομά τους, τα μόριά τους… αυτό απαιτεί μια Κατευθυνόμενη Προσοχή.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ